Jestem pod ogromnym wrażeniem ,,Demiana'', piękny język w połączeniu z metafizycznymi przeżyciami głównego bohatera stanowią prawdziwą ucztę literacką. Obserwujemy proces dojrzewania i poszukiwania własnego ja Emila Sinclaira, chłopaka wrażliwego, rozdartego pomiędzy mrokiem a jasnością, dobrem i złem, męką a rozkoszą. W drodze do samodoskonalenia pomaga mu Demian , poznany w czasach szkolnych, podobnie jak Emil pełny wątpliwości, obdarzony nadzwyczajną intuicją i ponadprzeciętną inteligencją. Emil przeżywa prawdziwe katusze zanim naprawdę pozna siebie, w jego duszy i umyśle toczy się nieustanna walka dobra że złem, a szale przeważają się raz na jedną stronę,raz na drugą. Pragnieniem chłopaka jest znalezienie bóstwa , które miałoby w sobie pierwiastek zarówno boski i diabelski. Nasuwa mi się taka mysl,że ,,Demian '' w pewnych chwilach przypominał mi Doriana Graya , który także zmagał się z mrokiem własnej duszy. Piękna choć nie łatwa książka, polecam.

Jestem pod ogromnym wrażeniem ,,Demiana'', piękny język w połączeniu z metafizycznymi przeżyciami głównego bohatera stanowią prawdziwą ucztę literacką. Obserwujemy proces dojrzewania i poszukiwania własnego ja Emila Sinclaira, chłopaka wrażliwego, rozdartego pomiędzy mrokiem a jasnością, dobrem i złem, męką a rozkoszą. W drodze do samodoskonalenia pomaga mu Demian , poznany...

"Człowiek lęka się jedynie wtedy, gdy sam z sobą nie żyje w zgodzie". Powieść wybitna, niezwykle ważna, filozofująca, psychologizująca. Radykalnie o istocie człowieczeństwa ("niewielu dzisiaj zdaje sobie sprawę, czym jest człowiek"). Uwaga! Miejscami smutna. Ale na lato jak najbardziej w porządku...

"Człowiek lęka się jedynie wtedy, gdy sam z sobą nie żyje w zgodzie". Powieść wybitna, niezwykle ważna, filozofująca, psychologizująca. Radykalnie o istocie człowieczeństwa ("niewielu dzisiaj zdaje sobie sprawę, czym jest człowiek"). Uwaga! Miejscami smutna. Ale na lato jak najbardziej w porządku...

Hermann Hesse w swoim stylu napisał fascynujące duchowe dzieło o poszukiwaniu własnej tożsamości pośród meandrów świata, w którym żyje się na co dzień. Dzieło, które chciałabym przeczytać po raz pierwszy jeszcze jeden raz.

Hermann Hesse w swoim stylu napisał fascynujące duchowe dzieło o poszukiwaniu własnej tożsamości pośród meandrów świata, w którym żyje się na co dzień. Dzieło, które chciałabym przeczytać po raz pierwszy jeszcze jeden raz.

Powieść opowiada o dojrzewaniu i odnajdowaniu własnej tożsamości głównego bohatera. W tej wewnętrznej podróży pomaga mu Maks Demian, z którym łączy go specyficzna przyjacielska wieź. Poprzez rozmowy i działania pomaga mu odnaleźć samego siebie, jak również zrozumieć innych ludzi. Przede wszystkim jednak książka daje jasny przekaz, że powinniśmy być dumni ze swojej inności i akceptować siebie takim, jakim się jest. Demian staje się przewodnikiem głównego bohatera, ale również naszym. Nakreśla wiele rzeczy, których sami doświadczyliśmy w dzieciństwie i nie raz miałam tak, że potrafiłam „odbić” pewne sytuacje w samej sobie. I wydaje mi się, że to jest właśnie największa wartość tej książki – odnalezienie samego siebie (w kimś innym). Nie jest to łatwa książka. Nie można przeczytać jej od tak od deski do deski. Nie można jej jednak porzucić. Jest w niej coś niezwykłego, co przyciąga i czeka na nas, aż znajdziemy chwilę skupienia by po nią sięgnąć, bo warto. Uświadamia w nas wiele rzeczy, które może i przeczuwaliśmy jednak nie potrafiliśmy ich nazwać, czy spojrzeć na nie z innej strony.
No i muszę też ostrzec, że wydanie Media Rodzina zawiera błędy – naprawdę przydałoby się, aby ktoś zrobił korektę. W odbiorze całości to nie przeszkadza, ale trochę drażni wzrok. W końcu mamy do czynienia z wręcz ikoniczną już książką.

