Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przemijanie, starość i trudną drogę do pogodzenia się z tym, co nieodwołalne czyli przejściem z doczesności do wieczności uczynił jednymi z najważniejszych tematów swojej twórczości, każde z trzech krótkich opowiadań / Sny, Ogrody, Sérénité / przenosi nas w świat zgrzebnej prostoty życia na wsi, jaki kto jest, taki widzi świat, Iwaszkiewicz z pomocą prostych środków stylistycznych / sasanki, dęby, grusze, cedry, bzy, sosny, świerki, tulipanowce / ze świata swojej młodości uczynił rejestr barw, smaków, dźwięków i zapachów, zapisał piękno, ulotne i nietrwałe, wywołujące zachwyt, a po chwili smutek płynący ze świadomości przemijania ludzi i zdarzeń.

„I tutaj pod tymi sosnami, ostatecznie przekonałem się, co są warte stosunki międzyludzkie, co znaczy przyjaźń, co znaczy miłość.”

Impresje na temat przyrody, przeznaczenie, rozczarowania, zachwyt.

I czas miniony na wyciągnięcie ręki.

Przemijanie, starość i trudną drogę do pogodzenia się z tym, co nieodwołalne czyli przejściem z doczesności do wieczności uczynił jednymi z najważniejszych tematów swojej twórczości, każde z trzech krótkich opowiadań / Sny, Ogrody, Sérénité / przenosi nas w świat zgrzebnej prostoty życia na wsi, jaki kto jest, taki widzi świat, Iwaszkiewicz z pomocą prostych środków...

Powieść wyprzedzająca pory roku o jeden sezon ; )

Klasyka literatury emigracyjnej i prozy miłosnej osadzona w scenerii Nowego Jorku pod koniec II wojny światowej, lekko staroświecka, jednocześnie bardzo stylowa narracja, moralne zaangażowanie i życie w ciągłej przemianie, pisarz przekonuje, że „szczęście nie jest stanem, tylko falą na wodzie” i że „koniec końców wszystkie wspomnienia są smutne, bo siłą rzeczy dotyczą tego, co minęło”.

Opowieść o kontynentach, Ameryce i Europie oraz Nowym Jorku, przystani dla emigrantów, żydowskich, irlandzkich, włoskich, ormiańskich, niemieckich i ich marzeniach, by choć na chwilę wrócił utracony spokój ducha.

„Cienie w raju” Remarque’a, podobnie, jak powieść „Zakochany” Alfreda Hayes’a / brawurowa analiza kolejnych etapów miłosnego afektu w konwencji noir czyli Nowy Jork, mężczyzna w kryzysie i kobieta typu femme fatale / przypominają o tym, że literatura często rodzi się z ran, zarówno tych zadanych przez innych, jak i ran zadanych przez samo życie.

Głównych bohaterów powieści „Cienie w raju”, Nataszę i Roberta, autor umieścił w cichym oku cyklonu, po drugiej stronie oceanu trwa wojna, tam nikt nie jest bezpieczny, w Nowym Jorku panuje swego rodzaju próżnia, pozornie bezpieczna strefa ciszy, „na amerykańskim niebie nigdy nie pojawił się nieprzyjacielski samolot, nie spadła bomba ani nie zaszczekał karabin maszynowy.”

Książka z roku 1971.

Drugoplanowym bohaterem powieści jest „zmrożona polska wódka” ; )

Powieść wyprzedzająca pory roku o jeden sezon ; )

Klasyka literatury emigracyjnej i prozy miłosnej osadzona w scenerii Nowego Jorku pod koniec II wojny światowej, lekko staroświecka, jednocześnie bardzo stylowa narracja, moralne zaangażowanie i życie w ciągłej przemianie, pisarz przekonuje, że „szczęście nie jest stanem, tylko falą na wodzie” i że „koniec końców...

Pomorze, pierwsza połowa XX wieku.

Opowieść o Starzyńskim Dworze, majątku ziemskim nieopodal Pucka, rodzinie von Kraussów, pruskich posiadaczy ziemskich i Kaszubach, ubogich mieszkańcach okolicznych wsi, książka o głębokich różnicach kulturowych, społecznych i ekonomicznych separujących od siebie Polaków, Kaszubów i Niemców, historia świata zmieniających się granic oraz próba poszukiwania odpowiedzi na pytania o tożsamość narodową i etniczną, jednocześnie historia zakazanej miłości Marity, córki hrabiego i Mateusza, sieroty po kaszubskiej chłopce.

