Demian

Mam mieszane uczucia co do tej pozycji.
Ogólny sens książki, czyli poszukiwanie siebie i akceptacja wszystkich swoich wad i zalet bardzo do mnie trafia. Jednocześnie podczas czytania wychwyciłam całkiem sporo aspektów, z którymi się nie zgadzam, jak na przykład wyróżnienie jednej grupy ludzi, która rozumie wszystko lepiej od innych, patrzenie z góry na resztę świata. W dalszym ciągu nie rozumiem roli matki Demiana i sensu jej relacji z Sinclairem. Uważam też, że Demian i Sinclair nie byli przyjaciółmi, jakimi ich przedstawiano (Demian mówił głównemu bohaterowi "chłopcze" zamiast po imieniu, nie zdradzał mu wielu dość istotnych aspektów swojego życia, np o swojej pozycji w wojsku, albo znikł na całe lata z jego życia. Ich relacja wyglądała bardziej jak ucznia i nauczyciela). Sposób poznawania się ludzi w tym uniwersum, nie ukrywam, trochę mnie bawił (dosłownie niektórzy poznali się zaczepiając innych na ulicy).

Mam mieszane uczucia co do tej pozycji.
Ogólny sens książki, czyli poszukiwanie siebie i akceptacja wszystkich swoich wad i zalet bardzo do mnie trafia. Jednocześnie podczas czytania wychwyciłam całkiem sporo aspektów, z którymi się nie zgadzam, jak na przykład wyróżnienie jednej grupy ludzi, która rozumie wszystko lepiej od innych, patrzenie z góry na resztę świata. W...

Pełna poezji i zadumy powieść o dorastaniu, o kształtowaniu się osobowości. O tym jak niewinne kłamstwo dziecka wywołuje lawinę niekorzystnych zdarzeń kształtujących postawę. Główny bohater Sinclair znajduje jednak duchowego przewodnika - tytułowego Demiana, który wprowadza go w meandry filozofii, religii, w tym ukazuje względność ustalonych dogmatów. Przewodnik ów, niczym super ego bohatera, kieruje myślami, skłania do refleksji Sinclaira. Fabuła powieści przeplatana jest obrazami z pogranicza snu i jawy, tajemniczości. W powietrzu wisi widmo nadchodzącej i przepowiedzianej przez Demiana wojny, po której nic nie będzie już takie samo. Zakończenie tej książki iście mistrzowskie, oniryczne.

Pełna poezji i zadumy powieść o dorastaniu, o kształtowaniu się osobowości. O tym jak niewinne kłamstwo dziecka wywołuje lawinę niekorzystnych zdarzeń kształtujących postawę. Główny bohater Sinclair znajduje jednak duchowego przewodnika - tytułowego Demiana, który wprowadza go w meandry filozofii, religii, w tym ukazuje względność ustalonych dogmatów. Przewodnik ów, niczym...

Naprawdę lubię Hessego. Pisze językiem prostym, przystępnym, a jednak zawiera wielopoziomowe metafory, które prowokują u odbiorcy refleksje. Książka dostarcza stymulacji intelektualnej w tematach egzystencjalnych. Poleciłabym przede wszystkim młodym czytelnikom.

Naprawdę lubię Hessego. Pisze językiem prostym, przystępnym, a jednak zawiera wielopoziomowe metafory, które prowokują u odbiorcy refleksje. Książka dostarcza stymulacji intelektualnej w tematach egzystencjalnych. Poleciłabym przede wszystkim młodym czytelnikom.

To naprawdę jest wielkie dzieło. Gdy tylko spróbuje się czytelnik utożsamić z bohaterami doświadcza tego jak niedaleko jest od bycia tym, który posiada "Kainowe znamię". Książka bogata we wspaniałe przemyślenia i spostrzeżenia jest lekcją życia, która sprawi, że inaczej będzie się oglądać otaczający nas świat. Wiem, że jeszcze będę musiał wrócić do tej książki.

