Po recenzjach wnioskuję, że nie tylko mnie irytowała główna postać.
Największymi jednak problemami jest marna fabuła, bardzo mało interesujący wątek kryminalny i najgorsze - te ciągle przepisy. Gdy sięgam po kryminał nie szukam opisów potraw, co przy moim postnym trybie życia wprost dobija. Niech sie autorka zdecyduje, co woli napisać - książkę kucharską czy kryminał.
Miałam też wrażenie, że humor jest na siłę, wymęczony, sztuczny.

A już mega wkurzające jest to, że w absolutnie każdym rozdziale ałtorka zachęca do przeczytania swoich pozostałych książek. Arcyżenujące! I antyzachęcające.

Całość oceniam na 5.
Strata czasu.
Tak bywa z książkami za dyszkę, z outletu.

Po recenzjach wnioskuję, że nie tylko mnie irytowała główna postać.
Największymi jednak problemami jest marna fabuła, bardzo mało interesujący wątek kryminalny i najgorsze - te ciągle przepisy. Gdy sięgam po kryminał nie szukam opisów potraw, co przy moim postnym trybie życia wprost dobija. Niech sie autorka zdecyduje, co woli napisać - książkę kucharską czy...

Z czterech tomów ten podobał mi się najmniej, może to kwestia przesycenia, bo kolejne tomy czytałam jeden po drugim, a może po prostu wątki kryminalne nie były zbyt ciekawe, w każdym razie zakończyłam spotkanie z detektywką emerytką, czas na innych bohaterów.

Z czterech tomów ten podobał mi się najmniej, może to kwestia przesycenia, bo kolejne tomy czytałam jeden po drugim, a może po prostu wątki kryminalne nie były zbyt ciekawe, w każdym razie zakończyłam spotkanie z detektywką emerytką, czas na innych bohaterów.

Spodziewałam sie wiecej. Jednak nie dla mnie

Spodziewałam sie wiecej. Jednak nie dla mnie

Tym razem nasze dwie Sherlockinie Holmes (i dwa Watsony zarazem) zostają rozdzielone, a każda z nich prowadzi własne śledztwo - pani Karolina w Ojcowie, a siostra Tomasza w klasztorze w Krakowie. Jedna z nich szuka mordercy, a druga - zaginionego wotum, które podarowano zakonowi jeszcze przed wojną.

Takie podzielenie wątków jest ciekawe, bo obie bohaterki dostają więcej przestrzeni dla siebie. Niestety, pani Karolina mocno na tym traci i staje się męcząca. Za to siostra Tomasza... Ach! Aż chciałoby się zaprzyjaźnić z siostrzyczką-feministką-detektywką :) Wątki kulinarne też podzielono na dwa, wszak w klasztorze panuje zupełnie inna kucharka - wesoła Włoszka, siostra Dolorosa.

Tym razem jest tu znacznie mniej humoru, a więcej miejsca poświęcono śledztwom (przede wszystkim śledztwu siostry Tomaszy). Uważam, że to najsłabsza część cyklu o Karolinie Morawieckiej, wdowie po aptekarzu, ale jako wielka fanka serii - nadal jestem bardzo zadowolona z lektury.

Tym razem nasze dwie Sherlockinie Holmes (i dwa Watsony zarazem) zostają rozdzielone, a każda z nich prowadzi własne śledztwo - pani Karolina w Ojcowie, a siostra Tomasza w klasztorze w Krakowie. Jedna z nich szuka mordercy, a druga - zaginionego wotum, które podarowano zakonowi jeszcze przed wojną.

Takie podzielenie wątków jest ciekawe, bo obie bohaterki dostają więcej...

Jak dobrze, że jest siostra Tomasza, która nieco przytemperuje panią Karolinę, wykaże się opanowaniem, dedukcją i przyczyni się do rozwiązania kolejnej zagadki kryminalnej.
Autorka świetnie skonstruowała postaci - ekscentryczną, trudną dla otoczenia, narzucającą swoją osobę i zakonnicę, która "łagodzi obyczaje", nie brakuje jej przenikliwości dobrze pojętego sprytu.
Doceniam humorystyczne wątki.

Jak dobrze, że jest siostra Tomasza, która nieco przytemperuje panią Karolinę, wykaże się opanowaniem, dedukcją i przyczyni się do rozwiązania kolejnej zagadki kryminalnej.
Autorka świetnie skonstruowała postaci - ekscentryczną, trudną dla otoczenia, narzucającą swoją osobę i zakonnicę, która "łagodzi obyczaje", nie brakuje jej przenikliwości dobrze pojętego...