Powieść opowiada o dojrzewaniu i odnajdowaniu własnej tożsamości głównego bohatera. W tej wewnętrznej podróży pomaga mu Maks Demian, z którym łączy go specyficzna przyjacielska wieź. Poprzez rozmowy i działania pomaga mu odnaleźć samego siebie, jak również zrozumieć innych ludzi. Przede wszystkim jednak książka daje jasny przekaz, że powinniśmy być dumni ze swojej inności i...

Przeczytałam po raz drugi. Pamiętam, że kilka lat temu wywarła na mnie spore wrażenie i przeczytałam wtedy jeszcze parę innych książek Hermanna Hessego. Teraz mój odbiór był inny. Polecam pierwszy rozdział pt. "Demian" - źródło pięknych cytatów.

Przeczytałam po raz drugi. Pamiętam, że kilka lat temu wywarła na mnie spore wrażenie i przeczytałam wtedy jeszcze parę innych książek Hermanna Hessego. Teraz mój odbiór był inny. Polecam pierwszy rozdział pt. "Demian" - źródło pięknych cytatów.

Metafora życia, jako podróży pojawia się często w twórczości Czesława Miłosza / Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 1980. Podobnie rzecz ma się z prozą wybitnego niemieckiego prozaika, poety i eseisty, Hermana Hessego / Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 1946. „Demian” jest metaforą podróży duchowej, podróży w głąb siebie, w poszukiwaniu istoty człowieczeństwa i sensu istnienia.

Literacki przewodnik po zakamarkach ludzkiego umysłu. Spora dawka metafizyki. Rozważania o dokonywaniu ciągłych wyborów między jasną, a ciemną stroną życia oraz roli wiary / lub jej braku / w ludzkiej egzystencji. Powieść o dorastaniu, poznawaniu samego siebie, tworzeniu własnej tożsamości oraz poszukiwaniu harmonii duchowej.

Nie jest to lektura łatwa, lekka i przyjemna, bowiem śmiertelny chłód wszechświata unosi się nad jej kartami, jak mgła nad oceanem, warto jednak zanurzyć się w tej mgle, by poszukać / lub odnaleźć / samego siebie. Według Komitetu Noblowskiego Herman Hesse „reprezentuje zarówno klasyczne ideały humanisty, jak i wysokie wartości stylu”.

Literatura nie z tego świata, z pogranicza światów ; )

Metafora życia, jako podróży pojawia się często w twórczości Czesława Miłosza / Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 1980. Podobnie rzecz ma się z prozą wybitnego niemieckiego prozaika, poety i eseisty, Hermana Hessego / Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 1946. „Demian” jest metaforą podróży duchowej, podróży w głąb siebie, w poszukiwaniu istoty człowieczeństwa i sensu...

Początek - rewelacja, później coraz gorzej.

Początek - rewelacja, później coraz gorzej.

Po książkę sięgnęłam z polecenia, jednak z pewnością mogę stwierdzić, iż nie była to książka dla mnie. Wiele fragmentów było dla mnie niezrozumiałych i do tej pory ciężko znaleźć mi sens w wielu rzeczach. Jest to z pewnością książka o dorastaniu i wierzę, iż jest w niej ukryty głębszy sens, który pewnego dnia być może znajdę, gdy być może pokuszę się kiedyś by przeczytać wersję angielską.

Po książkę sięgnęłam z polecenia, jednak z pewnością mogę stwierdzić, iż nie była to książka dla mnie. Wiele fragmentów było dla mnie niezrozumiałych i do tej pory ciężko znaleźć mi sens w wielu rzeczach. Jest to z pewnością książka o dorastaniu i wierzę, iż jest w niej ukryty głębszy sens, który pewnego dnia być może znajdę, gdy być może pokuszę się kiedyś by przeczytać...

Chociaż bardzo lubię egzystencjalistyczny charakter powieści Hessego, to wydaje mi się, że "Wilk stepowy", po którego sięgnąłem kilka lat wcześniej, zrobił na mnie większe wrażenie niż "Demian".

