Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Może być śmiesznie, może być strasznie, może być smutno. A może… doświadczysz tego wszystkiego naraz”.

On🔥.
Nagie męskie ciało pokryte gęsią skórką.
Skrępowane.
Zesztywniałe..
Jego myśli ciemniejsze od mroku.
I KTOŚ, kto ma wobec niego niecne plany. Ale nie, nie takie jak myślisz🙈.
KTOŚ, nie bez przyczyny, uwięził Go w wilgotnej jaskini, pozbawił możliwości obrony, pozostawił na pastwę łaski i niełaski swojego autorskiego widzimisię.

W tym mistycznym teatrze, okrutnej grze na czas, przeciąganiu liny pomiędzy sacrum a profanum – główną rolę gra jednak nie On, a krew – symbol życia i śmierci..

„Liturgia krwi” to kompletnie pokręcona historia. Krwawy thriller, gdzie Autor z premedytacją bawi się z czytelnikiem w totalnie niezabawną machinację gwarantującą emocjonalny rollercoaster. Niby prowadzi po nitce do kłębka, pozwala coś tam zgadnąć, coś przewidzieć. A potem wybebesza wszystkie przyjęte hipotezy i odkrywa karty z tak bardzo smutną prawdą o chorych umysłach, patologicznych relacjach, sekretach i tajemnicach, stracie, zemście i karze, nieprzepracowanych traumach i ekstremalnych konsekwencjach nietrafnych życiowych decyzji.

Zdecydowanie jestem na TAK.

Polecam.

„Może być śmiesznie, może być strasznie, może być smutno. A może… doświadczysz tego wszystkiego naraz”.

On🔥.
Nagie męskie ciało pokryte gęsią skórką.
Skrępowane.
Zesztywniałe..
Jego myśli ciemniejsze od mroku.
I KTOŚ, kto ma wobec niego niecne plany. Ale nie, nie takie jak myślisz🙈.
KTOŚ,...

Rozwiń

Zwiń

(…) życie objawia się w czynach, ale swoje źródło ma w motywacji”.

Czas na podróż do Białegostoku i okolic, by wśród odgłosów szumu, świszczenia, wycia i huku niepokornego wiatru, usłyszeć też historię o zemście, która podobno najlepiej smakuje na zimno. Ktoś ją tu pieczołowicie przez lata planował i cierpliwie czekał na odpowiedni moment spełnienia. Ktoś ma drobiazgowo opracowany plan, który realizuje punkt po punkcie. Wydaje się przygotowany na wszystkie ewentualności, a przede wszystkim, na eliminację każdego, kto mógłby w jakikolwiek sposób zaszkodzić powodzeniu jego misji. Tylko czy palenie za sobą mostów to dobra strategia.. I co się stanie, jeśli „mściciel” nie przewidział zbyt dokładnie tego, że ktoś zupełnie nieświadomie może stanąć mu na drodze, znaleźć się w nieodpowiednim miejscu, w niewłaściwym czasie.. No i ten wiatr. Niepokojący, gwałtowny, irytujący, nerwowy..

Jeśli ktoś gustuje w klimatycznych, realistycznych, nienachalnych kryminalnych układankach, historiach, w których choć od początku wiadomo co się dzieje, to by zrozumieć dlaczego - trzeba się trochę natrudzić i przeczołgać, razem z równie ciekawskimi śledczymi, przez kilka możliwych hipotez – „Wiatr” z pewnością spełni oczekiwania.

Polecam.

(…) życie objawia się w czynach, ale swoje źródło ma w motywacji”.

Czas na podróż do Białegostoku i okolic, by wśród odgłosów szumu, świszczenia, wycia i huku niepokornego wiatru, usłyszeć też historię o zemście, która podobno najlepiej smakuje na zimno. Ktoś ją tu pieczołowicie przez lat...

Rozwiń

Zwiń

„„(…) postanawiam być szczęśliwa, choćby nie wiem co! Szczęśliwa i wolna! Choćby to szczęście miało trwać tylko chwilę. Szczęśliwe chwile to motyle. Będę je łapać” - przysięgam”.

Ona i On.
„Kobieta z przeszłością, mężczyzna po przejściach”.
Kraków i Afganistan.
Rok 2013.

