Zmorojewo

Strachy na lachy dla dzieciaków. No cóż - oklepana walka dobra ze złem, mało wiarygodny romansik nastolatków a i przesłanie banalne. Szkoda było mojego czasu.

Strachy na lachy dla dzieciaków. No cóż - oklepana walka dobra ze złem, mało wiarygodny romansik nastolatków a i przesłanie banalne. Szkoda było mojego czasu.

Pokaż mimo to

Żulczyk mnie zaatakował.Humorem ,dowcipem i grozą .Nie grozą.

Opowieść o Nerdzie Tytusie ,który trafia w dziwne miejsce jest totalnie
a) zabawne
b)głupie \
c) mieszanka

Ja wybieram literkę A.

Mamy tu tyle zabawnych wydarzeń.Tyle tu się dzieje.

Baba Jaga,Świtezianka.
Można pisać i takie zabawne fantasty.

Żulczyk mnie zaatakował.Humorem ,dowcipem i grozą .Nie grozą.

Opowieść o Nerdzie Tytusie ,który trafia w dziwne miejsce jest totalnie
a) zabawne
b)głupie \
c) mieszanka

Ja wybieram literkę A.

Mamy tu tyle zabawnych wydarzeń.Tyle tu się dzieje.

Baba Jaga,Świtezianka.
Można pisać i takie zabawne fantasty.

Pokaż mimo to

Podczas lektury nasunęło mi się skojarzenie, że jest to taki polski odpowiednik "Nigdziebądź" Neila Gaimana. Ogólnie książka wywarła na mnie pozytywne wrażenie, czytało się przyjemnie i jest to chyba lektura dla każdego.

Podczas lektury nasunęło mi się skojarzenie, że jest to taki polski odpowiednik "Nigdziebądź" Neila Gaimana. Ogólnie książka wywarła na mnie pozytywne wrażenie, czytało się przyjemnie i jest to chyba lektura dla każdego.

Pokaż mimo to

„Zmorojewo” było moim pierwszym spotkaniem z twórczością Jakuba Żulczyka. Swego czasu wszyscy dyskutowali o "Wzgórzu psów", a ja jakoś nie poddałam się temu szałowi. Zaintrygowało mnie dopiero „Zmorojewo” i po jego przeczytaniu z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że to nie ostatnia książka autora, którą przeczytam.

Tytus Grójecki jest wielkim fanem horrorów, gier komputerowych i paranormalnych zjawisk. Pewnego dnia trafia na Warmię, aby odwiedzić swoją rodzinę. Okazuje się, że okolica nie ma za wiele do zaoferowania, bo Głuszyce to w zasadzie wieś zabita dechami. Czy aby na pewno? Tytus trafia na forum internetowe poświęcone nadprzyrodzonym wydarzeniom, gdzie odnajduje informację dotyczącą opuszczonego miasta znajdującego się niedaleko Głuszyc. Dodatkowo dowiaduje się, że dwójka poszukiwaczy tajemnic zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach właśnie w tym rejonie. Czy Głuszyce to na pewno zwykła mała wieś, czy też kryje w sobie przejście do zupełnie innego świata?

Gdy nuda daje się we znaki, każdy chciałby przeżyć coś ekscytującego. To właśnie przytrafiło się Tytusowi, kiedy przyjechał w odwiedziny do rodziny. Zaintrygowany informacją o opuszczonym mieście postanowił zbadać sprawę. Od tej pory dzieją się naprawdę niesamowite rzeczy. Razem z Tytusem dowiadujemy się, że po ziemi chodzą stwory niczym zombie, że istnieje miasto, które do tej pory żyło tylko w legendach. Mało tego temu miastu grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Co ciekawe autor krok po kroku odkrywa nam tajemnice tego niesłychanego świata w taki sposób, że przestajemy uważać tę powieść za typową młodzieżówkę, a zaczynamy jak dość krwawy horror.

