Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mocna, szczera i odważna lektura. O książce dowiedziałam się z Facebooka, z wątku o przestępstwach seksualnych. Ktoś zacytował słowa autorki, że gwałt jej zabrał głos, a feminizm pomógł jej go odzyskać, więc spodziewałam się czegoś bardziej "empowering". Tymczasem autorka szczerze i otwarcie obnaża swoje słabości, podkreśla też, że woli słowo "ofiara", niż "przetrwanka" (mnie, swoją drogą nie zachwyca szczególnie ten polski odpowiednik słowa "survivor", ale nie mam pomysłu na lepszy), bo nie zamierza podkreślać, jaka to jest wyzwolona i jak to sobie świetnie radzi z traumą. Podziwiam ogromną odwagę autorki, bo odsłonięcie się w ten sposób niewątpliwie jej wymaga. Ja też uczę studentów i czułabym się dziwnie, gdyby studenci widzieli moje słabości tak dobitnie odsłonięte. Książka plastycznie i dobitnie pokazuje różne aspekty traumy, jak np. flashbacki, a także problem rewiktymizacji - autorka mówi, że nie wiedziała, jak mówić "nie", bo za sprawą gwałtu nauczyła się, że jej "nie" nie ma znaczenia.
Już na studiach słyszałam na wykładzie z zaburzeń odżywiania, że niektóre otyłe kobiety doprowadzają swoje ciała do takich rozmiarów, bo nieświadomie chcą uniknąć zainteresowania ze strony mężczyzn (co, oczywiście, nie zawsze się udaje). Mam dystans do takich psychoanalitycznych koncepcji, ale przypomniała mi się ona w kontekście tej książki, gdzie autorka sama kilkukrotnie twierdzi, że jedząc w nadmiarze, traktowała swoje ciało jak fortecę. Książka pokazuje uprzedzenia i stygmatyzację, z jaką zmagają się osoby otyłe, czasami pod postacią otwartego hejtu, a czasami protekcjonalnych mundrości wygłaszanych pod płaszczykiem troski o czyjeś zdrowie - jak zauważa sama autorka, zupełnie, jakby osoby grube były nie tylko grube, ale też bezgranicznie głupie. Niektóre fragmenty były jak dla mnie nieco zbyt długie i nużące, jak np. opis przyrządzania nieudanych ravioli czy szczegóły techniczne dotyczące siedzeń w samolotach, ale ogólnie książkę oceniam jako wartościową i interesującą.

Mocna, szczera i odważna lektura. O książce dowiedziałam się z Facebooka, z wątku o przestępstwach seksualnych. Ktoś zacytował słowa autorki, że gwałt jej zabrał głos, a feminizm pomógł jej go odzyskać, więc spodziewałam się czegoś bardziej "empowering". Tymczasem autorka szczerze i otwarcie obnaża swoje słabości, podkreśla też, że woli słowo "ofiara", niż...

Książka jest nużąca i monotonna, pełna zbędnych szczegółów. Sięgnęłam po nią, bo bardzo podobała mi się "Dieta (nie)życia" tej samej autorki, ale rozczarowałam się.

Książka jest nużąca i monotonna, pełna zbędnych szczegółów. Sięgnęłam po nią, bo bardzo podobała mi się "Dieta (nie)życia" tej samej autorki, ale rozczarowałam się.