Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W sumie mam ochotę ocenić wszystkie trzy części hurtem, bo większość moich smuteczków będzie się i tak odnosiła do każdej z nich.

Primo: ja lubię opis, a tu został on poświęcony na ołtarzu akcji. Obrywa w ten sposób nieco klimat książki: obiecano mi coś z pogranicza XVIII/XIX wieku, tymczasem wątek Adamata kojarzy się z drugą połową XIX wieku, wątek Taniela nie wiem w sumie z czym, a jeśli chodzi o wątek stricte wojenny, to jedyną postacią, która zdaje tam się wprowadzać jakiś staroświecki klimat to jest Beon. To samo dotyczy poniekąd wątków politycznych w pierwszym tomie: niby mamy zamieszki, niby mamy jakiś rojalistów, więc autor się stara. Ale już akcja z masowym gilotynowaniem wszystkich naraz to jest wtf.

Secundo: nie wiem, co na to militarioznawcy, ale jakoś strasznie ciężko mi uwierzyć w geniusz wojenny Tamasa. Narrator ciągle nas o tym zapewnia, ale z drugiej strony po samej lekturze mam wrażenie, że Tamasowi towarzyszą fuksy większe niż Cud Domu Brandemburskiego.

Tertio: w cyklu przewija się kilka wątków, przy czym moje zainteresowanie jako czytelniczki niejako po nich "przeskakuje". Przez półtorej książki lubię wątek Taniela Dwie Kreski, ale potem dostaje jakieś dziwne power-upy i wplątuje się w dziwaczny przeprowadzony wątek machinacji w armii adrańskiej zostawionej samopas, w której rządzi najwyraźniej banda kretynów i tylko 22-letni (czy ile on tam ma) Taniel wie, co robić (oczywiście kiedy tom dalej, dostaje ludzi do poprowadzenia do akcji, daje się koncertowo wprowadzić w pułapkę). Jest "miejski" wątek Adamata, który moje największe zainteresowanie wzbudził w tomie trzecim (Ricard Tumblar <3). Jest wątek Nili i on się chyba najrówniej trzyma. Ba, myślałam, że po tym jak z Nilą wyjdzie to co wyszło, to będzie mi strasznie szkoda utraty perspektywy przypadkowej dziewuchy, ale jednak dała radę. Wątek Tamas w sumie interesuje mnie z tego wszystkiego najmniej.

Quatro: motywacja final bossów jest... dziwna.

Quinto: rozpaczliwy apel do polskich tłumaczy o używanie starego, poczciwego feminatywu "żołnierka" - na pewno nie brzmi on bardziej dziwacznie, niż konstrukcje typu: "żołnierz strzeliła", "żołnierz rzekła" i tak dalej.

Podsumowując: czyta się szybko i gładko, akcja leci do przodu może nawet ciut za prędko. Z drugiej strony nie potrafię pozbyć się wrażenia, że wszystko to jest zbyt grubymi nićmi szyte.

W sumie mam ochotę ocenić wszystkie trzy części hurtem, bo większość moich smuteczków będzie się i tak odnosiła do każdej z nich.

Primo: ja lubię opis, a tu został on poświęcony na ołtarzu akcji. Obrywa w ten sposób nieco klimat książki: obiecano mi coś z pogranicza XVIII/XIX wieku, tymczasem wątek Adamata kojarzy się z drugą połową XIX wieku, wątek Taniela nie wiem w...

Ciekawy koncept owinięty jednak w trochę zbyt grubymi nićmi szyty idiot plot.

PS. Główny bohater to Gary Stu, którego potrzebujemy, ale na którego nie zasłużyliśmy.

Ciekawy koncept owinięty jednak w trochę zbyt grubymi nićmi szyty idiot plot.

PS. Główny bohater to Gary Stu, którego potrzebujemy, ale na którego nie zasłużyliśmy.