Kilka zbiegów okoliczności, mniej lub bardziej rozsądnych decyzji, garść szczęścia w nieszczęściu, nagły poryw serca i po dekadzie rozłąki, życiowe drogi dwójki przyjaciół, Beaty i Tomasza, choć oddalone o setki kilometrów, dostały niepowtarzalną szansą, by się znów przeciąć..

Jej akurat zawalił się cały świat. I choć to nie pierwszy jego „koniec” w jej życiu, nigdy by nawet nie przypuszczała, że tak szybko dostanie szansę na nowy „początek”..

On, nieustępliwy reporter, świadek w sercu okrutnej wojny „by pokazać, jak bezduszne ideologie niszczą ludzkie życie”. Niepotrafiący już tylko obserwować i dokumentować. Przypadkiem, czy też na własne życzenie – właśnie wpakował się w niezłe kłopoty..

Szansa, by odnaleźć się po latach, odkryć, to co nieodkryte, odzyskać utracony czas i zawalczyć o szczęście – przyjdzie znienacka, a jej pełne wykorzystanie będzie uzależnione od siły, odwagi i determinacji obdarowanych jej blaskiem. A okoliczności nie będą sprzyjające.. Ale przecież, nikt nie mówił, że będzie łatwo.

„Kamienie i motyle” to esencjonalna powieść na skroś przepełniona emocjami. Migawki z podróży ku szczęściu. Przez góry ludzkich pragnień. Doliny słabości. Rzeki oczekiwań. Jeziora rozczarowań. Jaskinie strachu. Strumienie nadziei. Wąwozy pokory.
Jest sensacyjnie i obyczajowo.
Ogół zdecydowanie działa na wyobraźnie.
Podobało mi się.
Polecam❤️.

„„(…) postanawiam być szczęśliwa, choćby nie wiem co! Szczęśliwa i wolna! Choćby to szczęście miało trwać tylko chwilę. Szczęśliwe chwile to motyle. Będę je łapać” - przysięgam”.

Ona i On.
„Kobieta z przeszłością, mężczyzna po przejściach”.
Kraków i Afganistan.
Rok 2013.

Kilka zbiegów ok...

Rozwiń

Zwiń

„Z czasem się nie da dyskutować. Czas jest jak matka, zawsze wie swoje i zawsze wie lepiej. Nawet jak niczego nie wie...”

Podobno „chłopaki nie płaczą”. Są odważni, silni, twardzi i basta. Tu bitwa oczekiwania vs rzeczywistość, jak wiemy z autopsji, co do zasady, mniej lub bardziej kończy się jednak obawą.. Tłumione emocje, niezależnie od płci, wcześniej czy później, muszą w końcu znaleźć ujście. Łzy są jedną z dróg, by je upuścić.. wyłuskać napięcie, popełnić słabość, zrealizować receptę na poskromienie życia choć na moment.

Ku pokrzepieniu serca, dla uwolnienia tęsknot, odkrycia pragnień, obnażenia niepokoi, by złapać patos, uchwycić nielichy wydźwięk – okryjcie sensualną historię dwóch mężczyzn, których drogi splotły się jak pędy wierzby uformowane na kształt kosza wypełnionego wspomnieniami, nadzieją, obietnicami, lękami i bólem istnienia.

Jeden z nich, „ogromny facet, postać nabita ciężkimi mięśniami, dłonie jak z blachy”, tatuaże na rękach – z dnia na dzień, „bez mapy, bez planu, byle daleko”, targając swój dobytek na plecach „jak jakiś ślimak”, postanowiła schować się przed światem i swoją kryminalną przeszłością, w Bieszczadach.

Drugi, to młody mężczyzna, szczeciński gangster, którego coś „gniotło do ziemi”, „podcięło mu nogi, wsadziło kij w szprychy, palec w oko”, wewnętrznie rozchybotany, zakopany w myślach, błądzący w poszukiwaniu drogi do prawdy o sobie – ewidentnie zmagający się z zaburzeniami lękowymi. Poszukujący uleczenia w terapii.
Łączy ich trudna przeszłość i skomplikowana przyszłość. Pytania, na które oczekują odpowiedzi. Niewypowiedziane słowa. Wykrzyczane życzenia. Przemilczane motywy. Rozczarowanie osądami. Stłumione potrzeby. Zagubiony sens. Przysypany żar. Nieuleczalny głód spełnienia. Ciężar dźwiganego strachu. Silny przeciwnik – każdy sam sobie. I deszcz.. bo są momenty, że „niebo czyste, rzeka daleko, a jednak pada”..

