Krwawa kampania

Tutaj już ciekawiej. Rozkręciło się od pierwszego tomu. Nie ma co się rozpisywać tylko brać się za dalszy ciąg....

Tutaj już ciekawiej. Rozkręciło się od pierwszego tomu. Nie ma co się rozpisywać tylko brać się za dalszy ciąg....

Pokaż mimo to

Brian McClellan nie zawiódł akcja książki dynamiczna, polecam

Brian McClellan nie zawiódł akcja książki dynamiczna, polecam

Pokaż mimo to

Porywająca. Trafiamy w sam wir wojennej zawieruchy. Z jednej strony wojna z Kezem i coraz trudniejsze warunki obrony, z drugiej wkurzony bóg, który dostał niespodziewanie w łeb. A poza tym spiski, tajemnice, trudne relacje ojca z synem i w tym wszystkim świetna narracja. Pojawiają się bohaterowie z 2,3,4 planu i jest świetnie. Szkoda, że kilka postaci musiał autor uśmiercić, ale może dzięki temu, że nikt nie jest nietykalny ta książka tak wciąga? I fajnie byłoby być takim prochowym magiem;).

Porywająca. Trafiamy w sam wir wojennej zawieruchy. Z jednej strony wojna z Kezem i coraz trudniejsze warunki obrony, z drugiej wkurzony bóg, który dostał niespodziewanie w łeb. A poza tym spiski, tajemnice, trudne relacje ojca z synem i w tym wszystkim świetna narracja. Pojawiają się bohaterowie z 2,3,4 planu i jest świetnie. Szkoda, że kilka postaci musiał autor...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niesamowita 👍 Tom trzeci czas zacząć 📗

Niesamowita 👍 Tom trzeci czas zacząć 📗

Pokaż mimo to

Dobra kontynuacja cyklu.
Fani będą usatysfakcjonowani, a Ci do których historia McClellana nie przemawia utwierdzą się w przekonaniu, że nie jest to seria dla nich.
Autorowi udało się podtrzymać wszystkie zalety poprzedniej powieści: ciekawie oddany świat oraz wartką akcję przy jeszcze większej epickości całego obrazu.
Niestety powielone zostały też wszystkie mankamenty pierwszej części. Przez większą część lektury, pomimo że poszczególne wątki były interesujące i bardzo "czytalne" miałem poczucie, że dzieją się w zupełnym odcięciu od reszty - bez większego kontekstu oraz wpływu na resztę fabuły i świata.
W pierwszej części wątek społeczno-polityczny został zupełnie niewykorzystany, tutaj równie słabo wypada wątek militarny - co może szczególnie doskwierać fanom tego nurtu fantastyki.

Podsumowując: jeśli podobała Wam się pierwsza część możecie śmiało sięgnąć po tom II. Ja lektury nie żałuję, ale raczej nie będę kontynuował przygody z cyklem.

Dobra kontynuacja cyklu.
Fani będą usatysfakcjonowani, a Ci do których historia McClellana nie przemawia utwierdzą się w przekonaniu, że nie jest to seria dla nich.
Autorowi udało się podtrzymać wszystkie zalety poprzedniej powieści: ciekawie oddany świat oraz wartką akcję przy jeszcze większej epickości całego obrazu.
Niestety powielone zostały też wszystkie mankamenty...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to książka pozbawiona negatywów, ale czyta się ją zdecydowanie lepiej niż pierwszą odsłonę przygód Tamasa, Taniela i Adamata (a pragnę zaznaczyć, że i pierwszą czytało się bardzo dobrze). Jest to zasługą między innymi nadania każdemu z bohaterów określonego celu do osiągnięcia i podtrzymywanie ich motywacji przez całe niemal 650 stron. Tamas próbuje sprowadzić swoich żołnierzy z powrotem do Adro, Taniel zmaga się z dowództwem adrańskiej armii, a Adamat próbuje odzyskać pochwyconą przez wroga rodzinę. Wątki trzech głównych postaci* są dzięki temu bardzo spójne, a czytelnik przez cały czas wie, o co toczy się gra. Brian McClellan wyzbył się też pojawiających się w pierwszej części nieporadnych zagrań fabularnych (np. takich, które kazały wchodzącym do pokoju osobom natychmiast odnosić się do rzeczy, które zostały powiedziane przed ich przybyciem).

