Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Widzimy się w sierpniu" miało być zapewne powieścią o "rutynowej miłości", której skutkiem jest balansowanie na granicy małżeńskiej wierności i niewierności, a czasami też jej przekraczanie. Zapewne też miało być o pustce życia i samotności, pomimo niebyciu samej. O wewnętrznej kobiecej walce między "przyzwoitością a pokusą", o uleganiu najpierwotniejszym instynktom i wpadaniu w pułapkę "łatwych" i przypadkowych miłości, które potrafią jednak zmienić sposób postrzegania otaczającego świata. Mogła być to powieść pełna głębi i treści- trudnych prawd, które miałyby przełożenie na rzeczywistość. Ale niestety- w mojej ocenie- nie do końca tak jednak było...
.
Treść i głębia zbyt ulotna, zawoalowana, efemeryczna i chimeryczna. Erotyzm za to zbyt natarczywy, powodujący fragmentami dyskomfort, w mojej ocenie będący zaprzeczeniem sensualności i zmysłowości. Nie potrafiłam "dostroić się" do klimatu tej powieści. Nie potrafiłam też zestroić się z główną bohaterką- zrozumieć jej motywacji, postępowania, współodczuwać ani utożsamiać się w żaden sposób z jej wewnętrzną walką. Być może stany emocjonalne głównej bohaterki oddane zbyt powierzchownie. Być może zbyt dużo niedopowiedzeń w warstwie psychologicznej, by zrozumieć i docenić. Zbyt dużo za to szczegółów dotyczących fizyczności, a przestrzeń związana z seksualnością przedstawiona zbyt obrazowo. Zamiast spodziewanej refleksji - pozostał smutek i pustka...
.
Czułam także niedosyt związany z nastrojowością, która mogła być zbudowana dzięki obecności w tle muzyki klasycznej. Poszukiwałam w odniesieniach muzycznych podprogowego przekazu. Niestety nie znalazłam. Cenię twórczość tego pisarza. Fragmentami czułam przebłyski jego literackiej wirtuozerii. Jednak nie na tyle, żeby się zachwycić. Tym razem - niestety- rozczarowanie. Być może nie ten czas. Być może także - po prostu- nie moja wrażliwość.

"Widzimy się w sierpniu" miało być zapewne powieścią o "rutynowej miłości", której skutkiem jest balansowanie na granicy małżeńskiej wierności i niewierności, a czasami też jej przekraczanie. Zapewne też miało być o pustce życia i samotności, pomimo niebyciu samej. O wewnętrznej kobiecej w...

Rozwiń

Zwiń

Kjell Askildsen w swoich powieściach odnosił się m. in. do motywów, które czerpał z twórczości pochłanianego za młodu Dostojewskiego, potem także Kafki i Hemingwaya. W nowelach, które tutaj otrzymujemy, przewijają się motywy samotności, starości, izolacji, poczucia sensu i bezsensu, przemijania, rezygnacji, braku nadziei, pustki i fizycznej słabości. Krótkie, lapidarne myśli odzwierciedlają zamiar tego norweskiego pisarza, by powiedzieć (napisać) tylko to, co konieczne. Stąd- mimo skoncentrowania się na stanach wewnętrznych bohaterów- dostajemy oszczędność w stylu, formie, ograniczenie co do ilości wypowiedzianych słów. Pomimo pewnego wrażenia skrótowości - udało się nadać głębię temu, co przebija się spośród tych nielicznych słów, a co stanowi treść tej skondensowanej prozy. Oto człowiek...
.
Już pierwsza nowela- "Carl Lange" wprowadza nas w stan niepewności co do racjonalności ludzkiego zachowania. Izolowanie się, poczucie utraty tożsamości, upokorzenia, ośmieszenia- to stany emocjonalne, które powodują wewnętrzną dezorientację, rozmywanie się myśli "w swego rodzaju mgle", brak ich spójności, ich nieokiełznanie, pewien rodzaj nieobliczalności. "Nie jestem pewien sam siebie i nie wiem, kim jestem!". Efektem jest poczucie pustki. Jestem "jak obcy, bez powiązań"... "Nic więcej nie ma..."
.
"Zapiski..." mają z kolei nieco inną formę oraz charakter. Pierwszoosobowa narracja, będąca głosem starszego mężczyzny, to refleksyjny przypis do obrazu świata, kameralny, odarty po części ze złudzeń, ale też nie pozbawiony nadziei. Bo "nigdy nie jest się za starym na to, by nie rezygnować z nadziei", pomimo wewnętrznego sceptycyzmu, który przypomina, że "głupio stracić życie z radości, kiedy wytrzymało się bez niej tak długo". Dużo w zapiskach o tym, że "życie wymaga wysiłku", ale finalnie i tak człowiek pozostaje samotny- "coraz bardziej- za sprawą każdego człowieka, którego spotyka"...
.
"Ostatnie zapiski..." pozostawiły mnie z refleksją taką, że świat się zmienia, a my nie zawsze jesteśmy w stanie za nim nadążyć. Zbyt wiele słów jest "w obiegu", a mimo to "cisza zatacza coraz szersze kręgi". Nostalgicznie i nastrojowo. Polecam.

