Śmierć Komandora. Metafora się zmienia

Opowieść niedokończona...pełna niedopowiedzeń, pełna znaków zapytania. Opowieść jak życie ,opowieść o życiu, życie jest opowieścią..... niedokończoną. Coś w życiu się zawsze dzieje, czas nie staje w miejscu, coś się kończy i coś się zaczyna na nowo i ciągle na nowo i na nowo początek i koniec, koniec jest zarazem czegoś początkiem, czegoś nowego, innego.
Tutaj widać ewidentnie potrzebę bliskości. Seks przelotny jest....tylko przelotnym seksem, nic albo niewiele znaczącym epizodem w życiu, tutaj on i ona w końcu dochodzą do wniosku, że warto jest zawalczyć ponownie o NAS. Związek oparty nie tylko na miłości fizycznej, ale także na bliskości, pomocy, wspólnej pasji czy potrzebie obcowania z drugim człowiekiem , oboje muszą tego chcieć jednocześnie wspólne poranki i wieczory, noce, wychowanie dzieci, tworzenie rodziny, domu, jedności. Wspólne rozmowy o wszystkim, wspólne radości, kłopoty i smutki tym jest sens naszego życia. Samotność nie jest dobra dla nikogo ani dla mężczyzny ani też dla kobiety, nic nigdy z samotności dobrego nie wyjdzie. Można i owszem być samotnym wśród ludzi, można być samotnym w małżeństwie czy też w związku…..i o tym też jest ta ksiązka. Potrzeba naprawiania coś co do końca się nie zepsuło, próba podtrzymania żaru w ognisku które jeszcze daje ciepło, ale tego chcieć muszą oboje tylko w taki sposób jesteśmy w stanie ratować nasz związek, uratować póki jeszcze jest czas, póki czas wszystkiego nie zatrze na zawsze. Niewypowiedziane słowa, niewypowiedziane myśli, niedokonane czyny to nas niszczy, ciebie, mnie i nas jako związek.
Szukanie sensu życia w swoim bałaganie nawet pozornie uporządkowanym. Szukanie odpowiedzi na pytania : kim jestem, jaki jestem, kim ty jesteś, jaka jesteś, jacy jesteśmy i kim , jacy będziemy za jakiś czas.
Samotność i szukanie pocieszenia poza związkiem. Szukanie czegoś lepszego, na pewno innego, a w końcu okazuje się, że szukając kamieni straciliśmy diament. Ludzkość już taka jest, mimo upływu tylu już lat odkąd człowiek pojawił się na tej planecie, popełniamy wciąż i wciąż te same błędy . Wada fabryczna tego danego modelu ? Tylko niektórzy, nieliczni z nas są w porę w czas przejrzeć na oczy i nie stracić czegoś najcenniejszego. Czegoś co nadaje sens naszemu życiu. Inni tylko potem często całe życie wspominają, żyją wspomnieniami i żałują, pragną cofnąć czas……. a czas płynie nieubłaganie.

Metafora, idea czy anioł stróż. Prywatny anioł stróż. Tak wyobrażam i tłumaczę sobie osobę Komandora.
Kim jest, był, kim mógłby by być Menschiki…….czy miał dwie natury tą dobrą, lepszą i tą dużo….dużo gorszą, ale koniec końców ta lepsza strona zwyciężyła……wewnętrzna bitwa w ciele każdego człowieka……
Ciekawym aspektem jest rozmowa dwóch starych przyjaciół o podwójnym charakterze kobiet, będę się musiał bliżej przyjrzeć temu zagadnieniu, być może w końcu pozwoli mi zrozumieć lepiej……nie do końca rzec jasna, bo tak się nie da, ale przynajmniej zbliżyć się……do lepszego poznania kobiecej psychiki, charakteru…….postępowania………

Niedokończona, ale taka właśnie musi być, każdy sam musi wyciągnąć takie albo inne wnioski, a także dopowiedzieć sobie resztę samemu……lubię czasem takie opowieści.

Opowieść niedokończona...pełna niedopowiedzeń, pełna znaków zapytania. Opowieść jak życie ,opowieść o życiu, życie jest opowieścią..... niedokończoną. Coś w życiu się zawsze dzieje, czas nie staje w miejscu, coś się kończy i coś się zaczyna na nowo i ciągle na nowo i na nowo początek i koniec, koniec jest zarazem czegoś początkiem, czegoś nowego, innego.
Tutaj widać...

No cóż, wymęczyła mnie ta książka. Albo to nie był odpowiedni moment na taką lekturę, albo ja się zmieniłam, albo Murakami tym razem nie sprostał.

No cóż, wymęczyła mnie ta książka. Albo to nie był odpowiedni moment na taką lekturę, albo ja się zmieniłam, albo Murakami tym razem nie sprostał.