W "Demianie" zdecydowanie widać wpływ psychoanalizy, której krótko przed napisaniem książki poddał się jej autor. Jest to więc opowieść o zaglądaniu w głąb siebie, historia dojrzewania, a dojrzewaniu temu towarzyszy tajemniczy i symboliczny przewodnik, jakim jest Demian.

Hesse jest mistrzem trafnych refleksji, tyczących się człowieczego wnętrza, więc również i ta powieść obfituje w wartościowe i piękne cytaty, które skłaniają do poważnych przemyśleń. Niechaj za dowód tego stwierdzenia posłuży, fakt, że moja recenzja bardziej niźli z moich własnych słów, składa się z mych ulubionych fragmentów "Demiana", które zamieszczam poniżej.

Polecam, choć nie jest to łatwe lektura i bynajmniej nie czyta się jej dla walorów fabularnych.

---

> Dziś wprawdzie mniej niż kiedykolwiek docenia się, czym jest prawdziwie żywy człowiek, stąd też zabija się całe tłumy ludzi, choć każdy z nich jest cennym i niepowtarzalnym zjawiskiem natury.

> Odegrałem rolę mężczyzny i bohatera, a teraz musiałem ponosić wynikające z niej konsekwencje.

> Ach, wiem to dzisiaj: nic na świecie nie jest dla człowieka bardziej przykre, niż iść drogą, która wiedzie go ku niemu samemu!

> Moja to była sprawa uporać się z samym sobą i znaleźć własną drogą, a wywiązałem się z tego zadania źle, jak większość tych, których dobrze wychowano.

> Dlatego też większość ludzi żyje tak nierealnie, ponieważ zewnętrzne obrazy uważają za rzeczywistość, a swego własnego świata nie dopuszczają do głosu.

> Bo z chwilą, gdy nienawidzimy jakiegoś człowieka, nienawidzimy w jego obrazie czegoś, co tkwi w nas samych. Nie oburza nas bowiem coś, czego w nas samych nie ma.

> Lecz cza­sa­mi, gdy od­naj­du­ję klucz i po­tra­fię zejść cał­ko­wi­cie w głąb sie­bie, tam, gdzie w ciem­nym lu­strze drze­mią wi­ze­run­ki losu, wy­star­czy mi się schy­lić nad owym ciem­nym lu­strem i widzę mój wła­sny obraz, który teraz oto po­dob­ny jest cał­kiem do Niego – do Niego – mego prze­wod­ni­ka i przy­ja­cie­la.

> Do­bry­mi, pro­sty­mi dro­ga­mi wio­dą­cy­mi do dzie­ciń­stwa są za­pa­chy i smaki – na­po­tka­ne pod­czas wę­drów­ki przez las, pod­czas wstę­po­wa­nia w progi sta­rej izby, pod­czas po­sił­ku albo kiedy prze­żu­wa­my li­ście, pącz­ki, ga­łąz­ki, korę – roz­su­wa się wtedy za­sło­na i całe ulicz­ki i ogro­dy za­gi­nio­ne­go mia­sta nagle za­le­wa świa­tło, nawet jeśli tylko na parę sakund.

Chociaż bardzo lubię egzystencjalistyczny charakter powieści Hessego, to wydaje mi się, że "Wilk stepowy", po którego sięgnąłem kilka lat wcześniej, zrobił na mnie większe wrażenie niż "Demian".

W "Demianie" zdecydowanie widać wpływ psychoanalizy, której krótko przed napisaniem książki poddał się jej autor. Jest to więc opowieść o zaglądaniu w głąb siebie, historia...

Ta książka naprawdę sprawia, że zadajesz sobie pytanie czy wiara i panujące powszechnie normy cię nie wykorzystuje. Sprawiają, że zadajesz wiele pytań o to, w co wierzysz. Bardzo filozoficzne skupienie się na idei nowej religii, nowym sposobie myślenia i przełamywaniu starych, dawno nie aktualizowanych idei i nie tylko.

Ta książka naprawdę sprawia, że zadajesz sobie pytanie czy wiara i panujące powszechnie normy cię nie wykorzystuje. Sprawiają, że zadajesz wiele pytań o to, w co wierzysz. Bardzo filozoficzne skupienie się na idei nowej religii, nowym sposobie myślenia i przełamywaniu starych, dawno nie aktualizowanych idei i nie tylko.