Kjell Askildsen w swoich powieściach odnosił się m. in. do motywów, które czerpał z twórczości pochłanianego za młodu Dostojewskiego, potem także Kafki i Hemingwaya. W nowelach, które tutaj otrzymujemy, przewijają się motywy samotności, starości, izolacji, poczucia sensu i bezsensu, przemi...

Rozwiń

Zwiń

Być może to pełen aluzji i ukrytych znaczeń wykład o kalibrowaniu dźwięków życia w relacjach pomiędzy ludźmi. Być może pod relacją muzyk - instrument doszukiwać się można nawet tajemnicy związków, ukrytej pod maską niespełnienia. Czy o strojenie fortepianu tu chodzi, czy może DUSZY, by odnaleźć właściwy dla niej rezonans?
.
Każdy fortepian ma duszę - ale dopiero strojenie "łamie zaklęcie", żeby ją uwolnić, by nie pozostawała w nim uwięziona. Człowiek to także ciało i dusza- która potrzebuje odpowiedniego uporządkowania tego, co składa się na jej vibrato - by poczuć spokój i harmonię. Duszę można próbować nastroić, ale jak poskromić jej powłokę fizyczną, skorupę, czyli ciało? To CIAŁO jest problemem, źródłem cierpienia, a nawet nienawiści wobec siebie, ograniczeniem, brzemieniem.
.
Czy znajdziemy tutaj odpowiedź na pytanie czy harmonijne współbrzmienie akordów w muzyce da się przełożyć na relacje międzyludzkie? Albo na pytanie dlaczego związkami i relacjami rządzi "prawo podaży i popytu", są powierzchowne i niosą rozczarowanie? Być może... Dlatego, że ludzie są zbyt złożeni, pełni sprzeczności, skrajności. I gdyby te relacje dotyczyły tylko duszy, ale one zahaczają zawsze o ciało, co tworzy między ludźmi nierówności...
.
Piękny język tej powieści szczególnie głęboko dotyka wszystkiego, co dotyczy samej muzyki. Oddaje trafnie to, co zaklęte w dźwiękach, pozwala bardziej je zrozumieć. I aż chciałoby się, żeby miało to swoje odniesienie także do relacji międzyludzkich. Ale tutaj sprawa wygląda nieco inaczej. Jeśli jest głębia tych relacji- to mocno zawoalowana, trzeba się doszukiwać, domyślać się, próbować samodzielnie interpretować. Wiele rzeczy wziętych w nawias, w domyśle, między słowami. W tle samotność, niespełnienie, żałoba...
.
To unikalna powieść. Refleksja, nostalgia- wszystko w towarzystwie muzyki. Słowa jak dźwięki- ulatują w przestrzeń za sprawą wprawnych palców pianisty, stroiciela i narratora w jednym. Co kryje się za każdym dźwiękiem? Jaki element życiorysu kogoś, kto dany utwór odtwarza lub tego, który go stworzył? By to zrozumieć- pomagają odniesienia do życia- znanych kompozytorów i pianistów. Zdecydowanie wartość dodana. Warto się zmierzyć.

Być może to pełen aluzji i ukrytych znaczeń wykład o kalibrowaniu dźwięków życia w relacjach pomiędzy ludźmi. Być może pod relacją muzyk - instrument doszukiwać się można nawet tajemnicy związków, ukrytej pod maską niespełnienia. Czy o strojenie fortepianu tu chodzi, czy może DUSZY, by od...

