Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Życie Sus” to książka, którą bardzo trudno mi ocenić tak, aby być z tego zadowoloną.
Mamy tu antybohaterkę, w której nie sposób się nie zakochać. Zadziwia przede wszystkim swoją determinacją i wyjątkowo ciekawym charakterem. Jednak przy tym wszystkim otacza ją samo zło - haszysz, noże, chęć mordu. Tylko lubimy ją, bo w tym wszystkim bardzo dobrze wiemy, że to nie jej wina.
Książka pięknie portretuje obraz zmarnowanego życia, praktycznie od początku. Sus nie jest bohaterka, która ciężko pracowała na to, aby przepuścić życie przez palce. Aby zmarnować je, odebrać mu wartość. Autor bowiem ukazuje nam, ile w człowieku siedzi zła, które mu się wyrządziło. A jednocześnie wydobywa to wewnętrzne piękno charakteru.
Sus bowiem to dziewczyna po przejściach, która urodziła się na przegranej pozycji. Nie doświadczyła ani miłości, ani stabilności - nie zna tego. Nie rozumie. Nie pragnie.
Żyje z dnia na dzień, byleby sobie jakoś poradzić. A najwiecej uwagi poświęca temu, co ją ukształtowało - przemocy, cierpieniu, autodestrukcji, odrzucania własnej wartości.
I to bardzo w tej książce boli, bo zastanawiamy się, jak cudowna byłaby Sus, gdyby nie środowisko. Gdyby nie jej przejścia. Przecież widać jak na dłoni, jaka czarująca z niej osoba.
I kurczę, praktycznie wszystkie poczynania bohaterki są lustrem jej przeżyć. Żyje w świecie który zna, świecie bardzo brudnym i trudnym. A nawet nie przyjdzie jej do głowy, że można kochać, opiekować się, dążyć do czegoś.
W dodatku w historii widać, jakie piętno odciska na człowieku przemoc domowa. Bez względu na to, gdzie jest Twój kat - Twoje życie będzie pod niego podyktowane. Bo albo będziesz od kata uciekać, albo będziesz kata znosić, albo będziesz się bronić przed katem, albo będziesz starać się go zmieniać... WSZYSTKO kręci się wokół kata. W wypadku Sus - jej życie z dnia na dzień kręci się wokół przygotowań na jego ponowne przyjście. Bez strachu, bez lęku. Tylko zimna kalkulacja, chłodne przygotowania.
To bardzo smutne, o ile życzliwych osób Sus się ociera, a nie potrafi z tego skorzystać. Oddać tej życzliwości. Ona może tą życzliwość znieść, ale jej nie zauważy.
Umysł, który tonie w gęstej, czarnej mgle trudnego życia. Sus nie zna swojej wartości, ani nie próbuje nawet jej zdefiniować.
I może się trochę powyżej powtarzam, ale bardzo ciężko wyrazić klimat życia głównej bohaterki. Śledzimy jej losy, wybaczamy jej wszystko co robi, choć niekoniecznie to w pełni rozumiemy. Ale dostrzegamy w niej tą iskierkę, która pozwala ją pokochać.
I bez względu na przejścia, w człowieku zawsze będzie ten stały element, który go definiuje. Bez względu też na środowisko. Przykro jednak jest widzieć, jak niewinny dzieciak żyje w taki sposób tylko dlatego, że tego go nauczono. Bo Sus nie próbuje chodzić do pracy, czy inwestować, czy cholera wie co. Przedłuża jedynie spuściznę rodziców. A Ty tylko czytasz i myślisz, że Ci przykro. Przykro Ci też jest, bo wiesz, że takie rzeczy się dzieją. Przykro Ci bo wiesz, ile pięknych charakterów jest oblepionych tą mazią patologii, z której nie mogą się wydostać. Ile jest tych niekochanych, porzuconych potomków, którzy po prostu nie potrafią inaczej.
I po tej książce właściwie inaczej będę patrzeć na - brzydko mówiąc - wszelakich ludzi „z marginesu”. Bo od tej pory będę widzieć w nich Sus, której piękno jest przykryte, schowane, a to co najbardziej się wybija, to niepoznane dobra.
Aż się by chciało podejść i zedrzeć ten „strój” . Niestety nie ma tak łatwo. Ale możemy dostrzegać :).

„Życie Sus” to książka, którą bardzo trudno mi ocenić tak, aby być z tego zadowoloną.
Mamy tu antybohaterkę, w której nie sposób się nie zakochać. Zadziwia przede wszystkim swoją determinacją i wyjątkowo ciekawym charakterem. Jednak przy tym wszystkim otacza ją samo zło - haszysz, noże, chęć mordu. Tylko lubimy ją, bo w tym wszystkim bardzo dobrze wiemy, że to nie jej...