Kaszubski punkt widzenia na historię.

Pomorze, pierwsza połowa XX wieku.

Opowieść o Starzyńskim Dworze, majątku ziemskim nieopodal Pucka, rodzinie von Kraussów, pruskich posiadaczy ziemskich i Kaszubach, ubogich mieszkańcach okolicznych wsi, książka o głębokich różnicach kulturowych, społecznych i ekonomicznych separujących od siebie Polaków, Kaszubów i Niemców, historia świata zmieniających się granic oraz...

Sycylia, lata 30. XX wieku.

Pogrążony w kryzysie egzystencjalnym Silvestro, Sycylijczyk od lat mieszkający na północy Włoch, otrzymuje tajemniczy list od ojca i pod wpływem impulsu wyrusza w podróż na południe, jedzie do położonej w skalistych górach Sycylii rodzinnej wioski i po raz pierwszy od piętnastu lat, zamiast wysłać datowaną na dzień 8 grudnia imieninową kartkę, odwiedza matkę.

Zbudowana na dialogach narracja prowadzi czytelnika przez rejony bardzo odległe od lazurowej, słonecznej i nieco sennej Sycylii, poznajemy solidarnych w biedzie i cierpieniu rdzennych mieszkańców wyspy, tych żywych i tych umarłych, ludzi cierpiących na malarię i gruźlicę z nikłą nadzieją na wyzdrowienie oraz naszego bohatera podejmującego próbę zrozumienia własnej tożsamości.

„Sycylijska rozmowa”, powieść urodzonego w Syrakuzach na Sycylii prekursora włoskiego neorealizmu Elio Vittoriniego / 1908-1966 / jest oniryczną podróżą w czasie i przestrzeni łączącą realizm z liryzmem, historię z mitem, obiektywizm ze wspomnieniem, trudno w tej podróży o optymizm, czytelna jest natomiast silna potrzeba zajrzenia w głąb samego siebie.

Pomysł na fabułę znakomity, natomiast dialogi umęczyły mnie okrutnie.

Sycylia, lata 30. XX wieku.

Pogrążony w kryzysie egzystencjalnym Silvestro, Sycylijczyk od lat mieszkający na północy Włoch, otrzymuje tajemniczy list od ojca i pod wpływem impulsu wyrusza w podróż na południe, jedzie do położonej w skalistych górach Sycylii rodzinnej wioski i po raz pierwszy od piętnastu lat, zamiast wysłać datowaną na dzień 8 grudnia imieninową kartkę,...

Powieść trafiająca prosto w serce.

„Poranna mgła wisiała tuż nad obozem. Wież strażniczych i ogrodzenia nie sposób było dostrzec. Dlatego przez pewien czas wydawało się, że obóz koncentracyjny przestał istnieć, jakby mgła rozpuściła druty, zamieniając je w miękką, zwodniczą wolność, i jakby wystarczyło pójść przed siebie, by stwierdzić, że go nie ma.”

Wielka historia XX wieku przegląda się w tej powieści, jak w lustrze.

Wstrząsające studium ludzkiej psychiki.

Powieść trafiająca prosto w serce.

„Poranna mgła wisiała tuż nad obozem. Wież strażniczych i ogrodzenia nie sposób było dostrzec. Dlatego przez pewien czas wydawało się, że obóz koncentracyjny przestał istnieć, jakby mgła rozpuściła druty, zamieniając je w miękką, zwodniczą wolność, i jakby wystarczyło pójść przed siebie, by stwierdzić, że go nie ma.”

Wielka historia XX...

Historia wzlotów i upadków cywilizacji, opowieść o wybitnych dziełach architektury, rzeźby i malarstwa, filozofii, poezji i muzyki, nauki i inżynierii, rzecz o wysiłkach ducha i umysłu, intelektualnej energii oraz związku między sztuką i społeczeństwem. Kenneth Clark, brytyjski historyk sztuki, przekonuje, że architektura mówi więcej o cywilizacji niż jakakolwiek inna dziedzina, twierdzi, że ludzkie współczucie cenniejsze jest, niż ideologia, a ludzie w czasach kryzysu nade wszystko pragną tolerancji, rozumu i prostoty życia.

”Nie jest może łatwo zdefiniować cywilizację, ale nie tak trudno rozpoznać barbarzyństwo.”