Drugi tom wciąga zdecydowanie bardziej niż pierwszy. Dzieje się tu dużo, na dodatek sporo wątków to mocno tajemnicze i bardzo abstrakcyjne sytuacje. Słowo klucz to metafora. Tę część dosłownie połknęłam. Bardzo podoba mi się, że autor zamknął większość wątków. Nie zawiesił historii bez zakończenia. Nie wiem czy sięgnę po inne książki autora, ale podobał mi się klimat tej serii, niektóre wątki były niepokojące, inne wciągające, a wszystkie z pewnością tajemnicze i nieco surrealistyczne. To wszystko sprawiło, że historia przenosi nas w inny świat, a bardzo to cenię w literaturze.

Drugi tom wciąga zdecydowanie bardziej niż pierwszy. Dzieje się tu dużo, na dodatek sporo wątków to mocno tajemnicze i bardzo abstrakcyjne sytuacje. Słowo klucz to metafora. Tę część dosłownie połknęłam. Bardzo podoba mi się, że autor zamknął większość wątków. Nie zawiesił historii bez zakończenia. Nie wiem czy sięgnę po inne książki autora, ale podobał mi się klimat tej...

Po przeczytaniu pierwszej części chyba jednak AK liczyłem na coś więcej. Dosyć żmudna lektura.

Po przeczytaniu pierwszej części chyba jednak AK liczyłem na coś więcej. Dosyć żmudna lektura.

Jak dla mnie lepsza część od pierwszej. Nie doszukiwałabym się logiki. To raczej meandry pokręcenia Haruki. Uważam,że idea w przebraniu to wspaniała postać. Ale obrazu dołu nie chcę nawet darmo. Tu jest wszystko za co się kocha HM. Wolne tempo, wyobraźnia, tajemnica.

Jak dla mnie lepsza część od pierwszej. Nie doszukiwałabym się logiki. To raczej meandry pokręcenia Haruki. Uważam,że idea w przebraniu to wspaniała postać. Ale obrazu dołu nie chcę nawet darmo. Tu jest wszystko za co się kocha HM. Wolne tempo, wyobraźnia, tajemnica.

Akcja , płynie niespiesznie i jednocześnie wciąga. Końcówka mnie jednak zmęczyła.

Akcja , płynie niespiesznie i jednocześnie wciąga. Końcówka mnie jednak zmęczyła.

Powieści Murakamiego zazwyczaj towarzyszą mi podczas urlopów albo dalekich podróży, kiedy potrzebuję czegoś jednocześnie lekkiego, angażującego i nieco szalonego. W tym kontekście twórczość pisarza sprawdza się znakomicie. Także dlatego, że odtwarza pewien znany mi i oczekiwany przeze mnie schemat. Tak samo było w przypadku obu części "Śmierci komandora".

Choć zarówno oryginalne, jak i polskie wydanie powieści rozbito na dwa tomy, po lekturze całości trudno chyba przyznać, że jest to dylogia z prawdziwego znaczenia. Raczej powieść technicznie rozbita na dwie, żeby nie obciążać nadto głów i kręgosłupów podróżujących czytelników. Dzięki temu zabiegowi i mnie naturalnie przyszło rozłożenie lektury na dwa wyjazdy.

"Śmierć komandora" to kolejna zawiła fabularnie, ale napisana w sterylny sposób powieść low fantasy, w której losy głównych bohaterów splatają się w przedziwnych, niewytłumaczalnych okolicznościach po to, by wszystko w ich życiu jednocześnie zmieniło się i pozostało takie samo.

Tym razem głównym bohaterem jest pozostawiony przez żonę bez uprzedzenia malarz-portrecista, który dzięki pomocy jedynego przyjaciela znajduje sobie nowe miejsce do życia na japońskiej prowincji w domu zamieszkiwanym wcześniej przez ojca tamtego -- słynnego malarza obrazów w stylu japońskim. Nasz bohater odnajduje w tym miejscu nową energię twórczą, odkrywając wspólnie z nowymi sąsiadami -- ekscentrycznym milionerem oraz uczennicą szkoły średniej i jej ciotką -- kolejne z jego nieprzeniknionych sekretów. To oczywiście prowadzi do rzeczy zupełnie nieoczekiwanych i niesamowitych, które dzieją się zgodnie z ich naturą, czego z kolei oczywiście nie rozumiemy z początku ani my, ani nasi bohaterowie.

To kolejna odsłona tego samego schematu, którego opracowanie i rozwinięcie Murakami opanował do perfekcji na przestrzeni ostatnich 30 lat, ale trzeba przyznać, że zgodnie z obietnicą (jaką sam sobie złożyłem, wynosząc spontanicznie z księgarni oba tomy w przededniu letniego wyjazdu) wystarczająco angażująca. Pierwszy tom, jak można się domyślić, jest jak rozłożenie puzzli na podłożu i próba dopasowania do siebie elementów tak, by stworzyły ramkę. Gdzieniegdzie autor odkrywa kilka większych pasujących do siebie elementów, ale za właściwe wypełnianie układanki zabierze się oczywiście dopiero w drugiej książce.

