Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja chyba jestem masochistką, bo mimo, że historia od początku mi się nie podobała, przeczytałam książkę w całości. Wziąwszy pod uwagę wysokie oceny do końca liczyłam, że coś mnie jeszcze w niej pozytywnie zaskoczy. Niestety, nie zaskoczyło. Czytając tę książkę miałam wrażenie, że czytam opowiadania, które sama pisałam w wieku trzynastu lat. Można powiedzieć, że moja intuicja zadziałała poprawnie, bo dowiedziałam się po skończeniu czytania, że ta książka to papierowa wersja tego, co autorka opublikowała wcześniej na wattpadzie. Szkoda, że nie wiedziałam tego wcześniej, bo pewno bym sobie ten twór darowała, albo chociaż przymknęła oko na niektóre rzeczy.

W moich opowiadaniach główną bohaterką byłam oczywiście ja, podrasowana tam, gdzie wydawało mi się, że mam braki (ładniejsza, szczuplejsza, bogatsza), ale jednocześnie posiadająca cechy, które czyniły mnie w mojej trzynastoletniej opinii wyjątkową, inną niż wszystkie dziewczyny (trochę nerd, niepozorna, cicha kujonka). Podobną bohaterką była dla mnie Josie. Czytając "Flaw(less)" miałam cały czas nieodparte wrażenie, że bohaterka owa stworzona była tylko po to, by w dalszych etapach historii dostać wszystko to, co się autorce skrycie marzy - fajni przyjaciele, popularność, brak kontroli rodziców, no i chłopak, z którym połączy ją więź, której nikt nigdy z nikim nie miał.

Oczywiście nie tylko kreacja głównej bohaterki jest winna mojej niskiej oceny. Po pierwsze, historia przedstawiona w tej książce to przede wszystkim festiwal kliszy i żenady. Archer jest gwiazdą szkolnej drużyny czegoś tam? No oczywiście. Chłopaki mają zespół? No oczywiście, że mają, przecież to super! "No oczywiście" to hasło, które często mimowolnie padało z moich ust w trakcie czytania. Co do żenady natomiast to podczas sceny śpiewania w samochodzie miałam ochotę wypierdzielić książkę za okno.

Po drugie, powieść jest całkowicie czarno-biała, to znaczy bohaterowie dzielą się wyraźnie na dobrych i złych, z tym, że wszyscy bohaterowie pierwszoplanowi są tymi dobrymi, a postacie złe to postacie raczej epizodyczne. Bohaterowie dobrzy nie mają w zasadzie żadnych wad, a jeżeli już mają to raczej wbrew intencjom autorki, bo nie mają one żadnego istotnego wpływu na fabułę.

No i wreszcie po trzecie, styl autorki to jakaś porażka. Czy ona nie słyszała o zaimkach?!

Ja chyba jestem masochistką, bo mimo, że historia od początku mi się nie podobała, przeczytałam książkę w całości. Wziąwszy pod uwagę wysokie oceny do końca liczyłam, że coś mnie jeszcze w niej pozytywnie zaskoczy. Niestety, nie zaskoczyło. Czytając tę książkę miałam wrażenie, że czytam opowiadania, które sama pisałam w wieku trzynastu lat. Można powiedzieć, że moja...