Grozę tej ksiazki czuje się od pierwszych stron. Niby szkoła z internatem o dziwnych, zagadkowych regułach, postać Madame, szczegolne zachowanie nauczycielki, tajemnicza Galeria gdzie trafiają prace wychowankow i pojawiające sie slowo donacje. Nie będę zdradzać fabuły ale ksiazka poruszyla mnie na wielu poziomach. Ludzkie istoty zaprogramowane do pewnego celu ktore grzecznie podążają wybrana dla nich drogą, bez buntu, bez protestu ewentualnie z kilkoma zadanymi pytaniami po drodze. Chlodny, zdystansowany opis tej rzeczywistości. To ksiazka w którą się wsiaka bez reszty

Grozę tej ksiazki czuje się od pierwszych stron. Niby szkoła z internatem o dziwnych, zagadkowych regułach, postać Madame, szczegolne zachowanie nauczycielki, tajemnicza Galeria gdzie trafiają prace wychowankow i pojawiające sie slowo donacje. Nie będę zdradzać fabuły ale ksiazka poruszyla mnie na wielu poziomach. Ludzkie istoty zaprogramowane do pewnego celu ktore...

Historia ciekawa, jednak przy drugim czytaniu irytował mnie styl opisów Kathy, był zbyt przegadany. Zabrakło mi również poszerzenia tematu poza to, czego dowiedzieli się wychowankowie.

Historia ciekawa, jednak przy drugim czytaniu irytował mnie styl opisów Kathy, był zbyt przegadany. Zabrakło mi również poszerzenia tematu poza to, czego dowiedzieli się wychowankowie.

Pierwszą książką Kazuo Ishiguro jaką przeczytałam była "Klara i słońce". Po przeczytaniu "Nie opuszczaj mnie" zauważam, że sposób "oprowadzania" czytelnika po zupełnie odmiennym od naszego świecie to coś więcej niż tylko jednorazowy zabieg stylistyczny. Moim zdaniem prowadzenie narracji wynika z unikatowego kąta, z jakiego autor patrzy na świat. Nie znajdujemy tu żadnych wytłumaczeń czy wprowadzeń by z komfortem poukładać sobie istniejące okoliczności. Jesteśmy traktowani jak przybysz przechodzący obok bohatera zaciekawiony tym co słyszy - zdecydował się przystanąć na dłuższą chwilę. Świat i okoliczności, w których zarysowane są postaci jest absolutnie druzgocący i wielce daleki od tego, co znamy z codzienności. Mimo tego autor decyduje się nie opisywać go nadmiernie i wprowadzić czytelnika w ten zbiór zadziwiających reguł. Wręcz przeciwnie- poznajemy świat ze strzępków informacji i kontekstu rozmów, ponieważ w centrum narracji jest człowiek i jego relacje wobec otaczających go ludzi.

W ostatniej ćwierci książki narracja zmienia ogniskową z wzajemnych relacji wyostrzając się na bardzo istotne zagadnienia społeczne poruszane również w "Nowym wspaniałym świecie" Huxleya czy "Wybornym trupie" Bazterrica. Czym właściwie jest człowieczeństwo? Czy umieszczanie ludzi na drabinie ewolucyjnej wyżej od zwierząt jest zasadne? Czy wyższa konieczność społeczna wspólnego dobra przewyższa elementarne potrzeby jednostki?

Ze względu na sposób prowadzenia narracji (zdecydowanie odmienny niż w książkach wymienionych powyżej),"Nie opuszczaj mnie" ze sporą dozą prawdopodobieństwa nie trafi w szeroką gamę gustów (co z resztą widać po średniej ocen). Niemniej jednak chociażby ze względu na poruszaną tematykę jest to pozycja niemal obowiązkowa. Tak, by chociaż raz zadać sobie tych kilka pytań, na których odpowiedź stanowi o tym, jak widzimy swoje prawa i obowiązki w społeczeństwie, w którym funkcjonujemy i co sprawia, że jesteśmy ludźmi.

Pierwszą książką Kazuo Ishiguro jaką przeczytałam była "Klara i słońce". Po przeczytaniu "Nie opuszczaj mnie" zauważam, że sposób "oprowadzania" czytelnika po zupełnie odmiennym od naszego świecie to coś więcej niż tylko jednorazowy zabieg stylistyczny. Moim zdaniem prowadzenie narracji wynika z unikatowego kąta, z jakiego autor patrzy na świat. Nie znajdujemy tu żadnych...

Oceniam tak jak czuję tuż po przeczytaniu. I przyznam, że trochę jestem zszokowana średnią oceną.
Ta opowieść to coś tak mądrego, głębokiego i pochłaniającego, że jeszcze z niej nie wyszłam.
Myślę, że jeszcze przez wiele tygodni będę odkrywała ukryte w niej przesłania.

Oceniam tak jak czuję tuż po przeczytaniu. I przyznam, że trochę jestem zszokowana średnią oceną.
Ta opowieść to coś tak mądrego, głębokiego i pochłaniającego, że jeszcze z niej nie wyszłam.
Myślę, że jeszcze przez wiele tygodni będę odkrywała ukryte w niej przesłania.

