Cieniutka książeczka, która pewnie tych, którzy lubują się w smakowaniu zdań, zachwyci, a tych co raczej szukają spójnej fabuły, klucza, odpowiedzi, a nie tylko klimatu, raczej rozczaruje. I chyba niestety tym razem będę wśród tych drugich.
O miłości do książek, o pasji kolekcjonowania napisano już trochę i mam wrażenie, że zdarzało się to uchwycić lepiej, bardziej intrygująco. Tu jest ledwie namiastka tej magii, którą kocha każdy bibliofil. Jasne - pewnie będziecie się uśmiechać przy dyskusjach jak powinny być katalogowane zbiory, którzy autorzy nie lubią obok siebie stać albo przy polowaniach na wydanie, którego nikt inny nie ma. Tu nie liczy się ładny wygląd, sztywna okładka, ale na wagę złota może okazać się dopisek autora na marginesie, czy fakt że to pierwsze, unikatowe wydanie, które być może wtedy mało kogo zainteresowało.
Ale czy wciągnie Was ta historia?
Profesor literatury z Uniwersytetu Cambridge, po tragicznej śmierci bliskiej koleżanki z uczelni - profesor Blumy Lennon, hiszpanistki - dostaje zadanie zajęcia jej gabinetu i kontynuowania jej wykładów. Pewnego dnia, do jej pokoju przychodzi paczka nadana w Urugwaju. Zniszczony egzemplarz "Smugi cienia" Josepha Conrada, z dedykacją zmarłej dla tajemniczego Carlosa, na tyle intryguje bohatera, że postanawia ruszyć śladem przesyłki, choć nie zna adresata, ani nie ma o nim żadnych informacji. Porusza się więc trochę po omacku, licząc jednak na kontaktu w środowisko krytyków literackich, naukowców i pisarzy - w końcu to wydaje się najpewniejszą drogą do rozwikłania zagadki. Oni potrafią docenić wartość książki, tym bardziej więc dziwnym wydaje się fakt, iż mogła być taplana w piachu, cemencie, wodzie... I jeszcze odesłana? No jak to?
I tak powoli odkrywamy tą płynną granicę między miłością, pasją i obsesją.
Intrygujące, ładne językowo, coś jednak mi w niej trochę przeszkadzało i trudno mi ją uznać za tak rewelacyjną jak się o niej pisze. Szkoda. Stało tyle lat na półce obok Eco i Bradbury'ego, ale idzie na wymianki. Moje zbiory chyba też wymagają jakiegoś porządku, na szczęście wyleczyłem się chyba z chomikowania wszystkiego bez ładu i składu - jeżeli wiem, że ktoś ucieszy się z książki bardziej niż ja, jeżeli ona nie budzi jakichś wielkich sentymentów, oddaję bez żalu. Nie da mi się pewnie i tak zgromadzić wszystkich tytułów, które bym chciał, a tym bardziej wszystkiego przeczytać. Niech więc zamiast gromadzenia, stanie się to przygodą, odkrywaniem... A to można robić może nawet i lepiej dzięki bibliotece czy wersjom e-bookowym. Nie muszę mieć wszystkiego na własnych półkach. Choć czasem się na takim pragnieniu łapię :)
recenzja również na: https://notatnikkulturalny.blogspot.com/2023/06/dom-z-papieru-carlos-maria-dominguez.html

Cieniutka książeczka, która pewnie tych, którzy lubują się w smakowaniu zdań, zachwyci, a tych co raczej szukają spójnej fabuły, klucza, odpowiedzi, a nie tylko klimatu, raczej rozczaruje. I chyba niestety tym razem będę wśród tych drugich.
O miłości do książek, o pasji kolekcjonowania napisano już trochę i mam wrażenie, że zdarzało się to uchwycić lepiej, bardziej...

Doskonałość. O miłości do książek, która może przerodzić się w szaleńczą bibliomanię. I pięknie napisane.

Doskonałość. O miłości do książek, która może przerodzić się w szaleńczą bibliomanię. I pięknie napisane.

Książki o książkach niezmiennie mnie fascynują i przyciągają. Fabuła tej książki jest trochę przerażająca dla kogoś kto określa się mianem bibliofila. Może dlatego tym bardziej warto ją przeczytać...

