Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po genialnym "Dożywociu" ta część wypada nieco słabiej. Niby nadal bawi, jednak brakuje jej tej iskra, którą miał tom pierwszy.

Po genialnym "Dożywociu" ta część wypada nieco słabiej. Niby nadal bawi, jednak brakuje jej tej iskra, którą miał tom pierwszy.

Ciekawie opowiedziana historia o życiu Joan Didion. Autorka nie posłużyła się chronologią, a słowami kluczami, które w w sposób wieloaspektowy pokazały postać tej doskonałej pisarki i dziennikarki.

Ciekawie opowiedziana historia o życiu Joan Didion. Autorka nie posłużyła się chronologią, a słowami kluczami, które w w sposób wieloaspektowy pokazały postać tej doskonałej pisarki i dziennikarki.

Skrząca się humorem komedia kryminalna z zabawnymi postaciami i sytuacjami. Idealna książka na odstresowanie.

Skrząca się humorem komedia kryminalna z zabawnymi postaciami i sytuacjami. Idealna książka na odstresowanie.

Miłośnicy literatury grozy epoki wiktoriańskiej będą usatysfakcjonowani. Jest tu specyficzny angielski klimat. Mroczne opisy miejsc i przeżyć bohaterów. Są duchy urojone i prawdziwe. Polecam na długie zimowe wieczory. Warto sobie tę lekturę dawkować po jednym tekście dziennie.

Miłośnicy literatury grozy epoki wiktoriańskiej będą usatysfakcjonowani. Jest tu specyficzny angielski klimat. Mroczne opisy miejsc i przeżyć bohaterów. Są duchy urojone i prawdziwe. Polecam na długie zimowe wieczory. Warto sobie tę lekturę dawkować po jednym tekście dziennie.

Jedna z najlepszych książek jakie czytałam. Zabrałabym ją na bezludną wyspę.

Jedna z najlepszych książek jakie czytałam. Zabrałabym ją na bezludną wyspę.

We Wrocławiu mieszka sobie przeciętny facet. Zagląda na Tindera i to tam znajduje swoje kolejne zdobycze. Celuje w kobiety bogate, w trakcie rozwou, po przejśćiach. Takie, które potrzebują opiekuna,męskiego ramienia, na którym można się wypłakać, ale też zlecić drobne męskie zajęcia: naprawić markizę, znaleźć mechanika. Żadna z kobiet nie podejrzewa, że własnie trafiły do największego koszmaru.
Książka nie jest łatwa w odbiorze, gdyż dotyczy rzeczywistych wydarzeń, a wspólautorka Nadia Szagdaj potrafi tworzyć sugestywne opisy znęcania się nad ofiarami. Pisarka wie, jak budować klimat, wzmacniać poczucie zagrożenia, eskalować konflikt. Wszystkie postaci są wiarygodne i przekonujące.
Warto sięgnąć, choć uprzedzam, że nie będzie lekko, łatwo i przyjemnie.

We Wrocławiu mieszka sobie przeciętny facet. Zagląda na Tindera i to tam znajduje swoje kolejne zdobycze. Celuje w kobiety bogate, w trakcie rozwou, po przejśćiach. Takie, które potrzebują opiekuna,męskiego ramienia, na którym można się wypłakać, ale też zlecić drobne męskie zajęcia: naprawić markizę, znaleźć mechanika. Żadna z kobiet nie podejrzewa, że własnie trafiły do...

Marta Kisiel idealnie trafia mój gust czytelniczy. Czart, wiła i reszta słowiańskich stworów to zdecydowanie mój klimat. Do tego bohaterka jest dojrzała kobietą, a nie podlotkiem, co wpływa na moje postrzeganie fabuły. Ogromnym atutem książki jest język: ładny, z oryginalnym i niewymuszonym humorem. Książkę czyta się szybko i przyjemnie. Będę wracać do tej pisarki.

Marta Kisiel idealnie trafia mój gust czytelniczy. Czart, wiła i reszta słowiańskich stworów to zdecydowanie mój klimat. Do tego bohaterka jest dojrzała kobietą, a nie podlotkiem, co wpływa na moje postrzeganie fabuły. Ogromnym atutem książki jest język: ładny, z oryginalnym i niewymuszonym humorem. Książkę czyta się szybko i przyjemnie. Będę wracać do tej pisarki.

