Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mniej więcej tak w połowie książki nie mogłam się powstrzymać i wyszukałam sobie, kim była cesarzowa Cixi. Po czym przeczytałam, jaka to zła kobieta była i się nadziwić nie mogłam, bo ta w książce spokojnie da się lubić. Tym chętniej czytałam książkę dalej ;)
A teraz nie mogę się doczekać przeczytania drugiej części, bo skoro jakieś intrygi, zabójstwa itp. być mają, to chcę je poznać oczami "winowajczyni". Wszystkie uczynki - dobre, czy złe - z czegoś wynikają. Chcę wiedzieć, z czego ;)

Mniej więcej tak w połowie książki nie mogłam się powstrzymać i wyszukałam sobie, kim była cesarzowa Cixi. Po czym przeczytałam, jaka to zła kobieta była i się nadziwić nie mogłam, bo ta w książce spokojnie da się lubić. Tym chętniej czytałam książkę dalej ;)
A teraz nie mogę się doczekać przeczytania drugiej części, bo skoro jakieś intrygi, zabójstwa itp. być mają, to chcę...

Książka zakupiona w jednym z supermarketów za kilka złotych.
Okazała się książką bardzo wciągającą. Choć (w moim odczuciu przynajmniej) Elly opowiadała o swoich przeżyciach jakby podawała suche fakty, bez większych emocji - po prostu stało się - to nie mogłam powstrzymać łez. Jechałam autobusem, czytałam i płakałam, gdy wydarzyło się coś nieszczęśliwego, smutnego. Naprawdę piękna.

Książka zakupiona w jednym z supermarketów za kilka złotych.
Okazała się książką bardzo wciągającą. Choć (w moim odczuciu przynajmniej) Elly opowiadała o swoich przeżyciach jakby podawała suche fakty, bez większych emocji - po prostu stało się - to nie mogłam powstrzymać łez. Jechałam autobusem, czytałam i płakałam, gdy wydarzyło się coś nieszczęśliwego, smutnego. Naprawdę...

To była pierwsza część Serii Niefortunnych Zdarzeń, którą czytałam po polsku i na początku trudno mi było się przyzwyczaić do "Słoneczka" zamiast "Sunny", trojaczków "Bagiennych" zamiast "Quagmire", Esmeraldy Szpetnej i wielu wielu innych... Zastanawiałam się, jaki sens miało tłumaczenie jednych imion i nazwisk, a drugich pozostawionych w oryginale, ale nie wpadłam na żadne sensowne rozwiązanie. Prawdę mówiąc nie wpadłam na żadne w ogóle rozwiązanie. Nie wiem czy tłumacz miał w tym jakiś cel. Nie znam tłumacza, więc niestety nie mogę wpaść na miłą pogawędkę przy herbatce.

To była pierwsza część Serii Niefortunnych Zdarzeń, którą czytałam po polsku i na początku trudno mi było się przyzwyczaić do "Słoneczka" zamiast "Sunny", trojaczków "Bagiennych" zamiast "Quagmire", Esmeraldy Szpetnej i wielu wielu innych... Zastanawiałam się, jaki sens miało tłumaczenie jednych imion i nazwisk, a drugich pozostawionych w oryginale, ale nie wpadłam na żadne...

Uwielbiam Rincewinda i Dwukwiata, więc i ocena taka, a nie inna.

Uwielbiam Rincewinda i Dwukwiata, więc i ocena taka, a nie inna.

No nie spodziewałam się, że tak się to wszystko potoczy.

No nie spodziewałam się, że tak się to wszystko potoczy.

Dobra książka to taka, która żyje - która wywołuje emocje: wyciska łzy, wprawia w zadumę, czy wzbudza śmiech.

Ta książka zdecydowanie do takich należy.
Brawo dla dziewczyny. Cieszę się, że są ludzie, którym się udaje coś osiągnąć już w młodym wieku.

Dobra książka to taka, która żyje - która wywołuje emocje: wyciska łzy, wprawia w zadumę, czy wzbudza śmiech.

Ta książka zdecydowanie do takich należy.
Brawo dla dziewczyny. Cieszę się, że są ludzie, którym się udaje coś osiągnąć już w młodym wieku.