Rozwiń

Zwiń

Opowieść o ciszy. Tutaj wszystko pachnie ciszą, wygląda na milczenie i milczeniem jest rzeczywiście. Dojmującym, przytłaczającym, niepokojącym. Chciałoby się zapytać - skąd to osuwanie się w objęcia świata bez słów i dźwięków, gdzie tego przyczyna. Skąd to uciekanie, zapadanie się w sobie i bierność na rzeczywistość, skąd ten głęboki letarg i otulanie się przędzą milczenia?
.
Opowieść o małżeństwie. A raczej dramacie małżeństwa, jego powidokach. Kiedy staje się tylko rodzajem przedstawienia, brakiem instrukcji i możliwości "dalszej improwizacji", a celem obojga małżonków jest "dobrnięcie do finału" i zabicie tej pustki, która się nad nimi unosi.
.
Opowieść o wspomnieniach, które żyją swoim życiem, są odrębnym bytem. Wyświetlają się pod powieką, burzą spokój, wymagają interpretacji i odczytywania, jak "trudny wiersz". Przeszłość wcale nie jest "zamknięta, zapomniana", jest zarówno w słowach, jak i milczeniu. Każe poszukiwać twarzy bliskich w twarzach obcych, nie pozwala wyjść z ciasnych przestrzeni, traum wojennych i feerii życiowych niedopowiedzeń.
.
Kameralna to powieść. Spektakl dwóch bohaterów, z których jedno milczy, a drugie ciągle mówi...
W monologu żony (pierwszoosobowa narracja) poszukujemy klucza do milczenia męża. Czy znajdziemy? Być może okaże się, że ta "cisza" mieszka tutaj od zawsze, skrywa się pod powierzchnią normalności- jak intruz, który wszedł nagle do codzienności i już z niej nie wyszedł. Niespieszna, refleksyjna, ale z pewną dozą niepokoju. Bo pod subtelnością i kolejnymi warstwami troskliwości i wrażliwości, za którymi potrafi się ukryć człowiek - kryje się też ten mrok, który towarzyszy na pewnych etapach życia. Powolna fabuła- skupiona na emocjach i próbach zrozumienia rzeczywistości- może fragmentami przytłoczyć. Analizowanie, interpretowanie, doświadczanie po raz kolejny tych samych zdarzeń. Próby nadania znaczeń wydarzeniom z przeszłości, ponownego ich odczytania. To powieść dla tych, którzy odnajdują się w literaturze skandynawskiej. Emocjonalna, esencjonalna, klimatyczna - chociaż też nieco przygniatająca. Polecam.

Opowieść o ciszy. Tutaj wszystko pachnie ciszą, wygląda na milczenie i milczeniem jest rzeczywiście. Dojmującym, przytłaczającym, niepokojącym. Chciałoby się zapytać - skąd to osuwanie się w objęcia świata bez słów i dźwięków, gdzie tego przyczyna. Skąd to uciekanie, zapadanie się w sobie ...

Rozwiń

Zwiń

Być może jedyny słuszny komentarz do "Wiecznego męża" mógłby stanowić zestaw kilku ironicznych słów "nonszalancko przecedzonych przez zęby". Pełnych ukrytej złośliwości wobec świata i ludzi, wskazujących wszelkie ich niedomagania, a nawet kalectwo (zarówno fizyczne, jak i moralne). Zaprawionych goryczą i drwiną, zamiast rozczulaniem się nad nimi. Bogatych we wszelkie odcienie sarkazmu, trochę wyzywających, a trochę komicznych- ale zawsze punktujących wszystkie te "słabostki" i "skłonności", których Dostojewski w tak przenikliwy sposób w "Wiecznym mężu" dotyka. Być może wydaje się, że to słuszna opcja, ale u Dostojewskiego słowo klucz to owo "wydaje się", bo tyle samo tutaj pewności, co aluzyjności, tyle samo oczywistości, co i dwuznaczności. I jakże łatwo o spłaszczenie, spaczenie i nadinterpretację.
.
Wydaje się, że Paweł Pawłowicz to tylko taki "wieczny mąż". Wydaje się, że jego pajacowanie to rodzaj fanfaronady. Wydaje się, że Wielczaninow to jedynie zmęczony życiem cynik, z pewnymi objawami nerwowości i hipochondrii. W końcu - wydaje się - że miłość to miłość, nienawiść to nienawiść, szlachetność to szlachetność, żałoba to żałoba, a "rzucić się w objęcia i zapłakać" musi oznaczać, że skończy się to łzami, a nie... kolejną wątpliwością do interpretacji dla czytelnika. Szybko także okazać się może, że wszystko to rodzaj złudzenia, majaku, wyzwania, jakie pisarz stawia przed nami - z dopiskiem między wierszami - "to tylko" ŻYCIE i LUDZIE. Zaczepnie trochę, szelmowsko, ale z właściwą sobie głębią. I mimo wszystko- smutkiem pośród wszystkich tych śmieszkowań i chichotań...
.
"Wieczny mąż" - pomimo niewielkiej objętości - nie jest powieścią kameralną. Cała galeria postaci, która się tutaj pojawia- ma swoją konkretną rolę do odegrania- ukazać skrajności, obrzydliwości, żałosność, błądzenie, upadanie, wątpienie, szaleństwo, obłęd - całą "komedię życia"- "prawdziwy stan rzeczy"- ludzkiego losu. Pod pokładami kolejnych warstw ironii, a nawet kpiny- kryje się jednak pewna myśl, a raczej przypuszczenie- że za tym wszystkim kryć się może przecież tylko... potrzeba kochania kogoś.
A raczej... przynależności do kogoś...
Ale to tylko być może... Polecam.

