Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autorka-Janina Katz, dla mnie wcześniej nieznana, pisząca po duńsku, ale czasami autor innej książki potrafi tak zachęcić swoim autorytetem… i wtedy odnajduje się takie perełki jak Moje życie barbarzyńcy. Autobiograficzna powieść, pełna nostalgii za krajem swoje dzieciństwa, za Krakowem. To książka o cudzie uratowania żydowskiego dziecka w czasie II wojny światowej, które wychowuje/ukrywa zastępcza rodzina w Dobczycach, to książka o cudzie uratowania się żydowskiej matki, mimo przejścia szlaku kilku obozów koncentracyjnych. Połączenie się matki z córką w powojennym Krakowie i ich wspólne życie jest już mniej radosne, powojenna rzeczywistość i postrzeganie żydowskiej polskiej społeczności napawa wielkim smutkiem. Bohaterka biografii pisze o swojej trudnej relacji z matką, opisuje swoje dorastanie, opisuje pięknie świat, który dla niej nie jest biało-czarny, w którym można połączyć absurd, naiwność i wiarę, w którym mimo odczuwania krzywd nie ma oskarżeń o niesprawiedliwość, nie ma zazdrości.
Lektura wywołuje w nas pytanie, dlaczego tak bardzo człowiek, narody, państwa nie potrafią żyć
w zgodzie, pokoju, tolerancji, tak bardzo lubimy piętnować i odrzucać innych, którzy wcale nimi nie są.
Książka wywarła na mnie duże wrażenie, warto przeczytać.

Autorka-Janina Katz, dla mnie wcześniej nieznana, pisząca po duńsku, ale czasami autor innej książki potrafi tak zachęcić swoim autorytetem… i wtedy odnajduje się takie perełki jak Moje życie barbarzyńcy. Autobiograficzna powieść, pełna nostalgii za krajem swoje dzieciństwa, za Krakowem. To książka o cudzie uratowania żydowskiego dziecka w czasie II wojny światowej, które...

Zaskoczyło mnie tyle pozytywnych opinii o książce. Dobrze,że przeczytałam je po lekturze, bo przynajmniej sama jestem odpowiedzialna za jej wybór. Według mnie debiut autorki niezbyt udany. Nie jest łatwo napisać zabawną powieść z nawiedzonym domem w tle. Temat, chociaż do promocji książki niezły, to może okazać się miną, na której wysadzi się i bardziej doświadczony pisarz. Fabuła całkowicie nie została przemyślana i jest niespójna logicznie, postacie są dziwaczne i mało zabawne. Scena włamania do muzeum historycznego, gdzie sygnatury zbiorów są analogiczne do sygnatur w muzeum etnograficznym żałosna. Nawet pisząc beletrystkę obowiązuje zapoznanie się z elementarną wiedzą z dziedziny , o której się pisze. Miałam wrażenie, że autorka mało zabawne scenki wyjęła z wielu książek i na siłę je połączyła. Pomysł napisania o domu babci, w którym straszy nie był zły, ale.... i to "ale" jak ogromny kamień pociągnęło książkę w przepaść. Gatunek książki też trudno określić - zaczyna się jak powieść młodzieżowa, potem trochę Chmielewskiej i Nienackiego... a na końcu horror ? Książka, która miała przynieść relaks i rozbawienie tylko mnie zirytowała, a chęć napisania opinii zmusiła mnie do dotrwania do ostatniej kartki. Nie polecam....chyba,że chcecie sobie obrzydzić książki o duchach :)

Zaskoczyło mnie tyle pozytywnych opinii o książce. Dobrze,że przeczytałam je po lekturze, bo przynajmniej sama jestem odpowiedzialna za jej wybór. Według mnie debiut autorki niezbyt udany. Nie jest łatwo napisać zabawną powieść z nawiedzonym domem w tle. Temat, chociaż do promocji książki niezły, to może okazać się miną, na której wysadzi się i bardziej doświadczony...