„Strażnik miecza” jest moim pierwszym spotkaniem z prozą Cassandry Clare i już wiem, że będę sukcesywnie nadrabiać zaległości.
Powieść ma wszystko to, co lubię w fantasy: ciekawie zarysowane tło społeczne, polityczne i geograficzne. Postaci są wiarygodne i wielowymiarowe, magia nienachalna, ale istotna. Do tego wciągająca intryga, delikatnie zarysowany wątek romansowy i czegóż chcieć więcej?
Polecam!

„Strażnik miecza” jest moim pierwszym spotkaniem z prozą Cassandry Clare i już wiem, że będę sukcesywnie nadrabiać zaległości.
Powieść ma wszystko to, co lubię w fantasy: ciekawie zarysowane tło społeczne, polityczne i geograficzne. Postaci są wiarygodne i wielowymiarowe, magia nienachalna, ale istotna. Do tego wciągająca intryga, delikatnie zarysowany wątek romansowy i...

Iga prowadzi intensywne korporacyjne życie. Pracoholizmem próbuje zagłuszyć pustkę życia osobistego. Pewnego dnia upada i traci przytomność na środku biura, czym wprawia w konsternację współpracowników. Od tego momentu jej życie najpierw zatrzymuje się, a następnie zaczyna biec w inną stronę i całkiem odmiennym rytmem niż dotychczas. Zawał serca, który przeszła bohaterka zmusza ją do zrewidowania swojego dotychczasowego życia. Dostaje lekarskie zalecenie by zwolnic i odpocząć. Na długi urlop wybiera chatkę ukrytą gdzieś na końcu maleńkiej wsi. Nadzieja, właścicielka specyficznej agroturystyki jawi się Idze niczym barwny ptak, szybko jednak okazuje się, że za radosną pozą chowa się bolesna tęsknota. A las wcale nie jest taki spokojny i przyjazny, jak wydaje się na pierwszy rzut oka. W jego wnętrzu kryje się wszystko to, co znamy z ludowych podań, baśni i mitów, a bohaterkę czeka podróż pełna baśniowych przygód. W powieściach zwracam uwagę nie tylko na treść, ale także na formę. A może przede wszystkim formę? „Tęsknica” napisana jest niczym przypowieść. Znajdziemy tu niejedną złotą myśl, morał ukryty pod warstwą fabuły i przesłanie dla współczesnego człowieka. Piękny jest język tekstu, z własnym rytmem dostosowanym do akcji, lekko poetycką składnią i tym czymś, co sprawia, że książka czyta się sama.

Iga prowadzi intensywne korporacyjne życie. Pracoholizmem próbuje zagłuszyć pustkę życia osobistego. Pewnego dnia upada i traci przytomność na środku biura, czym wprawia w konsternację współpracowników. Od tego momentu jej życie najpierw zatrzymuje się, a następnie zaczyna biec w inną stronę i całkiem odmiennym rytmem niż dotychczas. Zawał serca, który przeszła bohaterka...

Nieźle bawiłam się przy lekturze, odpowiada mi czarny humor i sposób prowadzenia narracji.

Nieźle bawiłam się przy lekturze, odpowiada mi czarny humor i sposób prowadzenia narracji.

Przyznaję, że zachwyciła mnie niezwykła grafika na okładce. Zakładałam przyjemne lekkie fantasy z trzema księżniczkami w roli głównych bohaterek. Nastoletnie córki cesarzowej Margaraux z Bassemii polubiłam od pierwszej strony i ze sporym zainteresowaniem śledziłam ich poczynania od dnia szesnastych urodzin.
W powieści jest wszystko, co lubię: dobrze skonstruowane i opisane krainy, charakterni bohaterowie i ciekawa fabuła. Polubiłam niesforne księżniczki i kibicowałam ich poczynaniom, wierząc, ze uda się im sprzeciwić matce.
Z niecierpliwością będę oczekiwać kontynuacji.