Gdyby ktoś mnie zapytał, co przychodzi mi pierwsze na myśl, kiedy słyszę o „Zmorojewie”, od razu odpowiedziałabym, że jedyny w swoim rodzaju klimat. Mroczny, gęsty od tajemnic, przerażający, pełen krwi. Mimo to chce się więcej i więcej. Czytelnik jest głodny odkrycia kolejnego sekretu. Ciekawy, co jeszcze się wydarzy. Czy dobro wygra ze złem? Czy obędzie się bez ofiar? Ta książka jest po prostu jedyna w swoim rodzaju.

Z pewnością sięgnę po kolejną część z tej serii. Przeżyłam wraz z bohaterami niesamowitą przygodę, do której chętnie bym wróciła. Dość zżyłam się z bohaterami i jestem ciekawa, jak potoczy się pewien wątek miłosny, mam nadzieję. Była to jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam w ubiegłym roku. Ogromnie ją polecam fanom powieści przygodowych z nutą legend i horroru w tle. Wciągająca, intrygująca, nie pozwalająca się oderwać.

„Zmorojewo” było moim pierwszym spotkaniem z twórczością Jakuba Żulczyka. Swego czasu wszyscy dyskutowali o "Wzgórzu psów", a ja jakoś nie poddałam się temu szałowi. Zaintrygowało mnie dopiero „Zmorojewo” i po jego przeczytaniu z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że to nie ostatnia książka autora, którą przeczytam.

Tytus Grójecki jest wielkim fanem horrorów, gier...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No nawet nawet Panie Żulczyk:) To może nawet udawać młodzieżówkę, ale postaci tak kartonowych dawno nie widziałem. Autora jednak cenię za język i umiejętność tworzenia trafnych metafor. No i za inne tytuły. Tu jest co najwyżej znośnie, ale to za mało. Nie polecam.

No nawet nawet Panie Żulczyk:) To może nawet udawać młodzieżówkę, ale postaci tak kartonowych dawno nie widziałem. Autora jednak cenię za język i umiejętność tworzenia trafnych metafor. No i za inne tytuły. Tu jest co najwyżej znośnie, ale to za mało. Nie polecam.

