Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O rodzinie kurdyjskich emigrantów z Turcji od lat żyjących w Niemczech.

Powieść w pewnym sensie niekomfortowa, odsłania bowiem to, co w zamyśle miało pozostać ukryte i przemilczane, a kiedy wybrzmiało, boleśnie rani, zbudowana na emocjach książka o skomplikowanej naturze rodzinnych relacji, jednocześnie wielowarstwowa proza społeczno-obyczajowa o tożsamości: osobistej, społecznej i kulturowej, być może nawet tych warstw jest zbyt wiele ; )

„Kurdystan. Ta nazwa brzmiała przepięknie, a jednocześnie tak, jak gdyby należało wypowiadać ją bardzo cicho i ostrożnie.” 

Kurdowie, jak głosi legenda, potomkowie dżinów / potężnych duchów / to jedna z największych grup etnicznych na Bliskim Wschodzie, zamieszkująca głównie historyczny region Kurdystanu i Anatolii, czyli rejony Turcji, Iranu, Iraku oraz Syrii, w kulturze kurdyjskiej dżiny stanowią integralną i nieodłączną część rzeczywistości, jedocześnie najprostszy sposób tłumaczenia konfliktów i życiowych katastrof.

„W tej rodzinie walka od zawsze wygląda tak samo: wieloznaczne spojrzenia, odwrócony wzrok, całe mnóstwo rzeczy, o których nigdy nikt nie mówi na głos i przez to coraz ciężej wiszą one w powietrzu, wszyscy bowiem wiedzą, co wyraża i przeciw czemu jest skierowane to, co niewypowiedziane.”

Pomiar natężenia uczuć czasu minionego tworzy niezwykle emocjonalną narrację.

O rodzinie kurdyjskich emigrantów z Turcji od lat żyjących w Niemczech.

Powieść w pewnym sensie niekomfortowa, odsłania bowiem to, co w zamyśle miało pozostać ukryte i przemilczane, a kiedy wybrzmiało, boleśnie rani, zbudowana na emocjach książka o skomplikowanej naturze rodzinnych relacji, jednocześnie wielowarstwowa proza społeczno-obyczajowa o tożsamości: osobistej,...

„Łódź się budziła.”, jest to zdanie otwierające powieść Władysława Reymonta „Ziemia obiecana”, jednocześnie metafora narodzin miasta i syntetyczna recenzja książki „Bracia Aszkenazy” Israela Joshuy Singera / 1893-1944 / pisarza i dramaturga tworzącego w języku jidysz, starszego brata noblisty Izaaca.

Aby fenomen powstania Łodzi rozumieć, trzeba życie mieszkańców „bawełnianej metropolii” widzieć na długiej taśmie historii, niniejsza powieść / nie pozbawiona konfliktów na tle etnicznym i kulturowym / daje taką możliwość, precyzja, z jaką autor oddał ducha czasów minionych, zasługuje na najwyższe uznanie.

W Reymontowskiej panoramie Łodzi nie ma zaborców: Rosjan, owszem żyją obok siebie Polacy, Niemcy i Żydzi, cień zaborcy pozostaje jednak niedopowiedziany, natomiast u Singera jest wprost przeciwnie, mamy całe spektrum doznań ; ) czytaj absolutnie fenomenalne łódzkie teatrum / łódzkie uniwersum.

Łódzkie uniwersum czyli interesy, ludzie pochyleni nad warsztatami, weksle, hossy i bessy, zarobki i straty, pończoszniczki, szwaczki i krawcowe, tkacze, krawcy, szewcy, subiekci sklepów, buchalterzy, robotnicy i bogacze, tkalnie i przędzalnie, wełna i bawełna, kupcy i kramarze, szpularki i furmani fabryczni ; )

Rozległość społecznych obserwacji jest imponująca, narodziny przemysłu wyostrzają ekonomiczne nierówności, autor przedstawia tych, którym się powiodło i tych, którym fortuna nie sprzyja, o buntach i strajkach robotniczych w powieści Reymonta się nie słyszy, Singer słuch ma absolutny.

