Dla kogoś, kto lubi prozę Haruki Murakamiego to ciekawa kolejna książka. Dla innych może okazać się dziwna z pogranicza s-f. Osobiście uwielbiam jego styl, dziwactwa, zaskakujące opisy i "równolegle światy" .Zaczytuje się w tych historiach aż nie zastanie mnie świt.. Jego prozę poprostu trzeba lubić..

Dla kogoś, kto lubi prozę Haruki Murakamiego to ciekawa kolejna książka. Dla innych może okazać się dziwna z pogranicza s-f. Osobiście uwielbiam jego styl, dziwactwa, zaskakujące opisy i "równolegle światy" .Zaczytuje się w tych historiach aż nie zastanie mnie świt.. Jego prozę poprostu trzeba lubić..

Opowieść bardzo w stylu Murakamiego, bo zarówno konstrukcja głównego bohatera, jak i poruszane wątki i powtarzające się motywy spotykałem już wcześniej w innych jego książkach. Jest zwykły facet, któremu nie wszystko wychodzi, wrażliwy, inteligentny, są góry, jest sztuka, jest księżyc, są też postaci nie z tego świata. Jest też bardzo skondensowany język, który zagęszcza odbiór treści. Siadam do drugiej części z nadziejami na błysk, który pozwoli mi dołożyć do oceny końcowej.

Opowieść bardzo w stylu Murakamiego, bo zarówno konstrukcja głównego bohatera, jak i poruszane wątki i powtarzające się motywy spotykałem już wcześniej w innych jego książkach. Jest zwykły facet, któremu nie wszystko wychodzi, wrażliwy, inteligentny, są góry, jest sztuka, jest księżyc, są też postaci nie z tego świata. Jest też bardzo skondensowany język, który zagęszcza...

Na pewno sięgnę po drugą część z nadzieją, że będzie mniej nużąca.

Na pewno sięgnę po drugą część z nadzieją, że będzie mniej nużąca.

Chyba najsłabsza książka Murakamiego. Niby jest jeszcze tom drugi, ale na razie nie chce mi się po niego sięgać.
Ta powieść jest poprawna. Ale nic nie porywa, nic w niej nie skłania do głębszych przemyśleń, nic nie powoduje, że się ją wspomina w przerwach od czytania. Taka nijaka.

Chyba najsłabsza książka Murakamiego. Niby jest jeszcze tom drugi, ale na razie nie chce mi się po niego sięgać.
Ta powieść jest poprawna. Ale nic nie porywa, nic w niej nie skłania do głębszych przemyśleń, nic nie powoduje, że się ją wspomina w przerwach od czytania. Taka nijaka.

Murakami jak zawsze bezbłędny. Miałam chwile zastanawia się dlaczego on tak bardzo do mnie trafia i trochę wiem: jest czytelny, przejrzysty, uporządkowany i u niego akcja nie jest rwącym nurtem , jest jak spokojne kajakowanie w pięknym parku krajobrazowym ;)

Murakami jak zawsze bezbłędny. Miałam chwile zastanawia się dlaczego on tak bardzo do mnie trafia i trochę wiem: jest czytelny, przejrzysty, uporządkowany i u niego akcja nie jest rwącym nurtem , jest jak spokojne kajakowanie w pięknym parku krajobrazowym ;)

OCENA-9/10 WYBITNA

„ŚMIERĆ KOMANDORA” to niezwykle interesujący dwutomowy cykl powieści. Pierwszy opatrzony został podtytułem „POJAWIŁA SIĘ IDEA”, zaś drugi „METAFORA SIĘ ZMIENIA”. Początkowo myślałem aby napisać, jedna wspólna opinię dla obu tomów podsumowując powieść jako całość, lecz ostatecznie zmieniłem zdanie oraz porzuciłem tę koncepcję uznając, że rozdzielenie tych opinii będzie trafniejszym wyborem.

Pierwsza część jest niejako wprowadzeniem do niezwykłej historii, którą autor zgodnie ze swoim charakterystycznym stylem misternie kształtuje, malując słowem główne postacie i wątki. Bardzo lubię ten niespieszny styl Murakami’ ego, to swoista forma przygotowania czytelnika do tego co będzie kwint esencją tej opowieści. Wydaje mi się, że każdy zawarty element w tej książce jest niezbędny, potrzebny, nie ma tu przypadku, wszystko autor dokładnie przemyślał i poukładał precyzyjnie jak w japońskim zegarku.

Uważam, że narracja sięga geniuszu, krytycy wprawdzie wytykający grafomanię autorowi, mnie zaś bawią, ponieważ najistotniejszym w tym stylu jest fakt, aby dotarł on do czytelnika, a tak się dzieje bezsprzecznie, gdyby było inaczej nie miałby tylu fanów oraz wielbicieli do których ja też należę. Najważniejsze, że Murakami zdaje sobie z tego sprawę i nie ulega wpływom tylko dalej konsekwentnie oraz świadomie dopieszcza swój niepoprawny styl, który zachwyca i oczarowują znaczną część czytelników, a to jest przecież kluczowe w pisarstwie.

Nie będę w mojej krótkiej opinii zdradzał fabuły, właściwie nie napisze o niej nic, ponieważ tę powieść trzeba przeczytać aby poznać jej piękno i wartość, uchylenie choć rąbka tajemnicy, tajemnicą nie będzie a nie oto przecież chodzi. O fabule będę mógł nieco napisać dopiero opiniując drugi tom, bowiem z opinią zapoznają się z pewnością Ci, którzy już tę książkę znają.