Książki o książkach niezmiennie mnie fascynują i przyciągają. Fabuła tej książki jest trochę przerażająca dla kogoś kto określa się mianem bibliofila. Może dlatego tym bardziej warto ją przeczytać...

Ma kilka zaskakujących i ciekawych momentów, ale jako całość nie porywa przy pierwszym czytaniu. Intrygująca zapowiedź na skrzydełku okładki naprawdę zachęca do przeczytania. Przewracając ostatnią stronę, poczułam jednak spory niedosyt. Czegoś mi w w tej książce zabrakło. A może zwyczajnie do niej jeszcze nie dojrzałam?

Ma kilka zaskakujących i ciekawych momentów, ale jako całość nie porywa przy pierwszym czytaniu. Intrygująca zapowiedź na skrzydełku okładki naprawdę zachęca do przeczytania. Przewracając ostatnią stronę, poczułam jednak spory niedosyt. Czegoś mi w w tej książce zabrakło. A może zwyczajnie do niej jeszcze nie dojrzałam?

„Dom z papieru” to krótka książka, która na pierwszym planie ma poszukiwanie zagadki książki opruszonej cementem i zaadresowanej do tragicznie zmarłej kobiety, a z drugiej strony mężczyzny, który zatracił się w miłości do książek. Bardzo dogłębne i piękne językowo spojrzenie na bibliofili, którymi po trochu są wszyscy czytelnicy i jak zatracenie może ściągnąć szaleństwo. Nie spodziewałam się czegoś tak wciągającego. Serdecznie polecam!

„Nikt nie chce stracić książki. Wolimy zgubić pierścionek, zegarek czy parasol niż książkę, której już nie będziemy czytali, ale która zachowuje, w samym brzmieniu tytułu, jakąś dawną i być może utraconą emocję.”

https://www.youtube.com/@angelic_on_point

„Dom z papieru” to krótka książka, która na pierwszym planie ma poszukiwanie zagadki książki opruszonej cementem i zaadresowanej do tragicznie zmarłej kobiety, a z drugiej strony mężczyzny, który zatracił się w miłości do książek. Bardzo dogłębne i piękne językowo spojrzenie na bibliofili, którymi po trochu są wszyscy czytelnicy i jak zatracenie może ściągnąć szaleństwo....

Szelest kartek, tysiące drobnych czarnych znaczków tworzących słowa; słowa, które tworzą zdania; zdania, które przekazują myśli ich twórców. Tajemnica i magia, nauka i życie, wiedza i tysiące godzin poświęcenia, wysiłku; uczucia i emocje autorów. Wszystko to zapakowane w dziesiątki białych kartek papieru i w oprawę - manuskrypty, druki, dzieła.

KSIĄŻKA
Przedmiot fascynacji, pożądania - dla jednych "członek rodziny", dla innych rzecz na sprzedaż, czy też pozycja kolekcjonerska - często bezcenna.

W świat tych "magicznych" przedmiotów, jakimi są książki wprowadza nas swoją opowieścią Carlos Maria Dominguez - argentyński pisarz i dziennikarz, który specjalizował się także w krytyce literackiej.
Jego "Dom z papieru" to opowieść przesiąknięta miłością i fascynacją do książek, czasami graniczącą z obsesją.

Profesor literatury z Uniwersytetu Cambridge, po tragicznej śmierci bliskiej koleżanki z uczelni - profesor Blumy Lennon, hiszpanistki - dostaje zadanie zajęcia jej gabinetu i kontynuowania jej wykładów.
Pewnego dnia otrzymuje paczkę z Urugwaju, zaadresowaną do nieżyjącej Blumy - bez danych nadawcy. Przesyłką okazuje się być stary, zniszczony egzemplarz "Smugi cienia" Josepha Conrada. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie skorupa brudu między okładką, a stroną tytułową; drobiny cementu, resztki zaprawy przylepione do książki oraz dedykacja profesor Lennon dla tajemniczego Carlosa.

[...] na pamiątkę szalonych dni w Monterrey.