Autor nie jest może tak bardzo wyrafinowany, równie błyskotliwy i zabawny, jak Reymont, więc zwrotów typu: „robota nie gęś, ona się nie wytopi” lub „ta ma pyszny fason, szkoda, że piegowata” ; ) nie znajdziemy, jednak fakt, że tandeta daje najwyższe zyski : ) podkreślono grubą kreską.

Literackie odkrycie roku, poza „Ziemią obiecaną” nic równie interesującego o Łodzi nie przeczytacie, możecie tu jedynie przyjechać, Stary Cmentarz przy ulicy Ogrodowej, miejsce spoczynku największych rodów fabrykanckich, w słońcu i brokacie z jesiennych liści prezentuje się po prostu wspaniale.

„Łódź się budziła.”, jest to zdanie otwierające powieść Władysława Reymonta „Ziemia obiecana”, jednocześnie metafora narodzin miasta i syntetyczna recenzja książki „Bracia Aszkenazy” Israela Joshuy Singera / 1893-1944 / pisarza i dramaturga tworzącego w języku jidysz, starszego brata noblisty Izaaca.

Aby fenomen powstania Łodzi rozumieć, trzeba życie mieszkańców...

Pogoń za pieniędzmi i erotyka wypełniająca życiową pustkę, pod pewnymi względami jest to powieść dla czytelnika wysoko ceniącego powab rozpusty ; ) zdeprawowany świat intryg, kłamstw i namiętności Isaac Bashevis Singer ubrał w kostium sensacji o bulwarowym zabarwieniu.

Historia pełna etycznych i duchowych wątpliwości.

„Czy to nie jest prawda, że wszystkie nieszczęścia zaczynają się od kobiet?”

Początek XX wieku, pisarz kreśli portret dawnej żydowskiej Warszawy i jej mieszkańców, trzeba przyznać, że robi to w sposób wiarygodny i absolutnie fantastyczny, Maks i Flora wracają z Argentyny do Polski, wraz z bohaterami przenosimy się z Buenos Aires do Warszawy i bliskiej pisarzowi tradycji kulturowej.

Singer do końca życia, w myślach i na kartach swoich utworów, wracał na ulicę Krochmalną w Warszawie, tak jest i tym razem, jest w tym głęboki sens i jest logika, bowiem światem pierwszym noblisty, zarówno w sensie duchowym, jak i geograficznym, na zawsze pozostała Warszawa.

„A gdy mieli przyjść goście, gotowała takie frykasy, że sam cesarz nie je lepszych. Zapach jej kiszonej kapusty z podrobami, flaczków czy siekanych jajek z cebulą niósł się od Krochmalnej po Smoczą, a stamtąd aż na Solec.” Pięknie napisana powieść. Literackie zanurzenie w tkance istnienia, w odwiecznym upływie czasu.

Pogoń za pieniędzmi i erotyka wypełniająca życiową pustkę, pod pewnymi względami jest to powieść dla czytelnika wysoko ceniącego powab rozpusty ; ) zdeprawowany świat intryg, kłamstw i namiętności Isaac Bashevis Singer ubrał w kostium sensacji o bulwarowym zabarwieniu.

Historia pełna etycznych i duchowych wątpliwości.

„Czy to nie jest prawda, że wszystkie nieszczęścia...

Wszelkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że Hemingway przygotował alternatywne wersje zakończenia książki, z happy endu zrezygnował, przeczuwał bowiem, że takie rozwiązanie osłabi pacyfistyczny przekaz utworu.

Powieść z roku 1929.

Klasyka literatury wojennej oraz prozy miłosnej, w moim odczuciu mocno staroświecka, z uwagi na skłonność do powtórzeń, liczne dialogi nawiązujące do mowy potocznej i niepolerowaną amerykańską prostotę stylu, momentami nieznośna.

Niezależnie jednak od wad lub zalet stylu, jest to znaczący głos w debacie na temat niszczycielskiego chaosu będącego istotą każdej wojny oraz destrukcyjnego pływu konfliktów zbrojnych na życie zwykłych ludzi.

Wszelkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że Hemingway przygotował alternatywne wersje zakończenia książki, z happy endu zrezygnował, przeczuwał bowiem, że takie rozwiązanie osłabi pacyfistyczny przekaz utworu.

Powieść z roku 1929.

Klasyka literatury wojennej oraz prozy miłosnej, w moim odczuciu mocno staroświecka, z uwagi na skłonność do powtórzeń, liczne dialogi...

Słowiańskie korzenie, włoski temperament i francuski styl bycia, metafory i melancholia, niestety również traumatyczne doświadczenia wojenne zostające w człowieku na całe życie.

Słowiańskie korzenie, włoski temperament i francuski styl bycia, metafory i melancholia, niestety również traumatyczne doświadczenia wojenne zostające w człowieku na całe życie.

Bohaterka książki ma na imię Diana, pochodzi z Irpienia.

Wojna w Ukrainie nie wpływa jedynie na pokolenie biorące w niej udział, stygmatyzuje także życie dzieci tego pokolenia, jest źródłem stresu, zachowań autodestrukcyjnych i zachorowań na depresję.

Portret ukraińskich uchodźców wojennych znajdujących schronienie w Wiedniu, traumy i niepowetowane straty, trudno o nich mówić, zapomnieć nie sposób, trzeba jednak nauczyć się z nimi żyć.

Wzruszająca książka napisana w formie listów kilkunastoletniej bohaterki do nieobecnej mamy, mają zadanie terapeutyczne, każdy z listów zaczynają się pytaniem: A pamiętasz, mamo?

Bohaterka książki ma na imię Diana, pochodzi z Irpienia.

Wojna w Ukrainie nie wpływa jedynie na pokolenie biorące w niej udział, stygmatyzuje także życie dzieci tego pokolenia, jest źródłem stresu, zachowań autodestrukcyjnych i zachorowań na depresję.

Portret ukraińskich uchodźców wojennych znajdujących schronienie w Wiedniu, traumy i niepowetowane straty, trudno o nich...

Jon Fosse patrzy w siebie.

Światem pierwszym, zarówno w sensie geograficznym, jak i duchowym, laureata literackiej Nagrody Nobla / 2023 jest zachodnie wybrzeże Norwegii, co po raz kolejny prowadzi do nostalgicznej refleksji, że być może każda znacząca literatura jest lokalna, wręcz prowincjonalna, płynie bowiem z serca.

” […] czy to wiadomo, na co kto patrzy? Sądzi się na to czy na tamto patrzy, a może patrzy się w siebie. O, w sobie też ma człowiek widoki.” Wiesław Myśliwski / „Traktat o łuskaniu fasoli”

Proza zbudowana na obrazach, jakie każdy człowiek nosi w sobie, „prawie wszystkie są związane z czymś, czego wspominanie boli”, w warstwie narracyjnej literatura lokalna, wręcz prowincjonalna, ma jednak wymiar uniwersalny, mówi o problemach upływającego czasu, miłości, przyjaźni, pracy, samotności, nałogach, kwestiach wiary, śmierci oraz trosce o drugiego człowieka.

W sposób precyzyjny i niezwykle wiarygodny Jon Fosse buduje krajobraz wewnętrzny człowieka, z każdą stroną zapadając się coraz głębiej w to, co widzi, moje pierwsze spotkanie z autorem, powieść bardzo osobista, kontemplacyjna i bezkompromisowa, napisana w osobliwy, nowatorski, odważny formalnie sposób, nosząca wszelkie cechy literatury wymagającej.

„Już nie pijesz? mówi ona
Nie, mówię
i zapada cisza
A Ales, twoja żona? Mówi ona
Umarła mi, mówię”

Jon Fosse patrzy w siebie.

Światem pierwszym, zarówno w sensie geograficznym, jak i duchowym, laureata literackiej Nagrody Nobla / 2023 jest zachodnie wybrzeże Norwegii, co po raz kolejny prowadzi do nostalgicznej refleksji, że być może każda znacząca literatura jest lokalna, wręcz prowincjonalna, płynie bowiem z serca.