Ja jestem powieścią oczarowany każdy jej element budzi emocje i zainteresowanie, oryginalność postaci – bohaterów, jest w mojej ocenie najmocniejszą stroną powieści, drugie tło, retrospekcje, balansowanie między oniryzmem a realizm magicznym, pojawiające się idee i zmieniające się metafory, czynią z tej powieści gorący koktajl emocji i wrażeń.

To powieść o sztuce oraz miłości jakiej nie znałem, o samotności której nie miałem okazji doświadczyć, oraz o ludziach, których nie poznałem w dotychczasowym życiu. Wreszcie to się zmieniło, właśnie za sprawą tej powieści, poczułem się częścią tego świata, zostałem wciągnięty w jego zakamarki z wielka siłą i nie chcę z niego wyjść, bo czuję się tam doskonale. Polecam i pozdrawiam czytających. Jack_

OCENA-9/10 WYBITNA

„ŚMIERĆ KOMANDORA” to niezwykle interesujący dwutomowy cykl powieści. Pierwszy opatrzony został podtytułem „POJAWIŁA SIĘ IDEA”, zaś drugi „METAFORA SIĘ ZMIENIA”. Początkowo myślałem aby napisać, jedna wspólna opinię dla obu tomów podsumowując powieść jako całość, lecz ostatecznie zmieniłem zdanie oraz porzuciłem tę koncepcję uznając, że rozdzielenie...

"Tworzę, więc jestem" mówi Murakami w swojej onirycznej autoanalizie. Spokój wypełnia moje dni, tworząc z nich szereg nierozróżnialnych części materiału spajającego rozum z ciałem. Sztuka to katalizator niepojętej iskry, która stanowi początek kaskady uczuć, myśli i działań składających się na podstawę bytu. Twórca gotuje, robi zakupy, kontempluje przyrodę, uprawia seks, pije alkohol, śpi (próbuje spać),rozmawia przez telefon, podróżuje, ucieka, oddycha. Każda czynność jest sobie równa - żyje w świecie całkowitego równouprawnienia duchowości i cielesności. Między nimi można jedynie poszukiwać balansu, a nie dokonywać wyboru. Zdajemy sobie sprawę, z tego że ciało staje się narzędziem duszy, modelem będącym w stanie wprawić w ruch wzór czy równanie. Zadaniem twórcy z kolei jest właśnie przekuć idee w coś namacalnego - tak by już nigdy nie opuściła materialnego świata, wraz z jego ulotnym i zmiennym "ja". Na razie poznałam koncept, pytanie brzmi - jak Murakami ożywi swą idee? Kontynuacja już czeka na półce.

"Tworzę, więc jestem" mówi Murakami w swojej onirycznej autoanalizie. Spokój wypełnia moje dni, tworząc z nich szereg nierozróżnialnych części materiału spajającego rozum z ciałem. Sztuka to katalizator niepojętej iskry, która stanowi początek kaskady uczuć, myśli i działań składających się na podstawę bytu. Twórca gotuje, robi zakupy, kontempluje przyrodę, uprawia seks,...

Ależ lubię Murakamiego magicznego, z tymi wszystkimi dziwnościami, które tak bezstresowo wkłada w swoje opowieści. Uwielbiam jego wyobraźnię. Myślałam, że Śmierć Komandora będzie zupełnie o czymś innym, niż się okazała, aczkolwiek i tak ciężko mi powiedzieć, o czym myślałam, że będzie – określenie komandor prowokowało mnie do innych wyobrażeń. Okazało się jednak, że kręcimy się wokół wątków powtarzalnych (samotny facet, wewnętrzne poszukiwania, studnia),jednak nie jest to dla mnie wada, ponieważ Murakamiego dawkuję sobie w dość dużych odstępach czasu i wręcz chętnie odnajduję te powtarzające się motywy, przynoszą mi dość duże ukojenie i spokój.
Za każdym razem zaskakuje mnie język, tak prosty, wręcz czasami prymitywny w tej swojej prostocie, w Śmierci Komandora uderza mnie to bardzo mocno, bo momentami miałam aż zgrzyty w głowie przy przejściach pomiędzy akapitami. A jednak pomimo tego z ogromną przyjemnością niosło mnie przez kolejne strony, i z ogromną przyjemnością poddałam się dziwnościom i tkwię po uszy w tej magicznej matni, z ciekawością sięgając po drugi tom.

Ależ lubię Murakamiego magicznego, z tymi wszystkimi dziwnościami, które tak bezstresowo wkłada w swoje opowieści. Uwielbiam jego wyobraźnię. Myślałam, że Śmierć Komandora będzie zupełnie o czymś innym, niż się okazała, aczkolwiek i tak ciężko mi powiedzieć, o czym myślałam, że będzie – określenie komandor prowokowało mnie do innych wyobrażeń. Okazało się jednak, że kręcimy...

Murakami nie rozczarowuje, ale i nie zaskakuje tą dwutomową pozycją. Pierwsza część bardzo udana, druga zbyt "odjechana" według mnie. Dół w lesie jakoś przestał być tak intrygujący jak w pierwszym tomie. Zresztą, w pierwszej części wszystko utkane było zmysłowym ażurem. Polecam książkę tak czy siak.

Murakami nie rozczarowuje, ale i nie zaskakuje tą dwutomową pozycją. Pierwsza część bardzo udana, druga zbyt "odjechana" według mnie. Dół w lesie jakoś przestał być tak intrygujący jak w pierwszym tomie. Zresztą, w pierwszej części wszystko utkane było zmysłowym ażurem. Polecam książkę tak czy siak.

Napiszę jak przeczytam drugą część.... :):):)

Napiszę jak przeczytam drugą część.... :):):)