Przejmująca i niezwykle smutna opowieść. A jednocześnie mocno irytująca: DLACZEGO w świecie przedstawionym brakuje choćby cienia buntu wobec nieludzkiego systemu? Dlaczego jedyna nadzieja wiąże się ze złudnym i chwilowym "złagodzeniem" zasad, a nie zniszczeniem ich od podstaw?
Na pewno sięgnę po inne książki autora, choćby po to, żeby przybliżyć sobie odpowiedź na pytanie, czy Kazuo Ishiguro jest totalnym wyznawcą kolektywizmu, czy może jednak celowo w ten sposób przedstawił postacie z "Nie opuszczaj mnie". A jeśli prawdziwa jest ta druga opcja, od razu rodzi się kolejne pytanie: może jednak te postacie mają poważny defekt?

Przejmująca i niezwykle smutna opowieść. A jednocześnie mocno irytująca: DLACZEGO w świecie przedstawionym brakuje choćby cienia buntu wobec nieludzkiego systemu? Dlaczego jedyna nadzieja wiąże się ze złudnym i chwilowym "złagodzeniem" zasad, a nie zniszczeniem ich od podstaw?
Na pewno sięgnę po inne książki autora, choćby po to, żeby przybliżyć sobie odpowiedź na pytanie,...

Ani ziębi, ani grzeje - przeczytałem bez bólu, ale też bez emocji.

Ani ziębi, ani grzeje - przeczytałem bez bólu, ale też bez emocji.

Opis mówi, jak bardzo emocjonalna i wzruszająca jest ta książka. Mnie osobiście nie porwała ani nie wywarła na mnie większego wrażenia. Owsem, dość ciekawa, ale na tym się kończy.

Opis mówi, jak bardzo emocjonalna i wzruszająca jest ta książka. Mnie osobiście nie porwała ani nie wywarła na mnie większego wrażenia. Owsem, dość ciekawa, ale na tym się kończy.

Zarys fabuły znałam poprzez film. Choć temat klonów nie jest mi obcy zarówno w literaturze czy twórczości filmowej to pomysł ze szkołą z internatem w tej konwencji zapadł mi w pamięć.

W 80% książka jest przegadana, bohaterka nieskończenie analizuje zarówno swoje zachowanie (z całego życia) jak i swoich przyjaciół. Wielokrotnie też ich tłumaczy. Tempo akcji jest powolne. W dużej mierze jest tam ogrom jej przemyśleń. Jednocześnie mimo wielu przedstawionych sytuacji i emocji nie było nowy by ktokolwiek zadawał to pytanie czemu ich to spotyka.
Relacja Kathy i Ruth jest co najmniej toksyczna. Przy czym Ruth jest niczym Regina George z Wrednych dziewczyn. Jest wyrachowana i dwulicowa.I choć w pewien sposób rozumiem czemu Kathy dotrzymywała jej towarzystwa we wczesnych latach czy nawet jako młoda nastolatka to niezrozumiałe jej to, że pomimo doznanych krzywd dalej się jej trzymała. Przyjaźń i intrygi nie idą w parze. Ale zastanawiam się czy na tamtym etapie życia posiadała tę wiedzę. Sama młodsza Kathy nie wywołała we mnie szczególnie pozytywnego odbioru.
Tommy mnie irytował z kolei swoją biernością.
Postawa pani Emily była odrażająca, przedstawiała się jako wizjonerka, a jednocześnie zaprzeczała idei którą próbowała sprzedać światu, że klony mają cechy ludzkie, bo jednocześnie czuła do nich wstręt i lęk.
Sam fakt, że nie widziano w nich ludzi, zaprzeczano by mieli emocje, inteligencje czy wrażliwość jest zatrważające. Skoro choroby nieuleczalne stały się uleczalne to technologia i medycyna mocno się rozwinęły, ale ludzka moralność się cofnęła.
Czy były organizacje które totalnie sprzeciwiały się ich losowi? Które chciały ich bronić? Trochę jak organizacje PETA itp. Czy ludzka moralność była już na takim wymarciu, że nikt nie zawracał sobie tym głowy.
Zabrakło mi większego opisania jak działał system w którym się znaleźli. Kim były ich pierwowzory? Kto otrzymywał ich organy czy byli to wszyscy ludzie czy wybrane bogate jednostki? Zabrakło mi perspektywy osób z zewnątrz.
Jest mi ogromnie żal bohaterów.

Książka wzburza moralnie, wywołuje trudne emocje i pytania.

Jest taka piosenka „Never let me go” florence and the machine która zawsze kojarzyła mi się z tą historią (choć z cech wspólnych jest jedynie tytuł i kawałek refrenu). Już chyba zawsze będzie mi się z nią kojarzyć.

Zarys fabuły znałam poprzez film. Choć temat klonów nie jest mi obcy zarówno w literaturze czy twórczości filmowej to pomysł ze szkołą z internatem w tej konwencji zapadł mi w pamięć.

W 80% książka jest przegadana, bohaterka nieskończenie analizuje zarówno swoje zachowanie (z całego życia) jak i swoich przyjaciół. Wielokrotnie też ich tłumaczy. Tempo akcji jest powolne. W...

Książka raczej dla wrażliwców, tym mniej wrażliwym książka może wydać się nudna. Wg mnie autor przepieknie opisuje i kocha szczegóły.

Książka raczej dla wrażliwców, tym mniej wrażliwym książka może wydać się nudna. Wg mnie autor przepieknie opisuje i kocha szczegóły.

Bardzo długo "męczyłam" tę książkę. Wydaje mi się mocno przegadana i nieco rozczarowała mnie po poprzednich książkach tego autora, które uważam za rewelacyjne.

Bardzo długo "męczyłam" tę książkę. Wydaje mi się mocno przegadana i nieco rozczarowała mnie po poprzednich książkach tego autora, które uważam za rewelacyjne.