Historia wzlotów i upadków cywilizacji, opowieść o wybitnych dziełach architektury, rzeźby i malarstwa, filozofii, poezji i muzyki, nauki i inżynierii, rzecz o wysiłkach ducha i umysłu, intelektualnej energii oraz związku między sztuką i społeczeństwem. Kenneth Clark, brytyjski historyk sztuki, przekonuje, że architektura mówi więcej o cywilizacji niż jakakolwiek inna...

„Ostatecznie bowiem cywilizacja wynika z tego, że człowiek maksymalnie wysila swojego ducha i umysł, pojawienie się Michała Anioła musimy uznać za jedno z wielkich wydarzeń w historii zachodniego człowieka.” / „Cywilizacja”, Kenneth Clark

Najgłębsze myśli włoskiego renesansu nie zostały wyrażone w słowach, ale w obrazach, jednym z dowodów na potwierdzenie tej tezy jest sklepienie Kaplicy Sykstyńskiej Michała Anioła, kompozycja oparta na źródłach teologicznych, poemat o stworzeniu ludzkiej duszy.

„Ostatecznie bowiem cywilizacja wynika z tego, że człowiek maksymalnie wysila swojego ducha i umysł, pojawienie się Michała Anioła musimy uznać za jedno z wielkich wydarzeń w historii zachodniego człowieka.” / „Cywilizacja”, Kenneth Clark

Najgłębsze myśli włoskiego renesansu nie zostały wyrażone w słowach, ale w obrazach, jednym z dowodów na potwierdzenie tej tezy jest...

Fantastyczna lektura dla żeglarzy i podróżników, w szczególności pasjonatów rejsów polarnych, także dla czytelników lubiących wyprawy do miejsc odległych i trudno dostępnych, z każdą milą morską narasta w czytelniku entuzjazm porównywalny prawdopodobnie jedynie z uczuciem wpływania do wnętrza zamrażarki ; ) w dużym stopniu egalitarna literatura faktu.

„Egalitaryzm w rejonach polarnych polega na dzieleniu przygód, emocji, zimnej koi i wspólnym sprzątaniu toalet.”

Jacht Selma Expeditions to jednostka przeznaczona do żeglugi w ekstremalnie trudnych warunkach, kapitanem jachtu jest Piotr Kuźniar, 12 lutego 2015 roku załoga dopłynęła do najdalej wysuniętego na południe miejsca na morskiej mapie świata: Zatoki Wielorybów na morzu Rossa ustanawiając Światowy Rekord Guinnessa w kategorii: Nawigacja - najdalej na południe.

Polecam, pingwiny Adeli chodzą po kościach przodków ; )

Fantastyczna lektura dla żeglarzy i podróżników, w szczególności pasjonatów rejsów polarnych, także dla czytelników lubiących wyprawy do miejsc odległych i trudno dostępnych, z każdą milą morską narasta w czytelniku entuzjazm porównywalny prawdopodobnie jedynie z uczuciem wpływania do wnętrza zamrażarki ; ) w dużym stopniu egalitarna literatura faktu.

„Egalitaryzm w...

Miniatura literacka umykająca słowom, być może na tym polega jej sens i majestat, jest w niej samotność absolutna i pustka doskonała, jest również światło i mrok, biel i czerń, oddalenie i bliskość, samotność i obecność, a także cisza, jak mawiał kompozytor Stanisław Radwan, najważniejsza nuta partytury.

Medytacyjna narracja podszyta metafizycznym niepokojem.

Życie w Norwegii przyzwyczaiło pisarza do ciszy, w skandynawskim krajobrazie i skandynawskim wzornictwie przemysłowym cisza to umiarkowanie w użyciu kolorów, form i materiałów, podobnie jest z tym skromnych rozmiarów utworem literackim, autor upraszcza i redukuje, aż zostaje tylko to, co potrzebne, ważne i nieodgadnione.

Współtwórcą każdej książki jest czytelnik, musi bowiem użyczyć lekturze swojej wyobraźni, wrażliwości i doświadczenia, aby książka zaczęła żyć, a jedyną kategorią poznawczą pozostaje „wewnętrzna przestrzeń człowieka”, odkładam na półkę: istnieją rzeczy, które nie śniły się filozofom, ale zdarzają się powieściopisarzom ; )

Miniatura literacka umykająca słowom, być może na tym polega jej sens i majestat, jest w niej samotność absolutna i pustka doskonała, jest również światło i mrok, biel i czerń, oddalenie i bliskość, samotność i obecność, a także cisza, jak mawiał kompozytor Stanisław Radwan, najważniejsza nuta partytury.