Nie powiedziałbym, że jakiś wielki postęp nadszedł w zakresie przedstawionych systemów magicznych. Nadal nie są one moim zdaniem dobrze wykorzystane, ale niektóre rozwiązania zdają się być zwiastunami postępu i w tej materii - przede wszystkim odkrywanie nowych możliwości przez Taniela i Nilę.

Jest w "Krwawej Kampanii" niestety również i kilka elementów, które przynajmniej chwilowo przeszkadzały w lekturze. Plot twist związany ze zdrajcą w armii adrańskiej nie był zaskakujący (choć wyraźnie pretendował do tego). Autor bowiem przedstawił z dowództwa ledwie dwie postaci. Czytelnik od samego początku mógł spodziewać się, że zdrajcą jest jedna z nich - a zbyt wiele czynników sprzyjało kandydaturze Ket, by można by ją było uznać za poważną. Pozostawał więc tylko Hilanska. Nawiasem mówiąc, zaproponowany przez autora zwrot akcji w dość dziwnym świetle postawił wszystkie zaprezentowane poczynania Ket, pozbawiając ją niejako motywów. Przyznaję jednak, że to ostatnie może jeszcze zostać rozwinięte w tomie trzecim.

I na koniec jeszcze jeden element, który choć drobny, zirytował mnie równie mocno co opisany wyżej plot twist. Otóż Bo w pewnym momencie zamordował kata, który wykonał wyrok na Manhouchu, aby zrzucić z siebie przymus zabicia Tamasa (pomijam już to, że skuteczność tego zagrania balansuje na granicy logiki świata przedstawionego w książce). Po dokonaniu tego aktu wszystkie postaci, które się o tym dowiadują, wyrażają swoje zadowolenie z rozwiązanego problemu pomijając zupełnie fakt, że chcąc nie chcąc ktoś pożegnał się z życiem. Owszem, zabójstwo to mogło być uzasadnione z punktu widzenia interesu państwa albo solidarności ze "starym znajomym", ale zarówno Bo, jak i Adamat nie są w tej książce wykreowani na postaci, którym zupełnie obojętny byłby los przypadkowej ofiary. Szkoda tym większa, że mogła to być okazja do jeszcze ciekawszego zarysowania charakterów powyższej dwójki.

Koniec końców, "Krwawa Kampania" jest jednak bardzo dobrą pozycją, a sam cykl rozwija się niezmiennie w dobrą stronę.

*Nili - mimo że wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że w trzecim tomie już tak się stanie - nie możemy chyba nadal brać za postać pierwszoplanową. Przez 3/4 książki nie jest wszak nikim innym, jak tylko bohaterem potrzebnym do przedstawienia wydarzeń z nieco innej perspektywy.

Nie jest to książka pozbawiona negatywów, ale czyta się ją zdecydowanie lepiej niż pierwszą odsłonę przygód Tamasa, Taniela i Adamata (a pragnę zaznaczyć, że i pierwszą czytało się bardzo dobrze). Jest to zasługą między innymi nadania każdemu z bohaterów określonego celu do osiągnięcia i podtrzymywanie ich motywacji przez całe niemal 650 stron. Tamas próbuje sprowadzić...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

[ZBIORCZA OPINIA O TRYLOGII - BEZ SPOILERÓW]