” […] czy to wiadomo, na co kto patrzy? Sądzi się...

Jak trzymanie dłoni nad ogniskiem, można się przy tej powieści ogrzać.

Hatoko Amemiya / dla przyjaciół Poppo / prowadzi w Kamakurze, na wyspie Honsiu, sklep papierniczy, zajmuje się również pisaniem listów na życzenie.

Pieśń pochwalna na cześć życia i zmieniających się pór roku / mieszkańców Japonii, nawet jeśli nie wygrywają pierwszych nagród w konkursie życia, satysfakcjonuje własny los, co przekłada się na szczególne osiągnięcie: medytacyjny spokój / czytając kolejne rozdziały miałam wrażenie, że Ito Ogawa, przesyła czytelnikom na całym świecie życzenia wszelkiej pomyślności.

Literatura to język, bowiem to język ustanawia świat książki, warstwa językowa i stylistyczna jest daleka od ideału, nie sposób dociec czy jest to kwestia tekstu, redakcji czy tłumaczenia, mimo wspaniałego przesłania mam kłopot z oceną książki, z jednej strony jest bardzo japońska, subtelna, kameralna, z drugiej - brak zapadających w pamięć zmysłowych zdań budujących literacki wszechświat.

Powieść zachęca, by naśladować rzekę, ze spokojem przyjmować życie.

Jak trzymanie dłoni nad ogniskiem, można się przy tej powieści ogrzać.

Hatoko Amemiya / dla przyjaciół Poppo / prowadzi w Kamakurze, na wyspie Honsiu, sklep papierniczy, zajmuje się również pisaniem listów na życzenie.

Pieśń pochwalna na cześć życia i zmieniających się pór roku / mieszkańców Japonii, nawet jeśli nie wygrywają pierwszych nagród w konkursie życia,...

Elegia autobiograficzna / 1955-2005

Jugosławia / państwo narodów południowosłowiańskich

„Zdrowie prymitywnych Bośniaków i kulturalnych Słoweńców!”

Powyższy toast mógłby wskazywać na to, że jest to rapsodia na butelkę rakii i cztery kieliszki, tak nie jest, jest to saga rodzinna / o narracji poprowadzonej w sposób autentyczny i przemyślany / o rozstaniach z poprzednim życiem, problemach dotyczących relacji rodzinnych i odpowiedzialności za bliskich.

„Czasem siadywał pod figą i obserwował mgłę, która rodziła się w dolinie poniżej domu. Nie potrafi cieszyć się ani tym widokiem, ani samotnością, ani pięknem natury, nie chciał jednak przeszkadzać Janie w lekturze, więc siedział w ciszy i czekał, aż skończy rozdział, odnajdzie go i w kilku zdaniach streści przeczytany fragment, upraszczając opowieść, bo nie lubił długich, zawiłych historii.”

Historia utraconego spokoju ducha i błędów nie do naprawienia.

Tęsknota związana z potrzebą ponownego odkrycia śladów zagubionego dzieciństwa i młodości oraz wywołująca zadumę i refleksję nostalgia za przeszłością / powodowana pragnieniem powrotu / prowadzą do konstatacji, że „im bardziej coś jest nieosiągalne, tym bardziej ta nieosiągalność boli.”

„Miłość jest piękna, ale nie jest wolnością, bo wiąże nas z tymi, których kochamy, w miłości czujemy czasem, że coś nie pozwala nam się oderwać od ziemi, czujemy, jak obumierają nam skrzydła.”

Polifoniczna opowieść o próbach rozplątania tego, czego rozplątać nie sposób, trudnych pożegnaniach i jeszcze trudniejszych powrotach, ogromnym strachu przed miłością, ponieważ miłość nie jest wolnością i wolności / złudzeniu wszystkich złudzeń / będącej jedynie synonimem samotności.

Literatura zapadająca w pamięć.

Elegia autobiograficzna / 1955-2005

Jugosławia / państwo narodów południowosłowiańskich

„Zdrowie prymitywnych Bośniaków i kulturalnych Słoweńców!”

