Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spokojne, przewidywalne, ale dobrze napisane opowiadanie.

Spokojne, przewidywalne, ale dobrze napisane opowiadanie.

Znajomi patrzą na mnie dziwnie (tylko trochę bardziej niż zazwyczaj), bo od tygodnia opowiadam im o muchach, osach, pszczołach, chrząszczach i żukach. Wiem, że niektóre są paskudne, a u niektórych przeraża mnie to, że mają więcej nóg niż ja (nawet kiedy chodzę na czworakach). No i przede wszystkim boję się pająków, bo mogą mnie pożreć w całości, ale te przecież nie są owadami. A to będzie o przepięknych owadach.
Jest taka scena w jednym z filmów dokumentalnych Davida Attenborough, w której w Muzeum Historii Naturalnej pokazuje ogromne szafy z szufladami, a w każdej z nich inne gatunki chrząszczy. Uwielbiam takie zbiory, bardzo lubię wszelkie kolekcje i ta scena zrobiła na mnie ogromne wrażenie. A przecież według ocen nie znamy prawdopodobnie jeszcze połowy gatunków owadów, więc te ogromne pokoje, gdzieś w niedostępnych rejonach brytyjskiego muzeum są tylko wycinkiem tego co można znaleźć nie tylko w lesie tropikalnym, ale nawet w podmiejskim lasku.
“Terra insecta. Planeta owadów” Anne Sverdrup-Thygeson to opowieść o tych zwierzątkach. Opowieść fantastyczna, bo na ponad 200 stronach upakowanych jest tysiąc ciekawostek o owadach, a mimo to zachowany jest pewien porządek i nie ma mowy o zbieraninie niepowiązanych faktów, ale właśnie o opowieści. Czytając tę książkę co chwilę szukałem kogoś z kim mógłbym się podzielić kolejną ciekawostką, począwszy od wielkości owadów (są mniejsze od przekroju włosa ludzkiego, ale i takie wielkości ramienia), poprzez nazwy (jak Polemistus chewbacca), fakt, że uczą się od siebie w obrębie gatunków (poczytajcie fragment o mrówkach), osę wirusologa i inną osę, której nieobca jest chirurgia mózgu (mózgu karalucha co prawda), zjadaczy banknotów (trzymajcie majątek w kruszcach), po cykady, które nie tylko potrafią liczyć do 17, ale znalazły ciekawe zastosowanie dla liczb pierwszych.
Trudno cokolwiek napisać o tej książce nie zdradzając szczegółów, a nie chcę psuć wam zabawy, bo zaczyna się ona na pierwszej stronie i kończy na ostatniej. Nie ma tu przydługiego wstępu, który “wprowadzi nas w temat”, o owadach autorka opowiada przez całą książkę, a mam wrażenie, że zaledwie skacze po tematach na pewno ich nie wyczerpując. Całość pisana jest przyjemnym językiem, a i tłumacz wykonał dobrą robotę (i zapewne redakcja) dodając wątki dotyczące rodzimych robaczków. Jedynym minusem wydawał mi się brak obrazków, jakichkolwiek zdjęć tych stworzeń, więc najpierw próbowałem znaleźć je w sieci, ale potem zorientowałem się, że większość jest na tyle do siebie podobna, że bez głębokich studiów nie będę w stanie ich od siebie odróżnić. Dlatego w zupełności wystarczało mi określenie kogoś chrząszczem, świetlikiem, osą, muchą lub patyczakiem.
Na początku napisałem, że przeraża mnie ilość nóg u owadów, ale ta jest stała i wynosi sześć. Łatwo je dzięki temu odróżnić od pajęczaków, które mają zasadniczo sześć par odnóży (choć tylko 4 kroczne). Specjalnym dodatkiem ułatwiającym poruszanie się są oczywiście skrzydła. Ten genialny wynalazek powstał w epoce, gdy nikt i nic nie unosiło się w powietrzu i pozwoliły one owadom opanować cały świat.
Świetna książka, po jej przeczytaniu zaczniecie gapić się na much owocówki i przyglądać komarom zamiast ganiać za nimi ze zwiniętą gazetą.

Znajomi patrzą na mnie dziwnie (tylko trochę bardziej niż zazwyczaj), bo od tygodnia opowiadam im o muchach, osach, pszczołach, chrząszczach i żukach. Wiem, że niektóre są paskudne, a u niektórych przeraża mnie to, że mają więcej nóg niż ja (nawet kiedy chodzę na czworakach). No i przede wszystkim boję się pająków, bo mogą mnie pożreć w całości, ale te przecież nie są...

Specyficzna, dobra proza. Może wydawać się dziwna, ale warto dać autorce szansę i przemyśleć to o czym pisze.

Specyficzna, dobra proza. Może wydawać się dziwna, ale warto dać autorce szansę i przemyśleć to o czym pisze.

Przyjemne kolory okładki, twarda oprawa, świeżo pachnące 300 stron z okładem i przypisy. Wszystko to co lubię. A w środku historia o tym jak ludzie „widzieli” świat w różnych skalach od swoich początków do dzisiaj. „Widzieli” w cudzysłowie, bo tak naprawdę przed erą samolotów i lotów kosmicznych nikt nie widział kontynentów, oceanów i Ziemi w całości, a mimo to każda mapa była widokiem „z góry”. Niekiedy nawet obejmowała, to czego z kosmosu nie widać, czyli zaświaty. Thomas Reinertsen Berg opowiada o nazwach, skąd się mogły brać, o najstarszych mapach, o potrzebie ogarnięcia przestrzeni coraz dalej i dalej. Opowiada legendy i mity opisujące świat jakim go widzieli starożytni, pisze o pomiarach, podróżnikach, tajemniczych wyspach, pierwszych atlasach, szlakach lądowych i morskich, sposobach pokazywania rzeźby terenu. To niemalże podręcznik geografii, ale zupełnie niepodręcznikowy – czyli nie nudny, ale pełen opowieści i anegdot, przygód i szalonych przedsięwzięć. Nie będę ich opisywał, bo po to jest ta książka. Kończy historię na Google Earth i Google Maps. Ale czy to koniec historii map? Skoro cały świat można odwzorować na serwerach w skali 1:1? Może jednak nie, bo czyż nie czeka nas opisanie innych, nowych światów nie tych pod naszymi stopami, ale tych wysoko nad naszymi głowami.
I mapy! Są w niej oczywiście mapy, bardzo ładnie wydrukowane, choć brakuje mi obszerniejszych opisów w jakiejś dodatkowej tabelce (mapy opisane są w tekście książki).

Przyjemne kolory okładki, twarda oprawa, świeżo pachnące 300 stron z okładem i przypisy. Wszystko to co lubię. A w środku historia o tym jak ludzie „widzieli” świat w różnych skalach od swoich początków do dzisiaj. „Widzieli” w cudzysłowie, bo tak naprawdę przed erą samolotów i lotów kosmicznych nikt nie widział kontynentów, oceanów i Ziemi w całości, a mimo to każda mapa...