Okruch

Ciekawy pomysł na fabułę. Pewnie oceniłabym książkę na 7 gdyby nie ostatnie strony. Najwidoczniej nie zrozumiałam zamysłu Autorki, ponieważ nie mogę zrozumieć roli tych kilku stron wypowiedzi matki Maksa. W moim odczuciu te kilka stron zostało jakby doklejone do całości. Za tę końcówkę odejmuję 1 gwiazdkę.

Ciekawy pomysł na fabułę. Pewnie oceniłabym książkę na 7 gdyby nie ostatnie strony. Najwidoczniej nie zrozumiałam zamysłu Autorki, ponieważ nie mogę zrozumieć roli tych kilku stron wypowiedzi matki Maksa. W moim odczuciu te kilka stron zostało jakby doklejone do całości. Za tę końcówkę odejmuję 1 gwiazdkę.

Pokaż mimo to

Trąciła ukrytą strunę w moim sercu. Bardzo, bardzo dobra.

Trąciła ukrytą strunę w moim sercu. Bardzo, bardzo dobra.

Pokaż mimo to

Trylogia pani Anny ze szczęściem w tytule mnie oczarowała, przeczytałam całą chyba ze 3 razy - mimo, że to jakieś 2 tysiące stron, to mijają one bardzo szybko, choć samej historii i jej bohaterów nie można tak szybko zapomnieć. Niestety z "Okruchem" jest zupełnie inaczej...
Książka jest przegadana, absolutnie przewidywalna, 700 str. wlecze się straszliwie przez ciągłe powtórzenia, dywagacje i rozważania o tym samym. Gdyby nie przemycone między przydługimi akapitami charakterystyczne dla powieści autorki ciepło, miłość i czułe emocje, to nie uwierzyłabym, że to twórczość pani Anny... Czyżby tym razem płacono pisarce od słowa? :-) Tą historię spokojnie można było zmieścić w połowie objętości, a i dynamizm historii znacznie by na tym zyskał. Męczyłam się strasznie...
Zażyczyłam sobie na urodziny najnowszą powieść pani Ficner-Ogonowskiej i mam wielką nadzieję, że powróciła do wysokiej pisarskiej formy.

P.S. Pstryczek w nos chciałabym dać redakcji wydawnictwa Znak, znanego z wysokiej jakości - redaktor powinien lepiej poprowadzić autorkę, by zamiast powieści "rozmemłanej" wyszła taka, jak poprzednie - po prostu świetna.

Trylogia pani Anny ze szczęściem w tytule mnie oczarowała, przeczytałam całą chyba ze 3 razy - mimo, że to jakieś 2 tysiące stron, to mijają one bardzo szybko, choć samej historii i jej bohaterów nie można tak szybko zapomnieć. Niestety z "Okruchem" jest zupełnie inaczej...
Książka jest przegadana, absolutnie przewidywalna, 700 str. wlecze się straszliwie przez ciągłe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka pełna miłości wszelakiej. Ciepła pogodna z nutka tajemnicy z przeszłości o rozdzieleniu sióstr. Momentami troszkę nużąca, za dużo przemyśleń nie potrzebnych. Nie jest zła ale nie ujęła mnie niczym szczególnym

Książka pełna miłości wszelakiej. Ciepła pogodna z nutka tajemnicy z przeszłości o rozdzieleniu sióstr. Momentami troszkę nużąca, za dużo przemyśleń nie potrzebnych. Nie jest zła ale nie ujęła mnie niczym szczególnym

