Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałem powybrzydzać na te tomik, że taki nowoczesny, że... coś tam i jeszcze coś tam, ale muszę przyznać, że im dalej w głąb tych wierszy, tym lepiej mi się je czytało i pomimo tego, że pierwsze z moich "coś tam" (to odnośnie komunikatywności) już było wyciągnięte i naostrzone, to dość wstydliwie je schowałem, bo nawiązałem więź intelektualną z poetką i naprawdę dałem się porwać w wir jej gier słownych i żonglerki cytatami.

Drugie "coś tam", czyli to, że moim zdaniem, współczesna poezja, aby być nagradzaną musi zawierać wulgaryzmy i wiersze z kategorii "sperma, szczyny, rzygowiny", wprawdzie było, w tym tomiku akurat z kategorii "szczyny", ale przymknąłem na to oko, ucho i co tam jeszcze się da przymknąć i oddałem się lekturze z nie dość dobrze skrywaną przyjemnością.

Miałem powybrzydzać na te tomik, że taki nowoczesny, że... coś tam i jeszcze coś tam, ale muszę przyznać, że im dalej w głąb tych wierszy, tym lepiej mi się je czytało i pomimo tego, że pierwsze z moich "coś tam" (to odnośnie komunikatywności) już było wyciągnięte i naostrzone, t...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dobrze napisana cześć. Mnóstwo tropów, nieraz mylnych prowadzących do końcowego rozwiązania zagadki 'kto zabił?'. Ciekawe tło historyczne i obyczajowe.

Bardzo dobrze napisana cześć. Mnóstwo tropów, nieraz mylnych prowadzących do końcowego rozwiązania zagadki 'kto zabił?'. Ciekawe tło historyczne i obyczajowe.

Intrygujące teksty piosenek w tłumaczeniu Łobodzińskiego oddają melodię utworów. Na początku trudno było mi się wbić w te liryki, a potem szło całkiem lekko.

Intrygujące teksty piosenek w tłumaczeniu Łobodzińskiego oddają melodię utworów. Na początku trudno było mi się wbić w te liryki, a potem szło całkiem lekko.

Jakże dobrze czyta się te wiersze! Ich lekturę można porównać do przeglądania ulubionego albumu ze zdjęciami. Za każdym zatrzymanym kadrem kryje się historia, jakiś uchwycony intymny moment, który zostaje ocalony poprzez zapisanie go.

Jakże dobrze czyta się te wiersze! Ich lekturę można porównać do przeglądania ulubionego albumu ze zdjęciami. Za każdym zatrzymanym kadrem kryje się historia, jakiś uchwycony intymny moment, który zostaje ocalony poprzez zapisanie go.

Wiersze Knežević to bardzo kobieca wędrówka przez pełne słońca miasto z jego zaułkami i psami.

Wiersze Knežević to bardzo kobieca wędrówka przez pełne słońca miasto z jego zaułkami i psami.

Słowem, które wielokrotnie nasuwało mi się na myśl w trakcie lektury "Żywego morza snów na jawie" był "rozpad". Flanagan maluje go na kartach powieści wieloma kolorami:
- szarością dymu i oranżem ognia z ogarniających Australię pożarów,
- zielenią i żółcią piór ginącej łąkówki krasnobrzuchej,
- i wreszcie czerwienią swetra, w który ubrana jest zbliżająca się do kresu swego życia osiemdziesięciokilkuletnia Francie.

Rozpad dotyka wielu aspektów życia bohaterów zarówno w skali makro (cywilizacja, biosfera), jak i mikro, kiedy ciężkim próbom poddawane jest ich poczucie bezpieczeństwa na poziomie własnego umysłu.

Jest to lektura pozostawiająca blizny, ale warto przejść przez to doświadczenie.

Słowem, które wielokrotnie nasuwało mi się na myśl w trakcie lektury "Żywego morza snów na jawie" był "rozpad". Flanagan maluje go na kartach powieści wieloma kolorami:
- szarością dymu i oranżem ognia z ogarniających Australię pożarów,
- zielenią i żółcią piór ginącej...

Rozwiń

Zwiń

Poezja Tranströmera nie należy do najłatwiejszych w odbiorze, niemniej jednak warto skupić się na tych pełnych skandynawskiego chłodu wierszach. Chłód ten zdaje się być wszechobecny w początkowej części tego obszernego tomu: mróz, lód, mrok, deszcz, mgła, wiatr, sztorm, zima, szarość. Nawet opisy lata, nie takie znów rzadkie, wydają się być jak film o lecie oglądany w późnojesienny deszczowy wieczór, niewystarczająco sugestywne, żeby wywołać iluzję ciepła.

Późniejsze wiersze poety cechuje coraz większy minimalizm i jasność przekazu w niczym nieumniejszająca artyzmu słowa. Haiku Tranströmera to niezwykłej urody miniatury pozwalające najgłębiej zajrzeć w umysł twórcy. Zawierają one najwyższej próby metafory, wybitne a jednocześnie takie zwyczajne, rozczulające.

Zwieńczeniem tomu są wspomnienia poety, i dołączę do chóru przedmówców, szkoda, że nie dane było Tranströmerowi ich dokończyć.

Lektura utworów noblisty skłoniła mnie do napisania własnego haiku nią zainspirowanego:

chłodno przy biurku
znów zapomniałem zamknąć
tom szwedzkich wierszy

Poezja Tranströmera nie należy do najłatwiejszych w odbiorze, niemniej jednak warto skupić się na tych pełnych skandynawskiego chłodu wierszach. Chłód ten zdaje się być wszechobecny w początkowej części tego obszernego tomu: mróz, lód, mrok, deszcz, mgła, wiatr, sztorm, zima, szarość. Nawe...

Rozwiń

Zwiń

Wiersze Kawafisa to arcydzieła sztuki poetyckiej. Wracam do nich po latach, jak do Itaki i wiem, że będę wracał nadal, coraz starszy, dojrzalszy, coraz bliższy celu podróży, ale wciąż odsuwający w czasie dotarcie do portu przeznaczenia.

Wiersze Kawafisa to arcydzieła sztuki poetyckiej. Wracam do nich po latach, jak do Itaki i wiem, że będę wracał nadal, coraz starszy, dojrzalszy, coraz bliższy celu podróży, ale wciąż odsuwający w czasie dotarcie do portu przeznaczenia.

Po nieco słabszej, moim zdaniem drugiej części Sagi o Fjällbace, znów dałem się wciągnąć w śledzenie zmagań policjantów w wyjaśnienie kolejnej zbrodni. Muszę przyznać, że trudno się oderwać od tej historii i od razu sięgam po jej kontynuację.

Po nieco słabszej, moim zdaniem drugiej części Sagi o Fjällbace, znów dałem się wciągnąć w śledzenie zmagań policjantów w wyjaśnienie kolejnej zbrodni. Muszę przyznać, że trudno się oderwać od tej historii i od razu sięgam po jej kontynuację.