Pokaż mimo to

"Zmorojewo" zaczyna się jak powieść dla młodzieży, nastoletni chłopak, Tytus jest zafascynowany grami komputerowymi i horrorami, generalnie ma wiele cech nerda, przede wszystkim jednak to dziecko z miasta, wychowane na mrożonkach i nieco zaniedbywane przez zapracowanych rodziców, od początku fabuły Tytus wydaje się dość zagubiony, wręcz trochę odklejony od świata, chociaż jednocześnie dość standardowo uwikłany jest w pierwsze miłości i szkolne przyjaźnie, niewiele ma z buntownika, więcej z dziwaka i mimo że nie jest zachwycony, to jednocześnie nie sprzeciwia się rodzicom, gdy decydują, że wakacje spędzi u prowadzących agroturystyczne gospodarstwo dziadków.... tak mi to jakoś wszystko zapachniało powieściami Niziurskiego czy Ożogowskiej, które czytałam... daaaawno temu, w dodatku tuż po przyjeździe do Głuszyc chłopak poznaje Ankę, pewną siebie, bystrą i pyskatą dziewczynę, która mu niesłychanie imponuje i w której rzecz jasna niemal od razu się zakochuje... czytało mi się to przyjemnie i z pewnym sentymentem, a potem się zaczęło.... tajemnicze zgony i zaginięcia w okolicy, przedziwne stworzenia wyłażące z lasu, w tym zwłaszcza pokraczna Gangrena, która umie skłonić człowieka, by zjadł samego siebie oraz Strzępowaty z potężnymi stalowymi szponami, obsesyjnie marzący o rozszarpywaniu kolejnych ludzi... miasto widmo ukryte w lesie, wokół którego narosły legendy traktowane zgodnie przez wszystkich mieszkaniowców okolicznych wiosek jak bajki do straszenia niegrzecznych dzieci oraz Tytus i Anka, którzy wybierają się w tajemnicy przez opiekunami do niezamieszkałych ruin starej wsi Głuszyce Kolonia, w której Tytus nagle znika, jakby zapadł się pod ziemię... - to jest fabuła, która ma cały czas taki poziom napięcia, że trudno się od niej oderwać. Mocną stroną jest świetnie prowadzona, nieprzewidywalna akcja, wyraziste, psychologicznie kompletnie i ciekawe postaci oraz cały niesamowity bestiariusz, cały fantastyczny świat pełen magicznych rekwizytów, czarów, znaków stworzony na potrzeby powieści. Zaimponowała mi spójność tej wizji oraz bardzo twórcze podejście do elementów i postaci zaczerpniętych z bajek i legend, jak Baba Jaga, Świtezianka czy Pan Twardowski. Poza tym Żulczyk jest jak zawsze mistrzem w tworzeniu postaci, którym się wierzy. Tu każdy bohater, nawet na drugim czy trzecim planie jest wyrazisty i przekonujący, ma swoją osobność, emocje, cechy, nawet bagaż doświadczenia, i dlatego mu się wierzy i wierzy się w niego. Co więcej dotyczy to także postaci fantastycznych, które stają się pod piórem Żulczyka prawdziwe psychologicznie, nie tracąc nic ze swojej magii. Nie jest to zresztą pierwsza powieść tego autora, która kompletnie zawiesiła mi czytelniczy dystans i niewiarę w fikcję. Czytam i nie śledzę szczegółów warsztatu pisarza, śledzę losy tych ludzi i to oni oraz ich relacje i przygody mnie w całości absorbują. Jeśli miałabym się czepiać (choć czynię to bez przekonania), to być może trochę rozczarował mnie finał, przy tylu zwrotach akcji, perturbacjach, napięciu i zawrotnej dynamice wydarzeń spodziewałam się pod koniec nieco mniej przewidywalnego BUM, tymczasem następuje zapowiedziane wcześniej w fabule BUM, które szybko i definitywnie pieczętuje akcję. Trochę było mi szkoda tego, co zostało w jednym geście unicestwione, trochę bym uratowała z tego więcej niż autor zdecydował się uratować.... z drugiej strony koncepcja wiecznych powrotów, przemian i braku śmierci jako takiej (co mocno kojarzy mi się z baśniową poezją Leśmiana, która także negowała śmierć postrzeganą jako koniec istnienia) stwarza pewne nadzieje na powrót fantastycznego świata i postaci ze "Zmorojewa" w kontynuacji powieści ("Świątynia" już czeka na półce). Przede wszystkim trzeba jednak docenić, że jest to wszystko świetnie napisane. "Zmorojewo" to dobra rozrywka, ale także coś więcej. To historia dorastania i dojrzewania dwójki młodych ludzi, to ładna opowieść o miłości i to nie tylko dwójki dzieciaków, ale także miłości ludzi, którzy spędzili ze sobą całe życie (dziadkowie Tytusa), to także uniwersalna fantastyczna baśń o walce dobra i zła, która nigdy się nie kończy i nie traci nic ze swojego odwiecznego impetu mimo osadzenia jej w bardzo współczesnych i rzetelnie namalowanych realiach obyczajowych, to wreszcie opowieść o rodzinie, chorobliwej ambicji oraz cenie, którą płaci się za niektóre marzenia i złe wybory. Chyba najbardziej podoba mi się właśnie ta wielowartościowość, ta mnogość treści i znaczeń, które składają się na tę powieść Żulczyka i sprawiają, że jest to utwór niebanalny i zdolny zaangażować bardzo różnych czytelników. Jeśli ktoś lubi romanse - znajdzie je, jeśli ktoś lubi fantastykę, będzie bardzo zadowolony, jeśli ktoś chce sensacyjnej dynamiki i dobrej rozrywki - to i on też powinien przeczytać "Zmorojewo", jeśli potrzebuje w powieści drugiego dna o filozoficznej lub moralnej wymowie, to i tego mu nie zabraknie, także wielbiciel powieści obyczajowych czy psychologicznych znajdzie dla siebie wiele interesujących obserwacji w powieści Żulczyka. Mnie "Zmorojewo" pochłonęło.

