Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakoś nie umiem zacząć tej recenzji inaczej, niż od napisania że ,,Szpital kosmiczny" to super wciągająca historia. Momentami przypominało to kosmiczną wersję "Doktora House'a", co rozdział pojawiał się kolejny nietypowy przypadek i błyskotliwa droga do odkrycia jego wyleczenia. Bardzo podobało mi się, w jaki sposób lekarze przygotowywali się do takiego procesu. Nie musieli zapamiętać danych na temat danej rasy, tylko w razie potrzeby szli do specjalnego pokoju i wgrywali sobie informacje do mózgu na jej temat. Zrobiło to na mnie ogromne wrażenie, bo do tej pory nie spotkałam się z czymś takim w książkach. Na dodatek pacjenci nie byle jacy, najbardziej osobliwe z osobliwych form życia, a autor wymyślił ich tak dużo na taką skalę, że nie mieściło mi się to w głowie. Najfajniejsze były integracje między tymi dziwacznymi postaciami z ludzkim doktorem, przy których niejednokrotnie można było się uśmiechnąć. Trochę obawiałam się, że nie przyswoję tego wszystkiego, ale na szczęście w każdym rozdziale było małe przypomnienie, co oznaczają dane symbole, żeby taki laik powieści s-f jak ja, to ogarnął.
Przyznaję, że pomimo mojego zachwytu, bywały momenty w których te wszystkie procedury medyczne były zbyt nużące, a ludzcy bohaterowie mnie niezwykle irytowali, ale koniec końców podobała mi się podróż w tą dotąd nieznaną część galaktyki i może skuszę się kiedyś wrócić.

Jakoś nie umiem zacząć tej recenzji inaczej, niż od napisania że ,,Szpital kosmiczny" to super wciągająca historia. Momentami przypominało to kosmiczną wersję "Doktora House'a", co rozdział pojawiał się kolejny nietypowy przypadek i błyskotliwa droga do odkrycia jego wyleczenia. Bardzo podobało mi się, w jaki sposób lekarze przygotowywali się do takiego procesu. Nie musieli...

,,Nasz system jest tak zorganizowany, że ten człowiek może zabijać tyle razy, ile zapragnie. I będzie zabijał, my natomiast wciąż będziemy aresztować nie tych ludzi , niewinnych, ludzi, których nie lubimy, którzy się nam nie podobają, a on ciągle będzie zabijał."
Świetny i nietuzinkowy kryminał, okraszony brutalną rzeczywistością lat 50-tych, obnażający absurdalność radzieckiego systemu, gdzie pod płaszczykiem partyjnym, szerzyło się bezprawie, a ludzi trzymano w garści przy pomocy terroru i strachu. Okrutne morderstwa dzieci przeplatające się z obrazem życia społecznego, wręcz dobitnie pokazywały tą paranoiczną bańkę propagandy wykreowaną przez stalinowską władzę.
Fabuła tej książki, to naprawdę coś niesamowitego. Powoli stopniowane napięcie oraz budowanie fałszywego poczucia bezpieczeństwa, momentami przyprawiało mnie o zawrót głowy. Podobało mi się, że zamiast skupić się na wątku kryminalnym, autor na początku wprowadza czytelnika w ten dziwny świat, odsłaniając przed nim różne sfery życia związane z wpływem dyktatury na społeczeństwo-od biedoty do wysoko postawionych. Byłam tym poruszona i niekiedy rozbita, ponieważ czasami niedowierzałam temu, co czytałam. Ten abstrakcyjny świat, był kiedyś rzeczywisty, gdzie na porządku dziennym trzeba było oglądać się za siebie, bo człowiek człowiekowi wilkiem i nawet głupia pierdoła mogła oznaczać czyjąś śmierć. Opisy samych tych zdarzeń sprawiały, że aż miałam ciary na plecach.
Równie dobrym wątkiem była przemiana głównego bohatera, który z wyżyn władzy spada na samo dno i musi zmierzyć się z trudami nowego życia, jako nic nieznaczący szary obywatel. Dość ciekawy proces odnajdywania w sobie resztek człowieczeństwa ponad to, co od dziecka mu wpajano na temat wyższości partii nad wszystkim innym. Do tego dochodzi jeszcze prowadzone przez niego śledztwo, które mozolnie się rozkręcało, ale jak już nabrało dynamizmu, to nie byłam w stanie się oderwać. Analizowanie faktów i szukanie poszlak trochę jak "po okruszkach chleba", poznając również motywy i działania z perspektywy zabójcy, to prawdziwa literacka uczta. Genialna intryga, powoli łącząca wszystkie poboczne wątki w sprytny sposób, ale której finał niestety trochę mnie rozczarował, bo liczyłam na to, że wszyscy bohaterowie zginą, żeby właśnie autor pokazał, że pomimo wysiłków jakich podjął się bohater w imię sprawiedliwości, działania jednostki i tak nie miały znaczenia w obliczu okrutnego systemu władzy.