Medytacyjna narracja podszyta metafizycznym niepokojem.

Życie w...

Opowieść o utraconej leśnej ojcowiźnie, spopielającej duszę samotności i ubogim dzieciństwie zapamiętanym, jako raj. We wspomnieniach „Lasy i ludzie” szczególnym blaskiem jaśnieje majestat rodzinnych stron i ukojenie, jakie dawał pisarzowi leśny świat / dni, gdy wstawał wraz ze słońcem, a zachód spotykał go w głębi lasu nad brzegami jezior, dokąd zlatywały czaple na nocne łowy wśród trzcin.

„ … łasowanie wiśniowych przetworów przechowywanych w piwnicy zaprawione było gorzką świadomością, iż Bóg widzi skroś piwnicznych ścian, a każda wiśnia jest odnotowywana w mojej księdze występków.”

Spośród wszystkiego, co przeminęło wyłania się oglądany z oddali ojczysty krajobraz i jego melancholia oraz chłopiec wierzący i tak pobożny, jak pobożne może być tylko dziecko, który pewnego dnia staje na moście westchnień, rozdarty między wiarą, a niewiarą, jednym słowem czarowna dzika kraina dzieciństwa zamieniona w przestrzeń mitycznego bezczasu, szybują nad nią orły i ciągną dzikie łabędzie.

Najwybitniejszym dziełem Ernsta Wiecherta / 1887-1950, pisarza niemieckiego, autora powieści, opowiadań, nowel i sztuk teatralnych, jest powieść „Dzieci Jerominów” / 1945-47, mazurski epos, historia mieszkańców Sowiego Zakątka, wsi położonej na terenie dawnych Prus Wschodnich, saga rodzinna o rzadko spotykanej głębi przekazu nazywana epopeją Puszczy Piskiej, bardzo polecam : )

Opowieść o utraconej leśnej ojcowiźnie, spopielającej duszę samotności i ubogim dzieciństwie zapamiętanym, jako raj. We wspomnieniach „Lasy i ludzie” szczególnym blaskiem jaśnieje majestat rodzinnych stron i ukojenie, jakie dawał pisarzowi leśny świat / dni, gdy wstawał wraz ze słońcem, a zachód spotykał go w głębi lasu nad brzegami jezior, dokąd zlatywały czaple na nocne...

Kameralna proza o rzadko spotykanej głębi egzystencjalnej i równie rzadko spotykanej poetyckiej refleksji, ma w sobie coś z klimatu powieści „Czarodziejska góra” Tomasza Manna i równocześnie coś z arcydzieła „W poszukiwaniu straconego czasu” Marcela Prousta, jest w niej Eros / Bóg miłości i jest Tanatos / Bóg śmierci.

Historia rozpięta pomiędzy małym górskim hotelem na szczycie góry, gdzie całkiem obcy sobie współtowarzysze świątecznej niedoli spędzają Wigilię, a szpitalem we Florencji, gdzie bohater powieści, węgierski pianista, w towarzystwie lekarzy i sióstr zakonnych / pielęgniarek spędza długie miesiące, by powrócić do zdrowia.

Opowieść o ludzkim losie, daremnych wysiłkach, jakie podejmujemy, by zbliżyć się do drugiego człowieka, bagnistej krainie choroby, w jaką zapada samotny pacjent, ludziach w krytycznych momentach bez słów lub przy niewielkiej ich ilości pojmujacych istotę rzeczy, Bogu, życiu, śmierci i okrutnych prawach wojny.

Literatura z najwyższej półki.

Przeczytałam z wielką przyjemnością i w taki oręż ducha zaopatrzona ruszam dalej ; )

Kameralna proza o rzadko spotykanej głębi egzystencjalnej i równie rzadko spotykanej poetyckiej refleksji, ma w sobie coś z klimatu powieści „Czarodziejska góra” Tomasza Manna i równocześnie coś z arcydzieła „W poszukiwaniu straconego czasu” Marcela Prousta, jest w niej Eros / Bóg miłości i jest Tanatos / Bóg śmierci.

Historia rozpięta pomiędzy małym górskim hotelem na...