Zastanawiałem się, czy wrzucać od razu zapisaną gdzieś w starych notatkach opinię nt. tej trylogii z kilkoma uzupełniającymi komentarzami, czy może podobnie jak zrobiłem z paroma innymi powziąć się na re-read i jeszcze raz dogłębnie wsiąknąć w lekturę. Zdecydowałem się na ten pierwszy wariant z dwóch powodów: mnóstwo innych książek do nadrobienia, a także fakt że pomimo iż historia McCllelana bardzo mi się spodobała, to jednak nie na tyle by do niej wracać. A dodatkowo - całkiem sporo niuansów pamiętam, co myślę jest argumentem przemawiającym za tą serią. W tej chwili cierpliwie będę czekał na kolejną trylogię w tym świecie, która mam nadzieję wejdzie na wyższy poziom i rozjaśni nieco brakujące elementy układanki pozostałe z poprzedniej.

Czasem tak robię, że trylogie oceniam zbiorczo - dzieje się tak najczęściej wtedy, gdy wszystkie książki są bliźniaczo podobne i czytam je w jednym ciągu. Jako że nie lubię pisać tak, by streszczać fabułę, to i tym razem wyciągnąłem kilka aspektów wyróżniających - pozytywnie bądź negatywnie - trójksiąg McCllelana, które uważam za warte wzmianki.

To co wyróżnia Magów Prochowych na tle innych dzieł fantasy, to uniwersum. A właściwie jego jeden element - osadzenie w czasach quasi-XVIII-wiecznych. Już pierwsze sceny z "Obietnicy Krwi" budzą bardzo silnie jedno skojarzenie: rewolucja francuska. Nawiązania są bardzo oczywiste i jednoznaczne, a mówię to szczególnie jako osoba, która o francuskiej rewolucji coś niecoś wie. Czasem miałem nieodparte wrażenie jakbym czytał fragmenty historii żywcem wyjęte z realiów tamtejszej Europy. Z drugiej strony mamy też trochę postmodernistyczny miszmasz: autor łączy kilka niespójnych względem ogólnego zarysu uniwersum elementów, które jednak nie wpływają negatywnie na odbiór treści - choć mogą budzić wątpliwości.

Kolejnym podobieństwem jest zastosowanie broni palnej... ale tutaj ono się kończy, ponieważ opiera się - a jakże - na magii. Jeżeli ktoś ma opory i zastanawia się, czy na pewno połasić się na tego typu lekturę, jeżeli do tej pory obcowało się raczej z bardziej klasyczną fantastyką, to odpowiadam niczym papież: jak najbardziej, jeszcze jak! Dla mnie było to bardzo orzeźwiające doświadczenie i po krótkim czasie przyzwyczaiłem się do tego konceptu, który bardzo dobrze współgra z całym uniwersum.

Podobała mi się również historia wojenna zarysowana w drugim tomie. Sam drugi tom uważam zdecydowanie za najciekawszy spośród wszystkich trzech. Bardzo miło było ujrzeć magów prochowych w akcji, kiedy stają naprzeciwko siebie prawdziwe armie. W moim odczuciu kampania wojenna jest jedną z najmocniejszych stron tej serii. Muszę także przyznać, że autor całkiem nieźle skomponował tajemnicze wątki w powieściach i choć pewnych rzeczy udało mi się domyślić, to w dwóch momentach czułem się mocno zaskoczony.

Oczywiście, niestety, nie wszystko jest tak idealne jak mogłoby się wydawać. Można czasami kwestionować sens, czy logikę pewnych rozwiązań, lecz biorąc poprawkę na to, iż to fantastyka raczej nastawiona na rozrywkę, to da się przymknąć na to oko. Jednakże pewne aspekty zbyt silnie w trakcie lektury serii rzucały się w oczy zaniżając nieco ocenę całości. Są to klasyczne, cudowne zdarzenia biorące się znikąd w stylu deus-ex-machina ratujące bohaterów lub niezgrabnie uzupełniające luki no i sama końcówka: pozostawiająca wiele niedopowiedzeń i niedopełnionych wątków pomimo - rzekomo - pełnego zamknięcia całej historii. Zakończenie nie powinno budzić tak dużych niejasności i wrażenia, że nie wszystko zostało nam powiedziane, co być powinno. Bardzo to rzutuje na ostateczną ocenę, ponieważ w moim mniemaniu autor po prostu nie podołał i skiepścił sprawę. Musiałbym mocno zaspoilerować, by szczegółowo to uzasadnić, dlatego też sami się o tym przekonajcie i gwarantuję Wam, że będziecie mieli podobne odczucia. Srogi minus, który psuje wrażenia z lektury.