Ta zresztą też nie jest szaloną jazdą bez trzymanki -- Murakami jest (przesadnie) skrupulatny, każdą rzecz, którą da się wyjaśnić musi (w ramach jakiejś własnej neurozy) rozłożyć na czynniki pierwsze. Dla przeciwwagi zawsze też zostawia czytelnika z wieloma takimi, których wyjaśniać nie zamierza -- zwykle tymi, które najbardziej tego wyjaśnienia się domagają. Lubi też powtarzać te same, odkryte przed czytelnikiem już fakty, jak gdyby bał się, że ten się pogubi (bo w sumie jest w czym), ale bardziej przemawia przez niego próba uporządkowania nieporządnej rzeczywistości, czy raczej tej jej części, którą uporządkować się da. Ta dwoistość jest w sumie dla czytelnika przyjemna. Podobnie jak maniera przeplatania wątków tak, żeby jeden hamował drugi, jeśli tamten zbytnio się rozpędzi. Dzięki temu wszystkiemu historia jest silniej osadzona w rzeczywistości, co paradoksalnie pomaga w oswojeniu elementów fantastycznych. A tych jest tu całkiem sporo. Trudno jednak po raz kolejny nie dostrzec w zachowawczym, uważnym i odrobinę ekscentrycznym zachowaniu wszystkich głównych bohaterów kolejnych twarzy pisarza, którego największym odstępstwem od własnej normy w tym względzie jest najwyraźniej decyzja, by jedna postać słuchała wyłącznie synth popu z lat 80. z kaset, a druga opery i jazzu na gramofonie.

Koniec końców, mimo braku fajerwerków, "Śmierć komandora" jest całkiem udaną powieścią Murakamiego -- lekturą być może w jego bibliografii drugorzędną, ale jednak ogólnie ponadprzeciętnie przyjemną, przynajmniej w kontekście, który przedstawiłem wyżej. Opisany schemat, z którego autor uczynił swój znak rozpoznawczy, wciąż lepiej realizują jednak inne jego książki -- "Kafka nad morzem" (z rozczarowującą kulminacją, ale niezapomnianymi, dużo bardziej żywymi i rozwojowymi postaciami) oraz trzytomowe "198Q" (nieco nazbyt rozwlekłe, ale totalnie odklejone i wciągające).

Powieści Murakamiego zazwyczaj towarzyszą mi podczas urlopów albo dalekich podróży, kiedy potrzebuję czegoś jednocześnie lekkiego, angażującego i nieco szalonego. W tym kontekście twórczość pisarza sprawdza się znakomicie. Także dlatego, że odtwarza pewien znany mi i oczekiwany przeze mnie schemat. Tak samo było w przypadku obu części "Śmierci komandora".

Choć zarówno...

Nie zasłużyłem sobie na to, żeby kończyć tę powieść.

Nie zasłużyłem sobie na to, żeby kończyć tę powieść.

Zaraz po zakończeniu pierwszej części "Śmierci Komandora" zabrałam się za czytanie drugiego tomu. Pierwszy tom rozczarował mnie dużą ilością powtórzeń i bardzo wolną akcją, natomiast drugi tom zaspokoił mój niedosyt pod względem fabularnym. Akcja toczyła się jak to zwykle w książkach Murakamiego - niespiesznie, ale drugi tom czytało się o wiele lepiej. Był pełen metafor i zostawił nas z półotwartym zakończeniem.
Dwa tomy można podsumować jako metaforę walczenia z własnymi cieniami i lękami, ciekawością i dążeniem do celu. Nie zawsze trzeba iść utartym, konwencjonalnym szlakiem. Często warto dać sobie trochę czasu, żeby odnaleźć odpowiednią dla siebie drogę, zamiast dreptać po śladach innych "bo tak wypada/trzeba". Warto eksplorować nieznane szlaki i ścieżki umysłu.
Zapewne każdy odnajdzie w tej książce inne znaczenia, ale to jest w książkach Murakamiego cenne i piękne.

Zaraz po zakończeniu pierwszej części "Śmierci Komandora" zabrałam się za czytanie drugiego tomu. Pierwszy tom rozczarował mnie dużą ilością powtórzeń i bardzo wolną akcją, natomiast drugi tom zaspokoił mój niedosyt pod względem fabularnym. Akcja toczyła się jak to zwykle w książkach Murakamiego - niespiesznie, ale drugi tom czytało się o wiele lepiej. Był pełen metafor i...

Po dłuższej przerwie wzięłam się za drugą część Śmierci Komandora. Jak każdą książkę tego autora, czyta się lekko, przyjemnie i z zaciekawieniem. Bardzo spodobała mi się kontynuacja przygód malarza. Końca choć się nie spodziewałam, to czułam, jakby było trochę ucięte.

Po dłuższej przerwie wzięłam się za drugą część Śmierci Komandora. Jak każdą książkę tego autora, czyta się lekko, przyjemnie i z zaciekawieniem. Bardzo spodobała mi się kontynuacja przygód malarza. Końca choć się nie spodziewałam, to czułam, jakby było trochę ucięte.