Autorski debiut Elżbiety Antoniewicz powieścią o życiu w kolorach codzienności, powieścią o sztuce akceptacji, która pozwala osiągnąć szczęście i wolność. To historia o kobietach, które żyją obok nas, które kochają i wciąż pragną czegoś więcej.
Spotkanie z prozą Elżbiety Antoniewicz, jej literackim naturalizmem
a równocześnie niebywałą wrażliwością i subtelnością w przedstawianiu scen erotycznych zaskakuje i wzrusza. Ula i świat widziany jej oczyma jest nad wyraz autentyczny i bliski. Marzenia i rzeczywistość najczęściej mijają się ze sobą, ale każdy może znaleźć swoje spełnienie, każdy może doświadczyć wielu smaków życia, każdy może przeżyć wielkie uniesienia miłosne, jego historia może być scenariuszem do filmu. Nie trzeba być gwiazdą, pięknością, pracować w wielkiej korporacji czy posiadać niezwykły talent, by być bohaterem interesującej opowieści o sobie samym.

Autorski debiut Elżbiety Antoniewicz powieścią o życiu w kolorach codzienności, powieścią o sztuce akceptacji, która pozwala osiągnąć szczęście i wolność. To historia o kobietach, które żyją obok nas, które kochają i wciąż pragną czegoś więcej.
Spotkanie z prozą Elżbiety Antoniewicz, jej literackim naturalizmem
a równocześnie niebywałą wrażliwością i subtelnością w...

Pogodna historia, którą można przeczytać kiedy zabraknie nam lektury z naszej wyselekcjonowanej listy. Po zakończeniu tej czytelniczej przygody mam o niej lepsze zdanie niż po pierwszych rozdziałach, na początku wydawało mi się, że jest zbyt schematyczna, a bohaterzy wycięci jak z szablonu stereotypów: mężczyzna który z domowych spraw nie umie nic, kobieta matką dzieciom i partnerowi, chociaż jemu bardziej wredną guwernantką :). Musze jednak przyznać, że wiele obserwacji bardzo trafnych...może sama nie zdawałam sobie sprawy,że tak właśnie funkcjonujemy w związkach i to częściej niż nam się wydaje wpadamy w pułapki typu "tylko ja to potrafię i zrobię lepiej" lub " nie zrobię, bo i tak będzie źle". Kilka momentów/scenek rozbawiło mnie do łez i tutaj szacunek dla autorek za krytycyzm także wobec kobiecych postaw . Na koniec mojej oceny jeszcze jedna myśl po tej lekturze a raczej pytanie "dlaczego w związkach ze sobą nie rozmawiamy?". Czyli od banalnej lektury do ważnych przemyśleń?

Pogodna historia, którą można przeczytać kiedy zabraknie nam lektury z naszej wyselekcjonowanej listy. Po zakończeniu tej czytelniczej przygody mam o niej lepsze zdanie niż po pierwszych rozdziałach, na początku wydawało mi się, że jest zbyt schematyczna, a bohaterzy wycięci jak z szablonu stereotypów: mężczyzna który z domowych spraw nie umie nic, kobieta matką dzieciom i...

Czasami lepiej nie pisać kolejnych części na siłę, każdy tom serii był słabszy, a tom 4 "Arystokratka i fala przestępstw..." jest zwyczajnym pisaniem żeby jeszcze trochę zarobić na popularności/poczytności wcześniejszych tytułów. Szkoda

Czasami lepiej nie pisać kolejnych części na siłę, każdy tom serii był słabszy, a tom 4 "Arystokratka i fala przestępstw..." jest zwyczajnym pisaniem żeby jeszcze trochę zarobić na popularności/poczytności wcześniejszych tytułów. Szkoda

Jeżeli nie czytałeś książki Jona Ronsona to żałuj, chyba że świat Internetu, fora, media społecznościowe zupełnie Cię nie interesują.
Dla większości z nas to jednak intrygujący świat, w którym w prosty sposób możemy zaistnieć, wykreować siebie,wyrazić swoją opinię ale też można się samounicestwić. Autor, który przede wszystkim pisał o konsekwencjach i prawach w użytkowaniu Twittera, pisze o naszej wolności wypowiedzi i tolerancji, o błędach popełnianych nie tylko przez winnych ale także błędach oskarżycieli medialnych, którymi stajemy się sami.To książka o wstydzeniu się za swoje błędy ale także zawstydzaniu, które tak bardzo lubimy, a które daje nam poczucie bycia lepszym, mądrzejszym, moralniejszym. Temat bardzo aktualny w kontekście internetowego hejtu.