„Beksa” – nowa powieść Marcina Grzelaka pochłania i zachwyca. Dotyka duszy i serca. Zatrzaskuje w męskim świecie, jednocześnie nie zasłaniając kobiecych enklaw. Wymagająca spojrzenia ponad i prosto w twarz. Za siebie, by zamknąć wciąż otwarte drzwi i z nadzieją otworzyć na oścież te przed sobą.

Polecam.

Kto zna książki Autora, z całą pewnością się nie zawiedzie, a jeszcze bardziej zachwyci Jego niezwykłym talentem i mądrością. Kto nie zna – odkryje magię słowa, które zwiewnie działa na wszystkie zmysły.

„Z czasem się nie da dyskutować. Czas jest jak matka, zawsze wie swoje i zawsze wie lepiej. Nawet jak niczego nie wie...”

Podobno „chłopaki nie płaczą”. Są odważni, silni, twardzi i basta. Tu bitwa oczekiwania vs rzeczywistość, jak wiemy z autopsji, co do zasady, mniej lub bardziej kończy...

Rozwiń

Zwiń

„Ludzkie wyroki bowiem rzadko kiedy są sprawiedliwe”.

A gdyby tak na samym początku poznać zakończenie tej historii, która tak naprawdę tego tak zwanego „końca” jednak nie ma.. Ale ma początek.

Zabójstwo młodej kobiety, której zwłoki odnajduje ociec – to finał złowieszczego tańca demonów przeszłości z mrocznymi cieniami teraźniejszości. Zbrodnia jest jednak tu tylko idealnie skupiającym uwagę tłem dla niezaprzeczalnie pierwszoplanowych ról utkanych z emocji, napięć, lęków, wrzeń i zgrzytów.. W tym teatrze ludzkich relacji za sznurki pociąga niezwykle zachłanny reżyser spragniony nieregularnych schematów. By poskładać w całość tę historię trzeba więc poznać kilka punktów widzenia, wejść w nie jedne buty, a potem zrobić krok do tyłu, zmrużyć oczy i obrać właściwą perspektywę.

A łatwo nie będzie, bo przedstawiona rzeczywistość skrywa wiele sekretów i mrocznych tajemnic, łączy różne światy. Pełno tu manipulatorów i pozorantów z poplamionymi sumieniami, wielu utalentowanych „zakrzywiaczy” rzeczywistości, „lukratorów” świata, twórców autorskich prawd. A i nie raz sprawy kompletnie wymykają się spod kontroli..

Ciekawe jak szybko Ty odkryjesz, kto w tej historii tak naprawdę pociąga za sznurki..

„Marionetka” to thriller psychologiczny grający na emocjach. Piramidalne przedstawienie,w którym każdy szczegół ma znaczenie i swoje miejsce. Zwroty akcji zaskakują, a fabuła wciąga od pierwszej strony. Autorka szykownie ubiera w literacką fikcję to, co przecież wszyscy wiemy, a jednak tak często sami dajemy się w „coś” wkręcić i pozwalamy przejąć komuś stery nad własnym życiem – pociągać za sznurki czyniąc z nas marionetkę w niekoniecznie właściwych rękach.

Polecam.

„Ludzkie wyroki bowiem rzadko kiedy są sprawiedliwe”.

A gdyby tak na samym początku poznać zakończenie tej historii, która tak naprawdę tego tak zwanego „końca” jednak nie ma.. Ale ma początek.

Zabójstwo młodej kobiety, której zwłoki odnajduje ociec – to finał złowieszczego tańca demonów...

Rozwiń

Zwiń

„Pomiędzy wszystkim, co się stało i co się dzieje, przebiega określona bardzo jasno, niczym mur granica, a po jednej jej stronie żyje przeszłość, zamknięta, zapomniana”.

Cisza.

Błoga, uspokajająca, zadumana.

Krępująca, niezręczna. Nieprzenikniona.