Piekielnie dobra książka ; ) błyskotliwa i solidna, w zależności od wrażliwości i intelektu czytelnika daje nieskończone możliwości interpretacji, ostatnia powieść Bułhakowa nazywana „powieścią zachodzącego słońca”, mroczny klimat Moskwy i karnawałowa wizja świata / „z przekonania fałszerz pieniędzy, z zamiłowania zdrajca stanu, ale alchemik całkiem, całkiem” ; ) Powieść z przesłaniem: - Myślcie, unikajcie schematów i uczcie się czekać na to, co nieuniknione.

Wysłuchałam audiobooka w interpretacji Filipa Kosiora / lektor doskonały.

Piekielnie dobra książka ; ) błyskotliwa i solidna, w zależności od wrażliwości i intelektu czytelnika daje nieskończone możliwości interpretacji, ostatnia powieść Bułhakowa nazywana „powieścią zachodzącego słońca”, mroczny klimat Moskwy i karnawałowa wizja świata / „z przekonania fałszerz pieniędzy, z zamiłowania zdrajca stanu, ale alchemik całkiem, całkiem” ; ) Powieść z...

Proza wielowymiarowa, o rzadko spotykanej głębi przekazu.

“Nawet mała wioska to kawałek gospodarstwa Bożego.”

Po skończeniu studiów medycznych w Królewcu, stolicy prowincji Prusy Wschodnie, najmłodszy syn rodziny Jerominów: Jons wraca do rodzinnej wsi Sowiróg / Sowi Zakątek, by nieść pomoc i leczyć ludzi wśród których się wychował.

Opowieść o głębokiej więzi łączącej syna z ojcem, dziadkiem i ziemią oraz ojcu wierzącym w swego syna równie mocno, jak w Boga, wartościach przejętych od przodków i prawdzie znaczącej więcej, niż piękno i pobożność.

Wielowątkowa saga rodzinna o mieszkańcach Sowiego Zakątka, tych żywych i tych umarłych, ubogich i zatroskanych, starających się kierować w życiu biblijnymi zasadami, życiu wypełnionym pracą, czasie biegnącym nieubłaganie i niepostrzeżenie.

Trzecie polskie wydanie powieści urodzonego na Mazurach w leśniczówce Piersławek Ernsta Wiecherta / 1887-1950 / pisarza niemieckiego, wydanie z roku 2023 w jednym tomie, poświęcone pamięci tłumaczy: Tadeusza Ostojskiego i Jerzego Ptaszyńskiego.

Mała ojczyzna, wielka sprawa, bardzo polecam : )

Proza wielowymiarowa, o rzadko spotykanej głębi przekazu.

“Nawet mała wioska to kawałek gospodarstwa Bożego.”

Po skończeniu studiów medycznych w Królewcu, stolicy prowincji Prusy Wschodnie, najmłodszy syn rodziny Jerominów: Jons wraca do rodzinnej wsi Sowiróg / Sowi Zakątek, by nieść pomoc i leczyć ludzi wśród których się wychował.

Opowieść o głębokiej więzi łączącej...

Napisana z polotem i wdziękiem opowieść o gospodarzu literatury polskiej świadomym tego, że droga do prawdy wiedzie przez stawianie pytań, ważnych pytań, pytań o istnienie Boga, nieśmiertelność duszy, wolną wolę, pisarza skłonnego do “głębokich westchnień nad rzeką mijającego czasu”, zakładającego, że czytelnik nie oczekuje od lektury wiersza, opowiadania lub powieści przyjemności, lecz prawdy, opcjonalnie: “przyjemności wynikającej z poznania prawdy”.

„W parafialnym kościele w Podkowie Leśnej zjawiał się raz do roku - w Wielkanoc - i nigdy nie przekraczał progu. (Tak to zapamiętał proboszcz podkowiańskiej parafii, ksiądz Leon Kantorski). Stał na dole, tam gdzie się zaczynały schody, oparty o kamiennym filar pergoli.”

Opowieść o charakterystycznym dla Iwaszkiewicza “błękicie oddalenia” i uważności, o tym, jak samemu będąc niepocieszonym, pocieszać, trudnej drodze do pogodzenia się z tym, co nieodwołalne czyli przejściem z doczesności do wieczności oraz boskim pierwiastku obecnym w człowieku i w naturze, rozważania o sensualnej stronie prozy i poezji oraz wierszach mających postać intymnej rozmowy przeplatanej zwrotami: „posłuchaj”, „powiem ci”, „pamiętasz”.