Powyższy toast mógłby wskazywać na to, że jest to rapsodia na butelkę rakii i cztery kieliszki, tak nie jest, jest to saga rodzinna / o narracji poprowadzonej w sposób autentyczny i przemyślany / o rozstaniach z poprzednim...

Literacki labirynt czy literacki wybryk?

Powieść egzystencjonalna, rozprawa filozoficzna, oniryczna baśń czy psychologiczny thriller?

W moim odczuciu labirynt / w zależności od stanu umysłu: wprawiający w zdumienie, zachwyt lub popłoch / labirynt z gatunku: „jak daleko można posunąć się za daleko”.

Jak wiemy, istnieją pisarze zdolni i zdolni do wszystkiego. ; )

Nie zapominajmy również o tym, że samotność, to taki stan ducha, gdy człowiek nie bardzo radzi sobie nawet z tak prostą czynnością, jak przyszycie guzika. Na szczęście spotyka w pasmanterii koleżankę z lat dzieciństwa i od tej chwili razem pokonują zmyśloną przez pisarza drogę skomplikowanych przejść i korytarzy.

Wysłuchałam podczas spaceru nad Wisłą.

Literacki labirynt czy literacki wybryk?

Powieść egzystencjonalna, rozprawa filozoficzna, oniryczna baśń czy psychologiczny thriller?

W moim odczuciu labirynt / w zależności od stanu umysłu: wprawiający w zdumienie, zachwyt lub popłoch / labirynt z gatunku: „jak daleko można posunąć się za daleko”.

Jak wiemy, istnieją pisarze zdolni i zdolni do wszystkiego. ; )

Nie...

„Co nie przystoi, tego nie czyń, co nie jest prawdą, tego nie mów.”

Marek Aureliusz / 121 n.e. - 180 n.e. / cesarz rzymski, pisarz i filozof / zaleca rozwagę w sądach i życzliwość wobec ludzi / „ilu to ludzi zmarło i rozsypało się w proch, którzy ze sobą nawzajem walczyli, nawzajem się podejrzewali, nienawidzili, szli z sobą na noże, o tym pomyśl i wreszcie odpocznij” / „usuń wyobrażenie, a usunie się i poczucie, usunie się i krzywda”.

„Dopóki żyjesz, bądź dobry.”

Miniatura literacka / traktat filozoficzny sprowadzający do konstatacji, że prawdziwym osiągnięciem człowieka jest życie wewnętrzne wyrażające się w rozmaity sposób, bowiem „wszystko, co materialne szybko znika w istocie wszechświata, wszelką przyczynę chłonie w siebie wszech-przyczyna, wszelkie wspomnienie chłonie w siebie wszech-wieczność.”

„Co nie przystoi, tego nie czyń, co nie jest prawdą, tego nie mów.”

Marek Aureliusz / 121 n.e. - 180 n.e. / cesarz rzymski, pisarz i filozof / zaleca rozwagę w sądach i życzliwość wobec ludzi / „ilu to ludzi zmarło i rozsypało się w proch, którzy ze sobą nawzajem walczyli, nawzajem się podejrzewali, nienawidzili, szli z sobą na noże, o tym pomyśl i wreszcie odpocznij” /...

28 czerwca 1491 / Greenwich / Anglia

Na świat przychodzi syn Henryka VII i Elżbiety York.

W wieku lat 18. zostaje królem Anglii.

Sprawy polityki, Kościoła, ale też alkowy w życiu Henryka VIII / 1491 - 1547 / króla Anglii i Irlandii / ciężko oddzielić, bowiem przez cały czas się ze sobą przeplatają. Król miewa problemy z dochowaniem wierności małżeńskiej, nie jest jednak ani bardziej niemoralny, ani nie odróżnia się zbytnio, od innych koronowanych głów ówczesnej Europy.