,,Nasz system jest tak zorganizowany, że ten człowiek może zabijać tyle razy, ile zapragnie. I będzie zabijał, my natomiast wciąż będziemy aresztować nie tych ludzi , niewinnych, ludzi, których nie lubimy, którzy się nam nie podobają, a on ciągle będzie zabijał."
Świetny i nietuzinkowy kryminał, okraszony brutalną rzeczywistością lat 50-tych, obnażający absurdalność...

"Manitou" już od samego początku zaskarbił sobie moją sympatię i zainteresowanie. Ledwo, co zaczęłam czytać, a akcja już nabierała tempa wrzucając mnie w świat, z którym jeszcze nie miałam styczności w książkach. Mam tutaj na myśli wierzenia Indian i okultyzm, które były dla mnie jak powiew świeżości, mimo iż książka ma już swoje lata. Byłam tym wszystkim tak zaabsorbowana, że nie mogłam się od niej oderwać, z wypiekami na twarzy czekając na to, co się zaraz wydarzy. Bywały takie momenty, że miałam aż gęsią skórkę, zwłaszcza z powodu krwawych scen, np. przy narodzinach zła, które kojarzyło mi się rodem z uniwersum o "Obcym", przepełnione rozrywaniem ciał na strzępy i wnętrzościami na ścianach. Na dodatek wszystkie te mocne sceny opisane w najdrobniejszych szczegółach... To właśnie uwielbiam w twórczości Mastertona, te sceny grozy, które są jednocześnie przerażające jak i niezwykle satysfakcjonujące. Aż mam ciaryy...
Warto też nadmienić, jak dobrze są napisani główni bohaterowie i pomimo że każdy z nich jest odrębnym indywiduum, wywodzącym się z różnych środowisk to razem tworzą nietypową, ale ciekawą grupę, która napędza całą tę machinę strachu i niekiedy czarnego humoru. W końcu mamy tu do czynienia z lekarzem, wróżbitą oraz indiańskim szamanem.
Podsumowując, super się bawiłam, czytając "Manitou" i zdecydowanie polecam fanom tego gatunku. Na pewno nie będziecie zawiedzeni!

"Manitou" już od samego początku zaskarbił sobie moją sympatię i zainteresowanie. Ledwo, co zaczęłam czytać, a akcja już nabierała tempa wrzucając mnie w świat, z którym jeszcze nie miałam styczności w książkach. Mam tutaj na myśli wierzenia Indian i okultyzm, które były dla mnie jak powiew świeżości, mimo iż książka ma już swoje lata. Byłam tym wszystkim tak zaabsorbowana,...

