Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety, mimo, iż intencje były dobre, to książka wyszła bardzo źle. Zbiór banałów, które mogą być przydatne wyłącznie dla bardzo początkujących i dodatkowo kilka bzdur (nie, odchodów zwierząt jedzących mięso nie wolno wrzucać do kompostu, zaś orzechy piorące mają mniejszą skuteczność działania niż sama woda). Nie jestem pewna, czy oryginalny tekst też jest tak kiepski językowo, ale polskie wydanie jest okropne – kalki językowe, infantylny sposób zwracania się do odbiorcy, brak jednorodnego stylu podawania informacji (albo odsyłanie do niszowych sklepów lub witryn, albo "poszukaj sobie w Googlach"). Dodatkowo tworzenie narracji, gdzie drobne zmiany są teoretycznie proste i tanie (bo są), ale z drugiej strony uwaga, w połowie polecanych przykładów znajduje się informacja, że należy szukać danego produktu w "ekskluzywnych sklepach" (przy okazji, od kiedy Lush jest "ekskluzywny"?). Dodatkowo, wszystkie przykłady są mocno brytyjskocentryczne i nawet nie zadano sobie trudu, by choć część rozwiązań pokazać na polskim gruncie (a nie wymagałoby to wcale wielkiego wysiłku). Szkoda, bo książka miała spory potencjał, który strasznie zmarnowano.

Niestety, mimo, iż intencje były dobre, to książka wyszła bardzo źle. Zbiór banałów, które mogą być przydatne wyłącznie dla bardzo początkujących i dodatkowo kilka bzdur (nie, odchodów zwierząt jedzących mięso nie wolno wrzucać do kompostu, zaś orzechy piorące mają mniejszą skuteczność działania niż sama woda). Nie jestem pewna, czy oryginalny tekst też jest tak kiepski...

Miałam z tą książką ogromny problem. Z oceną jej również. Początek - całkiem dobry, obiektywny, można nawet miejscami powiedzieć, że uroczy (może tylko trochę za dużo zachwytów nad Murakamim, ale jestem w stanie to wybaczyć). Ale potem, im bliżej końca, tym częściej zdarzało mi się odrzucić książkę z niesamowitym zdumieniem wypisanym na twarzy. Ba, przyznaję się do rzucania inwektyw. Na głos. Jak osoba, która jest z wykształcenia kulturoznawcą, może pleść takie farmazony?!? Nie jestem ekspertką od kultury Japonii, nie jestem fanką mangi i anime, gram w niewiele gier elektronicznych, oglądałam może raptem kilka filmów japońskich. Ale do cholery, ja wiem więcej o "subkulturze" otaku. (Kwestią opisania w książce gejsz nawet nie chcę się zajmować). Autorka nie rozmawia z osobami, o których pisze. Zwyczajnie płytko i pobieżnie się na nie patrzy, przyczepia im etykietki i idzie dalej. Przez wszystkie rozdziały poświęcone otaku uparcie odmawia im prawa do nazwy innej niż "mali chłopcy". Rozumiem, że można nie rozumieć tego fenomenu, o czym autorka otwarcie mówi. Rozumiem. Ale niezrozumienie nie uprawnia nikogo do pogardy, która niestety jest tutaj bardzo wyczuwalna. Infantylizowanie, brak wgłębiania się w przyczyny wielu zjawisk, pobieżne "przelecenie" pewnych kwestii (chociażby problem hikokomiri) bez jakichkolwiek merytorycznych wniosków, a nawet z krzywdząco stereotypowymi konkluzjami, spłycenie całej, ogromnej i niejednolitej grupy jaką są otaku to bandy małych, zaniedbujących wszystko dzieci w ciałach dorosłych przejawiających zachowania maniakalne, otaku płci żeńskiej przedstawione jako dziewczęta które przechodzą krótką 'fazę' albo jako jakieś kopnięte kuriozum, którego autorka nie potrafi ogarnąć (przynajmniej tutaj się do tego przyznaje), przykłady można mnożyć. O ironio, książka zaczyna się podziękowaniami za "możliwość prowadzenia badań nad subkulturą otaku". To było tak na poważnie?
Ogólnie - połowa książki to całkiem niezłe refleksje na temat Japonii, jej kultury i ludzi, zaś druga połowa książki to irytujący stos stereotypów i powierzchownych opisów, które wzbudzają zażenowanie i wściekłość jednocześnie. Zawiodłam się niemożliwie wręcz.

Miałam z tą książką ogromny problem. Z oceną jej również. Początek - całkiem dobry, obiektywny, można nawet miejscami powiedzieć, że uroczy (może tylko trochę za dużo zachwytów nad Murakamim, ale jestem w stanie to wybaczyć). Ale potem, im bliżej końca, tym częściej zdarzało mi się odrzucić książkę z niesamowitym zdumieniem wypisanym na twarzy. Ba, przyznaję się do rzucania...

Szału nie ma, a autorce powinno zabrać się kredki. Te rysunki bolą.

Szału nie ma, a autorce powinno zabrać się kredki. Te rysunki bolą.