Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Klub rozkoszy” zaczyna się od tego, od czego powinna zacząć się porządna książka o seksie i seksualności – od samopoznania. Do wielu rzeczy z tej książki potrzebujemy relaksu i bezpiecznego miejsca, strefy komfortu i poczucia bezpieczeństwa, dlatego też Jüne Plã podpowiada, że dobrym wyjściem jest wypróbowanie i przetestowanie lekcji na sobie. Jednak „Klub rozkoszy” nie jest kolejną książką o seksie i pozycjach. Jej punktem wyjścia, rewolucyjnym, aczkolwiek zgodnym z najnowszymi badaniami jest twierdzenie, że kobiety do orgazmu nie potrzebują penetracji, wbrew temu, co wmawiano wszystkim latami. Te wszystkie tezy o orgazmach pochwowym i łechtaczkowym, „grze wstępnej”, czyli czymś, co jest właściwym seksem, a więc przed penetracją należy schować między bajki i przestać udawać, głównie przed sobą, że jest nam dobrze i tego właśnie potrzebujemy. A tymczasem jak wskazują badania, jakiś nikły procent kobiet przeżywa orgazm dzięki samej penetracji. Sprowadzanie całego bogactwa seksualnego do paru ruchów i po krzyku jest krzywdzące dla wszystkich stron tego aktu. A tymczasem po pierwsze – świat w końcu odkrywa i to mówi na głos (no, przynajmniej we Francji),że jest łechtaczka, jedyny organ w ciele stworzony tylko i wyłącznie dodawania przyjemności i że łechtaczka jest czymś znacznie większym, niż można by było przypuszczać. książka jest głęboko feministyczna i to nie tylko dlatego, że mówi o prawie do przyjemności dla kobiet. Także dlatego, że mówi, że za antykoncepcję odpowiedzialne są wszystkie strony aktu, poświęca miejsce – i to na początku na przypomnienie, że seks obywa się za obopólną, entuzjastyczną zgodą i przede wszystkim dlatego, że dopomina się o szacunek dla wszystkich, niezależnie od tego, czy mają wulwę, czy penisa, czy określają siebie jako cispłciową kobietę, czy cispłciowego mężczyznę. Książka jest dla wszystkich i dlatego – duży szacun dla autorki i wydawnictwa za używanie inkluzywnego języka.