Być może jedyny słuszny komentarz do "Wiecznego męża" mógłby stanowić zestaw kilku ironicznych słów "nonszalancko przecedzonych przez zęby". Pełnych ukrytej złośliwości wobec świata i ludzi, wskazujących wszelkie ich niedomagania, a nawet kalectwo (zarówno fizyczne, jak i moralne). Zapra...

Rozwiń

Zwiń

Czyżby płakać trzeba było tylko "do środka, do siebie"? Bo "na zewnątrz płacze tylko beksa" przecież?
.
Jakże chciałoby się mieć zawsze to złudzenie, przekonanie- że można wszystko dźwignąć, "naprostować życie", z nadzieją spojrzeć w przyszłość, nieśmiałym oczekiwaniem, że samotność to nie stan wieczny, a tylko "ręczny hamulec życia". Jakże chciałoby się wierzyć w to, że marzenia się spełniają wtedy, kiedy nie "zgniły jeszcze od leżenia". Ale "Beksa" po części rozprawia się z tym, serwując kilka nocnych godzin "myślenia o życiu" i poznawania prawd o świecie.
.
Buli i Irek- dwaj główni bohaterowie tej powieści. Łatwo ich zdiagnozować, trudniej zaproponować metody naprawcze. Jak bowiem uwolnić się od tego, co od lat "rzucane bezwładnie na podłogę" i "spychane codziennie pod dywan". Nieważne gdzie- czy to odludne Bieszczady, czy znajome zakątki Szczecina- trzeba być wprawnym "linoskoczkiem", żeby utrzymać się na tej linie zwanej życiem...
.
Ale raz obok, a raz w tle- kilka innych postaci - życiowych kalek- "samotnych, pustych i z zachwaszczonym wnętrzem". Sporo ich łączy, w tym przeszłość, której kolejne karty konsekwentnie są tutaj przed nami odkrywane. I w sumie wszystko to zmierza do tej "ostatniej szansy" dla wszystkich... Ale jak będzie naprawdę? Czy to będzie rodzaj otrzeźwienia dla tych, co w marazmie, a zmiana dla tych, którzy na zmianę zasługują i już zbyt długo na nią czekają? I gdzie tutaj przestrzeń na sumienie?
.
Kolejny raz M. Grzelak zagrał mi na emocjach. Wykadrował obraz, wyostrzył, ale przepuścił jednocześnie przez filtr deformujący- nieumiejętność przeżywania życia przez bohaterów. Całość doprawił poczuciem rozczarowania światem- ubierając to w trafne metafory. Klimatu dodały odniesienia do aktualnych fabule rzeczywistych wydarzeń (kwiecień 2010 r.), odniesienia do muzyki G. Turnau oraz refleksja- że łatwo być jak ten Ikar- dostać nagle skrzydeł, ale także zbyt blisko zbliżyć się do słońca i tym boleśniej grzmotnąć potem o ziemię. Napięcia dodaje wątek światka przestępczego. Sznytu- narracja z perspektywy różnych bohaterów. Tworzy to rodzaj puzzli, które często musimy samodzielnie ułożyć, a spoiwem jest to, co między wierszami. Polecam.

