Niektóre książki doceniam dopiero po przeczytaniu do końca. Tak właśnie było z dziełem Anchee Min pt. Cesarzowa Orchidea. Autorka opowiada w niej historię prawdziwej postaci – XIX wiecznej cesarzowej chińskiej – Xiaoqin Xian Cixi. Cixi zapisała się w dziejach raczej jako osoba bezlitosna, żądna władzy, przekonana o własnej wyższości i nieomylności (źródło: Wiki).

Anchee Min postanowiła wykorzystać formę powieści, żeby spróbować pokazać tę postać od nieco innej strony – ludzkiej. Opisuje więc młodą dziewczynę, która nieco przypadkiem, wydobywa się z nędzy finansowej zostając nałożnicą cesarza. Niestety z tą pozycją wiązała się konieczność ponoszenia wielu wyrzeczeń i unikania zagrożeń, na co właśnie próbuje zwrócić uwagę Min.

⛩️ Próba samotności

Nałożnica, w książce opisana jako jedna z siedmiu żon cesarza, do tego ta mniej ważna, spędza dni samotnie, w oczekiwaniu na władcę. Jednak on rzadko albo nigdy jej nie odwiedza. Młoda kobieta cierpi więc w odosobnieniu, zamknięta w złotej klatce pośród dwulicowej służby. Oprócz samotności zmagać się musi także z zazdrością do innych nałożnic, z pałacowymi intrygami, swoją młodością oraz niezaspokojoną potrzebą miłości i dotyku.

Po pewnym czasie Orchidei udaje się jednak wejść w łaski cesarza, zwyczajnie przekupując głównego eunucha. Rodzi władcy dziecko – upragnionego syna, który daje jej przepustkę do stania się nie tylko nałożnicą, ale także jego prawą ręką. Żądzę władzy Cixi Anchee Min tłumaczy instynktami: przetrwania oraz desperacką matczyną próbą ochrony małego syna przed pałacowymi grami o tron. Przegrana oznaczałaby śmierć.

Nic dziwnego więc, że Orchidea musiała być twarda. W czasach gdy kobiety były tylko pięknymi dodatkami i nie znaczyły nic, ta, która chciała z władzy uczynić ochronę przed skrytobójstwem, musiała być o wiele bardziej bezwzględna niż mężczyźni.

⛩️ Portret kobiety rządzącej

Nie wiem na ile to subiektywne przeczucie, a na ile fakty, ale mam wrażenie, że kobietom, które zapisały się w historii często przypina się łatkę osób zimnych, bezwzględnych, żądnych władzy, dla samej władzy (np. Thatcher). Albo ich zasługi dyskredytuje się podkreślając np. życie prywatne (caryca Katarzyna II). Facetom tak się nie dostaje, nawet jeśli nie prowadzają się prosto. Doceniam więc, że książka Cesarzowa Orchidea próbuje pokazać nam nieco inną twarz kobiety na szczycie.

Motywacje bohaterki są prawdopodobne, nawet jeśli nie wszystkie elementy historii Anchee Min są zgodne z faktografią. Pisarka podkreśla głównie emocje i decyzje młodej matki, ambitnej dziewczyny chcącej żyć i cieszyć się życiem. Cieszę się, że ta książka próbowała zastanowić się nad tym, co Orchideą powodowało, nawet jeśli czyny były równie bezwzględne, co mężczyzn.

⛩️ Odrobinę nużąca

Mimo to opowieść Min zaczęłam doceniać dopiero pod koniec, bo choć sama historia fascynuje, to w tej formie jest zaskakująco jednostajna. Losy Cesarzowej Chin mnie ciekawiły, ale mało emocjonowały. Wszystkie silniejsze emocje były wyblakłe, jak słońce przebijające się przez papierową ścianę. Faktycznie, jak mówi opis na okładce, styl opowieści może przypominać ten Goldena z Wyznań gejszy, czyli historii snutej przez główną bohaterkę, ale jakby z boku. Po latach opisywane wydarzenia są lekko już przykurzone, przetrawione i pozbawione ekscytacji.

