Manitou

Bardzo dobra jak na lata w których została wydana ;-) Wydaje mi się, że to także należy wziąć pod uwagę oceniając tę powieść w XXI wieku.

Bardzo dobra jak na lata w których została wydana ;-) Wydaje mi się, że to także należy wziąć pod uwagę oceniając tę powieść w XXI wieku.

Spodziewałam się większego WOW po słynnym Manitou. Nie było dreszczu emocji i strachu. Irytujące było to, że prawie wszystkie postacie w książce, nawet te, które teoretycznie z powinny twardo stąpać po ziemi, nie miały problemu z uwierzeniem w istnienie magii.

Spodziewałam się większego WOW po słynnym Manitou. Nie było dreszczu emocji i strachu. Irytujące było to, że prawie wszystkie postacie w książce, nawet te, które teoretycznie z powinny twardo stąpać po ziemi, nie miały problemu z uwierzeniem w istnienie magii.

Głupia, nudna, absurdalna. Nie jest to wina czasów "że kiedyś się tak pisało", bo starszy Lovecraft czy Poe pisali lepiej. Lekko napisana i w dwie godziny można zakończyć tę średnio przyjemną przygodę - oto największa zaleta tej książki.

Głupia, nudna, absurdalna. Nie jest to wina czasów "że kiedyś się tak pisało", bo starszy Lovecraft czy Poe pisali lepiej. Lekko napisana i w dwie godziny można zakończyć tę średnio przyjemną przygodę - oto największa zaleta tej książki.

Bardzo lubię takie powroty, taką swoistą podróż w czasie to momentu kiedy miałam 15 lat i z wypiekami na twarzy pochłaniałam książki Mastertona. Manitou to klasyk - najlepszy 🙂

Bardzo lubię takie powroty, taką swoistą podróż w czasie to momentu kiedy miałam 15 lat i z wypiekami na twarzy pochłaniałam książki Mastertona. Manitou to klasyk - najlepszy 🙂

Pamiętacie horrory klasy B z lat 70-tych? Fabularnie naiwne, słabe aktorsko, pełne krwawych efektów specjalnych, gdzie trup ściele się gęsto, potwory atakują rozwrzeszczane, potykające się na każdym kroku piękności a główny bohater - macho lat 70-tych (wąsy, dżinsy, goła klata, koszula w kratę) ratuje owe damy i w dodatku cały świat? Horrory, które oglądaliśmy na wakacjach nad morzem, w sali telewizyjnej lub u kumpla na wideo (kiepska jakość obrazu świadczyła o popularności filmu na osiedlu)? Czar młodości. Tak właśnie kojarzy mi się "Manitou", po przeczytaniu książki do końca. Piszę "do końca" gdyż początek opowieści zapowiada się całkiem tajemniczo i mrocznie, zaczyna budować się klimat - później rusza rollercoaster. Nie ma tu stopniowania nastroju czy budowania tła akcji jak na przykład u Stephena Kinga. Jednym słowem - klasyk i pozycja obowiązkowa dla wielbicieli horrorów. Kto czuje nostalgię do tego typu naiwnych "strasznych opowieści" powinien przeczytać "Manitou" - ja w każdym razie, z przymrużeniem oka, sięgam po drugą część.

Pamiętacie horrory klasy B z lat 70-tych? Fabularnie naiwne, słabe aktorsko, pełne krwawych efektów specjalnych, gdzie trup ściele się gęsto, potwory atakują rozwrzeszczane, potykające się na każdym kroku piękności a główny bohater - macho lat 70-tych (wąsy, dżinsy, goła klata, koszula w kratę) ratuje owe damy i w dodatku cały świat? Horrory, które oglądaliśmy na wakacjach...

Fajna książka, miło się czytało. Nie mam jednak wyobraźni do scen z horrorów, jako Indianina wyobrażałam sobie ojca Pocahontas z Disney'a. Może dlatego wydawało mi się średnio przerażająco :)
Podoba mi się konkret w książkach Mastertona. Bez zbędnych farmazonów i obszernych opisów.

