Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Należę do fanów Cobena, tutaj znalazłam wszystko to, czego się spodziewałam: płynną akcję, rzeczowy styl, nie ma dłużyzn. Fajnie było zmienić perspektywę i tym razem patrzeć na przebieg zdarzeń z perspektywy Wina, a nie Myrona. Podobało mi się również powiązanie spraw dzisiejszych z wydarzeniami z przeszłości. Udany początek z Winem w roli głównej 😊

Należę do fanów Cobena, tutaj znalazłam wszystko to, czego się spodziewałam: płynną akcję, rzeczowy styl, nie ma dłużyzn. Fajnie było zmienić perspektywę i tym razem patrzeć na przebieg zdarzeń z perspektywy Wina, a nie Myrona. Podobało mi się również powiązanie spraw dzisiejszych z wydarzeniami z przeszłości. Udany początek z Winem w roli głównej 😊

Ta historia trochę mnie rozczarowała. Widziałam pełno recenzji, że Szeptacz to straszna opowieść, która sprawia, że włos jeży się na głowie. Chyba dlatego spodziewałam się czegoś w stylu horrorów Kinga. Podobieństw za bardzo się nie dopatrzyłam, może wątek dziecka i jego przyjaciółki, której nikt nie widzi, trochę nasuwa skojarzenia kingopodobne, ale to raczej wszystko 😊 Nie było źle, ale nie porwało - czyli historia z niewykorzystanym potencjałem 🙃

Ta historia trochę mnie rozczarowała. Widziałam pełno recenzji, że Szeptacz to straszna opowieść, która sprawia, że włos jeży się na głowie. Chyba dlatego spodziewałam się czegoś w stylu horrorów Kinga. Podobieństw za bardzo się nie dopatrzyłam, może wątek dziecka i jego przyjaciółki, której nikt nie widzi, trochę nasuwa skojarzenia kingopodobne, ale to raczej wszystko 😊...

Kasztanowy ludzik był dokładnie tym, czego się spodziewałam - dobry skandynawski kryminał. Tytułowy ludzik z kasztanów to klasyczny przykład, jak dziecięcy atrybut może w rękach mordercy nabrać koszmarnego wydźwięku - takie creepy połączenie gwarantuje dreszczyk przy czytaniu 😎

Kasztanowy ludzik był dokładnie tym, czego się spodziewałam - dobry skandynawski kryminał. Tytułowy ludzik z kasztanów to klasyczny przykład, jak dziecięcy atrybut może w rękach mordercy nabrać koszmarnego wydźwięku - takie creepy połączenie gwarantuje dreszczyk przy czytaniu 😎

Pierwsze wrażenie: myślałam, że ciężko wymyślić oryginalnego bohatera, a jednak Gerardowi nie brakuje charyzmy. Może nie w stylu Poirota, ale też daje radę ☺️ Tutaj doceniam inwencję Mroza. Widać, że autor bardzo się przygotował merytorycznie w dziedzinie mowy ciała, komunikacji niewerbalnej. Wrażenie po wysłuchaniu całości: historia jest jak dla mnie niestety rozwleczona, a co najbardziej mi przeszkadza - zbyt dużo zbiegów okoliczności, które mają istotne znaczenie dla fabuły. Opierać rozwiązanie na totalnym przypadku - to nie dla mnie, wolę przemyślane intrygi, które na koniec układają się w zaskakującą całość. Tak więc nie tym razem, może przy Iluzjoniście będzie lepiej 😉

Pierwsze wrażenie: myślałam, że ciężko wymyślić oryginalnego bohatera, a jednak Gerardowi nie brakuje charyzmy. Może nie w stylu Poirota, ale też daje radę ☺️ Tutaj doceniam inwencję Mroza. Widać, że autor bardzo się przygotował merytorycznie w dziedzinie mowy ciała, komunikacji niewerbalnej. Wrażenie po wysłuchaniu całości: historia jest jak dla mnie niestety rozwleczona,...

Tę książkę miałam w formie audiobooka. Na początku ciężko było mi się wciągnąć, ale w miarę rozwoju akcji zaciekawiła mnie ta historia.
Na plus: Silna postać głównej bohaterki. Chociaż uważam, że nieszczęśliwa i doświadczona przez los dowodząca dochodzeniem to już banał, jednak Erika Foster miała w sobie coś, co sprawia, że ją zapamiętam.
Co mnie zaskoczyło: Ciekawie pokazana relacja między rodzeństwem.
Najciekawsza postać: Brzydka i nielubiana siostra ofiary. Byłam zaskoczona tym, co skrywa ta postać. Autor nadał jej naprawdę oryginalne cechy i zainteresowania.
Mój komentarz do zakończenia: Autor wyprowadził mnie na manowce i tego się nie spodziewałam. I o to chodziło :)
Dlaczego taka ocena: Bo podsumowując to wszystko, to nie był jakiś mega porywający kryminał. Historia ciekawa, ale czuję, że można było mocniej wykorzystać jej potencjał.

Tę książkę miałam w formie audiobooka. Na początku ciężko było mi się wciągnąć, ale w miarę rozwoju akcji zaciekawiła mnie ta historia.
Na plus: Silna postać głównej bohaterki. Chociaż uważam, że nieszczęśliwa i doświadczona przez los dowodząca dochodzeniem to już banał, jednak Erika Foster miała w sobie coś, co sprawia, że ją zapamiętam.
Co mnie zaskoczyło: Ciekawie...