Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cudownie przenikająca się rzeczywistość z fantazją, obraz, który ma moc wpływania na realny świat i równoległe wszechświaty. U Murakamiego idee i metafory przyjmują ludzkie formy, refleksja na temat życia ludzkiego miesza się z refleksją na temat wojny i ciężkich traum, a to wszystko miesza się z równie głęboką acz osobliwą refleksją dotyczącą rodziny lub pewności i niepewności pewnych faktów. Nic dodać, nic ująć.

Cudownie przenikająca się rzeczywistość z fantazją, obraz, który ma moc wpływania na realny świat i równoległe wszechświaty. U Murakamiego idee i metafory przyjmują ludzkie formy, refleksja na temat życia ludzkiego miesza się z refleksją na temat wojny i ciężkich traum, a to wszystko miesza się z równie głęboką acz osobliwą refleksją dotyczącą rodziny lub pewności i...

Słuchaj pieśni wiatru to najbardziej bezbarwny tekst Murakamiego, jaki czytałam. Czyli: ogólnie fajnie, bo czytanie powieści tego autora pozwala mi uzyskać namiastkę tego dystansu do świata rzeczywistego, jaki mają jego główni bohaterowie - bardzo cenne. Ale poza tym niewiele. Flipper roku 1973 mnie urzekł.

Słuchaj pieśni wiatru to najbardziej bezbarwny tekst Murakamiego, jaki czytałam. Czyli: ogólnie fajnie, bo czytanie powieści tego autora pozwala mi uzyskać namiastkę tego dystansu do świata rzeczywistego, jaki mają jego główni bohaterowie - bardzo cenne. Ale poza tym niewiele. Flipper roku 1973 mnie urzekł.

Nie jestem pewna, czy zrozumiałam. D:

Nie jestem pewna, czy zrozumiałam. D:

Trudno uwierzyć, że zwykłe pozbycie się z wypowiedzi wielkich liter i znaków interpunkcyjnych tak bardzo może wpłynąć na jej wydźwięk i odbiór - trochę podobny zabieg, jak stosuje Pratchett u niektórych swoich postaci, ale to się czyta kompletnie inaczej, bo Pratchett jest komediowy, a Murakami bardziej refleksyjny i melancholijny.
Na początku byłam trochę skołowana, bo nie byłam pewna, ku czemu to zmierza i w ogóle przez całą powieść bardzo mało wiadomo o czymkolwiek. Ale jednocześnie nastąpiło to, co zawsze, gdy czytam tego autora, czyli udało mi się całkowicie odkleić od rzeczywistości, oddalić się i zobaczyć ją z nowej perspektywy.

Trudno uwierzyć, że zwykłe pozbycie się z wypowiedzi wielkich liter i znaków interpunkcyjnych tak bardzo może wpłynąć na jej wydźwięk i odbiór - trochę podobny zabieg, jak stosuje Pratchett u niektórych swoich postaci, ale to się czyta kompletnie inaczej, bo Pratchett jest komediowy, a Murakami bardziej refleksyjny i melancholijny.
Na początku byłam trochę skołowana, bo...

Uwielbiam powieści Murakamiego, bo jest w tym artyzm, bo opisuje rzeczywistość w taki sposób, że wiem, iż to jest prawdziwe, i dostrzegam w tym głębię. Ale teraz się zdenerwowałam, bo na końcu nic nie jest wyjaśnione. Tajemnica, więcej tajemnicy - koniec.

Uwielbiam powieści Murakamiego, bo jest w tym artyzm, bo opisuje rzeczywistość w taki sposób, że wiem, iż to jest prawdziwe, i dostrzegam w tym głębię. Ale teraz się zdenerwowałam, bo na końcu nic nie jest wyjaśnione. Tajemnica, więcej tajemnicy - koniec.

Książki Murakamiego są absolutnie magiczne i cudowne. A gdy przeżywa się podobne emocje do głównego bohatera, to to się jeszcze bardziej potęguje i człowiek czuje się tak, jakby ktoś przelał na papier jego własne życie i ubrał w piękne słowa.

Książki Murakamiego są absolutnie magiczne i cudowne. A gdy przeżywa się podobne emocje do głównego bohatera, to to się jeszcze bardziej potęguje i człowiek czuje się tak, jakby ktoś przelał na papier jego własne życie i ubrał w piękne słowa.

Przyjemne i abstrakcyjne opowiadania, ale nie zrobiły na mnie aż takiego wrażenia, jak inne książki Murakamiego.

Przyjemne i abstrakcyjne opowiadania, ale nie zrobiły na mnie aż takiego wrażenia, jak inne książki Murakamiego.

Nie jestem pewna jak ocenić, bo generalnie, podobało mi się. Wszystkie opowiadania miały w sobie jakiś magiczny element, wszystkie, bez wyjątku - mimo że opisują normalne wypadki dość przeciętnych ludzi - mają w sobie coś niepowtarzalnego i niesamowitego. Ale pewnie tylko kilka zapadnie mi na dłużej w pamięci, nie wszystkie zrobiły na mnie wrażenia.

Nie jestem pewna jak ocenić, bo generalnie, podobało mi się. Wszystkie opowiadania miały w sobie jakiś magiczny element, wszystkie, bez wyjątku - mimo że opisują normalne wypadki dość przeciętnych ludzi - mają w sobie coś niepowtarzalnego i niesamowitego. Ale pewnie tylko kilka zapadnie mi na dłużej w pamięci, nie wszystkie zrobiły na mnie wrażenia.

Trudno mi napisać cokolwiek o tej książce. Jest tak odklejona od rzeczywistości, że to chyba tylko Murakami tak potrafi.

Trudno mi napisać cokolwiek o tej książce. Jest tak odklejona od rzeczywistości, że to chyba tylko Murakami tak potrafi.