Sputnik Sweetheart

Książki Murakamiego to u mnie ewidentnie hit or miss.
"Norwegian Wood" i "Kafka nad morzem" podobały mi się, chociaż może to niewłaściwe określenie - intrygowały mnie.
"Pierwsza osoba liczby pojedynczej" i "Zawód: powieściopisarz" wynudziły mnie okropnie, nie pozostawiły po sobie większej refleksji.
Sputnik Sweetheart dołączy do tej drugiej, niechlubnej kolekcji.
Zazwyczaj książki Murakamiego nie mają zarysowanej fabuły, podążamy za bohaterami, którzy "coś robią". Ale zazwyczaj są to intrygujące osobowości, których przeżycia chce się poznawać.
Niestety, w tej książce żaden z bohaterów nie jest dla mnie wyróżniający się, wszyscy są tak bardzo nijacy a ich jedyne cechy opierają się na tym, że są zakochani w innej osobie...
Trochę za mało, żeby moje zainteresowanie było podtrzymane. Zaczynam powoli tracić nadzieję, że warto czytać książki tego autora.

Książki Murakamiego to u mnie ewidentnie hit or miss.
"Norwegian Wood" i "Kafka nad morzem" podobały mi się, chociaż może to niewłaściwe określenie - intrygowały mnie.
"Pierwsza osoba liczby pojedynczej" i "Zawód: powieściopisarz" wynudziły mnie okropnie, nie pozostawiły po sobie większej refleksji.
Sputnik Sweetheart dołączy do tej drugiej, niechlubnej kolekcji....

Jak to bywa u Murakamiego, idziemy z bohaterami przez życie. Niby nic, zwykła historia, a skłania do refleksji. Jakby to było, gdyby nasze uczucia były inne, gdybyśmy nie spotkali tych ludzi, którymi się otaczamy, jakby to było gdyby inni nie żywili uczuć do nas?

Jak to bywa u Murakamiego, idziemy z bohaterami przez życie. Niby nic, zwykła historia, a skłania do refleksji. Jakby to było, gdyby nasze uczucia były inne, gdybyśmy nie spotkali tych ludzi, którymi się otaczamy, jakby to było gdyby inni nie żywili uczuć do nas?

Lubię styl Murakamiego, krótka forma, sensualny rys, wyraźnie zarysowane postaci, smaki, zapachy. I ten niedosyt po zakończeniu.

Lubię styl Murakamiego, krótka forma, sensualny rys, wyraźnie zarysowane postaci, smaki, zapachy. I ten niedosyt po zakończeniu.

Słodka melancholia.

Słodka melancholia.

Zepsuło się i muszę znów wstawić.
5*** kocham

Zepsuło się i muszę znów wstawić.
5*** kocham

Minęło już trochę czasu od przeczytania tej powieści i nadal nie do końca wiem co o niej myśleć. Nie za bardzo odpowiadali mi bohaterowie oraz niedokończone wątki. Niby książka jest o miłośći, o samotności, ale gdybym miała odpowiedzieć o czym jest dokładnie, to chyba miałabym problem....
Wszystko jest tu dziwne, nieco oniryczne, takie zupełnie nie w moim klimacie. Na pewno sięgnę po kolejne książki żeby ostateczne stwierdzić czy Murakami jest dla mnie. Na chwilę obecną wydaje mi się, że nie.

Minęło już trochę czasu od przeczytania tej powieści i nadal nie do końca wiem co o niej myśleć. Nie za bardzo odpowiadali mi bohaterowie oraz niedokończone wątki. Niby książka jest o miłośći, o samotności, ale gdybym miała odpowiedzieć o czym jest dokładnie, to chyba miałabym problem....
Wszystko jest tu dziwne, nieco oniryczne, takie zupełnie nie w moim klimacie. Na pewno...

główny powód dla którego podobała mi się ta książka, jest szczera miłość bohaterów do książek i muzyki; no i Grecja.........

główny powód dla którego podobała mi się ta książka, jest szczera miłość bohaterów do książek i muzyki; no i Grecja.........

Z pewnością moja ostania książka tego autora. Kolejna powieść zupełnie o niczym, a marnowania mojego czasu nie lubię.

Z pewnością moja ostania książka tego autora. Kolejna powieść zupełnie o niczym, a marnowania mojego czasu nie lubię.

Powrót po latach do jednej z moich ulubionych powieści Murakamiego. Wtedy kwestia samotności i patrzenia na ten sam księżyc jednak bardziej do mnie trafiła, ale dalej uważam, że emocjonalność tej opowieści jest bardzo cenna i prawdziwa. To, w czym Murakami jest dobry, czyli oniryzm i ciekawi bohaterowie drugoplanowi oraz rozgadany, zupełnie zwyczajny narrator jest tutaj. Powieść wydaje się jednak prawdziwsza od większości tytułów tego autora. Te emocje są niemal namacalne, a metafory trafniejsze niż zazwyczaj. Książka idealna na spokojny, refleksyjny wieczór.

Powrót po latach do jednej z moich ulubionych powieści Murakamiego. Wtedy kwestia samotności i patrzenia na ten sam księżyc jednak bardziej do mnie trafiła, ale dalej uważam, że emocjonalność tej opowieści jest bardzo cenna i prawdziwa. To, w czym Murakami jest dobry, czyli oniryzm i ciekawi bohaterowie drugoplanowi oraz rozgadany, zupełnie zwyczajny narrator jest tutaj....

Dla kogoś, kto lubi prozę Haruki Murakamiego to ciekawa kolejna książka. Dla innych może okazać się dziwna z pogranicza s-f. Osobiście uwielbiam jego styl, dziwactwa, zaskakujące opisy i "równolegle światy" .Zaczytuje się w tych historiach aż nie zastanie mnie świt.. Jego prozę poprostu trzeba lubić.

Dla kogoś, kto lubi prozę Haruki Murakamiego to ciekawa kolejna książka. Dla innych może okazać się dziwna z pogranicza s-f. Osobiście uwielbiam jego styl, dziwactwa, zaskakujące opisy i "równolegle światy" .Zaczytuje się w tych historiach aż nie zastanie mnie świt.. Jego prozę poprostu trzeba lubić.