,,Instytut" Stephena Kinga zwabił mnie do siebie obietnicą przeżycia niezapomnianej historii z dreszczykiem, dziejącej się w zamkniętej placówce dla wyjątkowych dzieci. Porywane z własnych domów pod osłoną nocy, dla wykorzystania ich niezwykłych umiejętności, z jakimi się urodzili, żeby (jak im powiedziano) służyć narodowi. W powieści poznajemy m.in. Luke'a, Kalishę i Avery'ego, którzy muszą mierzyć się z tym bezdusznym systemem, nie znającym litości nawet dla dzieci. W świecie, gdzie w oczach tych "ważnych" są bardziej towarem deficytowym, niż ludźmi.
I łał, to było zdecydowanie najlepsze czytelnicze rozpoczęcie roku od lat. ,,Instytut" Stephena Kinga wbił mnie w fotel, pochłaniając bez pamięci, przy czym kilkukrotnie przyprawiając o palpilacje serca, kiedy intensywność akcji wykraczała poza skalę. Nie potrafiłam się od niej oderwać i czytałam całymi wolnymi dniami, a w pracy nie mogłam przestać myśleć o tym, co się wydarzy w kolejnym rozdziale. Poza tym książka tak bardzo zaangażowała mnie emocjonalnie, że dosłownie rzucałam nią po łożku z nienawiści do dorosłych bohaterów, wysyłając ich wszystkich do diabła; albo było mi po prostu niewyobrażalnie smutno, z powodu losu tych porwanych dzieciaków, a ich bezsilność i depresja wpływały negatywnie na mój nastrój. Z drugiej strony sposób prowadzenia narracji przez nastolatka, przypomniał mi jak to było mieć znowu 12 lat i dusić się pierwszym papierosem, starając się przy tym zaimponować znajomym wulgarnymi odzywkami, co było dosyć nostalgiczne i pomocne w zrozumieniu ich zachowania w tej nienormalnej sytuacji, gdzie poszukiwali swojej namiastki normalności. Jednak najbardziej z tego wszystkiego podobała mi się więź, jaka wytworzyła się między dzieciakami, to jak starali się wspierać siebie nawzajem i jak ci starsi musieli stać się ostoją dla tych młodszych, chociaż sami ledwo odrośli od ziemii. To było piękne napisane, zwłaszcza w zestawieniu z burtalnością, z jaką musieli walczyć. Tutaj wszystko było takie rzeczywiste, ludzkie bolączki i ta brzydota życia, i przy tym zagłębianie się w poplątaną psychikę bohaterów. King po raz kolejny udowodnił, że jest mistrzem w tym, co robi.
,,Instytut" zdecydowanie trafia na moją listę ulubieńców powieści od króla horroru. Poza tym apeluję, żeby ktoś zrobił na podstawie tej książki serial, ponieważ to idealny scenariusz do realizacji na srebrnym ekranie. I chciałabym również bluzę ze złotym napisem AVISZON, ponieważ kocham tego małego dzieciaka.

,,Instytut" Stephena Kinga zwabił mnie do siebie obietnicą przeżycia niezapomnianej historii z dreszczykiem, dziejącej się w zamkniętej placówce dla wyjątkowych dzieci. Porywane z własnych domów pod osłoną nocy, dla wykorzystania ich niezwykłych umiejętności, z jakimi się urodzili, żeby (jak im powiedziano) służyć narodowi. W powieści poznajemy m.in. Luke'a, Kalishę i...

Oto kolejna książka stworzona przez króla horrorów, o nawet niebanalnej treści oraz napisanej z pomysłem, którą czytało mi się szybko i przyjemnie, jednak nie do końca spełniła ona moje oczekiwania. Po Kingu spodziewałam się czegoś więcej niż tylko dobrej lektury, o której jutro zapomnę. Myślałam, że to będzie kolejna jego książka, która będzie mnie prześladować po jej skończeniu,a wręcz mnie pochłonie i odurzy tym mrokiem wyrywającym się z każdej kolejnej strony, a tymczasem niekiedy to było dosyć średnie. Mimo, iż tych opowiadań było dużo, to tylko kilka z nich naprawdę mnie oczarowały i zadowoliły mojego wewnętrznego maniaka horrorów, przyprawiając mnie o gęsią skórkę i dreszczyk emocji. A co do reszty, to wielkiego szału nie było.