Fajna książka, miło się czytało. Nie mam jednak wyobraźni do scen z horrorów, jako Indianina wyobrażałam sobie ojca Pocahontas z Disney'a. Może dlatego wydawało mi się średnio przerażająco :)
Podoba mi się konkret w książkach Mastertona. Bez zbędnych farmazonów i obszernych opisów.

W sumie nie jestem pewna co myślę. Na pewno była to lepsza pozycja niż "Zwierciadło piekieł", ale nie czuję się zachwycona. Może w czasach, kiedy ta książka była pierwszy raz wydana, była bardziej przerażająca, bo jedyna scena, która spowodowała u mnie większy niepokój to przywoływanie duchów w domu ciotki Karen. Tutaj rzeczywiście udało się Mastertonowi stworzyć fajny klimat.

Pomysł płodu na szyi na początku wydał mi się śmieszny (i w sumie nadal mi się taki wydaje), ale na szczęście reszta fabuły wyratowała powieść. Ostateczna walka z szamanem delikatnie się dłużyła, szczególnie ta przerwa, która nastąpiła podczas niej. Trochę jej nie rozumiem, bo bohaterowie ciągle powtarzali, że muszą działać szybko, ale przerwę na papieroska i szklankę bourbona to mieli czas zrobić. Samo zakończenie dość naciągane, ale do zaakceptowania. Plus za mało pogłębieni bohaterowie jak na mój gust.

Natomiast podobały mi się wstawki, gdzie opisywano elementy tradycji indiańskich. Z ciekawości nawet potem sprawdzę czy to wymysł autora czy było to zaczerpnięte z jakichś wiarygodnych źródeł.

Generalnie oczekiwałam troszkę więcej, bo podobno jest to najsłynniejszy cykl Mastertona, ale w sumie książka była w porządku.

W sumie nie jestem pewna co myślę. Na pewno była to lepsza pozycja niż "Zwierciadło piekieł", ale nie czuję się zachwycona. Może w czasach, kiedy ta książka była pierwszy raz wydana, była bardziej przerażająca, bo jedyna scena, która spowodowała u mnie większy niepokój to przywoływanie duchów w domu ciotki Karen. Tutaj rzeczywiście udało się Mastertonowi stworzyć fajny...

Demon, który przedziera się do naszych czasów i trudna walka, aby z nim zwyciężyć. Jeśli ktoś lubi horrory to musi po nią sięgnąć

Demon, który przedziera się do naszych czasów i trudna walka, aby z nim zwyciężyć. Jeśli ktoś lubi horrory to musi po nią sięgnąć

Mroczne jak noc w kanale ściekowym opowieści od Grahama Mastertona wciągają niczym opiłki żelaza do magnesu. ”Manitou” to pełnokrwista historia otwierająca cykl, z którym każdy szanujący się miłośnik horrorów powinien się zaprzyjaźnić. Mistycyzm, starożytna magia, rosnące napięcie i wartka akcja wrzucone w blender tworzą niepowtarzalny klimat zapraszając do świata koszmaru.

Mroczne jak noc w kanale ściekowym opowieści od Grahama Mastertona wciągają niczym opiłki żelaza do magnesu. ”Manitou” to pełnokrwista historia otwierająca cykl, z którym każdy szanujący się miłośnik horrorów powinien się zaprzyjaźnić. Mistycyzm, starożytna magia, rosnące napięcie i wartka akcja wrzucone w blender tworzą niepowtarzalny klimat zapraszając do świata koszmaru.

Klasyka horroru w wydaniu Mastertona. Trzeba przeczytać, bez tego nie można powiedzieć, że jest się fanem horrorów ;)

Klasyka horroru w wydaniu Mastertona. Trzeba przeczytać, bez tego nie można powiedzieć, że jest się fanem horrorów ;)