Złowieszcza, niepokojąca, grobowa.
I w końcu, ta kłująca w uszy, odwracająca wzrok, zagłuszająca bicie serca, zadająca ból.. zimna i obojętna.

I w tym wszystkim, On i Ona. Świat, w którym wszystko ma swoje miejsce. Jest takie znajome.
Norwegia – kraj spokoju i ciszy.
On jest lekarzem.
Ona – nauczycielką.
Dziś już emeryci.
Mają trzy dorosłe córki.
Swoje miejsce na świecie.
I siebie, choć coraz bardziej dociera do nich, że życie ucieka im przez palce, za szybko.

Z upływem lat On zaczyna być obecny już tylko ciałem. Postanawia postawić mur, wyruszyć na wyprawę w głąb samego siebie. Samotnie w ciszy.. Jakby skończyły mu się słowa, a „język się wyczerpał”. Choć przecież nigdy nie rzucał ich na wiatr, wręcz się o nie potykał, badał ich znaczenie.
Ona stara się zrozumieć jego wybór, ale sama też gubi się w poszukiwaniu sensu. Analizuje swoje, w gruncie rzeczy od samego początku, naznaczone samotnością życie, zredukowane dla spokoju sumienia wspomnienia, uznane za prawidłowe wybory.

Związani nie tylko węzłem małżeńskim i wspólnymi dziećmi, ale i kilkoma obietnicami, tajemnicami, paktami – przekonani o słuszności życiowych decyzji, nieśmiało zaczynają poddawać w wątpliwość swoją autorską prawdę. Tego procesu nie da się już uciszyć, ani stłumić..
"Dni w historii ciszy" to historia wypełniona szczegółami układającymi się w wielobarwny obraz. O życiu, spełnieniu, relacjach, pragnieniach, niepokoju,
samotności i przemijaniu.

Dla absolutnego nielota w krainie literatury pięknej – chwila wytchnienia na zupełnie innej częstotliwości niż zwykle.
Polecam.

Książkę otrzymałam z Wydawnictwa @artragepl dzięki naborowi na @lubimyczytac.pl – dziękuję❤️.

„Pomiędzy wszystkim, co się stało i co się dzieje, przebiega określona bardzo jasno, niczym mur granica, a po jednej jej stronie żyje przeszłość, zamknięta, zapomniana”.

Cisza.

Błoga, uspokajająca, zadumana.

Krępująca, niezręczna. Nieprzenikniona.

Złowieszcza, niepokojąca, grobowa.
I w...

Rozwiń

Zwiń

„Czasem stawienie czoła traumie to jedyny sposób na uwolnienie się od niej”.

Jeśli, tak jak ja, znasz wszystkie wydane dotąd książki Marcela Mossa i myślisz, że już nic Cię nie może tu zaskoczyć.. nawet nie wiesz w jak wielkim błędzie jesteś.

„Polana” to powieść kryminalna, która zabiera czytelnika w podróż w głąb mrocznego lasu ludzkich słabości, żądz i pragnień, niekoniecznie wyznaczonym szlakiem..

Sambor Malczewski jest byłym, całkiem niezłym gliną. Aktualnie facetem z nadmiarem wolnego czasu, do tego nie wylewającym za kołnierz. Z przeszłością i po przejściach – outsiderem. To, że jest, jaki jest, to nic innego jak niebyt satysfakcjonujący wynik jego autorskiego równania zwanego życiem. A niestety, Sambor od początku miał pod górkę. Może też dlatego, gdy życie w końcu postanowiło uczynić go szczęśliwym – on nie umiał tego docenić. Ta tajemnicza postać ma w sobie wiele sekretów, bólu i nieprzepracowanych traum.
Gdy pewnego dnia otrzymuje wiadomość, że z rzeki w jego rodzinnej wsi Runowo, położonej w sąsiedztwie Puszczy Gorzowskiej – zostały wyłonione zwłoki, prawdopodobnie jego siostry bliźniaczki Lilii, z którą Sambor nie otrzymywał kontaktów przez blisko trzydzieści lat – mężczyzna, delikatnie mówiąc, nie jest zachwycony..

