Na ten moment - mój ulubiony tom. Miałem ciary jak podczas czytania "Strażników" czy "Zabójczego żartu" Moore'a, czyli jednych z moich dwóch ukochanych komisków.

Na ten moment - mój ulubiony tom. Miałem ciary jak podczas czytania "Strażników" czy "Zabójczego żartu" Moore'a, czyli jednych z moich dwóch ukochanych komisków.

Ciężko zawsze prowadzi mi się analizę komiksów, szczególnie tych o Panie snów. Doskonale za to robi to jeden z redaktorów we wstępie, który radzę przeczytać po skończeniu całego komiksu. Co ciekawe główny bohater występuje tu bardzo mało, bo historia opowiada dalszy ciąg snów jednej z bohaterek poprzednich części czyli Barbie. Ta musi powrócić do krainy swojego snu by zrobić coś, o czym jeszcze nie wie. Za nią podążają inne kobiety z bloku, w którym mieszka. Potem giną kolejne postacie zarówno w świecie snu, jak i tym prawdziwym. Zresztą oba te światy do siebie przenikają, więc jest niezłe zamieszanie. Tak czy inaczej warto przeczytać.

Ciężko zawsze prowadzi mi się analizę komiksów, szczególnie tych o Panie snów. Doskonale za to robi to jeden z redaktorów we wstępie, który radzę przeczytać po skończeniu całego komiksu. Co ciekawe główny bohater występuje tu bardzo mało, bo historia opowiada dalszy ciąg snów jednej z bohaterek poprzednich części czyli Barbie. Ta musi powrócić do krainy swojego snu by...

Komiks fajny ale tylko dobry. Pewnie przez moje osobiste preferencje. Zejście z głównego wątku, na poboczną postać jaką jest Barbie. Nie pomogło. Przyjemna historia, jej duża część dzieje się w śnie. Nadal jest klimat ale lekko się wynudziłem.

Komiks fajny ale tylko dobry. Pewnie przez moje osobiste preferencje. Zejście z głównego wątku, na poboczną postać jaką jest Barbie. Nie pomogło. Przyjemna historia, jej duża część dzieje się w śnie. Nadal jest klimat ale lekko się wynudziłem.

To nadal jest dobry komiks, ale jak dla mnie po genialnej Porze Mgieł już nieco słabszy.
Ponownie opuszczamy główny wątek, żaby poświęcić cały tom śnie jednej z bohaterek pomysłu. Mam wrażenie że nie było tu niczego, czego nie było już w poprzednich tomach (a do tej pory zawsze czymś udało się mnie zaskoczyć).

To nadal jest dobry komiks, ale jak dla mnie po genialnej Porze Mgieł już nieco słabszy.
Ponownie opuszczamy główny wątek, żaby poświęcić cały tom śnie jednej z bohaterek pomysłu. Mam wrażenie że nie było tu niczego, czego nie było już w poprzednich tomach (a do tej pory zawsze czymś udało się mnie zaskoczyć).

Tak jak uwielbiam komiksy o Sandmanie, tak tę część trochę przemęczyłam. Ten tom skupia się głównie na Barbie - jednej z postaci, która przewinęła się już we wcześniejszych częściach - oraz jej przyjaciołach, tych na jawie i we śnie. I tak jak przypadły mi do gustu postacie ze świata rzeczywistego, tak wyimaginowany świat Barbie zupełnie do mnie nie trafił. Poza tym strasznie brakowało mi samego Sandmana, który w tej części jest jedynie postacią epizodyczną. Mam nadzieję, że w następnych tomach będziemy mieć z nim więcej do czynienia. Plus za zgrabne zakończenie historii.

Tak jak uwielbiam komiksy o Sandmanie, tak tę część trochę przemęczyłam. Ten tom skupia się głównie na Barbie - jednej z postaci, która przewinęła się już we wcześniejszych częściach - oraz jej przyjaciołach, tych na jawie i we śnie. I tak jak przypadły mi do gustu postacie ze świata rzeczywistego, tak wyimaginowany świat Barbie zupełnie do mnie nie trafił. Poza tym...

Wyzwanie LC sierpień 2022 - Przeczytam komiks
Moim ulubieńcem niezmiennie jest Morfeusz. Z reguły dostaje najbardziej ekspresyjne graficznie kadry. Choć w tomie 5 nie ma go za wiele, a fabuła jest oparta zaledwie na dwóch wątkach, ubogo jak na serię, to i tak miałam frajdę. Bo mocno żeńska obsada dodaje nową perspektywę, bo wiedźma chodzi w różowych króliczko-papuciach, bo idea mentalnej kukułki zaskakuje prostotą i trafnością.
Godne zadośćuczynienie po zawodzie poprzednim tomem.