Przeczytałam w ramach wyzwania: Wielkanoc z Iwaszkiewiczem : )

Napisana z polotem i wdziękiem opowieść o gospodarzu literatury polskiej świadomym tego, że droga do prawdy wiedzie przez stawianie pytań, ważnych pytań, pytań o istnienie Boga, nieśmiertelność duszy, wolną wolę, pisarza skłonnego do “głębokich westchnień nad rzeką mijającego czasu”, zakładającego, że czytelnik nie oczekuje od lektury wiersza, opowiadania lub powieści...

Pogoń za szczęściem i miłością w znakomitym przekładzie Anny Arno i scenerii Nowego Jorku lat 50. zapisana w formie monologu wewnętrznego bohatera, kameralnych rozmiarów proza odkurzona i przypomniana przez Wydawnictwo Próby, przypominająca o tym, że literatura często rodzi się z ran, zarówno z ran zadanych przez innych, jak i ran zadanych przez samo życie.

Pogoń za szczęściem i miłością w znakomitym przekładzie Anny Arno i scenerii Nowego Jorku lat 50. zapisana w formie monologu wewnętrznego bohatera, kameralnych rozmiarów proza odkurzona i przypomniana przez Wydawnictwo Próby, przypominająca o tym, że literatura często rodzi się z ran, zarówno z ran zadanych przez innych, jak i ran zadanych przez samo życie.

Rzym / zima 1944 / klasyka literatury wojennej i prozy miłosnej.

W jednej z kamienic, w miejscu, gdzie Via Flaminia dochodzi do mostu, signora Adela Pulcini, siwowłosa kobieta po pięćdziesiątce prowadzi bar dla gości, głównie żołnierzy / angielskich i amerykańskich, można zjeść gotowane jajko, napić się włoskiego wina, posłuchać płynącej z radia muzyki, grudniowa aura nie zachwyca: deszcz, mgła, chłód, wiatr, wojna trwa od ponad pięciu lat.

Książka wydana w roku 1949.

W ciągu dnia często dochodzi do wypadków, wielkie i szybkie pojazdy wojskowe potrącają lub zabijają pieszych przechodzących przez Ponte Milvio, mieszkańcy miasta przeklinają w takich wypadkach los, wstyd i upokorzenie widać na każdym kroku, dzieci żebrzą o kawałek czekolady, zdesperowane kobiety, mimo strachu przed chorobą weneryczną, oddają się żołnierzom za jedzenie.

Kolejny znaczący głos w debacie na temat niszczycielskiego chaosu będącego istotą każdej wojny oraz destrukcyjnego pływu konfliktów zbrojnych na życie zwykłych ludzi, przysłowiową “wiśniówką na torcie” jest nieoczywiste, otwarte zakończenie opowiedzianej historii / bardziej filmowe, niż literackie / pozwalające czytelnikowi na własną interpretację dalszych losów bohaterów.

Kameralna i bezpretensjonalna proza w klimacie melodramatu “Casablanca”.

Rzym / zima 1944 / klasyka literatury wojennej i prozy miłosnej.

W jednej z kamienic, w miejscu, gdzie Via Flaminia dochodzi do mostu, signora Adela Pulcini, siwowłosa kobieta po pięćdziesiątce prowadzi bar dla gości, głównie żołnierzy / angielskich i amerykańskich, można zjeść gotowane jajko, napić się włoskiego wina, posłuchać płynącej z radia muzyki, grudniowa aura nie...

„ … przenikliwość spojrzenia, która przychodzi z upływem lat, jest największym zadośćuczynieniem, jakie możemy zyskać w trakcie poznawania ludzi i spraw tego świata.” / Sándor Márai, „Księga ziół”

Opowiadania wybitnego niemieckiego prozaika, poety i eseisty / Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 1946 / czyli czystość stylu, językowa energia, moralne zaangażowanie, życie w ciągłej przemianie i zdumiewająca przenikliwość spojrzenia.

Polecam również powieść “Peter Camenzind” / 1904 / “człowiek uczy się patrzeć na swe życie jak na krótki odcinek drogi, a na siebie samego jako na wędrowca, którego ścieżki i wreszcie zniknięcie bynajmniej nie poruszą ani nie zainteresują świata.”

„ … przenikliwość spojrzenia, która przychodzi z upływem lat, jest największym zadośćuczynieniem, jakie możemy zyskać w trakcie poznawania ludzi i spraw tego świata.” / Sándor Márai, „Księga ziół”

Opowiadania wybitnego niemieckiego prozaika, poety i eseisty / Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 1946 / czyli czystość stylu, językowa energia, moralne zaangażowanie, życie w...