Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W tej opinii pozwolę sobie zbiorczo podsumować całą "pastelową serię". Zacznę od tego, że sięgnęłam po te książki tylko dlatego, że na prezent urodzinowy dostałam właśnie ostatnią część tejże serii i muszę przyznać, że to był jedyny motyw dzięki któremu przez tę serię przebrnęłam. Niestety, ale była ona dla mnie ogromnym rozczarowaniem, zawodem, a wręcz udręczeniem i piszę to z bólem serca, bo do tej pory Klaudię Bianek uważałam za jedną z moich ulubionych polskich pisarek. (Zdecydowanie lepiej wychodzą jej książki dla młodzieży, więc po te raczej nadal będę sięgać)... Jeśli chodzi o to co konkretnie nie podobało mi się we wszystkich częściach, a jest tego trochę, pozwolę sobie zatem wymienić owe niedoskonałości w punktach:
- irytująca, infantylna główna bohaterka, która myśli o sobie w kategoriach najgorszej i najbrzydszej, niezasługującej na nic i nikogo; ogólnie odniosłam wrażenie, że wszyscy bohaterowie tejże serii są wręcz niestabilni emocjonalnie, no i jakoś tak ciężko było mi którąkolwiek postać polubić
- do bólu przewidywalna akcja,
-(na plus z kolei) poruszenie wielu ważnych tematów, choć niestety zostały potraktowane zdawkowo tylko po to, żeby przez cały czas rozwodzić się nad bólem i nieszczęściem głównej bohaterki
- skupianie się na nieistotnych szczegółach, np. kto zjadł jaką porcję obiadu
- mało barwny język i styl, np. co kilka zdań któryś z bohaterów był "kłębkiem emocji" (cokolwiek to znaczy) na skutek różnych dramatycznych wydarzeń...
- za dużo problemów, tragedii i dramatów, wciskanych przez autorkę na siłę, ale też i szukanych przez główną bohaterkę na siłę...
-wszechwiedzący bohaterowie... Kto by o czym nie pomyślał wszyscy dookoła potrafili odpowiadać na niezadane pytania lub wręcz dopowiadać na głos myśli bohatera... Do tego stopnia, że w pewnej sytuacji kompletnie wyrwanej z kontekstu, główna bohaterka zaczyna o kimś myśleć, a osoba jej towarzyszącą ni z gruchy ni z pietruchy mówi "Opowiedz mi o nim/niej".
- nie wiem jak to ubrać w równoważnik zdania, ale czytając tę serię czułam się strasznie ogłupiana, gdyż co jakiś czas autorka serwuje przypomnienie wszystkiego co się do tej pory wydarzyło... Nie wnosi to nic nowego do fabuły, a właściwie to tylko irytuje...

Ogólnie rzecz ujmując tak jak już czytałam w niektórych opiniach innych osób można było z tego zrobić dłuższą jednotomówkę i jestem przekonana, że wyszłoby to o wiele lepiej. Cieszę się, że mam już tę serię za sobą.

W tej opinii pozwolę sobie zbiorczo podsumować całą "pastelową serię". Zacznę od tego, że sięgnęłam po te książki tylko dlatego, że na prezent urodzinowy dostałam właśnie ostatnią część tejże serii i muszę przyznać, że to był jedyny motyw dzięki któremu przez tę serię przebrnęłam. Niestety, ale była ona dla mnie ogromnym rozczarowaniem, zawodem, a wręcz udręczeniem i piszę...

Książka wciąga tak bardzo, że faktycznie nie sposób się oderwać. Bohaterowie barwni i do pokochania od pierwszego "spotkania". Styl i poczucie humoru autorki lepsze niż można sobie wymarzyć. Jednym słowem książka godna polecenia! Wprawdzie był jeden wątek, który średnio mi się spodobał, ale na tyle krótki, niewnoszący zbyt wiele do fabuły, więc przymknęłam na niego oko ;)
Żałuję tylko, że nie miałam przyjemności czytać jej na plaży. Jednak czuję, że zrobię reread... bardzo prawdopodobnym jest też, że nastąpi to podczas pobytu w Ustce, w której nigdy jeszcze nie byłam, a do której niezwykle mnie ciągnie po przeczytaniu tejże książki 😊

Książka wciąga tak bardzo, że faktycznie nie sposób się oderwać. Bohaterowie barwni i do pokochania od pierwszego "spotkania". Styl i poczucie humoru autorki lepsze niż można sobie wymarzyć. Jednym słowem książka godna polecenia! Wprawdzie był jeden wątek, który średnio mi się spodobał, ale na tyle krótki, niewnoszący zbyt wiele do fabuły, więc przymknęłam na niego oko ;)...

Zacznijmy od tego, że w książkach pani Anny Ficner-Ogonowskiej zakochana jestem od co najmniej sześciu lat... Historę Hanki i Mikołaja z serii "Alibi na szczęście" znam niemal na pamięć, dlatego też oczywistym był dla mnie zakup najnowszej książki jaką jest "Jeśli zatęsknię"... Ogromnym zaskoczeniem jest dla mnie to co muszę teraz napisać, ale... To było największe rozczarowanie książkowe prawdopodobnie w całym moim życiu... Podteksty seksualne na każdym kroku, infantylny język bohaterów, akcja, która prawie wcale nie zaskakuje czytelnika i zwrot akcji na samym końcu powieści, który z niewiadomych przyczyn nie zostaje w żaden sposób wyjaśniony, tylko zostawia czytającego sam na sam z rodzącymi się w nim pytaniami.... to marny pomysł na książkę... Owszem te tendencje pojawiały się też w poprzednich książkach, ale albo nie przeszkadzały mi aż tak bardzo, albo tym razem po prostu było ich zbyt duże nagromadzenie...
Najbardziej jednak przeraża mnie fakt, że tę książkę napisała polonistka (o ile dobrze pamiętam), a w każdym razie nauczycielka... Jestem właśnie w trakcie studiów pedagogicznych i... nie wyobrażam sobie jak po napisaniu takiej książki, mogłabym spojrzeć w oczy moim uczniom, którzy ją przeczytali...

Zacznijmy od tego, że w książkach pani Anny Ficner-Ogonowskiej zakochana jestem od co najmniej sześciu lat... Historę Hanki i Mikołaja z serii "Alibi na szczęście" znam niemal na pamięć, dlatego też oczywistym był dla mnie zakup najnowszej książki jaką jest "Jeśli zatęsknię"... Ogromnym zaskoczeniem jest dla mnie to co muszę teraz napisać, ale... To było największe...