Przyznaję, że zachwyciła mnie niezwykła grafika na okładce. Zakładałam przyjemne lekkie fantasy z trzema księżniczkami w roli głównych bohaterek. Nastoletnie córki cesarzowej Margaraux z Bassemii polubiłam od pierwszej strony i ze sporym zainteresowaniem śledziłam ich poczynania od dnia szesnastych urodzin.
W powieści jest wszystko, co lubię: dobrze skonstruowane i opisane...

Książka która uczy miłości do siebie i świata. Zmienia perspektywę i pozwala spojrzeć na własne doświadczenia od innej strony. Ta lektura naprawdę rozwija!

Książka która uczy miłości do siebie i świata. Zmienia perspektywę i pozwala spojrzeć na własne doświadczenia od innej strony. Ta lektura naprawdę rozwija!

Książka tak piękna i tak mocna,że trudno będzie ją przebić.

Książka tak piękna i tak mocna,że trudno będzie ją przebić.

Albert jest typowym kilkulatkiem, który lubi mieć swoje zdanie. Mieszka z tatą, a ich codzienność niczym nie różni się od życia w innych rodzinach.
W omawianej części cyklu Albert upiera się, że zabawa z kotem jest ważniejsza od obiadu, a upór obu stron tylko eskaluje konflikt. Czytelnik ( i ten mały i ten duży) wczuwa się w uczucia bohaterów i z zaciekawieniem śledzi rozwój wydarzeń.
To naprawdę niezła ksiażeczka o emocjach.

Albert jest typowym kilkulatkiem, który lubi mieć swoje zdanie. Mieszka z tatą, a ich codzienność niczym nie różni się od życia w innych rodzinach.
W omawianej części cyklu Albert upiera się, że zabawa z kotem jest ważniejsza od obiadu, a upór obu stron tylko eskaluje konflikt. Czytelnik ( i ten mały i ten duży) wczuwa się w uczucia bohaterów i z zaciekawieniem śledzi...

Jeśli szukacie prezentu dla małego podróżnika, to ta książka będzie idealna. Napisana lekkim humorystycznym językiem spodoba się dzieciom oraz dorosłym, czytajacym na głos swoim pociechom.

Jeśli szukacie prezentu dla małego podróżnika, to ta książka będzie idealna. Napisana lekkim humorystycznym językiem spodoba się dzieciom oraz dorosłym, czytajacym na głos swoim pociechom.

Rozmowy z wszechświatem nie są dla wszystkich, ale jeśli czujesz, że potrzebujesz zmiany i czekasz na jakiś znak, to ta pozycja jest takim znakiem od wszechswiata. Wystarczy sięgnąć i zrozumieć przekaz.

Rozmowy z wszechświatem nie są dla wszystkich, ale jeśli czujesz, że potrzebujesz zmiany i czekasz na jakiś znak, to ta pozycja jest takim znakiem od wszechswiata. Wystarczy sięgnąć i zrozumieć przekaz.

Powieść przynosi potwierdzenie tego,czego się domyślaliśmy, ale jeśli wydaje Wam się, że to koniec... coś się kończy, jednak pisarz zostawił sobie otwarte drzwi dobry kolejnych powieści.
Świetnie napisana, trzymająca poziom pozostałych części cyklu. To jest dobra fantastyka.

Powieść przynosi potwierdzenie tego,czego się domyślaliśmy, ale jeśli wydaje Wam się, że to koniec... coś się kończy, jednak pisarz zostawił sobie otwarte drzwi dobry kolejnych powieści.
Świetnie napisana, trzymająca poziom pozostałych części cyklu. To jest dobra fantastyka.

Powieść napisana jest pięknie, soczystym bogatym językiem, który smakuje się niczym najlepszą potrawę podawaną w kurorcie Sokołowsko lub kieliszeczek Schwarmerei- miejscowej nalewki, której niezwykła receptura przekazywana była sobie przez pokolenia. Opisy lasów, gór, uzdrowiska czy przeżyć wewnętrznych to klasa sama w sobie. I gdyby miała określić za co kocham prozę Olgi Tokarczuk, to właśnie za cudowny język, dla którego brak mi właściwych określeń.
wiecej na blogu https://www.rozmowki-kobiece.pl/2022/06/empuzjon-olgi-tokarczuk-moje-refleksje.html

Powieść napisana jest pięknie, soczystym bogatym językiem, który smakuje się niczym najlepszą potrawę podawaną w kurorcie Sokołowsko lub kieliszeczek Schwarmerei- miejscowej nalewki, której niezwykła receptura przekazywana była sobie przez pokolenia. Opisy lasów, gór, uzdrowiska czy przeżyć wewnętrznych to klasa sama w sobie. I gdyby miała określić za co kocham prozę Olgi...

