Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgając po tę książkę myślałam, że uda mi się bardziej zauważyć jaka jest miłość ludzi starszych. Na co zwracają uwagę, co jest dla nich kluczowe. Więcej jest o przeszkodach jakie stoją im na drodze, często w postaci własnej rodziny.
Pomimo dużego bagażu emocjonalnego związanego z przemijaniem historie są pogodne. Podczas słuchania czuć duży spokój.

Sięgając po tę książkę myślałam, że uda mi się bardziej zauważyć jaka jest miłość ludzi starszych. Na co zwracają uwagę, co jest dla nich kluczowe. Więcej jest o przeszkodach jakie stoją im na drodze, często w postaci własnej rodziny.
Pomimo dużego bagażu emocjonalnego związanego z przemijaniem historie są pogodne. Podczas słuchania czuć duży spokój.

Czy ta książka mogłaby komuś pomóc? Czy ta książka wywołuje więcej dobrego czy złego? Hipotetycznie co jeśli osoba, która uwierzy w nadzwyczajną siłę własnej podświadomości i zignoruje na przykład wszystkie symptomy raka i po prostu umrze?
Zgadzam się, że pozytywne nastawienie do życia jest zawsze potrzebne. Ja to pojmuję jako chęć życia.
Jednak negowanie nauki, podważanie istnienia wirusów i bakterii i wiele innych dziwnych twierdzeń, w erze antyszczepionkowców i rzeszy ludzi wierzących w wszelakie z palca wyssane teorie uważam, że ta książka jest szkodliwa społecznie.
Zdecydowanie nie polecam nikomu kto jest wpływowy i łatwo ulega cudzym wywodom.

Czy ta książka mogłaby komuś pomóc? Czy ta książka wywołuje więcej dobrego czy złego? Hipotetycznie co jeśli osoba, która uwierzy w nadzwyczajną siłę własnej podświadomości i zignoruje na przykład wszystkie symptomy raka i po prostu umrze?
Zgadzam się, że pozytywne nastawienie do życia jest zawsze potrzebne. Ja to pojmuję jako chęć życia.
Jednak negowanie nauki, podważanie...

Czy dowiedziałam się czegoś nowego? Raczej nie.
Podoba mi się podejście Pani Doroty. Ostrożne, delikatnie, roztropne.
Biorąc pod uwagę końcówkę hmm... Według mnie piękny hołd.

Czy dowiedziałam się czegoś nowego? Raczej nie.
Podoba mi się podejście Pani Doroty. Ostrożne, delikatnie, roztropne.
Biorąc pod uwagę końcówkę hmm... Według mnie piękny hołd.

Bardzo ciekawa. Chciałabym napisać coś więcej, ale hmm... Już wszystko zapomniałam :D

Bardzo ciekawa. Chciałabym napisać coś więcej, ale hmm... Już wszystko zapomniałam :D

Po sięgnięcie po książkę skusiły mnie opowiadania. Wydawały się świeże i ciekawe, a jednocześnie zabawne.
Książka jednak taka nie jest. Nie mogę nie docenić wiedzy geograficznej jak i mitologicznej. Jednak sama historia aż otlumania nozdrza odorem mitu o Orfeuszu i Eurydyce. Trochę takie odsmażane kotlety tylko w slavic version. Możnaby oczywiście potraktować to jako głęboką inspiracje i przymknąć oko.
Jednak! Ukochana głównego bohaterka Aśka to napalona kotka w rui. W całej książce chyba nie mieli oni normalnej jednej rozmowy, nie podszytej seksualnymi podtekstami. W dodatku głębokość ich relacji była na poziomie kałuży sprzed dwóch dni. Byłabym prędzej skłonna uwierzyć, że naszego widzącego łączy coś więcej z Miłą niż wspomnianą Asią. Ah I oczywiście te wszystkie: misie, koteczki, słoneczka. Jezu kto ze sobą tak rozmawia non stop? 😆 Really really? Ty mój pysiu misiu kociaczku najsłodszy ja tym kończę przygodne z panem adwokatem :)

Po sięgnięcie po książkę skusiły mnie opowiadania. Wydawały się świeże i ciekawe, a jednocześnie zabawne.
Książka jednak taka nie jest. Nie mogę nie docenić wiedzy geograficznej jak i mitologicznej. Jednak sama historia aż otlumania nozdrza odorem mitu o Orfeuszu i Eurydyce. Trochę takie odsmażane kotlety tylko w slavic version. Możnaby oczywiście potraktować to jako...