Jeżeli nie czytałeś książki Jona Ronsona to żałuj, chyba że świat Internetu, fora, media społecznościowe zupełnie Cię nie interesują.
Dla większości z nas to jednak intrygujący świat, w którym w prosty sposób możemy zaistnieć, wykreować siebie,wyrazić swoją opinię ale też można się samounicestwić. Autor, który przede wszystkim pisał o konsekwencjach i prawach w użytkowaniu...

Czy badania medyczne mogą sprawić,że będziemy mogli leczyć upośledzenia umysłowe, czy pacjent o niskim ilorazie inteligencji dzięki medycynie może stać się geniuszem, czy bycie mądrzejszym uszczęśliwia a jeżeli tak to kogo? Książkę Daniela Keyes'a czyta się rewelacyjnie, mamy możliwość poznać bohatera jako prostego, naiwnego Charliego pracującego w piekarni i Charliego, którego medyczny eksperyment bardzo zmienił intelektualnie, emocjonalnie.Którego z nich bardziej polubimy, któremu bardziej będziemy kibicować, możemy wciągnąć się w ten dualizm ale przecież człowieczeństwo to nie tylko intelekt, Charlie to jego marzenia, tęsknoty, jego strach przed odrzuceniem i samotnością. Nieoczekiwanie powieść fantasy staje się filozoficzną opowieścią o miłości, potrzebie akceptacji i odpowiedzialności za innych, granicach naukowych eksperymentów, różnicy między byciem człowiek a szczurem laboratoryjnym jakim był Algernon.Książkę polecam każdemu, kto potrafi zaakceptować swoje miejsce na ziemi i nadać sens temu co robi, chociażby labirynt który pokonuje nie był najtrudniejszym w osądach innych.

Czy badania medyczne mogą sprawić,że będziemy mogli leczyć upośledzenia umysłowe, czy pacjent o niskim ilorazie inteligencji dzięki medycynie może stać się geniuszem, czy bycie mądrzejszym uszczęśliwia a jeżeli tak to kogo? Książkę Daniela Keyes'a czyta się rewelacyjnie, mamy możliwość poznać bohatera jako prostego, naiwnego Charliego pracującego w piekarni i Charliego,...

Zawsze kiedy odkrywam twórczość literacką, która mnie zachwyca jestem szczęśliwa,że tak się stało,że będę mogła przeżyć kolejne literackie przygody, które przyniosą mi wytchnienie, fascynacje ale także będę mogła tym moim odkryciem podzielić z innymi fanami czytania.
Taką właśnie przygodę przeżywam czytając kolejne powieści francuskiego pisarza Guillaume Musso.Właśnie przeczytałam powieść Ta chwila, która jest kolejnym dowodem na mistrzostwo pióra Musso. Każda książka tego pisarza jest inna a wszystkie wyjątkowe ze wspólnymi przymiotnikami : zaskakująca, interesująca, niezwykła. W powieści Ta chwila jest tajemnica, miłość, jest zagadkowe miejsce- stara latarnia, jest też magia podróżowania w czasie i klątwa czy przekleństwo, której przyczyny wciąż szuka bohater. Całe nasze życie jest podróżą w czasie ale Arthur podróżuje w całkiem inny sposób, a chwile jego życia mają konsekwencje lat.