To naprawdę jest wielkie dzieło. Gdy tylko spróbuje się czytelnik utożsamić z bohaterami doświadcza tego jak niedaleko jest od bycia tym, który posiada "Kainowe znamię". Książka bogata we wspaniałe przemyślenia i spostrzeżenia jest lekcją życia, która sprawi, że inaczej będzie się oglądać otaczający nas świat. Wiem, że jeszcze będę musiał wrócić do tej książki.

Podróż wgłąb siebie, momentami za bardzo dla mnie skomplikowana. Nie wyłapuje wszystkich odniesień albo ich nie rozumiem. Siddhartha znacznie lepiej do mnie trafiła. Na pewno nie polecam się spieszyć podczas czytania.

Podróż wgłąb siebie, momentami za bardzo dla mnie skomplikowana. Nie wyłapuje wszystkich odniesień albo ich nie rozumiem. Siddhartha znacznie lepiej do mnie trafiła. Na pewno nie polecam się spieszyć podczas czytania.

Pełny tytuł tej powieści to „Demian: Dzieje młodości Emila Sinclaira”. Napisana przez niemieckiego noblistę Hermana Hessego w 1917 roku, a wydana w roku 1919 pod pseudonimem Emil Sinclair.
Tak samo nazywa się główny bohater tej książki, który już jako dojrzały mężczyzna opowiada nam swoje losy.
Emila poznajemy jako 10-letniego chłopca, ucznia szkoły łacińskiej, rozdartego między dwoma światami jasnym-dobrym i ciemnym-złym.
Zagubiony i pełen wątpliwości dojrzewający chłopiec pewnego dnia na swojej drodze spotyka starszego od siebie kolegę, tytułowego Demiana. Nieco tajemniczy młodzieniec staje się dla Emila duchowym przewodnikiem, mentorem w procesie jego dojrzewania i poszukiwania własnej tożsamości. Ta podróż w głąb siebie prowadzi Sinclaira do wielu egzystencjalnych rozważań o istocie dobra i zła, sensie istnienia, roli wiary.

❝Życie każdego człowieka jest drogą ku samemu so­bie, próbą znalezienia drogi, zaznaczenia ścieżki. Żaden człowiek nie był nigdy w pełni samym sobą, lecz mi­mo to każdy ku temu dąży, jeden w mroku, inny w światłości, jak kto umie. Każdy aż do końca nosi z sobą szczątki, pozostałe od chwili jego stworzenia, resztki śluzu i skorup jakiegoś praświata.❞

To uniwersalna powieść o jednostce poszukującej własnego „ja”, autentyczności i prawdy o samym sobie. Przepełniona symboliką, filozoficznymi rozważaniami oraz nawiązaniami do psychoanalizy. A w to wszystko wplecione nastroje niemieckiego społeczeństwa w obliczu I wojny światowej.

❝Dlatego też większość ludzi żyje tak nierealnie, ponieważ zewnętrzne obrazy uważają za rzeczywistość, a swego własnego świata nie dopuszczają do głosu.❞

„Demian” mimo niewielkiej objętości nie jest książką do przeczytania na raz.
To głęboka powieść wymagająca od czytelnika pełnego skupienia, zagłębienia się w treść, zmuszająca do myślenia i zadawania pytań.

❝Ptak wykluwa się z jajka. Jajkiem jest świat. Kto chce się urodzić, musi świat zniszczyć.❞

Pełny tytuł tej powieści to „Demian: Dzieje młodości Emila Sinclaira”. Napisana przez niemieckiego noblistę Hermana Hessego w 1917 roku, a wydana w roku 1919 pod pseudonimem Emil Sinclair.
Tak samo nazywa się główny bohater tej książki, który już jako dojrzały mężczyzna opowiada nam swoje losy.
Emila poznajemy jako 10-letniego chłopca, ucznia szkoły łacińskiej, rozdartego...

"ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ᴅᴏꜱᴛᴏꜱᴏᴡᴀᴄ́ ꜱɪᴇ̨ ᴅᴏ ɴᴏʀᴍʏ, ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ꜱᴘʀᴏꜱᴛᴀᴄ́ ᴡʏᴍᴏɢᴏᴍ, ᴋᴛᴏ́ʀʏᴄʜ ɴɪᴋᴛ ᴍɪ ɴɪᴇ ꜱᴛᴀᴡɪᴀᴌ, ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ʙʏᴄ́ ᴄᴢʏᴍꜱ́ ʟᴜʙ ᴜᴅᴀᴡᴀᴄ́ ᴄᴏꜱ́, ᴄᴢʏᴍ ᴡᴄᴀʟᴇ ɴɪᴇ ᴊᴇꜱᴛᴇᴍ. ɪ ᴡ ᴛᴇɴ ꜱᴘᴏꜱᴏ́ʙ ʀᴀᴢ ᴊᴇꜱᴢᴄᴢᴇ ᴅᴏꜱᴢᴌᴏ ᴅᴏ ᴛᴇɢᴏ, ᴢ̇ᴇ ᴢᴀᴅᴀᴌᴇᴍ ɢᴡᴀᴌᴛ ꜱᴀᴍᴇᴍᴜ ꜱᴏʙɪᴇ ɪ ᴄᴀᴌᴇᴍᴜ ᴡ ᴏɢᴏ́ʟᴇ ᴢ̇ʏᴄɪᴜ."

👶🧒 Hermann Hesse po raz kolejny zdobył moje uznanie. "Demian" to fantastyczna opowieść o dojrzewaniu, o poszukiwaniu własnego miejsca w świecie, własnej tożsamości. To konfrontacja głupoty z rozwagą, fantazji z rzeczywistością. Być innym, nie znaczy być wyrzutkiem. Źródło wszystkich przemian siedzi głęboko w nas, wystarczy tylko konsekwentnie drążyć, a ukaże się ono czyste niczym górski kryształ. Będąc introwertykiem dobrze wiem jak postrzega się ludzi, którzy żyją wewnątrz siebie. Hesse już wtedy zdawał sobie z tego sprawę i swoją mistrzowską narracją utrwalił ten - tak bardzo niezrozumiany, obraz. Nie ma nic gorszego jak być niezrozumianym, jak żyć pośród ludzi a mimo to pozostawać samotnym.

👶🧒 Nie pamiętam kiedy ostatnio książka zadziałała na mnie tak mocno. Już w noc po rozpoczęciu lektury, nawiedził mnie koszmar minionych lat w którym to ja grałem rolę ofiary, a otoczenie, mojego oprawcy. "Demian" jest kolejnym dziełem, które pokazuje mi jak bardzo identyfikuje się z tym, co autor napisał. Mam także nieodparte wrażenie, że sam Hesse zawarł w tej historii cząstkę samego siebie. Wtedy to powróciły do mnie moje dawne lęki i to co wtedy czułem. Okres mojego życia, o którym zdążyłem zapomnieć, a który ponownie zapłonął żywym ogniem w mojej pamięci. To też uświadomiło mi jak cieńka jest granica między przeszłością a teraźniejszością. Oczywiście to nie jedyna rzecz, która wróciła do mnie, bo powróciły także te miłe wspomnienia z okresu mojego dzieciństwa, które autor tak żywo przywołał w powieści. Wtedy pomyślałem sobie, że w środku jestem nadal małym dzieckiem, tęskniącym za minionymi czasami, za beztroską i niewiedzą. Idealizowanie jest domeną dzieci, toteż jest w tym coś pięknego.

"ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ᴅᴏꜱᴛᴏꜱᴏᴡᴀᴄ́ ꜱɪᴇ̨ ᴅᴏ ɴᴏʀᴍʏ, ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ꜱᴘʀᴏꜱᴛᴀᴄ́ ᴡʏᴍᴏɢᴏᴍ, ᴋᴛᴏ́ʀʏᴄʜ ɴɪᴋᴛ ᴍɪ ɴɪᴇ ꜱᴛᴀᴡɪᴀᴌ, ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ʙʏᴄ́ ᴄᴢʏᴍꜱ́ ʟᴜʙ ᴜᴅᴀᴡᴀᴄ́ ᴄᴏꜱ́, ᴄᴢʏᴍ ᴡᴄᴀʟᴇ ɴɪᴇ ᴊᴇꜱᴛᴇᴍ. ɪ ᴡ ᴛᴇɴ ꜱᴘᴏꜱᴏ́ʙ ʀᴀᴢ ᴊᴇꜱᴢᴄᴢᴇ ᴅᴏꜱᴢᴌᴏ ᴅᴏ ᴛᴇɢᴏ, ᴢ̇ᴇ ᴢᴀᴅᴀᴌᴇᴍ ɢᴡᴀᴌᴛ ꜱᴀᴍᴇᴍᴜ ꜱᴏʙɪᴇ ɪ ᴄᴀᴌᴇᴍᴜ ᴡ ᴏɢᴏ́ʟᴇ ᴢ̇ʏᴄɪᴜ."