Pokaż mimo to

Kolejna książka Anny Ficner-Ogonowskiej, ponownie zabiera nas w zupełnie inny świat pisany pięknym językiem, który trochę kojarzy się z naszymi babciami. Jak zawsze, tak i w tej historii mamy wielopokoleniowe rodziny, które będą musiały zmierzyć się ze swoimi tragediami i tajemnicami.
Sara jest przedszkolanką, która w przypływie chwili rusza na ratunek postrzelonemu mężczyźnie. Jak się okazuje zraniony człowiek, to Maks policjant, który za wszelką cenę chciał złapać zabójcę swojej policyjnej partnerki. Między parą rodzi się uczucie, które obezwładnia nich od pierwszego wejrzenia, jednak nie zawsze można oddać się miłości w tak spontaniczny sposób jak byśmy chcieli.
Sara została wyrwana z okrutnego związku w którym była ofiarą przemocy domowej, Maks natomiast natrafia na ślad tajemnicy, który może umocnić jego rodzinę, albo wręcz przeciwnie zniszczyć jego przyszłość i ledwo rodzący się związek z Sarą.
Przyjemna książka, którą szybko się czyta, jednak momentami za bardzo rozwleczone, szczególnie początek, akcja zaczyna zagęszczać się dopiero daleko za połową książki co momentami drażni.

Kolejna książka Anny Ficner-Ogonowskiej, ponownie zabiera nas w zupełnie inny świat pisany pięknym językiem, który trochę kojarzy się z naszymi babciami. Jak zawsze, tak i w tej historii mamy wielopokoleniowe rodziny, które będą musiały zmierzyć się ze swoimi tragediami i tajemnicami.
Sara jest przedszkolanką, która w przypływie chwili rusza na ratunek postrzelonemu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo wzruszająca historia opowiedziana z perspektywy trzech osób. On, ona i jego matka opowiadają swoją wersję wydarzen. Historia pełna tajemnic, łez ale kończy się ... no właśnie zobaczcie sami. Nie czytałam innych książek tej autorki, ale mam nadzieję że wszystkie są tak samo wciągające.

Bardzo wzruszająca historia opowiedziana z perspektywy trzech osób. On, ona i jego matka opowiadają swoją wersję wydarzen. Historia pełna tajemnic, łez ale kończy się ... no właśnie zobaczcie sami. Nie czytałam innych książek tej autorki, ale mam nadzieję że wszystkie są tak samo wciągające.

Pokaż mimo to

Do przeczytania tej książki podchodziłem dwa razy. Bardzo mnie to zaskoczyło ponieważ cały cykl Alibi na szczęście był dla mnie po prostu piękny. To były powieści które czytałam z ogromną przyjemnością. Kończąc każdą stronę żałowalam tylko jednego, że zbliża mnie to do końca. Tak samo zauroczyła mnie powieść Czas pokaże. Czy tym razem było inaczej? Sama nie wiem. Po kilku roździałach odnalazłam w książce Okruch ciepło i otuchę które to cechy jak dla mnie charakteryzują książki p. Anny Ficner-Ogonowskiej. Jednak za szybko domyśliłem się zakończenia i niestety nic mnie nie zaskoczyło. Mimo wszystko jestem na tak i czekam z niecierpliwością na kolejną książkę tej autorki.

Do przeczytania tej książki podchodziłem dwa razy. Bardzo mnie to zaskoczyło ponieważ cały cykl Alibi na szczęście był dla mnie po prostu piękny. To były powieści które czytałam z ogromną przyjemnością. Kończąc każdą stronę żałowalam tylko jednego, że zbliża mnie to do końca. Tak samo zauroczyła mnie powieść Czas pokaże. Czy tym razem było inaczej? Sama nie wiem. Po kilku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciepła, wzruszająca, wciągająca.

Ciepła, wzruszająca, wciągająca.

Pokaż mimo to

Styl pisania autorki jak najbardziej zachwyca. Nie trzeba się wczuwać, żeby widzieć opisane przez nią sytuacje. Niestety ta książka jest typowym romansem od samego początku. Jedynie pod koniec dodany został zaskakujący wątek. Dla mnie książka jest zbyt mdła, ale tylko z tego powodu że nie lubię romansów.

Styl pisania autorki jak najbardziej zachwyca. Nie trzeba się wczuwać, żeby widzieć opisane przez nią sytuacje. Niestety ta książka jest typowym romansem od samego początku. Jedynie pod koniec dodany został zaskakujący wątek. Dla mnie książka jest zbyt mdła, ale tylko z tego powodu że nie lubię romansów.

Pokaż mimo to

Autorka genialna, zachwyca mnie każda jej książka.

Autorka genialna, zachwyca mnie każda jej książka.

Pokaż mimo to