Oto kolejna książka stworzona przez króla horrorów, o nawet niebanalnej treści oraz napisanej z pomysłem, którą czytało mi się szybko i przyjemnie, jednak nie do końca spełniła ona moje oczekiwania. Po Kingu spodziewałam się czegoś więcej niż tylko dobrej lektury, o której jutro zapomnę. Myślałam, że to będzie kolejna jego książka, która będzie mnie prześladować po jej...

"Horacy M. Derwent ma przyjemność
zaprosić Pana/Panią na bal maskowy
z okazji uroczystego otwarcia hotelu Panorama.
Obiad o ósmej wieczorem.
Zrzucenie masek i tańce o północy
29 sierpnia 1945r.
Uprasza się o potwierdzenie przybycia."

Minęło sporo czasu od mojego ostatniego balu i nie spodziewałam się, że wybiorę się na kolejny, a tu proszę. To moje trzecie zaproszenie do tego jakże malowniczego hotelu, ale tym razem nie zabieram ze sobą osoby towarzyszącej. Chociaż bardzo dobrze wspominam swoje ostatnie wypady z panem Stanley'em Kubrickiem i z panem Mick'iem Garrisem, to nadszedł w końcu czas żeby skonfrontować się z Panoramą sam na sam. Ze złym miejscem, które czyni z ludzi potwory, sięgając do najgłębiej skrywanych lęków i obracając je przeciwko nim.
"Lśnienie" jest bardzo złożoną powieścią, która od samego początku pokazuje, że nie będzie to łatwa historia. Już od pierwszych stron zaczyna się dziać. Ciągły strach o przyszłość, czy walka z wewnętrznymi demonami są na porządku dziennym w życiu naszych dorosłych bohaterów, którzy na dodatek muszą robić dobrą minę do złej gry przed własnym dzieckiem. I mimo iż na początku trochę narzekałam, że czasami było to zbyt rozwleczone i mogłoby być krótsze, to zrozumiałam że było to konieczne w dalszej części fabuły, aby pokazać konsekwencje wszystkich przeszłych zdarzeń, które pomimo upływu czasu, nadal męczyły boleśnie od środka zarówno Wendy jak i Jacka. Bomba z opóźnionym zapłonem, której ciśnienie rosło z każdym kolejnym rozdziałem, aż do momentu wybuchu, jako główna atrakcja balu.
Droga do szaleństwa Jacka to chyba mój ulubiony wątek w tej książce. Bohater z bagażem okropnych doświadczeń ulegający powolnej samodestrukcji, przy czym ten proces jest idealnie wyważony, zaczynając od malutkich kroczków jak powrót do starych nawyków i kończąc na całkowitej ostateczności. W ten sposób hotel zdobywa kolejną marionetkę do swojej kolekcji, bez pośpiechu wręcz rozkoszując się tym, że udało mu się złamać kolejnego słabego człowieka, którego będzie mógł wykorzystać jako kolejną maskę na następny bal.
Dla mnie jest to kwintesencja horroru. King jest moim mistrzem w tym momencie.
Nie zapominając o tytułowym lśnieniu/ jasności małego Danny'ego, która również jest ciekawą częścią tej powieści. Podobało mi się, że mimo iż jest to horror to zawiera w sobie te małe elementy fantastyki, jak niezrozumiałe wizje, czy czytanie myśli i emocji innych ludzi, na dodatek opisane zgrabnie przez autora w sposób charakterystyczny dla toku myślenia dziecka. Jestem ciekawa jak potencjał Danny'ego rozkwitnie w kolejnej części po tym, co pokazał w walce z Panoramą.
Fajnym aspektem była jeszcze postać Halloranna, dzięki któremu można było dowiedzieć się więcej na temat jasności i jego relacja z Danny'm, ale nie będę więcej zdradzać. Ci, co czytali wiedzą, o co mi chodzi.
Podsumowując, ten bal uważam za bardzo udany, chociaż zabawa mogłaby być trochę dłuższa. Z pewnością kiedyś jeszcze wybiorę się na kolejny, czy to sama, czy w towarzystwie.
" -Północ! Zrzucić maski! Zrzucić maski! (...i Mór Czerwony niepodzielnie zawładły wszystkim.)"

