Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy pojawiła się informacja, że Disney chce wypuścić serial o Lokim, Radek Pisula na swoim fanpage'u napisał, że obecnie twarzą Hiddlestone'a można z powodzeniem sprzedawać dżumę. Współcześnie - w pewnym sensie w erze MCU - cokolwiek z "Loki" w tytule też przyciągnie masę ludzi. I tak było ze mną.
Nie oczekiwałam, że dostanę mity nordyckie w wersji Lokiego, którego wykreował Hiddlestone'a. Byłoby to nudne. Spodziewałam się, że Joanne M. Harris stworzy własnego Lokiego i z jego perspektywy przedstawi jeszcze raz opowieści z mitologii nordyckiej. Owszem, wykreowała swojego własnego Lokiego, który jest... nijaki. I nic więcej. Autorka nie dodała nic, co nie kojarzyłoby się już wcześniej z Lokim - cynizm, spryt, złośliwość. To jest znany wszystkim Loki, tylko z dodatkiem bycia nijakim.
Opierając całą książkę o mity nordyckie można było zrobić masę rzeczy. Rozbudować świat, postacie, wydarzenia, wątki. Jedyne, co dostajemy to mity z perspektywy Lokiego opowiedziane współczesnym językiem. Z jednej strony jest to zaleta książki, z drugiej wada, bo pojawiają się określenia związane z mitami greckimi, pochodzące z łaciny czy nadal aktualnych powiedzonek - małe rzeczy, ale wytrącają z równowagi.
Joanne M. Harris ma lekkie pióro. Momentami bawi, momentami żenuje. Mamy otwarte zakończenie i każdy może dopowiedzieć sobie dalsze losy. "Ewangelię według Lokiego" czyta się szybko i jeszcze szybciej zapomina. Może oprócz jednej kwestii: prowadzenia floty po równinie.

Gdy pojawiła się informacja, że Disney chce wypuścić serial o Lokim, Radek Pisula na swoim fanpage'u napisał, że obecnie twarzą Hiddlestone'a można z powodzeniem sprzedawać dżumę. Współcześnie - w pewnym sensie w erze MCU - cokolwiek z "Loki" w tytule też przyciągnie masę ludzi. I tak było ze mną.
Nie oczekiwałam, że dostanę mity nordyckie w wersji Lokiego, którego...

Stan Lee był, jest i będzie ikoną popkultury i świata komiksowego, która budzi różne emocje. Można go uwielbiać, można nie lubić, można też krytykować, ale bez niego nie byłoby też Marvela, jakiego znamy obecnie. Książkę Boba Batchelora traktuję wyłącznie jako wstęp do dalszego zaznajamiania się z niezwykle bogatym życiorysem Stana Lee. "Stan Lee. Człowiek-Marvel" jest napisany lekkim, przystępnym językiem i przybliża życie Stana the Mana. Jednak wiele wątków traktuje zbyt pobieżnie - relacjom Stana z Kirbym oraz Ditko można by było poświęcić osobne rozdziały, a może nawet i książki. Zabrakło mi również spisu materiałów, z których korzystał autor oraz takich, do których warto sięgnąć. Ogólnie książka jest bardzo dobra i warto po nią sięgnąć bez względu na osobisty stosunek do Stana.

Stan Lee był, jest i będzie ikoną popkultury i świata komiksowego, która budzi różne emocje. Można go uwielbiać, można nie lubić, można też krytykować, ale bez niego nie byłoby też Marvela, jakiego znamy obecnie. Książkę Boba Batchelora traktuję wyłącznie jako wstęp do dalszego zaznajamiania się z niezwykle bogatym życiorysem Stana Lee. "Stan Lee. Człowiek-Marvel"...

"Płynny Ołów. Izraelska operacja wojskowa w Strefie Gazy 2008-2009" jest jedną z tych książek, które trafiły do druku, choć nie powinny. Nie jestem na tyle kompetentna, aby oceniać sferę merytoryczną, lecz ilość błędów ortograficznych, gramatycznych, interpunkcyjnych, składniowych, dublujących się słów i ogólna chaotyczność głównej części książki eliminują ją choćby z listy pozycji możliwych do puszczenia do druku.
Podczas czytania niejednokrotnie odnosiłam wrażenie, że lwia część książki została napisana dosłownie na jednym wydechu bez jakiegoś szerszego planu i przemyślenia. Do rozdziału przeznaczonego na opis samych działań w ramach operacji Płynny Ołów zostały wplecione wątki reakcji międzynarodowych, stanowisk stron, działań poza granicami Izraela i Strefy Gazy, wypowiedzi najróżniejszych osobistości, a także i refleksje autora dotyczące tego wydarzenia. A wystarczyło stworzyć z tego oddzielny rozdział lub rozbudować IV pt. "Prawdy, półprawdy, propaganda i odbiór społeczny". Przy wyliczeniach sprzętu i środków bojowych brakowało ich fotografii, aby czytelnik mógł lepiej zapoznać się z całym wyposażeniem ponad te niewiele mówiące nazwy.
Chaos i brak faktycznego korektora to dwie cechy, które przesłaniają pozostałe elementy.

"Płynny Ołów. Izraelska operacja wojskowa w Strefie Gazy 2008-2009" jest jedną z tych książek, które trafiły do druku, choć nie powinny. Nie jestem na tyle kompetentna, aby oceniać sferę merytoryczną, lecz ilość błędów ortograficznych, gramatycznych, interpunkcyjnych, składniowych, dublujących się słów i ogólna chaotyczność głównej części książki eliminują ją choćby z listy...