Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zmora gimnazjalistów. Nie mam pojęcia, kto wpisał tę książkę do kanonu lektur obowiązkowych i wyrządził jej taką krzywdę. Większość osób w wieku gimnazjalnych czyta lektury (częściej opracowania, mało kto już sięga po książki - czy to naprawdę taki problem, gdy na jej przeczytanie ma się miesiąc i to jeszcze z przerwą świąteczną?!) tylko po to by ją odklepać (tak przeczytałam "Starą baśń" - za trudny język dla piątoklasistki, czyli mnie) i nawet nie zastanawia się nad sensem przeczytanego tekstu.
Prawdopodobnie znajduję się w tej mniejszości, której "epopeja narodowa" przypadła do gustu. Nie była to książka łatwa, zwłaszcza, że przyzwyczaiłam się do czytania prozy, po poezję nigdy sama z siebie nie sięgnęłam, ale dzięki paru przypisom rozjaśniło się w główce to i owo. Przez prawie cały utwór Mickiewicza miałam problem z zapamiętaniem imion i nazw, a opisy przyrody chwilami bywały nużące. Spodobał mi się wątek Telimeny, która stanowiła jedną wielką zagadkę i w zasadzie nawet teraz, po prawie całkowitym omówieniu lektury, nie wiem zbyt wiele o niej.
Myślę, że może kiedyś, za kilka/kilkanaście lat wrócę do epopei i przeczytam ją raz jeszcze. Może wtedy uda mi się dostrzec coś, czego nie zauważyłam wcześniej.

Zmora gimnazjalistów. Nie mam pojęcia, kto wpisał tę książkę do kanonu lektur obowiązkowych i wyrządził jej taką krzywdę. Większość osób w wieku gimnazjalnych czyta lektury (częściej opracowania, mało kto już sięga po książki - czy to naprawdę taki problem, gdy na jej przeczytanie ma się miesiąc i to jeszcze z przerwą świąteczną?!) tylko po to by ją odklepać (tak...

Zdziwi Was, jeśli powiem, że książkę przeczytałam tylko ze względu na Greena? Pewnie nie, bo lubię go za to, że swoje książki pisze w charakterystyczny dla siebie sposób - z mieszanką humoru i ironii. "W śnieżną noc" niestety nie wyląduje na liście moich ulubionych pozycji, ale na pewno miło, przyjemnie i lekko czytało się ją w okresie poświątecznym. Nie jest to książka, która pozostawia po sobie ślad, nie przestaje nas nękać po przeczytaniu i wpisuje się w pamięć. Lekka, mocno romantyczna i przewidywalna - te trzy słowa idealnie ją opisują.

Zdziwi Was, jeśli powiem, że książkę przeczytałam tylko ze względu na Greena? Pewnie nie, bo lubię go za to, że swoje książki pisze w charakterystyczny dla siebie sposób - z mieszanką humoru i ironii. "W śnieżną noc" niestety nie wyląduje na liście moich ulubionych pozycji, ale na pewno miło, przyjemnie i lekko czytało się ją w okresie poświątecznym. Nie jest to książka,...

Pewnie część Was po przeczytaniu nazwiska autorki skrzywiła się. Tak, to spod jej pióra (komputera/klawiatury) wyszedł światowy bestseller (najlepszy seler - słowa Zu), zekranizowany w 5 częściach "Zmierzch". Całą sagę przeczytałam i generalnie źle nie było (zależy jeszcze, która część... "Księżyc w nowiu" wchodził topornie), ale szału nie zrobiło. Intruz mnie bardzo pozytywnie zaskoczył i teraz nie wiem, czy to Zmierzch niezbyt jej się udał, czy może tak właśnie miało być. Nie zniechęcajcie się widokiem ogromnego, grubego tomiska i wątkiem science-fiction. Początkowo wydawało mi się, że nic nie rozumiem, za dużo obcych nazw, za dużo wszystkiego, ale z czasem przekonałam się, że wystarczy zapamiętać maksymalnie ze 3 określenia i zrozumiemy całą książkę. Postać Wagabundy/Wandy/Melanie (3 postacie w jednym, dobrze czytacie!) prezentuje dość ciekawą walkę między tym, co podpowiada rozum, a co serce. Dodajmy do tego trochę miłości (nie jest mdło na szczęście), odrobinkę krwi, śmierć i duże ryzyko. Nie zaczynajcie czytać wieczorem, bo wciąga. :)

Pewnie część Was po przeczytaniu nazwiska autorki skrzywiła się. Tak, to spod jej pióra (komputera/klawiatury) wyszedł światowy bestseller (najlepszy seler - słowa Zu), zekranizowany w 5 częściach "Zmierzch". Całą sagę przeczytałam i generalnie źle nie było (zależy jeszcze, która część... "Księżyc w nowiu" wchodził topornie), ale szału nie zrobiło. Intruz mnie bardzo...