Czyżby płakać trzeba było tylko "do środka, do siebie"? Bo "na zewnątrz płacze tylko beksa" przecież?
.
Jakże chciałoby się mieć zawsze to złudzenie, przekonanie- że można wszystko dźwignąć, "naprostować życie", z nadzieją spojrzeć w przyszłość, nieśmiałym oczekiwaniem, że samotność to nie...

Rozwiń

Zwiń

Są tacy, "pełni zasłuchania", którym muzyka "idzie po duszy"...
.
Tutaj w Tuklęczy wszelkie marzenia rozrastają się, nabierając konturów i dźwięków. Szczególnie, że tych dźwięków właśnie dotyczą. Jak chmury po jesiennym niebie - przez głowę przewalają się myśli - "bure, pełne deszczu"- dlaczego muzyką żyć nie można, a ojciec "tylko by lampę zapalał". Chciałoby się zamknąć oczy na wszystko, co wokół - na gęstą szarość polskiej wsi (lata 70-te XX w.), na brak perspektyw, na rozżalenie. Tutaj "ciepłe i miękkie" jest tylko "drożdżowe ciasto, rosnące w drewnianej misce". Jak znaleźć przestrzeń na muzykę? Szczególnie kiedy z każdego kąta domu wyskakuje niechęć do dźwięków i wspomnienie o matce? A poczucie bezradności rozpełza po całym ciele?
.
"Wniebogłos" to opowieść o strachu przed zadawaniem pytań. Komu? Tym najbliższym, którzy powinni być wsparciem. Którzy powinni kochać i sami często nie pytać. To próba zrozumienia tego, że wiele rzeczy w nas zostaje- pomimo upływu czasu. Szczególnie złych, bo "wrastają w nas i gdzieś po cichu kiełkują". Wątpliwości wszelkie jak "czarna pierzyna" okrywają szczelnie i nie pozwalają złapać oddechu, a jednocześnie ciało drży z zimna zbyt mocno. To także rzecz o uciekaniu- w złość, agresję, drażliwość, MUZYKĘ oraz MILCZENIE, o determinacji w swojej bezradności, o tym, że można widzieć, ale nie wiedzieć. A często nie chcieć w ogóle patrzeć.
.
Początkowo "Wniebogłos" może lekko przytłoczyć. Lepki duszny klimat polskiej wsi i wiejska mentalność odbierają nadzieję na spełnienie marzeń dla głównego bohatera- 12 letniego chłopca. Są fragmenty, które potrafią jednak poruszyć. Całość urzeka kameralnością i wrażliwością. Z każdą kolejną stroną ta powieść wybrzmiewa coraz bardziej refleksyjnie, nabierając molowych tonów, ale sam finał może jednak zaskoczyć. Polecam.

Są tacy, "pełni zasłuchania", którym muzyka "idzie po duszy"...
.
Tutaj w Tuklęczy wszelkie marzenia rozrastają się, nabierając konturów i dźwięków. Szczególnie, że tych dźwięków właśnie dotyczą. Jak chmury po jesiennym niebie - przez głowę przewalają się myśli - "bure, pełne deszczu"- dla...

Rozwiń

Zwiń

"... tak bywa tylko w powieściach, a w życiu nigdy"-
że "jedna świeca będzie się paliła przez całe życie..."
.
Przy akompaniamencie poszeptów pędzącego pociągu płyną słowa, układające się w gorzką lekcję o miłości, namiętności i zazdrości - wypowiedziane bynajmniej nie szeptem, a krzykiem rozpaczy prosto z trzewi. Pierwsze takty tej sonaty nieśmiało i w miarowym tempie wprowadzają nas w niuanse męsko- kobiecej rzeczywistości, burząc niejeden pogląd i podważając niejeden stereotyp. Szczególnie w kontekście epoki, której dotyczą (XIX w.). Ale nastrój tej sonaty to odczuwalne crescendo, gdzie emocje potęgują się wraz z każdym wypowiedzianym zdaniem i łykiem esencjonalnego czaju... Zmierzając w kierunku takim, gdzie w duszy jest miejsce wyłącznie na żal i "szarpiące nią szatany". Bo można tworzyć elaboraty o "porozumieniu dusz", czuć i myśleć "najwznioślejsze rzeczy", ale w ostatecznym rozrachunku tą siłą, która wydaje się być nadrzędna jest ... potrzeba "drugiego ciała".
.
Spijając z Tołstojowskich liter gorycz "całej otchłani nieszczęścia i nikczemnego kłamstwa", które dotyczyć może instytucji małżeństwa - możemy poczuć ten ciężar, który zagościł w duszy głównego bohatera. Jego spowiedź- szczera, odważna, dosadna- to paleta emocji, gdzie przeplata się zazdrość, pożądanie, nienawiść. Tym, co stanowi tło dla okrutnych gestów dręczycielstwa obojga małżonków jest muzyka- "straszna rzecz", która zamiast działać uszlachetniająco- działa na duszę hipnotyzująco- przenosząc w świat urojeń.
.
Kameralna to powieść, która pomimo niewielkiej objętości ma w sobie pewną siłę rażenia. Obrazuje szaleństwo, wściekłość, rodzaj maligny będącej skutkiem braku zaufania i podszeptów wyobraźni. Po części uniwersalną, po części prowokującą do stawiania pytań o naturę pewnych sił i szans człowieka w walce z nimi... Polecam.

