Okruchy dnia

Napisana bardzo ładnym językiem historia o pracoholiku. Stevens jest kamerdynerem tak idealnym, że momentami robi się to aż przerażające. Wszystko co robi i o czym myśli ma jakiś związek z jego pracą - pojęcie życia prywatnego nie występuje w jego słowniku. Z jednej strony człowiek nie może tego nie podziwiać, z drugiej ma ochotę momentami wedrzeć się do kart książki i potrząsnąć bohaterem. Zakończenie z jednej strony daje nadzieję, z drugiej jest trochę rozczarowujące; naprawdę liczyłam, że Stevens postanowi "rzucić to wszystko i wiać do Kislowodzka". Są jak widać nawyki, których nie da się wykorzenić po tak długim czasie.

Napisana bardzo ładnym językiem historia o pracoholiku. Stevens jest kamerdynerem tak idealnym, że momentami robi się to aż przerażające. Wszystko co robi i o czym myśli ma jakiś związek z jego pracą - pojęcie życia prywatnego nie występuje w jego słowniku. Z jednej strony człowiek nie może tego nie podziwiać, z drugiej ma ochotę momentami wedrzeć się do kart książki i...

Bardzo ładnie napisana książka o niczym.

Bardzo ładnie napisana książka o niczym.

Polecam bardzo

Polecam bardzo

Bardzo nostalgiczna książka. Mamy tu starego kamerdynera, który w trakcie podróży przez Anglię snuje wspomnienia. Związane oczywiście z pracą, bo Stevens całe życie żył pracą. Którą wykonywał doskonale oczywiście. Ale przez to stracił szansę na własne szczęście.
Nie jest to pozycja w moim klimacie. Ale doceniam niesamowity kunszt pisarski. Styl narracji ułatwiał przeniesienie się do minionej epoki. Jest to książka, po którą warto sięgnąć.

Bardzo nostalgiczna książka. Mamy tu starego kamerdynera, który w trakcie podróży przez Anglię snuje wspomnienia. Związane oczywiście z pracą, bo Stevens całe życie żył pracą. Którą wykonywał doskonale oczywiście. Ale przez to stracił szansę na własne szczęście.
Nie jest to pozycja w moim klimacie. Ale doceniam niesamowity kunszt pisarski. Styl narracji ułatwiał...

Istnieje taki rodzaj ludzi, którzy nie mogą znieść własnego szczęścia. Kiedy tylko w życiu zaczyna im się układać i robi się zbyt stabilnie - natychmiast spieszą, by to zrujnować. Udany związek? Pora na dramatyczną kłótnię o nic. Zbliżający się w pracy awans? Czas uznać, że ta ścieżka kariery jednak im nie odpowiada. Paradoksalnie strefą komfortu jest dla nich cierpienie, chociaż za nic w świecie się do tego nie przyznają. Dla takich ludzi jest ta książka - w przypadku zbyt dobrego nastroju gwarantuje co najmniej kilka dni depresji po lekturze, więc doskonale nadaje się na potrzebny zastrzyk emocjonalnej destabilizacji, kiedy wszystko inne zawodzi. Jest to także gratka dla osób przyzwyczajonych do funkcjonowania w toksycznych relacjach, jako że narrator kłamie czytelnikowi prosto w twarz bez żadnej krępacji (a czytelnik taki jak ja jeszcze pochwali autora za to ciekawe i wirtuozersko użyte rozwiązanie, do cholery).
Podsumowując - doskonała pozycja dla wszystkich, którzy jeszcze nie dojrzeli do psychoterapii.

Istnieje taki rodzaj ludzi, którzy nie mogą znieść własnego szczęścia. Kiedy tylko w życiu zaczyna im się układać i robi się zbyt stabilnie - natychmiast spieszą, by to zrujnować. Udany związek? Pora na dramatyczną kłótnię o nic. Zbliżający się w pracy awans? Czas uznać, że ta ścieżka kariery jednak im nie odpowiada. Paradoksalnie strefą komfortu jest dla nich cierpienie,...