Zupełnie zapomniałam, że mam tę mangę gdzieś w zakątkach komputera.
Tak, jak manga "Czarodziejka z Księżyca" całkiem mi się podoba, tak "Sailor V" nieco mnie rozczarowała. Jak dla mnie to pierwszy tom był ciągle o tym samym: wrogowie i walki dotyczące ciągle tego samego i bardzo, ale to bardzo krótkie.
No cóż... może rozdziały tomów 2 i 3 są bardziej zróżnicowane...

Zupełnie zapomniałam, że mam tę mangę gdzieś w zakątkach komputera.
Tak, jak manga "Czarodziejka z Księżyca" całkiem mi się podoba, tak "Sailor V" nieco mnie rozczarowała. Jak dla mnie to pierwszy tom był ciągle o tym samym: wrogowie i walki dotyczące ciągle tego samego i bardzo, ale to bardzo krótkie.
No cóż... może rozdziały tomów 2 i 3 są bardziej zróżnicowane...

Dawno, dawno temu, w świecie Dysku, w drogę wyruszyły trzy dobre... czarownice, napotykając na swej drodze te i inne znane nam wszystkim postacie z baśni. Co może wyniknąć ze spotkania czerwonego kapturka, śpiącej królewny czy też złego wilka z trzema czarownicami, z których jedna nie znosi sprzeciwu i nikomu nie schodzi z drogi, druga ma hopla na punkcie okultystycznych bransolet, a trzecia przy każdej sposobności chętnie oznajmi światu, że jeża przelecieć się nie da?
Jedno jest pewne: "Wyprawa czarownic" gwarantuje solidną porcję dobrego humoru. Wręcz najlepszego w swoim rodzaju.

Dawno, dawno temu, w świecie Dysku, w drogę wyruszyły trzy dobre... czarownice, napotykając na swej drodze te i inne znane nam wszystkim postacie z baśni. Co może wyniknąć ze spotkania czerwonego kapturka, śpiącej królewny czy też złego wilka z trzema czarownicami, z których jedna nie znosi sprzeciwu i nikomu nie schodzi z drogi, druga ma hopla na punkcie okultystycznych...

Po przeczytaniu tej książki czytelnika ogarnia pustka, nastaje długie milczenie i patrzenie w ścianę mokrymi oczami bez wyrazu. Cisza. Kontemplacja. Brak słów, brak myśli.

Po przeczytaniu tej książki czytelnika ogarnia pustka, nastaje długie milczenie i patrzenie w ścianę mokrymi oczami bez wyrazu. Cisza. Kontemplacja. Brak słów, brak myśli.

Kiedyś znajomy ksiądz opowiadał o pewnym uczniu chodzącym na lekcje religii. O tyle to było dziwne, że uczeń ten deklarował się jako ateista, a najbardziej się udzielał. Ksiądz zaciekawiony spytał, czemu tak w ogóle przychodzi na religię, skoro nie wierzy? Odpowiedź? "Proszę księdza, bo żeby pokonać wroga, trzeba go najpierw poznać".
W tej książce Prokop i Hołownia wzajemnie się poznają. Żadne "ja wiem lepiej, a ty jesteś głupi", tylko "Posłuchajmy się nawzajem".
I to się nazywa rozmowa wierzącego i niewierzącego na poziomie.
Polecam :) A z racji, że panowie przedstawiają dwa różne światy - sądzę, że każdy znajdzie coś dla siebie ;)

Kiedyś znajomy ksiądz opowiadał o pewnym uczniu chodzącym na lekcje religii. O tyle to było dziwne, że uczeń ten deklarował się jako ateista, a najbardziej się udzielał. Ksiądz zaciekawiony spytał, czemu tak w ogóle przychodzi na religię, skoro nie wierzy? Odpowiedź? "Proszę księdza, bo żeby pokonać wroga, trzeba go najpierw poznać".
W tej książce Prokop i Hołownia...

Nawet dobrze nakreślony wizerunek trzpiotki, która nigdy nie dała się całkowicie oswoić i zachowała swego rodzaju świeżość dzikości.
Książka krótka, odpowiednia do poczytania przy kawie i ciastku. Nie nastręczająca jakichś trudności, nie wymagająca głębszych analiz, lekka i przyjemna.

