Napisana z wdziękiem, polotem i pazurem erudycji książka. Nie jest to jednak biografia kompozytora, ani nawet opowieść o przybywającym do Paryża w latach 30. XIX wieku - „z głową pełną nokturnów i ballad, z księżycową urodą i wątłym zdrowiem” - Fryderyku Chopinie. Bardziej historia pewnej epoki i wydarzeń z czasów kultu fortepianu i koncertów „dans le salon”.

„Na długo przed wanną i prysznicem fortepian stal się nieodzownym ekwipunkiem paryskiego mieszkania.” - pisze autor, podkreślając, że najelegantsze przyjęcia muzyczne owych czasów odbywały się w ambasadzie austriackiej. Podczas salonowych spotkań nie brakuje muzycznych pojedynków, a urok osobisty Chopina staje się równie sławny jak jego muzyka.

Chopin uważa, że słowem najlepiej oddającym istotę jego sztuki jest żal, rozumiany jako nostalgia i tęsknota, skarga i lament, bolesna pretensja i jeszcze coś nieokreślonego, co można zrozumieć tylko słuchając jego muzyki. Paryż, zachwycający w pierwszych dniach po przyjeździe, „wszędzie śmieją się i tańczą, wszędzie słyszy się żarty i wesołe kpiny”, z czasem ujawnia mniej przyjazne oblicze.

Napisana z wdziękiem, polotem i pazurem erudycji książka. Nie jest to jednak biografia kompozytora, ani nawet opowieść o przybywającym do Paryża w latach 30. XIX wieku - „z głową pełną nokturnów i ballad, z księżycową urodą i wątłym zdrowiem” - Fryderyku Chopinie. Bardziej historia pewnej epoki i wydarzeń z czasów kultu fortepianu i koncertów „dans le salon”.

„Na długo...

Książka ciekawa i zawiera mnóstwo wiadomości o czasach Chopina. Właśnie- raczej o czasach niż o samym Chopinie. Wydaje się, jakby osoba kompozytora chwilami była tylko pretekstem do podejmowania różnych tematów.
Czytanie o Paryżu w czasach zarazy podczas pandemii- ciekawe.

Książka ciekawa i zawiera mnóstwo wiadomości o czasach Chopina. Właśnie- raczej o czasach niż o samym Chopinie. Wydaje się, jakby osoba kompozytora chwilami była tylko pretekstem do podejmowania różnych tematów.
Czytanie o Paryżu w czasach zarazy podczas pandemii- ciekawe.

Autor jest historykiem,więc nie ma co się dziwić,że jest to bardzo dobra pozycja naukowa z F.Chopenem. Głównego bohatera jest zdecydowanie za mało.Przesłaniają go wydarzenia z epoki,w której żył i tworzył.
Mamy tutaj również przekrój istotnych osobowości.
Audiobook,którego wysłuchałam zawiera w sobie muzykę do słuchania.Piękną.
Jedynie utwór operowy nie dla mnie,nie lubię.Ogólnie polecam!
P.S.
Jako patriotka lokalna czuję niedosyt.Antonin,gdzie F.Chopen bywał jest koło Kalisza.W pałacu Radziwiłłów do tej pory odbywają się koncerty szopenowskie.Miałam przyjemność na nich bywać.W książce jest tylko wzmianka o zaproszeniu Fryderyka do Antonina przez księcia Radziwiłła.

Autor jest historykiem,więc nie ma co się dziwić,że jest to bardzo dobra pozycja naukowa z F.Chopenem. Głównego bohatera jest zdecydowanie za mało.Przesłaniają go wydarzenia z epoki,w której żył i tworzył.
Mamy tutaj również przekrój istotnych osobowości.
Audiobook,którego wysłuchałam zawiera w sobie muzykę do słuchania.Piękną.
Jedynie utwór operowy nie dla mnie,nie...

Książka ważna, wciągająco napisana i ciekawa. Ogólne wrażenie oceniam jako przyjemne, niemniej kilka rzeczy w trakcie lektury mi przeszkadzało.

Nie jestem znawcą życia i twórczości Chopina, dlatego bardzo brakowało mi przypisów, nie bibliograficznych – tych było sporo, ale przede wszystkim osobowych, ponieważ autor w większości przypadków ledwie (o ile w ogóle) zarysowuje, kim są pojawiające się postaci, choć są one ważne dla pełnego zrozumienia opisywanych wydarzeń i faktów z życia pianisty oraz jego relacji z otoczeniem. Jeśli nawet takie objaśnienie się pojawia (jak rodowód i charakterystyka Apponyich, o których czytamy już od bitych 200 stron),to dopiero w 45 czy 46 rozdziale, kiedy informacje te są już zupełnie nieprzydatne… W większości przypadków musimy wierzyć autorowi na słowo, gdy kreśli portret jakiejś rodziny czy artysty, a w międzyczasie mieć pod ręką słownik biograficzny.

Bardzo brakowało mi też listów i artykułów, które autor opisuje lub o nich napomyka, zamiast po prostu przytoczyć ich treść. Jasne, to opracowanie nie jest edycją korespondencji wybitnego muzyka, ale gdy wspomina się o zapiskach w dzienniku Chopina, z których przebija obraz kompozytora zrozpaczonego, niemal na granicy obłędu, to aż prosi się przytoczyć notatki Fryderyka choćby z jednego dnia…

Co do samej struktury tej biografii, to też oceniłabym ją jako raczej chaotyczną, niektóre informacje pojawiają się w niej w różnych miejscach po kilka razy w niemalże niezmienionej formie. Ogólnie mam też wrażenie, że autor (czy redaktor) nie zwrócił uwagi na uporządkowanie tekstu: oczywiście rozumiem ideę nakreślenia (dużo) szerszego kontekstu społecznego, politycznego, obyczajowego itd. czasów romantyzmu, ale z rozpędu wśród tych wszystkich wydarzeń i anegdot zupełnie gubi się Chopin – to cenne wskazanie, że opisane przez Victora Hugo w „Nędzikach” powstanie republikanów z 1832 roku rozgrywało się w tym samym czasie, w którym polski kompozytor przebywał w Paryżu, niemal pod jego oknami, ale – no właśnie – poza tym, że Fryderyk przebywał wtedy w mieście, nic o nim nie wiemy. Po koncercie u Pleyelów pianista zupełnie ginie z oczu biografa. Zamiast jego losów możemy prześledzić kilka miesięcy historii społecznej Francji, po czym Fryc wyskakuje jak filip z konopi na grande finale u Apponyich. Skąd? Trudno powiedzieć, ale odtąd był sławny.

Moim zdaniem książce zabrakło naukowego dopieszczenia i dopracowania struktury – wtedy mogłaby stać się naprawdę, naprawdę porywającą biografią. Teraz jest wciągającą opowieścią o Paryżu i Europie lat 30. XIX wieku jedynie z wątkami chopinowskimi w tle.

Książka ważna, wciągająco napisana i ciekawa. Ogólne wrażenie oceniam jako przyjemne, niemniej kilka rzeczy w trakcie lektury mi przeszkadzało.

Nie jestem znawcą życia i twórczości Chopina, dlatego bardzo brakowało mi przypisów, nie bibliograficznych – tych było sporo, ale przede wszystkim osobowych, ponieważ autor w większości przypadków ledwie (o ile w ogóle)...