Życie na pograniczu wiąże się z wieloma problemami nieznanymi gdzie indziej, a już Śląsk, przez wieki dzielony i łączony to osobna historia. Rodzina Rothów od pokoleń uprawia rolę . Solidni gospodarze silnie związani z ziemią, wiedzą, ze tylko ona , ziemia uprawna zawsze ich wyżywi, tylko trzeba o nią dbać. Nie jest to jednak wcale takie proste, gdy w wyniku kolejnych wojen mieszają to na Morawach, to w Czechach, to w Niemczech, to w Czechosłowacji, choć nie ruszają się ze swojej chałupy. I za każdym razem od nowa muszą udowadniać, że są lojalnymi obywatelami swojego kraju. Niełatwy to los, zwłaszcza, że nad rodz iną wisi klątwa.
Powieść czytało się dobrze, bo choć losy bohaterów naznaczone były niespełnioną miłością, bólem i cierpieniem, to przez karty przenikała niesamowita miłość do tytułowego gruntu.
Test płynie wolno, niczym zmiany pór roku w przyrodzie, czyta się go z prawdziwą przyjemnością, a wtrącane tu i ówdzie gwarowe słowa i zwroty nie zakłócają odbioru. Jedynie na poziomie korekty widać kilka niedociągnięć.
Książka, oparta na faktach spodoba się miłośnikom powieści chłopskiej, mocno osadzonej w realiach historycznych oraz tych, którzy lubią historię najnowszą, gdyż spora część książki rozgrywa się w okresie drugiej wojny światowej i w pierwszych latach budowania socjalizmu w Czechosłowacji.

Życie na pograniczu wiąże się z wieloma problemami nieznanymi gdzie indziej, a już Śląsk, przez wieki dzielony i łączony to osobna historia. Rodzina Rothów od pokoleń uprawia rolę . Solidni gospodarze silnie związani z ziemią, wiedzą, ze tylko ona , ziemia uprawna zawsze ich wyżywi, tylko trzeba o nią dbać. Nie jest to jednak wcale takie proste, gdy w wyniku kolejnych wojen...

Życie w zgodzie z rytmem natury jest moim sposobem na szczęście. Lubię budzić się ze słońcem, zwracam uwagę na fazy Księżyca. Wiem, kiedy zbierać zioła, a kiedy pracować w ogrodzie.
Gdy zobaczyłam książkę „Woda księżycowa” Agnieszki Janiszewskiej Szczepanik, wiedziałam, że powieść muszę przeczytać.
Nie zawiodłam się. Dałam się nieść fabule i opisom. Delektowałam się pięknem języka i sposobem prowadzenia narracji. A ta jest retrospektywna. Główna bohaterka żyje w nerwowym rytmie korporacyjnych obowiązków i w miałkim związku. Czuje, że coś w jej życiu nie gra, ale początkowo nie potrafi odnaleźć źródła swoich frustracji. Jednocześnie do głosu dochodzą jej wspomnienia. I co zaskakujące: czas bohaterki pędzi jak szalony, ale powieść toczy się w rytmie slow! Wszystko musi się dopełnić w swoim czasie, a ten płynie rytmem przyrody.

Życie w zgodzie z rytmem natury jest moim sposobem na szczęście. Lubię budzić się ze słońcem, zwracam uwagę na fazy Księżyca. Wiem, kiedy zbierać zioła, a kiedy pracować w ogrodzie.
Gdy zobaczyłam książkę „Woda księżycowa” Agnieszki Janiszewskiej Szczepanik, wiedziałam, że powieść muszę przeczytać.
Nie zawiodłam się. Dałam się nieść fabule i opisom. Delektowałam się...