Zawsze kiedy odkrywam twórczość literacką, która mnie zachwyca jestem szczęśliwa,że tak się stało,że będę mogła przeżyć kolejne literackie przygody, które przyniosą mi wytchnienie, fascynacje ale także będę mogła tym moim odkryciem podzielić z innymi fanami czytania.
Taką właśnie przygodę przeżywam czytając kolejne powieści francuskiego pisarza Guillaume Musso.Właśnie...

Świetna wakacyjna lektura.Książka o wielu możliwościach klasyfikacji literackiej. Jeżeli lubisz powieści z elementami fantasy, jeżeli lubisz niebanalne romanse, jeżeli lubisz powieści obyczajowe z zagadką z przeszłości to właśnie Papierowa dziewczyna czeka, żebyś taka książkę przeczytał. Właściwie o czym jest ta powieść? To historia przyjaźni pełnej poświęcenia, miłości którą można pomylić z zauroczeniem, ale także wielka tajemnica tworzenia literackie świata, w którym kluczową role odgrywa nie sam autor-twórca ale czytelnicy. Zostań czytelnikiem Papierowej dziewczyny a Twoja wyobraźnia pozwoli w niepowtarzalny , jedyny sposób zaistnieć bohaterom powieści.Ja już szukam innych książek tego autora, będę czytać więc tworzyć kolejny magiczny świat recepcji( ale to ciekawie brzmi, nobilitacja ze zwykłego czytelnika!).

Świetna wakacyjna lektura.Książka o wielu możliwościach klasyfikacji literackiej. Jeżeli lubisz powieści z elementami fantasy, jeżeli lubisz niebanalne romanse, jeżeli lubisz powieści obyczajowe z zagadką z przeszłości to właśnie Papierowa dziewczyna czeka, żebyś taka książkę przeczytał. Właściwie o czym jest ta powieść? To historia przyjaźni pełnej poświęcenia, miłości...

Bardzo interesująca opowieść o czasach renesansowej Polski, a wszystko widziane oczami karlicy Dosi.Książka jest pełna dygresji historycznych, pokazuje zwyczaje wawelskiego dworu, życie władców renesansowej Europy, autorka odnotowuje rozwój nauki ale także wpływ zabobonów i przesądów na życie ludzi a przede wszystkim opowiada o jakże często trudnych losach czterech córek słynnej królowej Bony, które szczęście osobiste musiały poświęcić na rzecz politycznych mariaży i układów,podporządkować się interesom brata Zygmunta Augusta. Niejednokrotnie ich życie było pełne cierpienia i niepokoju, z dala od wawelskiego wzgórza musiały godnie znosić upokorzenia zachowując dumę jagiellońskich księżniczek. Lektura dla lubiących historię Polski i ambitniejszą literaturę piękną.

Bardzo interesująca opowieść o czasach renesansowej Polski, a wszystko widziane oczami karlicy Dosi.Książka jest pełna dygresji historycznych, pokazuje zwyczaje wawelskiego dworu, życie władców renesansowej Europy, autorka odnotowuje rozwój nauki ale także wpływ zabobonów i przesądów na życie ludzi a przede wszystkim opowiada o jakże często trudnych losach czterech córek...

Książka w formie krótkich esejów-opowieści, każdy poświęcony kulturze Japonii.Autorka potrafi bardzo barwnie przedstawić dane zjawisko kulturowo-społeczne z jakim zetknęła się w kraju kwitnących wiśni i odnieść je do europejskich czy światowych trendów, a język i poczucie humoru pani Joanny Bator sprawia,że lektura jest bardzo absorbująca. Nie wszystkie części są jednak na tym samym poziomie przystępności przekazu i niekiedy forma popularna przeradza się w naukową rozprawę, zwłaszcza jeżeli chodzi o przedstawienie japońskiej subkultury otaku,której fascynacji uległa pisarka.

Książka w formie krótkich esejów-opowieści, każdy poświęcony kulturze Japonii.Autorka potrafi bardzo barwnie przedstawić dane zjawisko kulturowo-społeczne z jakim zetknęła się w kraju kwitnących wiśni i odnieść je do europejskich czy światowych trendów, a język i poczucie humoru pani Joanny Bator sprawia,że lektura jest bardzo absorbująca. Nie wszystkie części są jednak na...