Wyzwanie LC sierpień 2022 - Przeczytam komiks
Moim ulubieńcem niezmiennie jest Morfeusz. Z reguły dostaje najbardziej ekspresyjne graficznie kadry. Choć w tomie 5 nie ma go za wiele, a fabuła jest oparta zaledwie na dwóch wątkach, ubogo jak na serię, to i tak miałam frajdę. Bo mocno żeńska obsada dodaje nową perspektywę, bo wiedźma chodzi w różowych króliczko-papuciach, bo...

Sandman to niezwykle doceniana seria, zarówno przez krytyków, jak i czytelników. Moim zdaniem, jak dotąd to seria dość nierówna - po pięciu tomach były już takie, które mnie zachwyciły, jak i takie, które jestem w stanie docenić, ale nie pokochać. Zabawa w ciebie jednak zdecydowanie należy do tej pierwszej kategorii.

W tym tomie tytułowy Sandman ponownie nie jest głównym bohaterem - pojawia się w historii jako postać drugoplanowa, jednak wciąż dla fabuły bardzo istotna. Główną bohaterką jest znana z drugiego tomu Barbie i jej niezwykli sąsiedzi.

Po przeczytaniu całości jestem pod ogromnym wrażeniem. Biorąc pod uwagę czas pierwszego wydania to Gaiman ponownie już sięga po dość kontrowersyjne tematy, przedstawiając je z niezwykłym smakiem. Postać Wandy jest niejednoznaczna właściwie od samego początku, jednak dopiero pokazując jej odbiór przez innych autor zarysowuje bardzo ważny wątek transpłciowości-adresując moim zdaniem wiele istotnych kwestii. Odbiór jej postaci przez innych, nawet przez bliską rodzinę pozostawia wiele refleksji. Warto to zestawić również z postacią Wilkinsona, który wspomina o wadze imienia i tym w jaki sposób jest ono wykorzystywane do identyfikacji danej osoby.

W fabule pojawia się również motyw straty, który odebrałem bardzo emocjonalnie. Wiele w tej odsłonie Sandmana pewnej metaforyczności, którą każdy może odebrać zgodnie z własnymi doświadczeniami, co niezwykle doceniam.

„I jeśli ta historia ma jakiś morał, to nie wiem jaki. Może poza tym, że powinnismy żegnać się, gdy tylko możemy.”

Pod względem graficznym, mimo upływu lat, moim zdaniem Sandman wciąż się broni. Kreska jest charakterystyczna i właściwie patrząc na niektóre kadry od razu można domyślić się co to za komiks. Bardzo doceniam różnorodne użycie kolorów - od samego początku stykamy się z jasną paletą, która kontrastuje z ciemnym Śnieniem.

To kolejna z przygód Morfeusza, która stanowi zamkniętą opowieść. To według mnie jak dotąd najlepsza z poznanych historii, która z pewnością zostanie ze mną na dłużej, szczególnie jej końcówka. Gaiman po raz kolejny sięga po motywy fantastyczne, nie bojąc się czerpać z nich to, co chce zamieścić w historii. Ich połączenie ze zwykłą opowieścią o życiu z tomu na tom robi na mnie coraz większe wrażenie.

Sandman to niezwykle doceniana seria, zarówno przez krytyków, jak i czytelników. Moim zdaniem, jak dotąd to seria dość nierówna - po pięciu tomach były już takie, które mnie zachwyciły, jak i takie, które jestem w stanie docenić, ale nie pokochać. Zabawa w ciebie jednak zdecydowanie należy do tej pierwszej kategorii.

W tym tomie tytułowy Sandman ponownie nie jest głównym...

Tym razem Gaiman zaangażowany społecznie. Historia o niezbyt szczęśliwych kobietach. Żyją szaro w szarym świecie. Acz nagle modelka przypomni sobie swoje dzieciństwo do którego siłą zostanie zaciągnięta by zmierzyć się z kimś kto nie chciał tak szybko dorastać. W komiksie dość negatywnie opisano męskich osobników. Przez co wieje tu ideolo-feminizmem. Nawet pomimo tego trudno nie zauważyć niezłej złożoności całej historii. I na pewno to kolejny dobry tom, przewyższający najsłabszy dotąd trzeci album.

