Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomysł fajny, ale bezczelnie ukradziony z Battle Royale. Cała reszta do wywalenia.
Język to dramat, tak płaskich, prostych, bezpłciowych zdań to ja jeszcze nie widziałem. Ekspresji w nich tyle, że scena zabójstwa jest równie emocjonująca, co scena obiadu. Portrety postaci są tak wspaniale nakreślone, że oprócz naszej głównej parki, z areny kojarzę może dwie osoby - i to głównie po tym, jak zginęły. Katniss jest tak irytująca, że średnio pięć razy na stronę modliłem się, żeby zamknęła mordę, a wątku miłosnego nawet nie będę komentować, bo jest krindżowy mniej więcej na stałym poziomie młodzieżówek.
Może z dziesięć lat i setki dużo lepszych książek temu mogłoby mi się spodobać, natomiast dziś - jestem na nie.

Pomysł fajny, ale bezczelnie ukradziony z Battle Royale. Cała reszta do wywalenia.
Język to dramat, tak płaskich, prostych, bezpłciowych zdań to ja jeszcze nie widziałem. Ekspresji w nich tyle, że scena zabójstwa jest równie emocjonująca, co scena obiadu. Portrety postaci są tak wspaniale nakreślone, że oprócz naszej głównej parki, z areny kojarzę może dwie osoby - i to...

Ależ mnie ta część wynudziła... I jeszcze ta okropna maniera, żeby o wszystkim czytelnikowi przypominać, wszystko pokazywać palcem, jak gdyby sam nie potrafił myśleć.
Ugh... Czytam wciąż tylko ze względu na sentyment do serii.

Ależ mnie ta część wynudziła... I jeszcze ta okropna maniera, żeby o wszystkim czytelnikowi przypominać, wszystko pokazywać palcem, jak gdyby sam nie potrafił myśleć.
Ugh... Czytam wciąż tylko ze względu na sentyment do serii.

Sięgając po tę książkę, spodziewamy się dobrego historycznego fantasy z ciekawym pomysłem - zakon zabójczyń, służących samemu bogu śmierci. Brzmi super!

Niestety - nic bardziej mylnego. Historia dość nudna i przewidywalna. Jedynie postać Sybelli zdołała mnie zaintrygować, ale obawiam się, że "Mroczny triumf" bardzo mnie rozczaruje w tym temacie. Głębia postaci w książce dorównuje głębokości kałuży. Mamy wrażenie, że wszyscy bohaterowie są biedni, słabi, ociężali umysłowo i w ogóle na żadnej płaszczyźnie nie są w stanie dorównać głównej bohaterce, która oprócz boskiego pochodzenia, niesamowitej błyskotliwości, odporności na trucizny, posiada jakiś dar jasnowidzenia, bo zawsze wie gdzie, w jakim celu powinna się udać i co zrobić. Ismae zachowuje się jak dziecko z bardzo niepokojącymi skłonnościami sadystycznymi. Niemal skacze z radości, kiedy może kogoś zabić i dąsa się, kiedy nie może. Zero w niej jakiejkolwiek moralności w tym temacie. Nie tylko w niej zresztą - sam Duval wydaje się bardzo rozbawiony tym problemem.
Książka ponadto od pierwszych stron podsuwa wrażenie, że napisała ją czternastolatka śmiertelnie obrażona na całą płeć przeciwną, jednocześnie - naturalnie marząca o wielkiej miłości. Tę też postawę autorka przelała na główną bohaterkę, która mimo nienawiści, jaką żywi wobec mężczyzn poprzez doświadczenia z przeszłości, jednocześnie w Duvalu zakochuje się niemal od pierwszego wejrzenia. Jego dotyczy dokładnie to samo. Pałał do naszej bohaterki zimną nienawiścią... przez pierwsze 20 stron ich znajomości. W ułamek sekundy, tuż po opuszczeniu zakonu, nagle jedno i drugie zakochuje się po uszy. I tutaj mamy początek tragedii. Wątek miłosny tak płytki, tak niedorzeczny i tak przyćmiewający całą historię, że aż odechciewa się czytać. Czytelnik zastanawia się, czy wciąż czyta historyczne fantasy, czy to już jednak słaby romans skierowany do odbiorców w wieku 11-14 lat.

Zbierając wszystko: to nie było tragiczne... ale dobre też nie. Czyta się szybko i bezboleśnie, tylko można się załamać w trakcie.

Sięgając po tę książkę, spodziewamy się dobrego historycznego fantasy z ciekawym pomysłem - zakon zabójczyń, służących samemu bogu śmierci. Brzmi super!

Niestety - nic bardziej mylnego. Historia dość nudna i przewidywalna. Jedynie postać Sybelli zdołała mnie zaintrygować, ale obawiam się, że "Mroczny triumf" bardzo mnie rozczaruje w tym temacie. Głębia postaci w książce...