Najlepsza, 3 część cyklu Odrodzone Królestwo. Książka napisana z wielkim rozmachem zarówno w wątkach historycznych, ale także obyczajowych i baśniowych. Osią wszystkich wydarzeń jest walka Władysława Łokietka o zjednoczenie ziem polskich po rozbiciu dzielnicowym , które jest rzekomą klątwą za zamordowanie biskupa krakowskiego przez króla Bolesława Śmiałego. Chociaż akcja powieści toczy się w XIII i XIV wieku, to postacie są psychologicznie uwspółcześnione, dlatego czytelnik może z łatwością z nimi współodczuwać wszelkie emocje. Chociaż autorka dba o wierność historycznym faktom, to fantastycznie potrafi połączyć baśniowe motywy z legendami o czasach średniowiecznej Europy, ubarwić podania kronikarzy o tajemnice życia prywatnego władców, duchownych, potrafi pokazać ludzi średniowiecza w ich zatracaniu się w namiętnościach-miłości, władzy, bogactwie, dumie rodowej. To nie jest zwykła powieść historyczna ale literacka podróż w minione czasy. Czekam na kolejny tom cyklu, już o królu Władysławie Łokietku.

Najlepsza, 3 część cyklu Odrodzone Królestwo. Książka napisana z wielkim rozmachem zarówno w wątkach historycznych, ale także obyczajowych i baśniowych. Osią wszystkich wydarzeń jest walka Władysława Łokietka o zjednoczenie ziem polskich po rozbiciu dzielnicowym , które jest rzekomą klątwą za zamordowanie biskupa krakowskiego przez króla Bolesława Śmiałego. Chociaż akcja...

Książka o tragicznym życiu i czynie młodej Czeszki ale dla mnie przede wszystkim książka pytanie o granice pomiędzy osobowością psychopatyczną a chorobą psychiczną, książka pytanie o prawo wykonywania kary śmierci nawet na okrutnych mordercach, książka pytanie o odpowiedzialność rodziny, instytucji społecznych i lekarzy w rozwoju emocjonalnym dziecka i nastolatka, wreszcie pytanie czy każdy z nas nie próbuje nie widzieć wokół siebie ludzi, którzy czekają na naszą uwagę.
Przejmująca lektura, fakty które pozostawiają same wątpliwości.Lektura wartościowa ale nie dla szukających sensacji.

Książka o tragicznym życiu i czynie młodej Czeszki ale dla mnie przede wszystkim książka pytanie o granice pomiędzy osobowością psychopatyczną a chorobą psychiczną, książka pytanie o prawo wykonywania kary śmierci nawet na okrutnych mordercach, książka pytanie o odpowiedzialność rodziny, instytucji społecznych i lekarzy w rozwoju emocjonalnym dziecka i nastolatka, wreszcie...

Miniatura literacka o intrygującej fabule. Wciąż wielu z nas idealistycznie podchodzi do miłości ale też zakochiwanie się, ten wybór serca, czasami taki nieoczekiwany, jest trudny do racjonalnego zdiagnozowania. Samotnik Bilodo postępuje nieetycznie czytając cudzą korespondencję i zakochuje się, ale czy jest to miłość do kobiety, a może do uroku japońskich wierszy haiku, a może to fascynacja tajemnicą i tym co nieosiągalne?.Chociaż w życiu Bilodo miłość jest tak blisko, to erotyczne uniesienia przeżywa czytając erotycznego haiku, wysłanego przez nieznaną mu kobietę. Zakończenie tej opowieści pewnie Was zaskoczy, może rozczaruje ....ale nada całemu utworowi inny wymiar.
Po, której stronie pozostaniecie?, tych rozczarowanych czy zauroczonych, tych zachwyconych formą literacka czy fabułą, a może zaczniecie czytać albo pisać wiersze haiku?