Książka wprawia profesora w zmieszanie. Pogłowie krążą mu pytania:
Dlaczego wróciła do Cambridge?
Gdzie przez ten czas była?
I co miał oznaczać ten cement?

[...] żadna inna książka nie wprawiła mnie w takie zmieszanie jak ta; już same jej wilgotne i pofałdowane, wypaczone strony domagały się lektury.


Rozważając za i przeciw profesor postanawia zwrócić książkę nadawcy. Zaczyna poszukiwania tajemniczego Carlosa i próbuje wyjaśnić zagadkę "cementowej" książki.

Towarzysząc profesorowi w jego podróży poznajemy świat, który nie dla każdego jest dostępny. Świat inspirujący, pociągający, tajemniczy i elektryzujący, świat romansów, tragedii, dramatu i komedii; świat ludzi, dla których książki bywają ważniejsze od podstawowych ludzkich potrzeb.

[...] Brauer (Carlos) zawsze był czytelnikiem obsesyjnym. Wszystkie pieniądze, jakie miał szły na książki [...] wiedziałem, że to nieuleczalny przypadek.


Ponieważ książka, a w zasadzie miłość do książek, fascynacja twórczością pisarzy, światami które przedstawiają, może stać się niebezpieczna. Można się zatracić, oderwać od rzeczywistości na dłużej niż to konieczne.
Jest jeszcze zbieractwo, pięknie nazwane kolekcjonowaniem książek.
Czy znaleźliście się kiedyś w sytuacji, kiedy kolejnej książki nie było gdzie umieścić, kiedy musieliście "pozbyć się" jednej, by "przygarnąć" drugą? Co wówczas czuliście?

Dominguez w interesujący sposób przedstawiając losy bohaterów powieści, "zachęca" Czytelnika do przemyśleń.

[...] po co trzymam książki, które tylko w jakieś dalekiej przyszłości mogą mi się przydać,

Jednocześnie dodaje:

Wolimy zgubić pierścionek, zegarek, czy parasol niż książkę, której nie będziemy czytali, ale która zachowuje, w samym brzmieniu tytułu, jakąś dawną i być może utraconą emocję.


Można zadać sobie pytanie, czy "Dom z papieru", książka napisana pięknym językiem, która w każdym miłośniku książek - tego jestem pewna - wyzwoli emocje, nie jest przypadkiem przestrogą, dla tych, którzy wkroczyli już w cudowny świat literatury i dla tych, którzy mają to dopiero przed sobą; przestrogą, aby się nie zatracić. Nie do tego stopnia, by fascynacja stała się obsesją, a Czytelnik błędnym rycerzem.

"Dom z papieru" to dla niejednego Czytelnika "samo życie". Dla miłośników literatury, codzienność - którą Dominguez oprawił w opowieść, wciągającą, a jednocześnie stanowiącą przestrogę.
Książka jak pisze wielu recenzentów na jeden wieczór. Dowodzi jednak, iż na nieco ponad stu stronach można przepięknie opowiedzieć historię o czytelnikach, bibliofilach, kolekcjonerach, ich bibliotekach, i wreszcie... o "magii" książki.

Lektura niepowtarzalna, wciągająca, intrygująca, niezwykła i zachęcająca do przemyśleń.
Polecam.

Szelest kartek, tysiące drobnych czarnych znaczków tworzących słowa; słowa, które tworzą zdania; zdania, które przekazują myśli ich twórców. Tajemnica i magia, nauka i życie, wiedza i tysiące godzin poświęcenia, wysiłku; uczucia i emocje autorów. Wszystko to zapakowane w dziesiątki białych kartek papieru i w oprawę - manuskrypty, druki, dzieła.

KSIĄŻKA
Przedmiot...

Dobrze było wrócić do tej książki, o książkach. Po latach nadal skłania do refleksji. Czasami się zastanawiam, co stanie się kiedyś z moją biblioteczką.

Dobrze było wrócić do tej książki, o książkach. Po latach nadal skłania do refleksji. Czasami się zastanawiam, co stanie się kiedyś z moją biblioteczką.

Odłożyłam książkę i zastanawiam się o czym była? O miłości do książek czy jej braku? O dobrej literaturze? O szaleństwie i metodzie na nie? Nie wiem. Czytało się szybko i już.