Hmm ciekawe do samego końca. Nie lubię słodkich zakończeń typy każdy na dziecko i jest fajnie. Ale ale! W świecie, gdzie śmiertelność jest największym wrogiem i tylko przekazanie wiedzy następnemu pokoleniu daje szansę ludzkości przeciwko nieśmiertelnym istotom, może tak ma być, może to inewera :) Na tym wszak opiera się cała saga i bardzo mi się podobało, że w końcu nie było ważne czy wiara Krasjan jest prawdziwa czy może prawda, że runy stworzyli ludzie, aby zdobyć się na poświęcenie w imię miłości do bliskich. Może wolałabym nieco bardziej rozbudowaną i opisaną wizję świata. Może chciałbym coś więcej. Ale wtedy cykl demoniczny nie byłby taki jaki był od samego początku i jaki jest. Taka lekkość z niego wieje. Nie zostawia kaca moralnego, albo żalu, albo uczucia, że szkoda że to już koniec.
Jednak nie... Mam lekkie rozczarowanie, że tajemnica starych czasów, nieodkrytych sekretów, nie została rozbudowana, że nie kryło się tam coś więcej. Że nie dowiedzieliśmy się skąd się wzięły odchłańce i dlaczego.
Może nowy cykl odsłoni więcej kart, zobaczymy.

Hmm ciekawe do samego końca. Nie lubię słodkich zakończeń typy każdy na dziecko i jest fajnie. Ale ale! W świecie, gdzie śmiertelność jest największym wrogiem i tylko przekazanie wiedzy następnemu pokoleniu daje szansę ludzkości przeciwko nieśmiertelnym istotom, może tak ma być, może to inewera :) Na tym wszak opiera się cała saga i bardzo mi się podobało, że w końcu nie...

Huh, zakończenie zmusza do sięgnięcia po kolejną część. W dalszym ciągu ciekawa historia i szybka akcja. Next pls yes yes i like it <3

Huh, zakończenie zmusza do sięgnięcia po kolejną część. W dalszym ciągu ciekawa historia i szybka akcja. Next pls yes yes i like it <3

Uwielbiam! <3

Uwielbiam! <3

Bardzo mi się podoba. Akcja bardzo szybka. Widziałam w komentarzach zarzut, iż jest to książka młodzieżowa, gdyż nie ma opisów przeżyć. Według mnie są i właśnie dlatego, że nie ma rozwodzenia się zbytniego nad każdym wydarzeniem od strony psychologicznej na kilkadziesiąt stron, rytm tej książki jest dla mnie super. Zamierzam przeczytać wszystkie z serii.
Ale dało mi to do myślenia, aby przyjrzeć się wytycznym książki młodzieżowej a "dorosłej" (dotychczas uważałam, iż człowiek to generalnie zwierzę troszkę infantylne). Nie dostrzegłam, aby jakieś wątki były tu pomijane ze względu na zbyt drastyczne dla młodzieży. Po prostu autor skupia się bardziej na samej akcji niżli historii/psychologii/ekonomii itd. (chodz i na te znalazło się miejsce). Nie wiem... czytając fantastykę podoba mi się, że wszystkiego jest po trochu (to w końcu głównie rozrywka), a nie książka popularno-naukowa/rozprawa filozoficzna albo analiza przebiegu jakieś bitwy. I chyba jakby były same książki typu Dukaj, to by było troszku nudnawo. Jednak tylko ze względu na nie skupianie się zbytnie na każdym aspekcie nie zakwalifikowałabym tej książki jako dla młodzieży (i wolałabym, aby moja młodsza siostra jeszcze jej nie czytała).

I bardzo, ale to bardzo, chciałabym zobaczyć serial albo grę na podstawie tej książki. Naprawdę ciekawie by to wyglądało.

Bardzo mi się podoba. Akcja bardzo szybka. Widziałam w komentarzach zarzut, iż jest to książka młodzieżowa, gdyż nie ma opisów przeżyć. Według mnie są i właśnie dlatego, że nie ma rozwodzenia się zbytniego nad każdym wydarzeniem od strony psychologicznej na kilkadziesiąt stron, rytm tej książki jest dla mnie super. Zamierzam przeczytać wszystkie z serii.
Ale dało mi to do...