"Horacy M. Derwent ma przyjemność
zaprosić Pana/Panią na bal maskowy
z okazji uroczystego otwarcia hotelu Panorama.
Obiad o ósmej wieczorem.
Zrzucenie masek i tańce o północy
29 sierpnia 1945r.
Uprasza się o potwierdzenie przybycia."

Minęło sporo czasu od mojego ostatniego balu i nie spodziewałam się, że wybiorę się na kolejny, a tu proszę. To moje trzecie zaproszenie do...

,,W pierwszych latach znany był jako Dan albo Dan T., ale szybko się rozeszło, że pracował w lokalnym hospicjum, i teraz już prawie wszyscy nazywali go Doktorkiem. Jako że tak czasem w dzieciństwie mówili do niego rodzice, Dan uznał to za przejaw ironii losu... ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Życie to koło, jego jedynym zadaniem jest się toczyć i zawsze wraca do punktu wyjścia."

"Doktor Sen" to kontynuacja historii małego Danny'ego Torrence'a znanego z "Lśnienia". W tej części poznajemy go już jako dorosłego człowieka, który podobnie jak jego ojciec, zmaga się z problemem uzależnienia od alkoholu oraz braku kontroli nad własnym gniewiem. Dowiadujemy się również, jak potoczyło się jego dalsze życie po tragicznych wydarzeniach w hotelu Panorama oraz co sprawiło, że zaczął szukać szczęścia na dnie butelki, wiedząc przecież, że to wcześniej zniszczyło życie jego rodzinie. Aż chciałoby się rzec, że niedaleko pada jabłko od jabłoni.
Sam koncept przedstawienia postaci Dana, przytłoczonego wspomnieniami trudnego dzieciństwa pełnego strachu przed nawrotem nałogu ojca oraz złych duchów, który w konsekwencji już jako dorosły, musi z tym wszystkim się zmagać, to dla mnie kolejny genialny popis literacki mistrza grozy. Stephen King podobnie jak przy pierwszej części, wykreował świetny portret psychologiczny głównego bohatera, rozkładając go na czynniki pierwsze i analizując ogniwa jego zachowań i podjętych decyzji. Świetnie się bawiłam, odkrywając te wszystkie mroczne ścieżki duszy, również w perspektywach innych bohaterów.
Jeśli już mowa o innych postaciach, to w powieści mamy również drugą główną antagonistkę, czyli Abrę Stone, nastolatkę z o wiele większą mocą, jaką kiedykolwiek posiadał Dan. O ile przez pierwszą połowę książki po prostu płynęłam, poznając historię właśnie z perspektywny Torrence'a, to kiedy doszłam do tej części, kiedy ta dziewczyna pojawiła się w historii albo później jej rodzina, to nie było to już dla mnie takie fascynujące. Czasami po prostu odkładałam książkę na jakiś czas, bo po prostu mi się odechciewało czytać. Miałam wrażenie, że tempo akcji po prostu zwalniało, a niekiedy siadało. Powieść stawała się bardziej dynamiczna, dopiero kiedy w końcu dochodziło do integracji Abry z Danem, które bardziej przypadły mi do gustu niż samowolne przemyślenia nastolatki albo jej rodzinne problemy.
Swoistą wisienką na torcie, która trochę wynagrodziła moje frustracje była banda rasowych drapieżników, znana jako Prawdziwy Węzeł, a zwłaszcza przepełniona dzikością przywódczyni o mrocznym sercu Rose Kapelusz, których jedynym celem było żerowanie na jasności małych dzieci, żeby zachować swoją długowieczność. Od tego wątku, oczekiwałam dużej dawki brutalność i krwi. Było to świetnie napisane, ale czasami brakowało mi tego mroku i dawki adrenaliny. Nie było to tak intensywne przeżycie, jakie spodziewałam się po piórze Kinga.
Podsumowując, "Doktor Sen" to ciekawa kontynuacja świetnego horroru, chociaż uważam że nie była to do końca potrzeba część, ponieważ moim zdaniem historia w "Lśnieniu" została wyczerpująco doprowadzona do końca. Poza tym, przynajmniej w moim odczuciu, było tu za dużo przeplatających się perspektyw wielu bohaterów, przez co czasami mi się mieszało i niepotrzebnie przedłużało całą akcję. Poza tym, trochę szkoda, że na przestrzeni całej książki, rola Dan'a Torrence'a nie miała aż tak wielkiego znaczenia w tej całej ogólnej walce, a była jedynie momentami sprowadzona do funkcji bycia uświadomionym dorosłym. Rozumiem, że miał pełnić funkcję nauczyciela, ale spodziewałam się tutaj czegoś lepszego. Bardzo na plus były oczywiście nawiązania do "Lśnienia", jak i pomysł na pracę Dan'a w hospicjum.

