Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Strata nienarodzonego, a bardzo wyczekiwanego dziecka to doświadczenie, które odciska piętno na całym dalszym życiu kobiety. Z czasem życie wraca do normalności, niby wszystko toczy się jak wcześniej, jednak to miejsce w sercu, w którym już zagościła miłość do dziecka sprawia, że tak naprawdę nic już nie jest tak, jak wcześniej.
Tak wygląda życie Laury. Ma dobrą pracę i kochającego męża, a jednak na wszystko patrzy przez pryzmat swojej straty. Dodatkowo jako nastolatka doświadczyła przemocowej relacji ze starszym chłopakiem, czego chyba nadal nie przepracowała.
Powieść "Niczemu winne" jest bardzo gorzka. Napisana jest dość kwiecistym językiem, jak dla mnie nawet zbyt kwiecistym, co początkowo bardzo mnie drażniło, a z drugiej strony trochę bawiło, bo miałam wrażenie, że niektóre zdania są wręcz na siłę ubarwianie poetyckimi zwrotami. Różne refleksje na tematy takie jak małżeństwo, aborcja, eutanazja są raczej odległe od moich poglądów, dlatego nie mogłam się identyfikować z główną bohaterką. Wiele pada też słów o mężczyznach, zostali oni przedstawieni w zasadzie jedynie w negatywnym świetle.
Nie mogę powiedzieć, że podobała mi się ta książka, ale też nie żałuję poświęconego na nią czasu. Myślę, że warto ją przeczytać choćby po to, żeby skonfrontować się z opisanymi w niej trudnymi sytuacjami. To pobudza do własnych refleksji. Ja dzięki tej lekturze bardziej doceniłam to, co mam i jak wygląda moja rzeczywistość.

Strata nienarodzonego, a bardzo wyczekiwanego dziecka to doświadczenie, które odciska piętno na całym dalszym życiu kobiety. Z czasem życie wraca do normalności, niby wszystko toczy się jak wcześniej, jednak to miejsce w sercu, w którym już zagościła miłość do dziecka sprawia, że tak naprawdę nic już nie jest tak, jak wcześniej.
Tak wygląda życie Laury. Ma dobrą pracę i...

Niestety - płytka powieść, pisana jakby pod publiczkę i źle rozumianą "poprawność" światopoglądową, do tego rozciągnięta na niemal 700 stron. Nie polecam.

Niestety - płytka powieść, pisana jakby pod publiczkę i źle rozumianą "poprawność" światopoglądową, do tego rozciągnięta na niemal 700 stron. Nie polecam.

Wow... "Opowieść ojca" to książka genialna, wciągająca i porywająca, a jednocześnie skłaniająca do zatrzymania się i refleksji. Przeżycia głównego bohatera, Alexa Grahama, składają się na pełną zwrotów historię, w której każde wydarzenie ma sens. Trudno mi w kilku zdaniach wyrazić swój zachwyt, ponieważ dotyczy on wielu płaszczyzn - językowej, symbolicznej, duchowej i fabularnej. Warto poświęcić czas tej powieści, nie będzie on stracony. Ja z pewnością wrócę jeszcze do "Opowieści ojca", by odkryć i przeżyć ją na nowo.

Wow... "Opowieść ojca" to książka genialna, wciągająca i porywająca, a jednocześnie skłaniająca do zatrzymania się i refleksji. Przeżycia głównego bohatera, Alexa Grahama, składają się na pełną zwrotów historię, w której każde wydarzenie ma sens. Trudno mi w kilku zdaniach wyrazić swój zachwyt, ponieważ dotyczy on wielu płaszczyzn - językowej, symbolicznej, duchowej i...