👶🧒 Hermann Hesse po raz kolejny zdobył moje uznanie. "Demian" to fantastyczna opowieść o dojrzewaniu, o poszukiwaniu...

Piękna książka o dorastaniu i otrzymywaniu od życia, tego, czego się od niego oczekuje.

Piękna książka o dorastaniu i otrzymywaniu od życia, tego, czego się od niego oczekuje.

Herman Hesse należy z pewnością do tych autorów, których obecność przenika do świadomości całkiem nieumyślnie, może nawet przypadkowo – nawet jeśli nie czytaliśmy jego książek, nazwisko kojarzy się z pewnym mistycyzmem i myślą filozoficzną. Wydaje się, że jego przekaz trafia zwłaszcza do poszukujących osób, trochę na rozdrożu życia, często gdzieś na początku studiów.

Moje osobiste doświadczenia opiera się, co prawda, na spotkaniu osób wychwalających „Siddartę”, ale po przeczytaniu wyżej wymienionej pozycji czuję, że ta też przypadłaby im do gustu. Ciągnąc temat dalej, od razu przyznam, że startowałam z pozycji raczej niechęci do samego autora; kojarzył mi się z przesadnym dramatyzmem i trochę takim zapętlonym wzdychaniem nad osobą własną…

… no i właściwie moje skojarzenia niedaleko padły od narracji „Demiana”. Otóż w tej powieści poznajemy chłopca o imieniu Sinclair, którego przeżycia wewnętrzne rangą dorównują największym męczennikom historii. Najmniejsze występki lat dziecięcych piętnują go i skazują na egzystencję nikczemnika. A przynajmniej na kilka miesięcy.

Tym opisem chcę podkreślić patos naszego głównego bohatera, bo wszystko, co go dotyczy określa on takim tonem; im dalej śledzimy jego losy tym głębiej wchodzimy w przekonanie, że niektóre jednostki czują bardziej i wiedzą więcej, a reszta świata ich nie rozumie, bo wiedzie prosty żywot pozbawiony rozwoju osobistego.

Może idę uproszczoną drogą, ale tego nie mogłam przełknąć w tych wszystkich zadufanych rozmyślaniach. Czy też znacie takie osoby, które w ten sposób patrzą na świat? Bo ja niestety tak i kłuło to w moje własne poglądy, gdyż wiem, że treść tego typu może trafić na odpowiedni grunt i podrzucać argument tymże jednostkom. A gdy jakaś grupa uważa się za lepszą od innych to już krótka droga do podjęcia różnych działań.

Ale! Niezwykle zaciekawiła mnie cała historia publikacji książki, a także życiorys autora; osadzenie tej opowieści w kontekście wojny, nadziei na lepszy świat, dodało mi wobec niej trochę wyrozumiałości.

ig: @tylkotrocheczytam

Herman Hesse należy z pewnością do tych autorów, których obecność przenika do świadomości całkiem nieumyślnie, może nawet przypadkowo – nawet jeśli nie czytaliśmy jego książek, nazwisko kojarzy się z pewnym mistycyzmem i myślą filozoficzną. Wydaje się, że jego przekaz trafia zwłaszcza do poszukujących osób, trochę na rozdrożu życia, często gdzieś na początku studiów.

Moje...

Dla każdego, kto dorastając czuł, że z jednej strony jest może nieco ciut bystrzejszy od rówieśników a z drugiej odstaje od nich w tuzinie przyziemnych spraw.

Dla każdego, kto dorastając czuł, że z jednej strony jest może nieco ciut bystrzejszy od rówieśników a z drugiej odstaje od nich w tuzinie przyziemnych spraw.