,,W pierwszych latach znany był jako Dan albo Dan T., ale szybko się rozeszło, że pracował w lokalnym hospicjum, i teraz już prawie wszyscy nazywali go Doktorkiem. Jako że tak czasem w dzieciństwie mówili do niego rodzice, Dan uznał to za przejaw ironii losu... ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Życie to koło, jego jedynym zadaniem jest się toczyć i zawsze wraca do punktu...

,,Dziedzictwo" Grahama Mastertona, to kolejny pełnokrwisty i soczysty horror, będący bardzo dobrą rozrywką dla koneserów tego gatunku. Jego fabuła skupia się na handlarzu antykami-Ricky'm Delatolli, do którego trafia tajemnicze krzesło o złowieszczym wyglądzie, co oczywiście zwiastuje nadchodzące kłopoty. Już od pierwszego rozdziału zaczynają się dziać różne niepokojące zjawiska. Z początku niewinne igraszki na nerwach bohatera i jego rodziny, zmieniają się w niebezpieczną zabawę w kotka i myszkę, w której stawką staje się ich życie.
Jest to bardzo dynamiczna i porywająca książka. Może nie widać tego, na pierwszych dwudziestu stronach, które lekko zawiewały nudą, ale jak już akcja się rozkręciła, to nie mogłam się oderwać. Lubię czytać takie historie w wykonaniu Mastertona, pełne brutalności oraz przesyczone nieustannym napięciem. Tę machinę niepokoju i strachu, dodatkowo podkręcały bezpośrednie konfrontacje Delatolli z krzesłem, które wręcz przyprawiały mnie o dreszcze. Szczególnie, kiedy ta diabelska siła oddziaływała na jego psychikę, doprowadzając go niekiedy na granicę obłędu. Niezwykle klimatyczne w tej historii były również obrazy wiszące w salonie głównego bohatera, które odzwierciedlały atmosferę, jaka panowała na różnych etapach fabuły. Coś fantastycznego. Trzeba również pamiętać, że u Mastertona nic nie dzieje się przypadkowo, a wszystko ma jakiś swój cel. Tyczy to się przede wszystkim bohaterów drugoplanowych. Mimo iż moje podejrzenia okazały się być słuszne w związku z ich intencjami, to i tak na końcu autorowi udało się mnie zaskoczyć. Tak, czy siak, dobrze się bawiłam przy rozwiązowaniu tej zagadki.
Podsumowując, bardzo fajny horror, napisany przystępnym językiem, który czyta się szybko i przyjemnie. Masterton jak zawsze niezawodny.

,,Dziedzictwo" Grahama Mastertona, to kolejny pełnokrwisty i soczysty horror, będący bardzo dobrą rozrywką dla koneserów tego gatunku. Jego fabuła skupia się na handlarzu antykami-Ricky'm Delatolli, do którego trafia tajemnicze krzesło o złowieszczym wyglądzie, co oczywiście zwiastuje nadchodzące kłopoty. Już od pierwszego rozdziału zaczynają się dziać różne niepokojące...