Tytuł i opis książki ciekawszy niż jej zawartość. Pod płaszczykiem pseudozabawnego języka (ten styl bardzo szybko robi się bardzo męczący) kryje się niezbyt ciekawa, niezbyt odkrywcza zagadka. Autorce udaje się ukryć przed czytelnikami rozwiązanie, tylko dlatego że nie odkrywa wszystkich kart aż do samego końca. Problematyczna jest także główna bohaterka, wdowa po aptekarzu - jest wyjątkowo nieprzyjemna, męcząca, zaś jej charakter się nie spina w całość. Niestety - zawód i moje pierwsze, a zarazem ostatnie spotkanie z prozą Morawieckiej.

Tytuł i opis książki ciekawszy niż jej zawartość. Pod płaszczykiem pseudozabawnego języka (ten styl bardzo szybko robi się bardzo męczący) kryje się niezbyt ciekawa, niezbyt odkrywcza zagadka. Autorce udaje się ukryć przed czytelnikami rozwiązanie, tylko dlatego że nie odkrywa wszystkich kart aż do samego końca. Problematyczna jest także główna bohaterka, wdowa po aptekarzu...

Tytuły całego cyklu znacznie ciekawsze niż treść. Główna bohaterka to postrach całej okolicy, bo natrętna jak mało kto, ale przez swoją megalomanię budzi więcej politowania niż respektu. Nie bardzo pasują te wszystkie odwołania do Wielkiej Klasycznej Literatury, bo - dalibóg Wdowa nie wygląda na jej znawczynię. No, ale Autorka chciała pewnie pokazać, że coś tam przeczytała zanim napisała. I te wymyślne i wyrafinowane potrawy też nie bardzo spinają się z charakterkiem Wdowy - ona mi wygląda na taką, co wiecznie smaży solenne kotlety schabowe i piecze wiejskie kurczaki, a nie serwuje wykwintne zupki rybne, bądź wegańskie zapiekanki (oj, ona powinna raczej wszystkim weganom popędzić potężnego kota, jak Bóg przykazał, he he). Przesympatyczna i ładnie napisana postać siostry Tomaszy. I wogóle chciałoby się zamieszkać w tych podkrakowskich osadach, całkiem sielankowo opisane!

Tytuły całego cyklu znacznie ciekawsze niż treść. Główna bohaterka to postrach całej okolicy, bo natrętna jak mało kto, ale przez swoją megalomanię budzi więcej politowania niż respektu. Nie bardzo pasują te wszystkie odwołania do Wielkiej Klasycznej Literatury, bo - dalibóg Wdowa nie wygląda na jej znawczynię. No, ale Autorka chciała pewnie pokazać, że coś tam przeczytała...

Bardzo przyjemna lektura, gdy niekoniecznie mamy nastrój na coś bardzo poważnego. Czyta się szybko, pochłonęłam ją całą w jeden albo dwa dni.

Bardzo przyjemna lektura, gdy niekoniecznie mamy nastrój na coś bardzo poważnego. Czyta się szybko, pochłonęłam ją całą w jeden albo dwa dni.

Ta książka podobnie jak trzy poprzednie opisujące perypetie pewnej wdowy po aptekarzu, pani Karoliny jest świetnym relaksem . Bardzo dobrze bawiłam się przy niej. Jest zabawna i napisana pięknym językiem. Polecam

Ta książka podobnie jak trzy poprzednie opisujące perypetie pewnej wdowy po aptekarzu, pani Karoliny jest świetnym relaksem . Bardzo dobrze bawiłam się przy niej. Jest zabawna i napisana pięknym językiem. Polecam

Bardzo dobre czytadło. Odpowiada mi poczucie humoru autorki - dużo radości sprawiło mi chociażby: " Pięć młodych twarzy choć nie należały do sióstr ... wydawało się identyczne, kruczoczarne brwi zarysowane przez miejscową mistrzynię makijażu permanentnego miały jednakowo obszerny łuk. Doklejone rzęsy cechowała ta sama gęstość i długość, a usta- ten sam powiększony kształt.", czy też "Już na pierwszy rzut oka widać było, że złomowano go w Niemczech w latach dziewięćdziesiątych, ale kolega szwagra znał się na robocie i wyklepał go jak nówkę." Pani Karolina widać morowa kobitka jest - nie inaczej. Jak będę szukał relaksacji to zapewne jeszcze sięgnę po jej książki.

Bardzo dobre czytadło. Odpowiada mi poczucie humoru autorki - dużo radości sprawiło mi chociażby: " Pięć młodych twarzy choć nie należały do sióstr ... wydawało się identyczne, kruczoczarne brwi zarysowane przez miejscową mistrzynię makijażu permanentnego miały jednakowo obszerny łuk. Doklejone rzęsy cechowała ta sama gęstość i długość, a usta- ten sam powiększony...