Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pozycja dość specyficzna i kolokwialnie to ujmując "coś w niej nie gra". Czytając, często w myślach błądziłem,zastanawiając się nad kolejnym tytułem, bo książka nużyła. Ciągnęła się nieprzyjemnie. Choć napisana bardzo przyjemnym językiem. Pod koniec natomiast następowało gwałtowne przyspieszenie akcji, jakby znudzony autor stwierdził, że ma już dość. Porzucał przyjemny styl pisania na korzyść skrótów akcji, niedopowiedzeń, ale wydatnie przyspieszał wydarzenia. Mimo to, przyjemny styl pisania połączony z rozwlekłą akcją mniej przypadł mi go gustu niż szybki i chaotyczny. Ostatecznie, przerzucając ostatnią stronę, stwierdziłem że calosc, całkiem mi się podobała.

Pozycja dość specyficzna i kolokwialnie to ujmując "coś w niej nie gra". Czytając, często w myślach błądziłem,zastanawiając się nad kolejnym tytułem, bo książka nużyła. Ciągnęła się nieprzyjemnie. Choć napisana bardzo przyjemnym językiem. Pod koniec natomiast następowało gwałtowne przyspieszenie akcji, jakby znudzony autor stwierdził, że ma już dość. Porzucał przyjemny styl...

Początek książki nie jest zły. Autor wielokrotnie przestrzega czytelnika przed paszkwilem jaki San napisał i odradza czytanie, jednak w sympatyczny, zabawny sposób. Opisuje swoje podróże po Skandynawii wtrącając, co jakiś czas tylko, troche naszej, rodzimej polityki. Opisy są często bardzo szczegółowe, uwzględniają przytaczane lokalne historie, opisy miast i wiosrk. Później opisy stają się jednak coraz krótsze, kwitowane frazami w stylu "Nic ciekawego, pojechaliśmy dalej", a styl uboższy. Tak docieramy do strony 232, która całkowicie przekreśliła sens dalszego czytania. Tak jakby autor nie miał już treści do przekazania, zamiast tego zaczął przelewać na papier wyłącznie swoja wewnętrzna "żółć". Gloryfikując dokonania chrześcijańskiej Inkwizycji autor zauważa, że "heretyków po prostu należało łapać, nawracać, zatwardziałych karać, izolować, a w wielu przypadkach po prostu likwidować jako groźnych psychopatów. Ilu nieszczęść uniknelaby Europa, gdyby w porę spalono na stosie Lutra i Kalwina?" Dotarłem tylko do końca rozdziału i książkę zamknąłem.
Ze znalezionych informacji w innych książkach, opierających się na archiwach kościelnych wynika, że na średniowiecznych stosach za samo uprawianie czarów, Kościół chrześcijański a później rzymskokatolicki, spalił w Europie ponad 2 miliony ludzi.

Początek książki nie jest zły. Autor wielokrotnie przestrzega czytelnika przed paszkwilem jaki San napisał i odradza czytanie, jednak w sympatyczny, zabawny sposób. Opisuje swoje podróże po Skandynawii wtrącając, co jakiś czas tylko, troche naszej, rodzimej polityki. Opisy są często bardzo szczegółowe, uwzględniają przytaczane lokalne historie, opisy miast i wiosrk. Później...

Kawał wciągającej męskiej literatury.

Kawał wciągającej męskiej literatury.