Historia rozdziału Kościoła anglikańskiego od Kościoła katolickiego, biografia króla marzącego o połączeniu Anglii i Szkocji w jedno państwo pod berłem Cesarza Wielkiej Brytanii, nade wszystko jednak opowieść o początkach kształtowania się nowoczesnego, europejskiego kraju oraz historia umacniania szeroko pojętej tożsamości narodowej.

28 czerwca 1491 / Greenwich / Anglia

Na świat przychodzi syn Henryka VII i Elżbiety York.

W wieku lat 18. zostaje królem Anglii.

Sprawy polityki, Kościoła, ale też alkowy w życiu Henryka VIII / 1491 - 1547 / króla Anglii i Irlandii / ciężko oddzielić, bowiem przez cały czas się ze sobą przeplatają. Król miewa problemy z dochowaniem wierności małżeńskiej, nie jest jednak...

7 września 1533 / Greenwich / Anglia

Na świat przychodzi córka Henryka VIII i Anny Boleyn.

W wieku lat 25. zostaje królową Anglii.

Miniatura literacka, zanurzenie w tkance historii, w odwiecznym upływie stuleci, podróż w czasie oznaczająca przeniesienie w rzeczywistość inną, niż otaczająca nas co dzień, zobaczenie świata i zamieszkujących ten świat postaci od nowa.

Era elżbietańska / złoty wiek.

Ostania z dynastii Tudorów / poślubiona Anglii / opowieść o walkach o wpływy i władzę, intrygach, konfliktach politycznych oraz o tym, że w każdej epoce niegodziwcy próbowali maskować swoje niecne postępki oddaniem sprawom religii.

Wysłuchałam audiobooka w interpretacji Filipa Kosiora.

7 września 1533 / Greenwich / Anglia

Na świat przychodzi córka Henryka VIII i Anny Boleyn.

W wieku lat 25. zostaje królową Anglii.

Miniatura literacka, zanurzenie w tkance historii, w odwiecznym upływie stuleci, podróż w czasie oznaczająca przeniesienie w rzeczywistość inną, niż otaczająca nas co dzień, zobaczenie świata i zamieszkujących ten świat postaci od nowa.

Era...

Napisana z wdziękiem, polotem i pazurem erudycji książka. Nie jest to jednak biografia kompozytora, ani nawet opowieść o przybywającym do Paryża w latach 30. XIX wieku - „z głową pełną nokturnów i ballad, z księżycową urodą i wątłym zdrowiem” - Fryderyku Chopinie. Bardziej historia pewnej epoki i wydarzeń z czasów kultu fortepianu i koncertów „dans le salon”.

„Na długo przed wanną i prysznicem fortepian stal się nieodzownym ekwipunkiem paryskiego mieszkania.” - pisze autor, podkreślając, że najelegantsze przyjęcia muzyczne owych czasów odbywały się w ambasadzie austriackiej. Podczas salonowych spotkań nie brakuje muzycznych pojedynków, a urok osobisty Chopina staje się równie sławny jak jego muzyka.

Chopin uważa, że słowem najlepiej oddającym istotę jego sztuki jest żal, rozumiany jako nostalgia i tęsknota, skarga i lament, bolesna pretensja i jeszcze coś nieokreślonego, co można zrozumieć tylko słuchając jego muzyki. Paryż, zachwycający w pierwszych dniach po przyjeździe, „wszędzie śmieją się i tańczą, wszędzie słyszy się żarty i wesołe kpiny”, z czasem ujawnia mniej przyjazne oblicze.

Napisana z wdziękiem, polotem i pazurem erudycji książka. Nie jest to jednak biografia kompozytora, ani nawet opowieść o przybywającym do Paryża w latach 30. XIX wieku - „z głową pełną nokturnów i ballad, z księżycową urodą i wątłym zdrowiem” - Fryderyku Chopinie. Bardziej historia pewnej epoki i wydarzeń z czasów kultu fortepianu i koncertów „dans le salon”.

„Na długo...

Amos Oz, izraelski pisarz, publicysta i eseista, uważał, że każda znacząca literatura jest lokalna, wręcz prowincjonalna, jest w tym ziarnko prawdy, Singer do końca życia, w myślach i na kartach swoich utworów, wracał na ulicę Krochmalną w Warszawie.

