Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytanie tej książki jest jak wędrówka przez labirynt. Nie jesteś w stanie domyślić się, co czeka cię za następnym zakrętem. Raz wyrafinowana gra słów pozwala ci odkrywać prostotę tego, co oczywiste, by za chwilę sprawiać, że musisz mierzyć się z kompletnie absurdalnym. Jedno jest pewne - musisz być przygotowany na intelektualny wysiłek, bez nadziei, że w jego wyniku znajdziesz sensowną odpowiedź. Bo jak pisze sam autor: "liczy się tylko pytanie". Śmiało więc: "Zamrugaj trochę oczami, a zobaczysz, jak idealne jest złudzenie".

Czytanie tej książki jest jak wędrówka przez labirynt. Nie jesteś w stanie domyślić się, co czeka cię za następnym zakrętem. Raz wyrafinowana gra słów pozwala ci odkrywać prostotę tego, co oczywiste, by za chwilę sprawiać, że musisz mierzyć się z kompletnie absurdalnym. Jedno jest pewne - musisz być przygotowany na intelektualny wysiłek, bez nadziei, że w jego wyniku...

Ta książka boli. Autorka opowiada o bohaterce mocno, z ironią, błyskotliwie (nie mogłam się oprzeć oznaczaniu świetnych, trafnych fragmentów), chwilami wulgarnie i jednocześnie zabawnie, więc ten język przez wiele stron znieczula. Kiedy jednak kończy się lekturę, czuje się jej gorzki smak.

Ta książka boli. Autorka opowiada o bohaterce mocno, z ironią, błyskotliwie (nie mogłam się oprzeć oznaczaniu świetnych, trafnych fragmentów), chwilami wulgarnie i jednocześnie zabawnie, więc ten język przez wiele stron znieczula. Kiedy jednak kończy się lekturę, czuje się jej gorzki smak.

Każdemu, kto lubi filmy z wolno przesuwającymi się obrazami, ta książka będzie się podobać. Wyciszony sposób snucia opowieści przez jej bohatera przynosi duży spokój. Precyzyjne opisy pozwalają czytelnikowi stać się niemal rzeczywistym obserwatorem natury, domu, ludzi, wydarzeń. Chwilami czytający czuje się jakby siedział z narratorem przy jednym stole i współdzielił opisywane odczucia. Atmosferę książki nosi się w sobie jeszcze przez jakiś czas po jej przeczytaniu.

Każdemu, kto lubi filmy z wolno przesuwającymi się obrazami, ta książka będzie się podobać. Wyciszony sposób snucia opowieści przez jej bohatera przynosi duży spokój. Precyzyjne opisy pozwalają czytelnikowi stać się niemal rzeczywistym obserwatorem natury, domu, ludzi, wydarzeń. Chwilami czytający czuje się jakby siedział z narratorem przy jednym stole i współdzielił...

Poruszająca, zostawiająca ślad w duszy długo po przeczytaniu.

Poruszająca, zostawiająca ślad w duszy długo po przeczytaniu.

Czytałam długo, z przerwami. Po przeczytaniu ok. 30 stron poddałam się na kilka miesięcy. Przy kolejnej próbie książka mnie mocno wciągnęła. Rozczarowało mnie zakończenie. Po przebrnięciu kilkuset stron, uwikłaniu się w losy bohaterów oczekiwałam czegoś więcej.

Czytałam długo, z przerwami. Po przeczytaniu ok. 30 stron poddałam się na kilka miesięcy. Przy kolejnej próbie książka mnie mocno wciągnęła. Rozczarowało mnie zakończenie. Po przebrnięciu kilkuset stron, uwikłaniu się w losy bohaterów oczekiwałam czegoś więcej.

Autor pisze tak jak mówi - szybko, kwieciście, z przekonaniem. Z książki można głównie dowiedzieć się, co nie jest prawdą, natomiast mniej, co nią jest. Dla przykładu rozdział o aniołach, w którym Hołownia dzieli się z czytelnikami swoją ich wizją, jest w porównaniu z innymi bardzo krótki i nie daje odpowiedzi, skąd taka pewność autora w tym zakresie.
Przeszkadzały mi mocno rozbudowane zdania, w których czasami niepoprawna interpunkcja lub jej brak sprawiały, że niektóre musiałam czytać kilkakrotnie. Nie wiem, czy to wina mało rzetelnej redakcji, czy tego, że redaktorki miały do poprawy w stylu autora tak wiele, że część błędów im umknęła.
Zdecydowanie jednak to pozycja warta przeczytania, ponieważ daje inne spojrzenie na religię, niż to, do którego przywykliśmy. Ludzkie, krytyczne, nieoderwane od rzeczywistości. Nie można też nie docenić ogromnej wiedzy autora, który do napisania tej książki przygotował się bardzo solidnie.

Autor pisze tak jak mówi - szybko, kwieciście, z przekonaniem. Z książki można głównie dowiedzieć się, co nie jest prawdą, natomiast mniej, co nią jest. Dla przykładu rozdział o aniołach, w którym Hołownia dzieli się z czytelnikami swoją ich wizją, jest w porównaniu z innymi bardzo krótki i nie daje odpowiedzi, skąd taka pewność autora w tym zakresie.
Przeszkadzały mi mocno...