Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na książkę natknęłam się przypadkiem. Z racji, że gustuję głównie w kryminałach bądź fantasy myślałam, że odłożę ją po kilku stronach na półkę. Stwierdziłam, że będzie to pewnie jeden z typowych babskich romansów, za którymi, mimo, że jestem kobietą, nie przepadam. Jednak zaskoczyła mnie, oczywiście pozytywnie. Może nie jest to wybitne arcydzieło, ale bardzo dobrze się przy niej bawiłam. Alice jest młodą kobietą z poczuciem humoru, a przy tym strasznie zakompleksioną. Polecam taką lekką lekturę na wolny wieczór.

Na książkę natknęłam się przypadkiem. Z racji, że gustuję głównie w kryminałach bądź fantasy myślałam, że odłożę ją po kilku stronach na półkę. Stwierdziłam, że będzie to pewnie jeden z typowych babskich romansów, za którymi, mimo, że jestem kobietą, nie przepadam. Jednak zaskoczyła mnie, oczywiście pozytywnie. Może nie jest to wybitne arcydzieło, ale bardzo dobrze się przy...

Trafiłam na tą książkę przez przypadek. Przeczytałam cytaty i opinie kilku osób. Pomyślałam, że to naprawdę fajna książka, że warto ją przeczytać. O miłości, o niezdecydowaniu, o uczuciach. Dzisiaj ją skończyłam i nie mogę się nadziwić, że tak bardzo się myliłam. Pomysł sam w sobie naprawdę dobry. Ale jest tak pogmatwana, tyle się w niej dzieje, że w połowie książki nie wiedziałam o czym mowa. Brak w niej jakiejkolwiek logiki.
Najbardziej irytująca jest chyba główna bohaterka. Rozumiem, że można czuć się zranionym i upokorzonym. Gdy ktoś kogo kochamy zostawia nas czujemy smutek, żal, a jednocześnie złość i niezrozumienie. Cierpimy, ciężko nam sobie z tym poradzić. Lecz, żeby robić wszystko, aby uprzykrzyć tej osobie życie, jest moim zdaniem przesadą. Zachowała się ona niedojrzale. Nie dorosła do związku. Jej ukochany też nie był do końca szczery. Zataił co czuje, wybrał to co dla niego najgorsze, zamiast wyznać prawdę, z nie wiadomo jakiego powodu. Jeżeli kogoś kochamy - walczymy o tą osobę do samego końca. Jeżeli jesteśmy z taką osobą - cieszymy się z każdej chwili, którą z nią spędziliśmy. Jeżeli widzimy, że coś się stało, że istnieje jakiś problem - wyjaśniamy go. Może zdarza się, że ktoś postępuje tak jak główne postacie, ale są to wyjątki. Bo czy ktokolwiek potrafi kochać i ranić?
Po tym autorze spodziewałam się czegoś lepszego. Myślałam, że zagra na uczuciach, na emocjach. Że stworzył wielkie arcydzieło, które pokaże piękną miłość. Nie taką, która często jest wokół nas, w której chodzi tylko o jedno. Myliłam się. Nie sądzę jednak, że jest banalna. Pisząc, musiał się jednak wykazać dużą dozą pomysłowości. Nie jest jedną z tych książek, którą odkłada się na półkę i tak po prostu zapomina.
Być może nie zrozumiałam przesłania. Być może to ja nie dorosłam. Nie wiem. Może za parę lat spojrzę na to z innej perspektywy. Na razie jednak nie przemawia ona do mnie.

Trafiłam na tą książkę przez przypadek. Przeczytałam cytaty i opinie kilku osób. Pomyślałam, że to naprawdę fajna książka, że warto ją przeczytać. O miłości, o niezdecydowaniu, o uczuciach. Dzisiaj ją skończyłam i nie mogę się nadziwić, że tak bardzo się myliłam. Pomysł sam w sobie naprawdę dobry. Ale jest tak pogmatwana, tyle się w niej dzieje, że w połowie książki nie...

Maciek, mimo że jest już pełnoletni, zachowuje się jak dziecko. Dyskoteki, przelotne znajomości, denerwowanie swojej matki. Nagle zawala mu się całe życie. Egzamin na studia? Oblany. Mama? Zaszła w ciąże. Najlepszy kumpel? Ćpa. A poza tym, nie zdając sobie jeszcze z tego sprawy, zakochuje się w siostrze kolegi. Na szczęście ojciec zaprasza go do siebie, do Pompei. Tam przemyśla wszystko. Dzięki temu dorasta.Oczywiście wszystko kończy się szczęśliwie. Jednak nie o to tu chodzi. Anna Onichimowska pokazuje jak możemy wyjść z podobnych sytuacji. Nie powinniśmy się od razu załamywać gdy coś pójdzie nie po naszej myśli. W życiu nigdy nie będzie kolorowo. O tym możemy tylko pomarzyć.
Książka Anny Onichimowskiej są dość popularne wśród młodzieży. Poruszają problemy zwykłego człowieka, pojawiające się w zwykłym życie, w zwykłej chwili. Tak jak napisałam wcześniej są to powieści młodzieżowe. Nie oznacza to, że dorośli nie mogą ich czytać. Pisarka porusza również ich problemy. Jednak w mniejszym stopniu. Czytając książkę pani Anny za każdy razem możemy wynieść z niej coś innego. Jednak tematyka jest ta sama. Dorastanie. A właściwie dorastanie i stawianie czoła problemom. Nie chodzi tutaj o burzę hormonów. Choć może o to też, ale w mniejszym stopniu. Ktoś może mieć 40 lat i dalej być dzieckiem. Teraz sądzę, że całą tę recenzję powinnam zacząć od zdania zapożyczonego z podręcznika do biologii, a mianowicie: "Wyróżniamy dojrzałość biologiczną, społeczną i psychiczną". I na tej ostatniej proponowałabym głównie się skoncentrować. Do póki nie będziemy traktować się poważnie, będziemy tak samo traktowani przez innych.
Ostatnimi czasy w radiu i w telewizji słyszymy stwierdzenie "Dzieci rodzą dzieci". Nie pochwalam tego, ale często taka "wpadka", jeśli tak można to nazwać, jest tak wielką lekcją, że 16-17-letnie dziewczyny, a czasami nawet i jeszcze młodsze, zaczynają trzeźwo myśleć. Nie zawsze, ale czasami się tak zdarza. Niestety. Nie którzy rodzą się i umierają dzieckiem.

Maciek, mimo że jest już pełnoletni, zachowuje się jak dziecko. Dyskoteki, przelotne znajomości, denerwowanie swojej matki. Nagle zawala mu się całe życie. Egzamin na studia? Oblany. Mama? Zaszła w ciąże. Najlepszy kumpel? Ćpa. A poza tym, nie zdając sobie jeszcze z tego sprawy, zakochuje się w siostrze kolegi. Na szczęście ojciec zaprasza go do siebie, do Pompei. Tam...