„Ruda Kejla” to literackie zanurzenie w tkance istnienia, w odwiecznym upływie czasu, kunsztowna narracja umiejscowiona w bliskiej pisarzowi tradycji kulturowej, doprawiona kroplą erotyki i dwoma kroplami namiętności. Portret przedwojennej, żydowskiej Warszawy. Kronika biedy, trosk i marzeń o lepszym życiu.

Portret Ameryki / "ziemi obiecanej" żydowskiej biedoty i dzielnic Nowego Jorku zamieszkanych przez emigrantów. Pretekst do poszukiwania prawdy uczuć w świecie okrucieństwa i niesprawiedliwości, rozstrzygania filozoficznych problemów moralnych, stawiania pytań o porządek świata i obecność sacrum w życiu człowieka.

Singer pisał w jidysz. „Ludzie często pytają mnie: Dlaczego pisze pan w umierającym języku? […] Lubię pisać historie o duchach. A nic lepiej nie pasuje do ducha, jak umierający język. Im bardziej martwy jest język, tym bardziej żywy jest duch.”

Amos Oz, izraelski pisarz, publicysta i eseista, uważał, że każda znacząca literatura jest lokalna, wręcz prowincjonalna, jest w tym ziarnko prawdy, Singer do końca życia, w myślach i na kartach swoich utworów, wracał na ulicę Krochmalną w Warszawie.

„Ruda Kejla” to literackie zanurzenie w tkance istnienia, w odwiecznym upływie czasu, kunsztowna narracja umiejscowiona w...

Biografia o strukturze lekarstwa, pod słodką powierzchnią kryjąca gorzką nutę. Historia francuskiej projektantki mody rozpalająca wyobraźnię biografów, pisarzy i reżyserów, opowieść o kobiecie obdarzonej wyczucie stylu, wyobraźnią, odwagą i słabością do cyfry 5.

Urodzona 19 sierpnia 1883 roku Gabrielle była zodiakalnym lwem / piąty znak zodiaku / symbol odrodzenia, siły i piękna.

Kreacja literacka fastrygowana dzieciństwem w sierocińcu, późniejszymi romansami, przyjęciami i kosztownym życiem. Kolaboracyjny rozdział życia potraktowany zdawkowo, jednak samotność, jak u Hemingwaya, hartująca duszę i ciało, nie znika łatwo we mgle niepamięci.

Wiara w astrologię i numerologię sprawia, że stworzony w roku 1921 najsłynniejszy zapach świata to Chanel N°5.

Biografia o strukturze lekarstwa, pod słodką powierzchnią kryjąca gorzką nutę. Historia francuskiej projektantki mody rozpalająca wyobraźnię biografów, pisarzy i reżyserów, opowieść o kobiecie obdarzonej wyczucie stylu, wyobraźnią, odwagą i słabością do cyfry 5.

Urodzona 19 sierpnia 1883 roku Gabrielle była zodiakalnym lwem / piąty znak zodiaku / symbol odrodzenia, siły...

Metafora życia, jako podróży pojawia się często w twórczości Czesława Miłosza / Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 1980. Podobnie rzecz ma się z prozą wybitnego niemieckiego prozaika, poety i eseisty, Hermana Hessego / Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 1946. „Demian” jest metaforą podróży duchowej, podróży w głąb siebie, w poszukiwaniu istoty człowieczeństwa i sensu istnienia.

Literacki przewodnik po zakamarkach ludzkiego umysłu. Spora dawka metafizyki. Rozważania o dokonywaniu ciągłych wyborów między jasną, a ciemną stroną życia oraz roli wiary / lub jej braku / w ludzkiej egzystencji. Powieść o dorastaniu, poznawaniu samego siebie, tworzeniu własnej tożsamości oraz poszukiwaniu harmonii duchowej.

Nie jest to lektura łatwa, lekka i przyjemna, bowiem śmiertelny chłód wszechświata unosi się nad jej kartami, jak mgła nad oceanem, warto jednak zanurzyć się w tej mgle, by poszukać / lub odnaleźć / samego siebie. Według Komitetu Noblowskiego Herman Hesse „reprezentuje zarówno klasyczne ideały humanisty, jak i wysokie wartości stylu”.