Nawet dobrze nakreślony wizerunek trzpiotki, która nigdy nie dała się całkowicie oswoić i zachowała swego rodzaju świeżość dzikości.
Książka krótka, odpowiednia do poczytania przy kawie i ciastku. Nie nastręczająca jakichś trudności, nie wymagająca głębszych analiz, lekka i przyjemna.

Wieje nowy wiatr. Wiatr, który nie każdemu się podoba. Wiatr, który niesie za sobą zmiany. W powietrzu pachnie czekoladą.

Przyjemna, wciągająca, polecam jak najbardziej.

Wieje nowy wiatr. Wiatr, który nie każdemu się podoba. Wiatr, który niesie za sobą zmiany. W powietrzu pachnie czekoladą.

Przyjemna, wciągająca, polecam jak najbardziej.

"Dziewczyna, która pływała z delfinami" - tytuł jakże zachęcający i... błędny. Owszem, pływała, ale z czym innym. Widzę tytuł, czytam opis, wyobrażam sobie nie wiadomo co, a tu coś innego. Nie wiem, kto nadał tej książce polski tytuł, ale lepiej by zrobił, gdyby tytuł był bardziej podobny do oryginalnego: "La mujer que buceó dentro del corazón del mundo" - w tłumaczeniu mniej więcej "Kobieta, która zanurkowała w sercu świata". Taki tytuł bardziej przybliża do treści, do bohaterki, która najpierw przede wszystkim jest.

"Dziewczyna, która pływała z delfinami" - tytuł jakże zachęcający i... błędny. Owszem, pływała, ale z czym innym. Widzę tytuł, czytam opis, wyobrażam sobie nie wiadomo co, a tu coś innego. Nie wiem, kto nadał tej książce polski tytuł, ale lepiej by zrobił, gdyby tytuł był bardziej podobny do oryginalnego: "La mujer que buceó dentro del corazón del mundo" - w tłumaczeniu...

Księga Cmentarna to coś odmiennego niż inne książki.
Już na wstępie otwiera przed czytelnikiem bramę do innego świata: gdzie nic nie jest takie, jakie znamy, gdzie życie miesza się ze śmiercią. Od czytelnika zależy czy ucieknie, czy da się pochłonąć i wciągnąć w wir niesamowitych, tajemniczych, okraszonych szczyptą grozy wydarzeń.

Bardzo dobra książka Gaimana. Polecam.

Dodam jeszcze, że chociaż niektórzy uważają ją za książkę dla dzieci, to pewien znany mi dorosły nie potrafił wkroczyć do jej świata i uciekł po przeczytaniu 3 rozdziałów ;)

Księga Cmentarna to coś odmiennego niż inne książki.
Już na wstępie otwiera przed czytelnikiem bramę do innego świata: gdzie nic nie jest takie, jakie znamy, gdzie życie miesza się ze śmiercią. Od czytelnika zależy czy ucieknie, czy da się pochłonąć i wciągnąć w wir niesamowitych, tajemniczych, okraszonych szczyptą grozy wydarzeń.

Bardzo dobra książka Gaimana....

Brakuje mi oceny "niezła" pomiędzy "dobra" a "przeciętna". I gdyby taka była, to bym taką wystawiła.

Książka ma w sobie coś interesującego, ale mnie nie zachwyciła. Nie na tyle, żeby nie móc się od niej oderwać. Wydaje mi się zbyt okrojona. Wiele ciekawych momentów zostaje tylko mimochodem wspomnianych, w jednym zdaniu.

Nie, zdecydowanie nie jest to najlepszy utwór Gaimana.

Brakuje mi oceny "niezła" pomiędzy "dobra" a "przeciętna". I gdyby taka była, to bym taką wystawiła.

Książka ma w sobie coś interesującego, ale mnie nie zachwyciła. Nie na tyle, żeby nie móc się od niej oderwać. Wydaje mi się zbyt okrojona. Wiele ciekawych momentów zostaje tylko mimochodem wspomnianych, w jednym zdaniu.

Nie, zdecydowanie nie jest to najlepszy utwór Gaimana.