Miniatura literacka o intrygującej fabule. Wciąż wielu z nas idealistycznie podchodzi do miłości ale też zakochiwanie się, ten wybór serca, czasami taki nieoczekiwany, jest trudny do racjonalnego zdiagnozowania. Samotnik Bilodo postępuje nieetycznie czytając cudzą korespondencję i zakochuje się, ale czy jest to miłość do kobiety, a może do uroku japońskich wierszy haiku, a...

Bardzo dobrze się czyta, ciekawa kompozycja gdzie każdy rozdział jest poświęcony jednemu bohaterowi powieści a osią wydarzeń jest choroba seniora rodu, żal że te nowelki kończą się wielką niewiadomą.... co dalej? Zakończenie jest niespodziewane, jakby z innego koszmaru. Mam nadzieję,że autor napisał dopiero preludium do opowieści o ludzkich słabościach, opowieści o życiowych wyborach i porażkach, opowieści o zakłamaniu i obłudzie, gdzie szlachetność, przyzwoitość jest prawie niemożliwa do znalezienia.To będzie wstrząsające dzieło, jeżeli już preludium do niego burzy spokój czytającego, a jeśli nie burzy?..... no cóż

Bardzo dobrze się czyta, ciekawa kompozycja gdzie każdy rozdział jest poświęcony jednemu bohaterowi powieści a osią wydarzeń jest choroba seniora rodu, żal że te nowelki kończą się wielką niewiadomą.... co dalej? Zakończenie jest niespodziewane, jakby z innego koszmaru. Mam nadzieję,że autor napisał dopiero preludium do opowieści o ludzkich słabościach, opowieści o...

Jest to krótki tekst, dla tych co nie znają twórczości Jonathana Carrolla taki tester czy sięgnąć po dłuższe jego literackie wypowiedzi. Według mnie ten tester mógł być trochę lepszej próby ale mam zamiar przeczytać jeszcze coś Carrolla, ale to raczej zasługa mojej upartej czytelniczej duszy.

Jest to krótki tekst, dla tych co nie znają twórczości Jonathana Carrolla taki tester czy sięgnąć po dłuższe jego literackie wypowiedzi. Według mnie ten tester mógł być trochę lepszej próby ale mam zamiar przeczytać jeszcze coś Carrolla, ale to raczej zasługa mojej upartej czytelniczej duszy.

Książka przedstawia brutalny świat więziennej celi, grypsera może śmieszyć ale prawa rządzące wśród więźniów przerażają, przeraża też tempo demoralizacji wśród "nowicjuszy". Więzienie to miejsce izolacji od społeczeństwa skazanego lub winnego, izolacja to kara, izolacja zakłada resocjalizację...i tutaj pojawia się błąd w samym założeniu, uczyć życia w społeczeństwie poza nim, bez pozytywnych wzorców, w społeczności patologicznej? . Chcemy resocjalizacji czyli przywróceniu społeczeństwu zdrowych etycznie ludzi, którzy jednak w w więziennej społeczności podlegają dalszej demoralizacji. Jak więc izolować i resocjalizować, czy praca więźnia nie powinna być obowiązkiem ale gdzie więźniowie mogliby pracować z zachowaniem bezpieczeństwa dla społeczeństwa i nadzoru nad więźniem. Lektura nie wskazana dla wrażliwych na słownictwo i brutalność, jeżeli autor dobrze poznał środowisko więźniów i zasady funkcjonowania zakładów karnych i nie koloryzował to... no właśnie...co nam pozostaje? Tekst rodzi wiele pytań, zmusza do zastanowienia i dlatego warto go przeczytać. I jeszcze niespotykany bonus w postaci fragmentów Romea i Julii w języku więziennej grypsery , tekst inspirowany sztuką Szekspira- według mnie perełka.

Książka przedstawia brutalny świat więziennej celi, grypsera może śmieszyć ale prawa rządzące wśród więźniów przerażają, przeraża też tempo demoralizacji wśród "nowicjuszy". Więzienie to miejsce izolacji od społeczeństwa skazanego lub winnego, izolacja to kara, izolacja zakłada resocjalizację...i tutaj pojawia się błąd w samym założeniu, uczyć życia w społeczeństwie poza...

