Klan Czerwonego Lisa

Dobrze powrócić do ukochanej serii, od której zaczęło się moje czytanie na większą skalę. Możliwe że moja ocena jest mocno przesadzona, jednak muszę przyznać, że miałem od serii dłuższą przerwę co uczyniło ukazaną w tym tomie historię świeżą. Trochę przewidywalna, ale to skutek zaczytywania się w tym gatunku od kilku lat. Traktuję tę powieść jako czystą rozrywkę, idealną na początek czytelniczego roku.

Dobrze powrócić do ukochanej serii, od której zaczęło się moje czytanie na większą skalę. Możliwe że moja ocena jest mocno przesadzona, jednak muszę przyznać, że miałem od serii dłuższą przerwę co uczyniło ukazaną w tym tomie historię świeżą. Trochę przewidywalna, ale to skutek zaczytywania się w tym gatunku od kilku lat. Traktuję tę powieść jako czystą rozrywkę, idealną na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miło po latach wrócić do uniwersum Zwiadowców. Zaczęłam w miejscu, w którym skończyłam poprzednio i nie miałam trudności z przypomnieniem sobie zasad rządzących światem. Wielkie gratulacje dla pana Flanagana za stworzenie na tyle wyrazistych postaci, że mimo lat nie zatarły się w mojej pamięci.
Do samego Klanu Czerwonego Lisa, mam jednak kilka zastrzeżeń. Wydaje mi się, że na zamku jak na królewską twierdze jest trochę za pusto; chwilami miałam wrażenie, jakby cała historia dotyczyła jakiejś pomniejszej szlachty, nie rodziny królewskiej. Czytało się nie powiem raczej gładko, ale prawdziwie ekscytujący był dla mnie jedynie początek i koniec; wszystko pomiędzy zrobiło na mnie wrażenie trochę lania wody. Kolejny tom zapowiada się ciekawiej (ten skończył się cliffhangerem, dlatego zalecam na wszelki wypadek od razu zaopatrzyć się w kolejny).
Podsumowując: mocne 6/10.

Miło po latach wrócić do uniwersum Zwiadowców. Zaczęłam w miejscu, w którym skończyłam poprzednio i nie miałam trudności z przypomnieniem sobie zasad rządzących światem. Wielkie gratulacje dla pana Flanagana za stworzenie na tyle wyrazistych postaci, że mimo lat nie zatarły się w mojej pamięci.
Do samego Klanu Czerwonego Lisa, mam jednak kilka zastrzeżeń. Wydaje mi się, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna część przygód naszych wspaniałych zwiadowców. Choć zmienia się trochę główny bohater, w dalszym ciągu jest to bardzo dobra, wciągająca książka. Czyta się szybko i przyjemnie. Jeśli komuś podobał się styl poprzednich części, to na pewno będzie zadowolony. Polecam i proponuję również zaopatrzyć się od razu w kolejny tom ;)

Kolejna część przygód naszych wspaniałych zwiadowców. Choć zmienia się trochę główny bohater, w dalszym ciągu jest to bardzo dobra, wciągająca książka. Czyta się szybko i przyjemnie. Jeśli komuś podobał się styl poprzednich części, to na pewno będzie zadowolony. Polecam i proponuję również zaopatrzyć się od razu w kolejny tom ;)

Pokaż mimo to

Najlepsza seria jaką czytałam. Podczas czytania niemalże czujemy emocje bohaterów, a fabuła po prostu świetna. Świat wykreowany przez autora to cudowna rzecz.

Najlepsza seria jaką czytałam. Podczas czytania niemalże czujemy emocje bohaterów, a fabuła po prostu świetna. Świat wykreowany przez autora to cudowna rzecz.

Pokaż mimo to

Na początku muszę zaznaczyć, że nie jest to zła książka. Jest po prostu mocno przesadzona. Mamy tu do czynienia z taką watą słów, że gdyby usunąć ich nadmiar, mielibyśmy powieść zamkniętą w stu kilkudziesięciu stronach. A tymczasem autor (co do niego kompletnie niepodobne) przeciągał akcję przez czterysta stron, co sprawiało (uwaga, uwaga - wcale nie będę oryginalna, bo takich opinii pojawiło się tu sporo) że jest to powieść nudna (jak dla mnie najnudniejsza z całego cyklu) I niestety mocno przewidywalna, przynajmniej dla mnie. Z łatwością odkryłam całą intrygę, w zasadzie autor jednym zdaniem przekreślił tajemniczość spisku, choć wiem, że mniej uważny czytelnik może przeoczyć to zdanie i nie dla wszystkich będzie to takie oczywiste. Pomimo wszystko dobrze się bawiłam i z chęcią przeczytam kontynuację.