Zarówno Panią Marię Czubaszek, jak i Pana Artura Andrusa bardzo lubię (choć nie znam za dobrze, ale z tego, co znam, to lubię ich przede wszystkim za język).
Kiedy więc ukazała się książka, czym prędzej zamówiłam ją w bibliotece.
Otworzyłam i... już podczas czytania wstępu ryknęłam śmiechem. "Zapowiada się fajnie", uśmiechnęłam się.
Tak faktycznie było.

W odbiorze książki próbowała mi trochę przeszkodzić rodzina, która widząc, co czytam, wołała niemal z oburzeniem "O rany! Nie mogłaś czegoś lepszego wybrać? Tylko tą Czubaszek? Jakie ona nieprzyjemne rzeczy o Kościele wygaduje...". Ale co z tego? Po pierwsze, nie wiem, co wygaduje i wgłębiać się nie będę. W książce o tym nie ma. Wieszać jej nie będę za to, że ma inne poglądy niż ja.
Nie stawiam jej sobie za wzór, ale cenię sobie jej cięty język i to tutaj jest ważniejsze :)

Zarówno Panią Marię Czubaszek, jak i Pana Artura Andrusa bardzo lubię (choć nie znam za dobrze, ale z tego, co znam, to lubię ich przede wszystkim za język).
Kiedy więc ukazała się książka, czym prędzej zamówiłam ją w bibliotece.
Otworzyłam i... już podczas czytania wstępu ryknęłam śmiechem. "Zapowiada się fajnie", uśmiechnęłam się.
Tak faktycznie było.

W odbiorze książki...

Słowa, słowa, słowa. To zadziwiające, jak bardzo potrafią oddziaływać na człowieka. Jedne powodują wybuch śmiechu, inne wręcz przeciwnie - są poważne i milczące. Słowa - największa broń masowego rażenia dostępna ludzkości.

Słowa płynące rzeką i żłobiące nowe koryto na policzku.
Słowa odbijające się głośnym echem, na długo po przeczytaniu ostatnich stron.

Słowa, słowa, słowa. To zadziwiające, jak bardzo potrafią oddziaływać na człowieka. Jedne powodują wybuch śmiechu, inne wręcz przeciwnie - są poważne i milczące. Słowa - największa broń masowego rażenia dostępna ludzkości.

Słowa płynące rzeką i żłobiące nowe koryto na policzku.
Słowa odbijające się głośnym echem, na długo po przeczytaniu ostatnich stron.

Możliwe, że moja ocena byłaby wyższa, gdybym czytała tę książkę w dzieciństwie.
Jednakże tak nie było i przeczytałam ją po raz pierwszy teraz, w wieku 21 lat.
Wrażenia?
Z początku pewna byłam, że najwyższa ocena, jaką wystawię, to "przeciętna". Nawet jeśli to książka dla dzieci, to mniej więcej do połowy książka była po prostu nudna. Taka sielankowa zupa.

Na szczęście dalsza część książkę uratowała. Do zupy wkradła się przygoda, doprawiono ją emocjami. I to tak bardzo, że ocena awansowała na stopień "dobrej".

Możliwe, że moja ocena byłaby wyższa, gdybym czytała tę książkę w dzieciństwie.
Jednakże tak nie było i przeczytałam ją po raz pierwszy teraz, w wieku 21 lat.
Wrażenia?
Z początku pewna byłam, że najwyższa ocena, jaką wystawię, to "przeciętna". Nawet jeśli to książka dla dzieci, to mniej więcej do połowy książka była po prostu nudna. Taka sielankowa zupa.

Na szczęście...

Trochę chaotyczne, kreska nie jest jakaś genialna, ale ogólnie wrażenie sprawia dobre :)
Poza tym udało mi się znaleźć wersję z czytaniem od prawej do lewej - jak na mangę przystało ;)

Trochę chaotyczne, kreska nie jest jakaś genialna, ale ogólnie wrażenie sprawia dobre :)
Poza tym udało mi się znaleźć wersję z czytaniem od prawej do lewej - jak na mangę przystało ;)

Wybitna. Poruszająca. Po przeczytaniu jej pozostało mi uczucie głębokiej zadumy i pustki. Oraz mokrych śladów na policzkach...

Wybitna. Poruszająca. Po przeczytaniu jej pozostało mi uczucie głębokiej zadumy i pustki. Oraz mokrych śladów na policzkach...