To najpiękniejsza książka jaką w ostatnim czasie przeczytałam. Wzruszająca historia starego kamerdynera, który w czasie swojej pierwszej podróży po Anglii wraca myślami do wydarzeń z przeszłości. Razem z bohaterem możemy zastanowić się nad tym, jaki wpływ na nasze życie mają wybory, których dokonujemy każdego dnia, jak ważne jest co w życiu stawiamy na pierwszym miejscu, jakie są nasze priorytety oraz że nawet z pozoru najbłahsze wydarzenie z perspektywy czasu może okazać się momentem zwrotnym. Na koniec uroniłam nawet łzę, bo nic nie zasmuca mnie bardziej niż niewykorzystane szanse.

To najpiękniejsza książka jaką w ostatnim czasie przeczytałam. Wzruszająca historia starego kamerdynera, który w czasie swojej pierwszej podróży po Anglii wraca myślami do wydarzeń z przeszłości. Razem z bohaterem możemy zastanowić się nad tym, jaki wpływ na nasze życie mają wybory, których dokonujemy każdego dnia, jak ważne jest co w życiu stawiamy na pierwszym miejscu,...

Tworzenie i zapisywanie wspomnień jest dla mnie niesłychanie ważne. Stanowią one przecież niemal najważniejszy element naszej tożsamości. Skrupulatnie zatem notuję w dzienniku drobiazgi, zatrzymuję na fotografiach dziecięce uśmiechy, wspólne zabawy, staram się uchwycić tę niezwykłą więź, która nas łączy. Niekiedy - w chwilach szczególnego rozrzewnienia - powracam do minionych chwil, szukam w pamięci obrazów, zapachów, faktur, ciepła. I czuję przeogromną wdzięczność, że mam do czego - że te wyjątkowe okruchy dnia nie zostały stłamszone przez codzienność.

Główny bohater powieści Ishiguro, doświadczony kamerdyner Stevens, także sięga do wspomnień ze swojego życia - z tą różnicą, że jego tożsamość została sprzężona z funkcją, jaką pełnił w Darlington Hall. O czym jest to zatem książka? O poświęceniu własnego losu w imię zawodowego perfekcjonizmu? O lojalności, przekraczającej niekiedy osobistą moralność? O poszukiwaniu własnej godności? A może o samotności i niewykorzystanych szansach? W zasadzie każda odpowiedź będzie poprawna. Powieść ta daje wiele do myślenia, a jej słodko-gorzkie zakończenie potęguje poczucie, że rezygnowanie z siebie w imię konwenansów - choć społecznie podziwiane - nie przynosi satysfakcji i szczęścia.

Tworzenie i zapisywanie wspomnień jest dla mnie niesłychanie ważne. Stanowią one przecież niemal najważniejszy element naszej tożsamości. Skrupulatnie zatem notuję w dzienniku drobiazgi, zatrzymuję na fotografiach dziecięce uśmiechy, wspólne zabawy, staram się uchwycić tę niezwykłą więź, która nas łączy. Niekiedy - w chwilach szczególnego rozrzewnienia - powracam do...

Mam problem z książkami, na których pojawiają się, mające zachęcić czytelnika, hasła: "New York Times Bestseller" "USA Today' s Bestseller" "Amazon Bestseller", czy polskie " Top 10 książek empiku". Odstrasza mnie to i zniechęca. Do tej pory unikam Mroza, Bondy, Michalak, czy chociażby Sparksa i Kinga. "Harrego Pottera" przeczytalam kilkanaście lat po szale, jaki ogarnął czytelników na całym świecie.
Kiedy Kazuo Ishiguro został laureatem Nobla w 2017 roku i wszędzie zaczęły się pojawiać tytuły jego książek, również zaniechałam lektury. Nie chciałam, by i nagrody, i cudze opinie wpływały na mój osąd i gust. I bardzo się cieszę, bo mogłam w spokoju delektować się tą wspaniałą prozą.