Podsumowując: powieści bardzo dobre, acz nie przesadzałbym z hurraoptymizmem. To nadal poczytna fantastyka dla nieskomplikowanej rozrywki, a te cierpią często na podobne wady. Niemniej jest to jedna z lektur przyjemniejszych w czytaniu.

[ZBIORCZA OPINIA O TRYLOGII - BEZ SPOILERÓW]

Zastanawiałem się, czy wrzucać od razu zapisaną gdzieś w starych notatkach opinię nt. tej trylogii z kilkoma uzupełniającymi komentarzami, czy może podobnie jak zrobiłem z paroma innymi powziąć się na re-read i jeszcze raz dogłębnie wsiąknąć w lekturę. Zdecydowałem się na ten pierwszy wariant z dwóch powodów: mnóstwo innych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzyma poziom poprzedniej części. W zasadzie jest to jeszcze więcej tego co polubiliśmy w pierwszym tomie. Akcja szybko leci na przód, ciekawie rozwijając wątki z pierwszej części. Jeśli podobała się pierwsza część, to po drugą możecie sięgać w ciemno.

Trzyma poziom poprzedniej części. W zasadzie jest to jeszcze więcej tego co polubiliśmy w pierwszym tomie. Akcja szybko leci na przód, ciekawie rozwijając wątki z pierwszej części. Jeśli podobała się pierwsza część, to po drugą możecie sięgać w ciemno.

Pokaż mimo to

Lepiej, mocniej, szybciej. Zasiadam do Jesiennej Republiki, nie ma innej opcji - teraz.

Lepiej, mocniej, szybciej. Zasiadam do Jesiennej Republiki, nie ma innej opcji - teraz.

Pokaż mimo to

McClellan - to będzie przyjaźń na zawsze.

Pierwszą część "Obietnica Krwi" przeczytałem kilka lat temu. Już zamazały się postacie oraz akcja. Spodobała mi się i chciałem przeczytać kontynuację, ale dość długo zabierałem się za "Krwawą Kampanię".

Przeczytałem ją w cztery dni, tylko dlatego, że musiałem pracować.
Powieść wciągnęła mnie tak, że kapcie zostawiłem w pokoju. Postacie wróciły ze zdwojoną mocą, a historia wyryła mi w głowie głęboki ślad.
Trwa wojna, nie ma miejsca na słodkie słówka, zebranie towarzyszy i przemyślane ruchy. Każdy pisze swą własną historię, a bohaterowie wykreowani są w tym najlepsi. Podążanie za nimi zapiera dech w piersi, a to co się im przydarza sprawia, że chcesz schować głowę pod kołdrę z nadzieją, że przeminie.

Jestem zafascynowany i nie mogę się doczekać finału w postaci Jesiennej Republiki. Dla mnie jedna z najlepszych powieści.

McClellan - to będzie przyjaźń na zawsze.

Pierwszą część "Obietnica Krwi" przeczytałem kilka lat temu. Już zamazały się postacie oraz akcja. Spodobała mi się i chciałem przeczytać kontynuację, ale dość długo zabierałem się za "Krwawą Kampanię".

Przeczytałem ją w cztery dni, tylko dlatego, że musiałem pracować.
Powieść wciągnęła mnie tak, że kapcie zostawiłem w pokoju....

więcej

mniej

Pokaż mimo to