Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja naprawdę nie wiem co się ze mną dzieje ?! Ostatnio żadna książka nie spełnia moich (wygórowanych?) oczekiwań. Nawet "Zaskoczony radością", który cieszy się chyba samymi pozytywnymi opiniami, niestety nie zaspokoił mojego głodu na dobrą literaturę.
Przyznam szczerze, że to był mój pierwszy kontakt z twórczością autora. Nie czytałam wcześniej ani "Opowieści z Narnii", ani żadnej książki autobiograficznej, ani żadnej książki dla dorosłego czytelnika. Nie miałam żadnego wyobrażenia na temat kunsztu pisarskiego pana Lewis'a, a pomimo tego czuję się rozczarowana i nienasycona.


C. S. Lewis postawił sobie za cel ukazanie czytelnikowi własnej drogi do szczęścia. Poznajemy jego życie przez pryzmat wiary bądź niewiary w Boga, jak również przez przedstawienie dynamiki zmiany swojego podejścia do całego chrześcijaństwa.
Poczynając od czasów dzieciństwa, przez okres szkolny i kończąc na dorosłości Lewis rysuje drogę, którą podążał. Czasem była to droga kręta, czasem wyboista, a czasem prosta i przyjemna.
Pomimo dosyć dokładnego przedstawienia ważnych wydarzeń, ważnych osób i myśli trudno było mi "poczuć"autora. Wiele razy musiałam zaczynać czytać stronę po raz kolejny i stać na straży własnego skupienia, bo moje myśli gdzieś odpływały.
Irytowało mnie, że każdą postać i wydarzenie autor przedstawił zbyt płytko, jakby na siłę chciał pokazać dobrą stronę, umniejszając ich negatywny wpływ na swoją osobę. Często brał winę za dane zachowanie na siebie, innych tłumacząc i usprawiedliwiając w pokrętny sposób.
Opisując czy to swoje stosunki z wiecznie nieobecnym ojcem czy też zjawisko pederastii w szkole próbuje ukazać jasne strony tych, bądź co bądź, negatywnych aspektów. Może jestem za mało tolerancyjna i otwarta, aby móc zrozumieć taki pogląd.


Zdaję sobie sprawę, że książka ma zawierać radosną stronę życia Lewis'a, bo zapewne smutne strony przedstawiają innego jego utwory, jednak jakoś za mało dla mnie było szczęścia. Nie czułam, żeby było ono szczere i prawdziwe. Lewis jawił mi się jako najpierw smutny, zagubiony chłopiec, potem wystraszony młodzieniec, który swoje lęki tuszował zarozumialstwem i arogancją. I dopiero w ostatnich, najbardziej dla mnie filozoficznych rozdziałach, potrafiłam zrozumieć autora, jak i drogę, którą podążał.


Pomimo mojego braku zachwytu nie mam sumienia odradzać lektury, bo z czegoś te pozytywne opinie innych muszą wynikać. Może to nie była książka dla mnie albo może to nie był odpowiedni na nią czas...

Ja naprawdę nie wiem co się ze mną dzieje ?! Ostatnio żadna książka nie spełnia moich (wygórowanych?) oczekiwań. Nawet "Zaskoczony radością", który cieszy się chyba samymi pozytywnymi opiniami, niestety nie zaspokoił mojego głodu na dobrą literaturę.
Przyznam szczerze, że to był mój pierwszy kontakt z twórczością autora. Nie czytałam wcześniej ani "Opowieści z Narnii", ani...