"... tak bywa tylko w powieściach, a w życiu nigdy"-
że "jedna świeca będzie się paliła przez całe życie..."
.
Przy akompaniamencie poszeptów pędzącego pociągu płyną słowa, układające się w gorzką lekcję o miłości, namiętności i zazdrości - wypowiedziane bynajmniej nie szeptem, a krzykiem...

Rozwiń

Zwiń

Márai potrafi kreślić światy "przeklęcie namacalnie", a ludzi "przeklęcie" ludzkich. Słowa układają się w głęboką treść i mienią się blaskiem rzeczy ważnych, determinujących los. Ale "życie" w tej odsłonie to wcale nie feeria barw- "prześlicznych zdobień jak z niedzielnego stroju". To mnóstwo pytań, wątpliwości, zaprzeczeń, poruszeń i następstw zderzeń pod powierzchnią skóry. Efekt "podatności" i wrażliwości na wszystko to, co pozornie niewidoczne i niedostrzegalne.
.
Rozwód w Budzie- w tej oazie tradycji, zwyczajów, praw i "zasad ludzkiej przyzwoitości"? To jak cios lub okaleczenie dla "cielesnego i duchowego jestestwa". Rozwód? "Rękami ignoranta" rozłączać tam, gdzie "wcześniej złączył Bóg i tylko On może rozłączyć"? Ale wyrok wydać trzeba. Czy jednak zgodnie z procedurą sądową- na sali rozpraw? I z sumieniem?
.
Márai "machinę" zwaną człowiekiem rozkłada na czynniki pierwsze. Instytucję małżeństwa- jeszcze dokładniej. Dotyka tych wszystkich "sekretnych śrub, niewidzialnych sprężyn i dźwigni", eksplorując nawet jego zakamarki. Sprawa rozwodowa to fasada, za którą kryje się inny rodzaj rozprawy, w którą przyjdzie nam się zanurzyć po końce palców i krańce naszej literackiej uważności. Rozważania natury egzystencjalnej i moralnej są jak dotyk na nerwach. Wygenerują jedno ważne pytanie o naturę miłości i zmysłowy jej charakter, burząc niejeden spokój...
.
Czy jednak SŁOWA są tutaj najważniejsze? I chociaż są takie, których ciężar Márai stara się zgłębić, wyeksponować, wyciągnąć z nich ich istotę i zawartą w nich prawdę wydestylować - to chyba też to, co decydujące- dzieje się pod powierzchnią. Rodzaj napięcia, nerwowości, drażliwości, które samym słowem ciężko wyrazić. Który określa specyficzny rodzaj aury osiadającej na duszach bohaterów.
.
Pociągnięciami literackiego pióra Márai potrafi wyartykułować sytuacje, którym jednocześnie nadaje podwójny sens. Każe spojrzeć na nie przez pryzmat subiektywnej prawdy bohaterów. Przy tym wymaga od czytelnika uwagi, skupienia i czasu. Odwdzięcza się przestrzenią. Grą psychologiczną rozgrywaną na oczach czytelnika. Polecam- szczególnie tym, którzy nie boją się, by "coś się wydarzyło"- "w kosmosie ich rozumu i czucia"...

Márai potrafi kreślić światy "przeklęcie namacalnie", a ludzi "przeklęcie" ludzkich. Słowa układają się w głęboką treść i mienią się blaskiem rzeczy ważnych, determinujących los. Ale "życie" w tej odsłonie to wcale nie feeria barw- "prześlicznych zdobień...

Rozwiń

Zwiń