Takiej książki nie można ocenić...bo co to znaczy,że jest bardzo dobra czy wręcz rewelacyjna? co taka ocena ocenia?, taka ocena nie nadaje się w przypadku tak wstrząsającego wywiadu z piekła, bo takim były obozy koncentracyjne. Zofia Posmysz, pisarka literatury obozowej, opowiada z serca o swoich przeżyciach a jej wspomnienia są świadectwem, przestrogą, obowiązkiem tych co przeżyli. Zofia Posmysz opowiada o trudnych relacjach ofiary i kata i chociaż od takiej przeszłości nie można uciec jest bardzo pogodną rozmówczynią, z własną receptą na życie po doświadczeniach upodlenia człowieka w obozie koncentracyjnym. Już 1946 roku Nałkowska napisała "ludzie ludziom zgotowali ten los" i to jest najbardziej wstrząsające,że wciąż w różnych wymiarach ludzie ludziom wyrządzają tak wiele krzywd... i nic się nie nauczyliśmy, tak cienka jest granica do pogardy dla drugiego człowieka i chęci zapanowania nad innymi. Niestety.

Takiej książki nie można ocenić...bo co to znaczy,że jest bardzo dobra czy wręcz rewelacyjna? co taka ocena ocenia?, taka ocena nie nadaje się w przypadku tak wstrząsającego wywiadu z piekła, bo takim były obozy koncentracyjne. Zofia Posmysz, pisarka literatury obozowej, opowiada z serca o swoich przeżyciach a jej wspomnienia są świadectwem, przestrogą, obowiązkiem tych co...

Przeczytajcie książkę Sieroce pociągi a poznacie dwie przejmujące historie, które chociaż dzieli 70 lat, mają jeden wspólny mianownik dziecięcej tragedii. Dzieciństwo powinno być szczęśliwe, wolne od trosk i niepokoju. To przecież jedyny czas w życiu, żeby mieć prawo czuć się bezpiecznie. To jakie mamy dzieciństwo rzutuje na nasze dorosłe życie, bo właśnie wtedy kształtuje się nasza osobowość. Sieroce pociągi, którymi przewożono po Stanach Zjednoczonych sieroty do adopcji, które miały miejsce przy kolejowych stacjach i często wyglądały jak targ niewolnikami już na szczęście nie jeżdżą, ale osierocone dzieci szukające akceptacji i miłości wciąż podróżują wśród świata dorosłych.
Dla tych co nie lubią smutnych opowieści zapewnienie...mimo smutków zawsze jest ten promyk słońca więc dajcie sobie i książce szansę.

Przeczytajcie książkę Sieroce pociągi a poznacie dwie przejmujące historie, które chociaż dzieli 70 lat, mają jeden wspólny mianownik dziecięcej tragedii. Dzieciństwo powinno być szczęśliwe, wolne od trosk i niepokoju. To przecież jedyny czas w życiu, żeby mieć prawo czuć się bezpiecznie. To jakie mamy dzieciństwo rzutuje na nasze dorosłe życie, bo właśnie wtedy kształtuje...

Część druga cyklu niestety dużo słabsza niż Ostatnia arystokratka, często z wrażeniem silenia się autora na dowcip. Szczególnie nudnawy jest zabieg literacki listów bohaterki do zaprzyjaźnionego równolatka, pretendenta do własności zamku Gwiazda. Mam nadzieję, że część trzecia będzie lepsza bo Arystokratka w ukropie rozczarowuje.

Część druga cyklu niestety dużo słabsza niż Ostatnia arystokratka, często z wrażeniem silenia się autora na dowcip. Szczególnie nudnawy jest zabieg literacki listów bohaterki do zaprzyjaźnionego równolatka, pretendenta do własności zamku Gwiazda. Mam nadzieję, że część trzecia będzie lepsza bo Arystokratka w ukropie rozczarowuje.