Na początku muszę zaznaczyć, że nie jest to zła książka. Jest po prostu mocno przesadzona. Mamy tu do czynienia z taką watą słów, że gdyby usunąć ich nadmiar, mielibyśmy powieść zamkniętą w stu kilkudziesięciu stronach. A tymczasem autor (co do niego kompletnie niepodobne) przeciągał akcję przez czterysta stron, co sprawiało (uwaga, uwaga - wcale nie będę oryginalna, bo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Hmmm, powiem tak. Bardzo mnie boli praktycznie zerowy udział Willa w tej powieści. To już daje mi wyraźny sygnał, że powinnam zacząć powoli się z nim żegnać i choć było wiadomo, że powoli odchodzimy od niego jako od głównego bohatera, to jednak pozostaje ta tęsknota za nim. Serio, bardzo lubię Maddie, ale Zwiadowcy zaczęli się od Willa i moim zdaniem Will powinien być obecny zawsze.

Trochę się rozczarowałam treścią. Przez bodajże dwie trzecie książki historia była o niczym. O bo sobie żyjemy na zamku, o bo sobie gonimy bandytów. Nie, to było zdecydowanie przeciągane i nudne.

I dlaczego koń Gilana nagle zmienił płeć? Czy to wina tłumaczenia, że w poprzednich częściach nie było żadnych wskazówek co do tego, że jest to klacz, czy to po prostu kolejny Blaze, który tym razem jest samicą?

No cóż. Powieść miała potencjał, jednak ja jestem lekko rozczarowana.

A i prawie zapomniałam. DLACZEGO ZMIENILI STYL OKŁADKI? Teraz mam ból oczu, że nie pasuje do reszty :(

Hmmm, powiem tak. Bardzo mnie boli praktycznie zerowy udział Willa w tej powieści. To już daje mi wyraźny sygnał, że powinnam zacząć powoli się z nim żegnać i choć było wiadomo, że powoli odchodzimy od niego jako od głównego bohatera, to jednak pozostaje ta tęsknota za nim. Serio, bardzo lubię Maddie, ale Zwiadowcy zaczęli się od Willa i moim zdaniem Will powinien być...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka nie jest tak dobra,jak wcześniejsze pozycje z tej serii. Miło było powrócić do stylu Flanagana ,jednak to już nie było to samo- książka mimo,iż akcja jest nawet ciekawa nie trzyma się całości. Główna bohaterka jest niesamowicie denerwująca- uważa,że wszystko jej wolno i nie musi przestrzegać żadnych zasad. W tomie 12 popełnia dużo głupich rzeczy, w których zdaje się nie widzieć swoich błędów. Oczywiście pod koniec obserwujemy jak wiadomo wspaniałą przemianę bohaterki,która mnie zbytnio nie przekonała. Tutaj praktycznie całą książkę przejęła ta właśnie bohaterka. Było już trochę lepiej ( po tej jej cudownej przemianie),ale nadal niesamowicie mnie drażniła. Maddie to nie jest nasz kochany Will- szczerze Maddie wcale nie pasowała mi do tej uroczej,pełnej humoru serii. W następnym tomie jest o wiele lepiej. Nie wiem jednak,czy warto przemęczyć ten tom- dla mnie moja ukochana,szczęśliwa seria kończy się na tomie 11. Jeśli ktoś jednak polubił styl Pana John'a i zwraca większą uwagę na akcję,niż bohaterów i całokształt,to jak najbardziej może się zabierać za czytanie. Może być mimo tego jednak trochę rozczarowany. Całokształt akcji wygląda (mimo tych minusów) całkiem nieźle. Jednak to już nie to,co kiedyś. To nie te same papilacje serca,to nie to samo przeżywanie uczuć i postępowań bohaterów. Tom 14 jest jednak moim zdaniem odrobinę lepszy. Lecz to nadal nie są ,,Zwiadowcy'',jakich zapamiętaliśmy.