Odłożyłam książkę i zastanawiam się o czym była? O miłości do książek czy jej braku? O dobrej literaturze? O szaleństwie i metodzie na nie? Nie wiem. Czytało się szybko i już.

„Dom z papieru” autorstwa argentyńskiego pisarza Carlosa Maria Dominguez to powieść o książkach. Jest urzekającą lekturą z fabułą opisującą miłość bohaterów do książek, przedstawiona w niezwykle ciekawy sposób. To uczycie bywa tak silne, że niektórych prowadzi do obsesji i destrukcji. Podczas lektury możemy poznać bohaterów zakochanych w książkach, dla których czytanie jest najważniejszą wartością w życiu. Książka nie jest obszerna – około stu-stronicowa, nie mniej jednak napisana przepięknym językiem i poprawnym stylem co sprawia, że czyta się niezwykle szybko i lekko w jeden wieczór lub popołudnie. Jednakże ta króciutka proza pozwala na tyle interpretacji i wyzwala tyle emocji ilu czytelników ją odkryje i przeczyta. Ta lektura jest idealna i w mojej ocenie obowiązkowa dla każdego bibliofila i miłośnika książek. Polecam każdej osobie, którą fascynują książki i czytanie.

„Dom z papieru” autorstwa argentyńskiego pisarza Carlosa Maria Dominguez to powieść o książkach. Jest urzekającą lekturą z fabułą opisującą miłość bohaterów do książek, przedstawiona w niezwykle ciekawy sposób. To uczycie bywa tak silne, że niektórych prowadzi do obsesji i destrukcji. Podczas lektury możemy poznać bohaterów zakochanych w książkach, dla których czytanie jest...

„Dom z papieru” Carlosa Marii Dominqueza to książka argentyńskiego pisarza. W 2001 roku nagrodzona w Urugwaju Premio Lolita Rubial.
Bluma Lennon kupiła w Soho używany egzemplarz Poezji Emily Dickinson. Od razu po wyjściu z księgarni idąc zaczęła czytać. Już przy drugim wierszu potrącił ją na skrzyżowaniu samochód.
Kilka dni później profesor literatury z Uniwersytetu w Cambridge, kolega Blumy, odbiera zaadresowaną do niej tajemniczą przesyłkę z Urugwaju. W kopercie znajduje się oblepiony cementem egzemplarz "Smugi cienia" Conrada.
Zaintrygowany udaje się w podróż na drugą półkulę, by odnaleźć nadawcę przesyłki.
To czego udaje mu się dowiedzieć o nim wydaje się szaleństwem miłośnika książek. Niewyobrażalnego pasjonaty.

„Ja się pieprzę z każdą książką, a jeżeli nie zostawiam na niej śladu, to znaczy, że nie mam orgazmu.”

To słowa szalonego bibliofila Carlosa Brauera. Podczas udziału w kongresie pisarzy w Monterrey poznał angielską profesor, Blumę Lennon. Mówił o niej, że to jedna z tych kobiet, które chciałaby zginąć pod kołami samochodu, zaczytane w poezji Emily Dickinson.
„Dom z papieru” to książka na jeden wieczór. Urzekająca klimatem. Bohaterami są ludzie zakochani w książkach. To uczucie doprowadza ich, zwłaszcza jednego, do obsesji.
Idealna dla każdego bibliofila. Dla miłośnika książek obowiązkowa.
„Jesteś czytelnikiem czy kolekcjonerem?”

Ja jestem zarówno jednym jak i drugim. Mam też swoją obsesję na punkcie książek. Dlatego urzekła mnie ta historia. GORĄCO POLECAM!

„Dom z papieru” Carlosa Marii Dominqueza to książka argentyńskiego pisarza. W 2001 roku nagrodzona w Urugwaju Premio Lolita Rubial.
Bluma Lennon kupiła w Soho używany egzemplarz Poezji Emily Dickinson. Od razu po wyjściu z księgarni idąc zaczęła czytać. Już przy drugim wierszu potrącił ją na skrzyżowaniu samochód.
Kilka dni później profesor literatury z Uniwersytetu w...