Sambor, który za wszelką cenę pragnie odciąć się od przeszłości, musi wrócić do miejsca, które budzi w nim najgorsze wspomnienia. Do tego mroczna osobowość siostry, która obecnie przez mieszkańców wsi była postrzegana jako osoba nawiedzona, aspołeczna, skonfliktowana z ludźmi, żyjąca na uboczu – rzuca paranormalne światło na całą sprawę..

W toku śledztwa zaczyna się robić duszno, mglisto, pokrętnie, metafizycznie..

Jakie tajemnice skrywa polana ukryta w lesie?
„Polana” zaciekawia intrygą, ujmuje klimatem, wymyka się poza schemat i zaskakuje nieoczywistym zakończeniem.
Polecam.

„Czasem stawienie czoła traumie to jedyny sposób na uwolnienie się od niej”.

Jeśli, tak jak ja, znasz wszystkie wydane dotąd książki Marcela Mossa i myślisz, że już nic Cię nie może tu zaskoczyć.. nawet nie wiesz w jak wielkim błędzie jesteś.

„Polana” to powieść kryminalna, która zabiera...

Rozwiń

Zwiń

„Ból zawsze szuka ujścia, bo sam w sobie niszczy wszystko, a przede wszystkim tego, kto go nosi”.

Cóż to była za podróż. Budząca przyschłe emocje. Wskrzeszająca zwiędłe wspomnienia. Podrywająca usta do uśmiechu. Dopominająca się komentarza. Wyciskająca łzę. Żądająca deklaracji..

Na tle pamiętnych wydarzeń historycznych, czasów wojny, powojennych, komunistycznych, przeskakując do lat 90. XX wieku, Autor obrazowo opowiada historię mniej pamiętnych wydarzeń w małej polskiej wsi w województwie łódzkim. Przedstawia postacie, które być może każdy z nas kiedyś znał lub zna z opowieści rodziców czy dziadków. Uchyla drzwi do przeszłości, do jej mrocznych i bolesnych obrazów i wspomnień, „które mogły kąsać i jątrzyć rany”. Przedstawia trajektorię kilku życiowych dróg. Staje nad przepaścią zbudowaną przez czas. Prawi, jak trudno i łatwo jednocześnie, jest pozbyć się w życiu złudzeń. Przypomina kilka wiejskich zabobonów i klimat słowiańskich wierzeń. Przenosi też czytelnika do miejsc, gdzie rzeczywistość nakłada się na siebie, i do tych, gdzie codzienność jest bardziej namacalna. Daje odczuć, jak smakuje urwana w połowie stara opowieść..

„Kołatanie” to powieść obyczajowa w nurcie realizmu magicznego z pewnością zakrawająca o literaturę piękną. O tym, co jest w życiu ważne, a co nie jest ważne, choć ważnym się zdaje. O potrzebie iluzji zaangażowania, głodzie obsesji, łaknieniu sensu, apetycie na wieczność. Kurzy w głowie, zaprasza do trzymania się życia kurczowo i rzeczywiście nadaje biciu serca pewien rytm..
„Kołatanie” to niezwykle urzekające spotkanie z literaturą wysokich lotów.

Polecam.

„Ból zawsze szuka ujścia, bo sam w sobie niszczy wszystko, a przede wszystkim tego, kto go nosi”.

Cóż to była za podróż. Budząca przyschłe emocje. Wskrzeszająca zwiędłe wspomnienia. Podrywająca usta do uśmiechu. Dopominająca się komentarza. Wyciskająca łzę. Żądająca deklaracji..

Na tle p...

Rozwiń

Zwiń

„Każdy w sobie nosi ziarno zła, ale to od człowieka zależy, czy pozwoli mu wykiełkować”.

A gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady?
Ale nie tak samotnie.
A w doborowym towarzystwie, bardziej niż mniej znanego komisarza Igora Brudnego. Zdecydowanie w większym stopniu ludzkiego niż boskiego pogromcy zła, który po raz kolejny w swoim autorskim stylu udowodni, że oliwa sprawiedliwa, zawsze na wierzch wypływa😊.
Tym razem zatem nie Zielona Góra, a bieszczadzkie knieje, rozległe doliny i porośnięte lasami wzgórza – staną się areną skomplikowanej i wielowątkowej sprawy, której rozwiązanie „odkopie” niezbyt dokładnie zasypany „rów wypełniony ludzką niegodziwością, bezeceństwem i podłością”..