Książka nie jest tak dobra,jak wcześniejsze pozycje z tej serii. Miło było powrócić do stylu Flanagana ,jednak to już nie było to samo- książka mimo,iż akcja jest nawet ciekawa nie trzyma się całości. Główna bohaterka jest niesamowicie denerwująca- uważa,że wszystko jej wolno i nie musi przestrzegać żadnych zasad. W tomie 12 popełnia dużo głupich rzeczy, w których zdaje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mimo że miło było wrócić do świata towarzyszącego mi przez tak wiele lat, nowa książka nie porywała, a wręcz zalatywała nudą. Miałam wrażenie jakbym czytała odrobinę zmienioną wersję pierwszego tomu, w której Will oprócz miejsca Halta przejął całą jego osobowość, nie wnosząc nic nowego.
Trzynasta część jednej z moich ulubionych serii zostawiła mnie zastanawiającą się nad motywami autora - brakowało mu pieniędzy, czy nie potrafi się rozstać z historią, z którą go wszyscy kojarzymy? Pan Flanagan pokazał, że potrafi stworzyć powiewającą świeżością historię w "Drużynie," więc tą pozycję traktuję jako smutny przypadek.

Mimo że miło było wrócić do świata towarzyszącego mi przez tak wiele lat, nowa książka nie porywała, a wręcz zalatywała nudą. Miałam wrażenie jakbym czytała odrobinę zmienioną wersję pierwszego tomu, w której Will oprócz miejsca Halta przejął całą jego osobowość, nie wnosząc nic nowego.
Trzynasta część jednej z moich ulubionych serii zostawiła mnie zastanawiającą się nad...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejny tom Zwiadowców jest dobrą literaturą młodzieżową. Idealny do przeczytania jaką lekka i pełna przygód opowieść.

Kolejny tom Zwiadowców jest dobrą literaturą młodzieżową. Idealny do przeczytania jaką lekka i pełna przygód opowieść.

Pokaż mimo to

Po niemal dwóch latach od przeczytania ostatniej książki Johna Flanagana, "Klan Czerwonego Lisa" ... zalatywał nudą. Fajnie było się ponownie zanurzyć w świat łuku i strzał, saks i płaszczy owianej tajemną formacji królewskich zwiadowców. Jednak od początku dało się wyczuć kto jest dobry, kto zły i kto jaką rolę odegra w tej książce. Kilka razy zdarzyła się pokusa by odłożyć książę na "półkę" i być może wrócić do niej w przyszłości.

Nie zdradzając zbyt dużej liczby szczegółów - wciąż wydaje mi się, że tak naprawdę nie ma innych zwiadowców jak Halt, Gilian i Will. Całe szczęście, że pojawia się Hal, Thorn, Stig i reszta ekipy z pokładu "Czapli" bo nie miałby kto uratować królewstwa. W zasadzie wszystko co ważne w tej książce pojawia się na pierwszych 20 stronach.

Bez wątpienia autor utrzymał poziom opowieści, tylko czy wraz z rozwojem swoich czytelników nie powinien myśleć o rozwoju swoich bohaterów? Pojawienie się w książce postaci z Drużyny pachnie mi zakończeniem historii obu sag. Jak będzie w przyszłości? Zobaczymy.

Dla kogo zatem jest ta książka? Dla fanów twórczości Johna Flanagana, którzy niemal ciągiem będą czytać cykl Zwiadowcy lub cykl Drużyna. Nie mam wątpliwości, że osoby które chcą się w ten świat zanurzyć, chwyciwszy tom pierwszy do ręki, a skończą na tomie 14tym będą wciąż głodni nowych przygód ;) Trudno jednak część 13tą polecić osobom które, tak jak ja, wracają po kilku latach do jego książek. Wydają się wtedy mało dojrzałe.

Po niemal dwóch latach od przeczytania ostatniej książki Johna Flanagana, "Klan Czerwonego Lisa" ... zalatywał nudą. Fajnie było się ponownie zanurzyć w świat łuku i strzał, saks i płaszczy owianej tajemną formacji królewskich zwiadowców. Jednak od początku dało się wyczuć kto jest dobry, kto zły i kto jaką rolę odegra w tej książce. Kilka razy zdarzyła się pokusa by...

więcej

mniej

Pokaż mimo to