Tym razem Gaiman zaangażowany społecznie. Historia o niezbyt szczęśliwych kobietach. Żyją szaro w szarym świecie. Acz nagle modelka przypomni sobie swoje dzieciństwo do którego siłą zostanie zaciągnięta by zmierzyć się z kimś kto nie chciał tak szybko dorastać. W komiksie dość negatywnie opisano męskich osobników. Przez co wieje tu ideolo-feminizmem. Nawet pomimo tego...

Neil Gaiman to pisarz którego powieści, a szczególnie zbiory opowiadań bardzo lubię i cenię. A raczej doceniam jego niezwykłą wyobraźnię i umiejętność wciągania czytelnika do swoich historii. „Gwiezdny pył”, „Amerykańscy bogowie”, „Koralina” to tylko niektóre z jego powieści, które niezwykle mi się podobały. A zbiory krótkich opowieści? „Rzeczy ulotne”, „Dym i lustra”, czy inne. Autor ten zawsze chodzi ubrany na czarno i jak sam żartuje jego ciemną stronę natury oddają komiksy, do których również pisze scenariusze. Najsłynniejsza seria to „Sandman”. Tom piąty to „Zabawa w ciebie”.

Sandman to seria kultowa. Dla wielu najlepsza w dziejach komiksu. a każdy jej tom to zamknięta całość, mocno powiązana z innymi, a jednak nadająca się do zaczęcia swojej przygody z serią. I tak jest z tym tomem.
Gaiman, jak to ma w zwyczaju, bierze baśniową fantastykę, łączy z horrorem i serwuje nam w formie lekkiej i łatwo przystępnej. Czasem są tu elementy wyższej jakości, nieco mniej typowego podejścia, ale jako całość, seria ta jest lekka, prosta i przyjemna. Choć potrafi działać na wyobraźnię.
Ten tom to kolejna dłuższa fabuła. Jednocześnie to również rzecz wyśmienicie w swym klasycznym sznycie zilustrowana. Arcydzieło to może żadne, ale jako rozrywka sprawdza się dobrze, oferuje całkiem wysoki poziom i dużo dobrej zabawy.

Neil Gaiman to pisarz którego powieści, a szczególnie zbiory opowiadań bardzo lubię i cenię. A raczej doceniam jego niezwykłą wyobraźnię i umiejętność wciągania czytelnika do swoich historii. „Gwiezdny pył”, „Amerykańscy bogowie”, „Koralina” to tylko niektóre z jego powieści, które niezwykle mi się podobały. A zbiory krótkich opowieści? „Rzeczy ulotne”, „Dym i lustra”, czy...

Piąty tom historii o panu snów to po raz kolejny spójna historia, która dzieje się na dwóch płaszczyznach. W Nowym Jorku Barbie, która od kilku lat nie ma snów przyjaźni się z ekscentrycznymi sąsiadkami. Podczas spaceru spotykają wielkiego psa, który przed śmiercią mówi Barbie, że jej królestwo jest zagrożone. W Krainie, która jest niezależną wysepką na mapie śnienia tajemnicza Kukułka chce dostać Barbie w swoje ręce i pozbyć się jej.

Gaiman po raz kolejny odsuwa nam tytułowego Sandmana na dalszy plan czyniąc z niego obserwatora wydarzeń, który pojawia się w idealnym momencie. Sama historia, chociaż napisana bardzo sprawnie nie przypadła mi do gustu. Technicznie nie można zarzucić komiksowi absolutnie nic, ale fabularnie nie trafiło to do mnie. Nowe postaci chyba po raz pierwszy napisane są przez autora dość jednowymiarowo, a to w porównaniu do poprzedniego tomu boli. Rysunki po raz kolejny są świetne, a i samo zakończenie nawiązujące do klasyki literatury przywołuje uśmiech na twarz czytelnika. 'Zabawa w ciebie' to z pewnością nie jest najlepszy tom cyklu, ale wnosi do mitu o Morfeuszu kolejną cząstkę jego historii. Czekam na kolejne historie.

Piąty tom historii o panu snów to po raz kolejny spójna historia, która dzieje się na dwóch płaszczyznach. W Nowym Jorku Barbie, która od kilku lat nie ma snów przyjaźni się z ekscentrycznymi sąsiadkami. Podczas spaceru spotykają wielkiego psa, który przed śmiercią mówi Barbie, że jej królestwo jest zagrożone. W Krainie, która jest niezależną wysepką na mapie śnienia...