Losy kamerdynera Stevensa, który służy w wielkiej rezydencji Darlington Hall i sprawia, że cały mechanizm, niezbędny do zarządzania tak ogromną posiadłością, działa bez zarzutu. Stevens jest całkowicie poświęcony swojej pracy, nie bacząc na własne życie, które przebiega mu przed oczami, codziennie dba, by posiłki były podane o czasie, by panowie mieli tyton i alkohol i by w spokoju mogli oddawać się politycznym dysputom. Niewidzalny, bezwzględnie przestrzega określonych reguł i porządku, nie poddając się emocjom, czy romantycznym uniesieniom. Nawet umierający ojciec nie jest w stanie odciągnąć go od obowiązków.

Kiedy wspomina lata służby, tlumaczy sam sobie, że gdyby pozwolił sobie na osobiste szczęście, wówczas nie byłby najlepszy, najbardziej "godny" swojego fachu ani służby lordowi Darlingtonowi, ktoremu oddał najlepsze lata swojego życia.
Niewypowiedziane słowa, spojrzenia, między Stevensem a ochmistrzynią ranią do głębi. Niemy krzyk, który nie ma ujścia.

Poruszająca, "elegancka" historia, która skłania do życiowych refleksji na temat miłości, sukscesu, radości z życia nieubłaganego czasu i przemijania.

Równie udana jest ekranizacja. Twarze Stevensa oraz pani Kenton już zawsze będą mieli Anthony Hopkins oraz Emma Thompson.

Mam problem z książkami, na których pojawiają się, mające zachęcić czytelnika, hasła: "New York Times Bestseller" "USA Today' s Bestseller" "Amazon Bestseller", czy polskie " Top 10 książek empiku". Odstrasza mnie to i zniechęca. Do tej pory unikam Mroza, Bondy, Michalak, czy chociażby Sparksa i Kinga. "Harrego Pottera" przeczytalam kilkanaście lat po szale, jaki ogarnął...

Kiedy wierność etosowi zawodowemu staje ponad własnymi pragnieniami i myślami do tego stopnia, że nawet we własnej narracji człowiek się do nich nie przyznaje. To, że gdzieś tam blado istnieją, widać głównie w nieporadnych próbach działania, paradoksalnie tłumaczonych również tymże etosem!

Kiedy wierność etosowi zawodowemu staje ponad własnymi pragnieniami i myślami do tego stopnia, że nawet we własnej narracji człowiek się do nich nie przyznaje. To, że gdzieś tam blado istnieją, widać głównie w nieporadnych próbach działania, paradoksalnie tłumaczonych również tymże etosem!

Ishiguro w swojej prawdopodobnie najlepszej powieśći poprzez historię jednostki wznosi do wielkiego poziomu.W Okruchach dnia dostajemy historię kamerdynera Stevensa,który poprzez swoją nienaganną pracę pokazuje czym jest praca i jak ją wykonywać.
Okruchy dnia pokazują jak wygląda życie kamerdynera ,nie jest wymarzona praca mimo to glowny bohater w swojej perfekcji,zapomina o swoim życiu.
Proza Kazuo Ishiguro pokazuje jak bardzo ważni są ludzie bez względu na status i funkcje w społeczeństwie,oraz mówi nam o tym ,że trzeba żyć żeby niczego nie żałować.
Okruchy dnia to dowód na zasłużony Nobel dla Ishiguro, powieść Ishiguro pokazuje nam brytyjski styl poprzez styl,maniery,historię oraz język. Natomiast Okruchy dnia łatwo przenoszą czytelnika w zupełnie inną rzeczywistość.

Ishiguro w swojej prawdopodobnie najlepszej powieśći poprzez historię jednostki wznosi do wielkiego poziomu.W Okruchach dnia dostajemy historię kamerdynera Stevensa,który poprzez swoją nienaganną pracę pokazuje czym jest praca i jak ją wykonywać.
Okruchy dnia pokazują jak wygląda życie kamerdynera ,nie jest wymarzona praca mimo to glowny bohater w swojej...