Gdy w Bieszczadach, w miejscu gdzie Igor Brudny postanowił chwilowo odnaleźć swoje miejsce na ziemi, dochodzi do zaginięcia dwóch turystek – chcąc nie chcąc aspołeczny komisarz angażuje się w sprawę, która początkowo wydaje się dość prosta, a sprawca oczywisty. A jednak Igor Brudny dobrze wie, że nie należy wykluczać też najbardziej abstrakcyjnych hipotez. Wkrótce miejsce, które miało być jego azylem – staje się śmiertelną pułapką. A w nim budzi się tłumiony dotąd instynkt rasowego psa.
Wejście do „jaskini lwa” będzie wymagało zastosowania nieszablonowych metod, bo zmowa milczenia, która przetrwała tu ponad pół wieku, do tego lokalny folklor w postaci legendy o ponurym smolarzu – wyjątkowo skutecznie zakrzywiają rzeczywistość.
Przed Brudnym zatem kolejna trudna sprawa z gatunku tych, które odciskają swoje piętno na duszy..

„Smolarz” to szósta już odsłona jednej z najlepszych na polskim rynku kryminalnych serii. Tradycyjnie jest klimatycznie, makiawelicznie i bez miary pasjonująco. Nie pierwszy już raz koszmarna prawda ma zapach zemsty i obłędu.

Polecam.

„Każdy w sobie nosi ziarno zła, ale to od człowieka zależy, czy pozwoli mu wykiełkować”.

A gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady?
Ale nie tak samotnie.
A w doborowym towarzystwie, bardziej niż mniej znanego komisarza Igora Brudnego. Zdecydowanie w większym stopniu ludzkiego n...

Rozwiń

Zwiń

„(…) oczy czasem zawodzą i warto wtedy docenić inne zmysły”.

Niewielkie miasteczko przy polsko- czeskiej granicy.

Hermetyczna społeczność żyjąca swoim życiem.

Malownicza turystyczna mieścina wśród gór i lasów kojarząca się „z sanatoriami dla staruszków i leczniczą wodą na bolące gnaty”.

Nieoczekiwanie ta niepozorna lokalizacja staje się miejscem tajemniczego odkrycia.
W lesie zostają znalezione beczki wypełnione dziwną cieczą, toksyczną substancją mogącą zatruć glebę i wodę. A w jednej z nich – ludzki szkielet. Nie jest znana ani tożsamość ofiary, ani motyw sprawcy.

A to dopiero początek niecodziennych odkryć w okolicy, których skala zaczyna z czasem przerażać nawet wprawionych w boju śledczych.

Czy uda im się jednak odkryć prawdę o skażonej teraźniejszości i zatrutej przeszłości, o której zapomnienie ktoś sprytnie zadbał. Czy uda się zwrócić komuś imię i nazwisko oraz przynajmniej cześć jego historii?

O tak, są tu tacy, co nie pozwolą, by mroczna prawda została zagrzebana w lesie lub zatopiona w górskim stawie.. Choć jej odkrywanie początkowo będzie przypominać wciskanie w układankę niepasujących do siebie puzzli.

„Wody czerwone” to rasowy kryminał z dużą ilością wątków, które pozornie się ze sobą mnie zgrywają. Wymagające skupienia niebanalne równanie, z więcej niż jedną niewiadomą. Autorka porusza ciekawe i ważne tematy. Kreuje charakternych, zapadających w pamięć bohaterów, choć pozostających na dystans z czytelnikiem. Znakomicie buduje napięcie. A rozwiązywanie zagadki przypomina celebrowanie wytrawnej kryminalnej uczty lub, jak to woli – zgrabne wydłubywanie rodzynek z sernika😊. Podobało mi się.

Polecam.

„(…) oczy czasem zawodzą i warto wtedy docenić inne zmysły”.

Niewielkie miasteczko przy polsko- czeskiej granicy.

Hermetyczna społeczność żyjąca swoim życiem.

Malownicza turystyczna mieścina wśród gór i lasów kojarząca się „z sanatoriami dla staruszków i leczniczą wodą na bolące gnaty”....

Rozwiń

Zwiń