Literatura nie z tego świata, z pogranicza światów ; )

Metafora życia, jako podróży pojawia się często w twórczości Czesława Miłosza / Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 1980. Podobnie rzecz ma się z prozą wybitnego niemieckiego prozaika, poety i eseisty, Hermana Hessego / Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 1946. „Demian” jest metaforą podróży duchowej, podróży w głąb siebie, w poszukiwaniu istoty człowieczeństwa i sensu...

Esej historyczny o sprawach bardzo odległych w czasie, rabunkowej ekspansji i rekordowych głupstwach dokonywanych przez największe w świecie mocarstwa, napisany bez niepotrzebnego wdrapywania się na kazalnicę moralisty i wtrącania w sprawy sakramentu i wiary, oparty jedynie na historycznie stwierdzonych faktach.

Paweł Jasienica, jak zawsze, zachwyca literacką formą.

Książka zastanawiająco aktualna, spadkobiercy Piastów i Jagiellonów mogą przeglądać się w niej, jak w lustrze: „to nieprawda, że polska szlachta odznaczała się szczególnie obrzydliwym skąpstwem na cele państwowe, nie różniła się od nikogo, bo niechęć do płacenia podatków zawsze była jednym z głównych czynników kształtujących historię powszechną.”

Polecam uwadze czytelnia : )

Esej historyczny o sprawach bardzo odległych w czasie, rabunkowej ekspansji i rekordowych głupstwach dokonywanych przez największe w świecie mocarstwa, napisany bez niepotrzebnego wdrapywania się na kazalnicę moralisty i wtrącania w sprawy sakramentu i wiary, oparty jedynie na historycznie stwierdzonych faktach.

Paweł Jasienica, jak zawsze, zachwyca literacką...

Wigilia / Pasterka / Kraków

Wzdłuż murów miejskich cumują kutry, łodzie i gondole.

„Wyspa wawelska przyzywała, zewsząd Krakowianie spieszyli na pasterkę, większość z nich cumowało swoje łodzie na placu przy kościółku świętego Idziego, stłoczone kadłuby kołysały się spokojnie ocierając się o siebie burtami, my jednak popłynęliśmy dalej, mijając Grodzką, aż do wylotu kanału Kanoników.”

Monumentalna i wielowarstwowa powieść łącząca cechy literatury obyczajowej i literatury pięknej o rozbudowanej warstwie narracyjnej, ogromnym potencjale i jeszcze większych aspiracjach ; ) napisana z polotem, z wdziękiem wciągająca czytelnika w sam środek rodzinnego wiru i wielowątkowej historii.

W moim subiektywnym odczuciu zastosowanie zasady „less is more” / odrzucenie skrajnie trywialnych fragmentów, niestety jest ich kilka, i pozostawienie jedynie nienagannej warsztatowo i literacko esencji / wpłynęłoby bardzo korzystnie na odbiór całości. „Nic łatwiejszego do zniszczenia, jak nastrój”, pisze autor i ma rację.

Powieść w rozmiarze XXL, jest w niej dużo dobrego, atramentowe godziny, plątanina pasaży, utracone lądy i prowincje utracone, sentyment do przeżytych chwil, małe i wielkie dramaty ludzkie oraz wysoko cenione przeze mnie poczucie przemijania rozmów, przemijania widoków, przemijania świata.

Pożegnanie babci Marii w każdym poruszy czułe struny.

Wigilia / Pasterka / Kraków

Wzdłuż murów miejskich cumują kutry, łodzie i gondole.

„Wyspa wawelska przyzywała, zewsząd Krakowianie spieszyli na pasterkę, większość z nich cumowało swoje łodzie na placu przy kościółku świętego Idziego, stłoczone kadłuby kołysały się spokojnie ocierając się o siebie burtami, my jednak popłynęliśmy dalej, mijając Grodzką, aż do wylotu...