Świątynia

Dobrze się zaczęła moja przygoda z drugim tomem przygód Tytusa Grójeckiego, bo podczas samotnego nocnego okołopółnocnego biegania na nartach po lesie (ech, śnieg jeszcze leżał…). Uwierzyłem w grozę powieści chcąc tego czy nie…
Ale też i sama książka jest już nieco inna: nieco bardziej skoncentrowana i skupiona, nie tak już mieszająca nadmiar konwencji w swej objętości. Choć wciąż jej docelowym czytelnikiem jest nastolatek raczej niż czytelnik nieco już otrzaskany z horrorem na poważnie czy wytrawnym SF. Demony też nieco bardziej demoniczne, a nie groteskowo-krasnoludkowo-leśne…
Tym razem początkowo jest to powieść o Ance Waszczuk, a Tytus jest jakimś jedynie odległym tłem, ale za czas jakiś stanie się znów jednym z głównych uczestników ponurych i przerażających zdarzeń. Wraca trochę znanych nam już postaci, nowe figury wybijają się na pierwszy plan i choć ostatecznie – jakże by inaczej w powieści dla młodzieży – dobro zło pokona, to jednak nie tak oczywiście się to stanie.
Ciekawy wątek quasi-religijny, trochę jak z „Kultu” Orbitowskiego, choć powieści tej – późniejszej zresztą chronologicznie – do pięt wysokości sięga…

Dobrze się zaczęła moja przygoda z drugim tomem przygód Tytusa Grójeckiego, bo podczas samotnego nocnego okołopółnocnego biegania na nartach po lesie (ech, śnieg jeszcze leżał…). Uwierzyłem w grozę powieści chcąc tego czy nie…
Ale też i sama książka jest już nieco inna: nieco bardziej skoncentrowana i skupiona, nie tak już mieszająca nadmiar konwencji w swej objętości. Choć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Połknęłam z rozpędu, równie dobre jak Zmorojewo, Tytus i Anka są w tym tomie jakoś bardziej... hmmm... znośni :P

Połknęłam z rozpędu, równie dobre jak Zmorojewo, Tytus i Anka są w tym tomie jakoś bardziej... hmmm... znośni :P

Pokaż mimo to

Słowiańskie strachy biorę w ciemno, a jeśli chodzi o książkę z przygodami Tytusa to nie trzeba mnie namawiać! Pierwsza część tak mi się spodobała, że wiedziałam iż muszę przeczytać jej kontynuację. Oczywiście jak to z kontynuacjami bywa, nie jest tak dobra jak pierwsza, ale poziom nadal jest wysoki. Jak dla mnie książka jest bardzo wciągająca i nie mogłam się od niej oderwać.

Słowiańskie strachy biorę w ciemno, a jeśli chodzi o książkę z przygodami Tytusa to nie trzeba mnie namawiać! Pierwsza część tak mi się spodobała, że wiedziałam iż muszę przeczytać jej kontynuację. Oczywiście jak to z kontynuacjami bywa, nie jest tak dobra jak pierwsza, ale poziom nadal jest wysoki. Jak dla mnie książka jest bardzo wciągająca i nie mogłam się od niej oderwać.

Pokaż mimo to

Póki jeszcze mniej więcej na bieżąco byłem z fabułą „Zmorojewa”, dobrze było sięgnąć po jego drugą część - „Świątynię” i przyznaję, że słusznie Jakub Żulczyk popełnił sequel.

Nie ukrywam, że najgorszy dla mnie do przejścia był początek powieści. Wydawało się to zbyt romansidłowe. Na szczęście lawirowanie między wątkami w dalszej części doskonale rekompensuje mi to zbytnie skupienie się na uczuciach nastolatków. Zresztą, już „Zmorojewem” udowodnił mi Żulczyk, że wielowątkowość dla autora problemu nie stanowi i wyssie z niej tyle, ile tylko się da. I tak właśnie się dzieje, bo ponownie udowadnia, że nie boi się bawić pisarstwem.

W drugiej części przygód Tytusa Ciemność ponownie ma szansę wrócić i to wraz ze znanym z poprzedniej części Leszym. Tyle że nie ma już tego klimatu polskiego folkloru, próżno szukać lustra Twardowskiego czy kwiatu paproci. Trochę może liczyłem na to, że jednak jeszcze z tego coś wyciśnie. Ale to takie małe prztyczki, nie wpływają one na ocenę ogólną. W swą niesamowitą przygodę bardzo sprawnie wplatane są nowe postaci, ale Jakub Żulczyk pozwala też pokazać się tym znanym z pierwszej odsłony. Oczywiście bohaterowie to robota wykonana ponownie w dwustu procentach (no może poza Anką - stała się ciężkostrawna).

Kiedy akcja na dobre się rozpędzi, nie ma szans, żeby się zatrzymać. Zapracowały na to postaci, fabuła i miks gatunkowy, który nam tutaj ponownie zaserwowano. Trochę obyczajówki (a w niej poruszone także problemy współczesnego świata!), grozy, romansu, horroru, ale przede wszystkim to przygodowa jazda bez trzymanki, na którą zapraszam wszystkich niebojących się lektur innych, dziwnych i jedynych w swoim rodzaju. Żałuję, że to koniec. (A może szansa na prequel?)