"Zmorojewo" zaczyna się jak powieść dla młodzieży, nastoletni chłopak, Tytus jest zafascynowany grami komputerowymi i horrorami, generalnie ma wiele cech nerda, przede wszystkim jednak to dziecko z miasta, wychowane na mrożonkach i nieco zaniedbywane przez zapracowanych rodziców, od początku fabuły Tytus wydaje się dość zagubiony, wręcz trochę odklejony od świata, chociaż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka nędzna i toporna. Autor bardzo chciał napisać powieść młodzieżową, ale najwyraźniej nie pamięta jak to jest być nastolatkiem. Nie jest to jakaś specjalna uszczypliwość z mojej strony - główni bohaterowie naprawdę są BARDZO niewiarygodni i kartonowi. Na domiar złego autor nie potrafi dobrze rozplanować przestrzeni, w której dzieje się akcja. Przez to kilkukrotnie w książce jesteśmy atakowani bezsensownymi opisami, w których postaci w jednej chwili będące obok siebie w następnej są oddalone (bo tego potrzebował autor) a w kolejnej znowu są obok siebie. Inne odległości również kurczą się i rozciągają, a dramatyzmu, nawet kiedy dzieją się iście dantejskie sceny - brak. To moja pierwsza książka Żulczyka i teraz mam poważną zagwozdkę czy sięgać po następne.

Książka nędzna i toporna. Autor bardzo chciał napisać powieść młodzieżową, ale najwyraźniej nie pamięta jak to jest być nastolatkiem. Nie jest to jakaś specjalna uszczypliwość z mojej strony - główni bohaterowie naprawdę są BARDZO niewiarygodni i kartonowi. Na domiar złego autor nie potrafi dobrze rozplanować przestrzeni, w której dzieje się akcja. Przez to kilkukrotnie w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo mi się dłużyło to połączenie Wakacji z duchami i Harrego Pottera, bo jakkolwiek tamte historie czytałam z zaangażowaniem, to Zmorojewo jest jakieś nijakie. W opisie brzmi: "Trochę straszna, trochę śmieszna", jak dla mnie ni to straszna, ni to śmieszna. Może za stara jestem, bo to miała być jednak młodzieżówka? Ślepnąc od świateł jest bardzo dobre , to jest zupełnie inne. Nie moja bajka.

Bardzo mi się dłużyło to połączenie Wakacji z duchami i Harrego Pottera, bo jakkolwiek tamte historie czytałam z zaangażowaniem, to Zmorojewo jest jakieś nijakie. W opisie brzmi: "Trochę straszna, trochę śmieszna", jak dla mnie ni to straszna, ni to śmieszna. Może za stara jestem, bo to miała być jednak młodzieżówka? Ślepnąc od świateł jest bardzo dobre , to jest zupełnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"- Ci ludzie. Coś mają z tymi trójkami, prawda? - powiedział Strzępowaty i podrzucił mały, owalny przedmiot. - Trzej Królowie, Trójca Święta, Trzy Korony...
- Trzy grosze zaskrzeczała Gangrena, trzymając się za brzuch."

"- Ci ludzie. Coś mają z tymi trójkami, prawda? - powiedział Strzępowaty i podrzucił mały, owalny przedmiot. - Trzej Królowie, Trójca Święta, Trzy Korony...
- Trzy grosze zaskrzeczała Gangrena, trzymając się za brzuch."

Pokaż mimo to

Bardzo pozytywne zaskoczenie. Świetnie napisana powieść z ciekawymi bohaterami, którym chce się kibicować i wartką akcją. Bardzo plastyczny materiał, który aż się prosi o adaptację filmową. Słuchałam audiobooka w doskonałej interpretacji Filipa Kosiora, bardzo polecam.

Bardzo pozytywne zaskoczenie. Świetnie napisana powieść z ciekawymi bohaterami, którym chce się kibicować i wartką akcją. Bardzo plastyczny materiał, który aż się prosi o adaptację filmową. Słuchałam audiobooka w doskonałej interpretacji Filipa Kosiora, bardzo polecam.

Pokaż mimo to