Nie można odmówić twórcy „Świątyni” talentu pisarskiego. Fenomenalnie czyta się opisy, bo mimo że obrazowe i dokładne, dają wystarczające pole do popisu wyobraźni. Nie pozwalają zanudzić czytelnika.
Na sam koniec muszę jeszcze wspomnieć o niebywałej lekkości pióra, pokładach poczucia humoru i umiejętności rozśmieszania metaforami. Zabawne to doświadczenie.

Póki jeszcze mniej więcej na bieżąco byłem z fabułą „Zmorojewa”, dobrze było sięgnąć po jego drugą część - „Świątynię” i przyznaję, że słusznie Jakub Żulczyk popełnił sequel.

Nie ukrywam, że najgorszy dla mnie do przejścia był początek powieści. Wydawało się to zbyt romansidłowe. Na szczęście lawirowanie między wątkami w dalszej części doskonale rekompensuje mi to zbytnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Możemy być na coś za młodzi ale chyba nigdy nie jesteśmy na nic za starzy :) Dlatego rozsmakowałam się w tej powieści przeznaczonej dla młodzieży. Mała dawka fantastyki w świetnym wydaniu. Kolejny raz spotykamy Ankę i Tytusa, tym razem w trakcie trwania roku szkolnego - wspomnienia z wakacji wyblakły i ich relacja się również rozluźniła. Jednak znowu siły ciemności podejmują próbę przejęcia kontroli nad światem i nasi bohaterowie ponownie muszą podjąć walkę na śmierć i życie.

Możemy być na coś za młodzi ale chyba nigdy nie jesteśmy na nic za starzy :) Dlatego rozsmakowałam się w tej powieści przeznaczonej dla młodzieży. Mała dawka fantastyki w świetnym wydaniu. Kolejny raz spotykamy Ankę i Tytusa, tym razem w trakcie trwania roku szkolnego - wspomnienia z wakacji wyblakły i ich relacja się również rozluźniła. Jednak znowu siły ciemności...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety słabsza niż "Zmorojewo". Ale i tak dobrze się czyta.

Niestety słabsza niż "Zmorojewo". Ale i tak dobrze się czyta.

Pokaż mimo to

Człowiek leżał w nienaturalnej pozycji na podłodze. Trzymał miotłę, którą przejeżdżał pod szafą. Po każdym pociągnięciu spod mebla wylatywały przeróżne przedmioty. Po kilku minutach Człowiek uzbierał niemałą kolekcję długopisów, gum do żucia, zapalniczek, zakrętek, monet, tabletek i innych małych drobiazgów, które znikały w niewyjaśnionych okolicznościach.
Człowiek nie wiedział, że Kot upodobał sobie to miejsce i konsekwentnie składał w nim ofiary znanym tylko jemu bogom.
Wstał i otrzepał kolana.
– Dlaczego akurat tutaj? – zapytał Kota, patrząc mu prosto w oczy.
Kot nawet nie drgnął. Był podejrzanie spokojny. Przyglądał się z bezpiecznej odległości, jak Człowiek narusza jego święte miejsce. Przekręcił głowę najpierw w lewą, potem w prawą stronę, a następnie zmierzył Człowieka z góry na dół. Wyglądał, jakby coś pieczołowicie analizował.
Człowiek wzruszył ramionami i schylił się, żeby pozbierać wszystko z ziemi.
Dobra, jakoś to będzie – pomyślał Kot, gdy już oszacował, jak duży jest Człowiek. – Tylko przydałaby się trochę większa świątynia.

Człowiek leżał w nienaturalnej pozycji na podłodze. Trzymał miotłę, którą przejeżdżał pod szafą. Po każdym pociągnięciu spod mebla wylatywały przeróżne przedmioty. Po kilku minutach Człowiek uzbierał niemałą kolekcję długopisów, gum do żucia, zapalniczek, zakrętek, monet, tabletek i innych małych drobiazgów, które znikały w niewyjaśnionych okolicznościach.
Człowiek nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lubię styl autora - potrafi mnie rozśmieszyć. Postać Anki trochę gorzej wykreowana niż w pierwszej części. Czytałem pierwsze wydanie z trochę mroczniejszą okładką (mam do niej sentyment).

Lubię styl autora - potrafi mnie rozśmieszyć. Postać Anki trochę gorzej wykreowana niż w pierwszej części. Czytałem pierwsze wydanie z trochę mroczniejszą okładką (mam do niej sentyment).

Pokaż mimo to

PANIE ŻULCZYK, DAWAJ PAN TRZECIĄ CZĘŚĆ, BO SIĘ WCIĄGNĘŁAM

PANIE ŻULCZYK, DAWAJ PAN TRZECIĄ CZĘŚĆ, BO SIĘ WCIĄGNĘŁAM

Pokaż mimo to

W szkole pojawia się tajemnicza trójka rodzeństwa, od których stronią wszyscy opowiadając o nich niestworzone historie.
Główni bohaterowie "Zmorojewa" znowu zetkną się ze złem w najczystszej postaci. Tajemniczy uzdrowiciel przyciąga tłumy schorowanych liczących na pomoc. Wszystko to jednak okaże się pułapką "zła". W walce z nim na pomoc przychodzą postacie z tego i tamtego świata.

W szkole pojawia się tajemnicza trójka rodzeństwa, od których stronią wszyscy opowiadając o nich niestworzone historie.
Główni bohaterowie "Zmorojewa" znowu zetkną się ze złem w najczystszej postaci. Tajemniczy uzdrowiciel przyciąga tłumy schorowanych liczących na pomoc. Wszystko to jednak okaże się pułapką "zła". W walce z nim na pomoc przychodzą postacie z tego i tamtego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to