Nie zmienia to jednak faktu, że całościowo książka jest niezła i warta przeczytania. Zarówno forma powieści oraz pomysł na wytłumaczenie motywacji tej kobiety są ciekawym sposobem na poznanie fragmentu historii Chin i cesarzowej Cixi.

Niektóre książki doceniam dopiero po przeczytaniu do końca. Tak właśnie było z dziełem Anchee Min pt. Cesarzowa Orchidea. Autorka opowiada w niej historię prawdziwej postaci – XIX wiecznej cesarzowej chińskiej – Xiaoqin Xian Cixi. Cixi zapisała się w dziejach raczej jako osoba bezlitosna, żądna władzy, przekonana o własnej wyższości i nieomylności (źródło: Wiki).

Anchee...

Nie lubię romansów ani książek obyczajowych, ale ta mi się spodobała.

Orchidea jest sierotą z niegdyś świetnego mandżurskiego klanu Yehonala. Aby ratować się przed nędzą, postanawia wziąć udział w swoistym konkursie piękności, którego zwyciężczynie zostaną konkubinami cesarza Xianfenga. Jednak wygranie konkursu to dopiero początek kłopotów... Zakazane Miasto jest bowiem złotą klatką, kipiącą od intryg, w pewnym momencie mogących skończyć się śmiercią bohaterki. Panna Yehonala szybko uczy się przetrwania w tym bezlitosnym świecie...

To, co uderzyło mnie w książce, to straszny los wdów po zmarłym cesarzu. Niektóre jeszcze młode, a skazane na dożywotni celibat pomimo wciąż istniejących potrzeb ciała. Uwięzione w klatce pośrodku klatki, jaką był pałacowy kompleks.

Mały minus za zafałszowania.

Cesarzowa Cixi dała się poznać jako krwawa despotka, podejmująca kontrowersyjne decyzje. Pani Min wybiela jej wizerunek, ukazując ją jako wrażliwą i spragnioną miłości dziewczynę. No cóż, być może początkowo istotnie taka była, zanim zdeprawowało ją pałacowe życie?

Kolejne nieścisłości to imiona. Syn Cixi miał na imię Zaichun. Imię Tongzhi otrzymał dopiero po koronacji.
Ten sam błąd popełni autorka w kontynuacji książki, pisząc o drugim, adoptowanym synu, któremu pierwotnie nadano imię Zaitian, a który dopiero po koronacji przyjął imię Guangxu.

Xianfeng nie był romantycznym poetą, tylko chorym z nienawiści ksenofobem i rasistą. Do tego mizoginem gotowym sprzątnąć Yehonalę po tym, kiedy próbowała mu doradzać - nieważne, że miała rację, ważne, że była "tylko" kobietą. Xianfeng nie był również impotentem - wręcz przeciwnie, lubił zabawiać się z konkubinami.

Niuhuru nie była zazdrosną, zawistną, wiecznie knującą wiedźmą. Wręcz przeciwnie, to ona ochroniła Yehonalę przed ewentualnym skrytobójstwem, przekonując Xianfenga, aby odstąpił od zamiaru "sprzątnięcia jej po cichu". Później przez wiele lat były przyjaciółkami.

Także książę Gong nie był "tym lepszym" kandydatem do tronu. W rzeczywistości był człowiekiem słabym i ugodowym.
Cesarz Daoguang wybrał Xianfenga na następcę nie z powodu sentymentu do jego matki, ani tym bardziej jakiejś banalnej historyjki o polowaniu. Po prostu ten konkretny syn odziedziczył po nim nienawiść do cudzoziemców, której to cechy drugi z synów był pozbawiony. Gong niewątpliwie odegrał pozytywną rolę w historii Chin, jednak był to człowiek niemający silnej woli i wymagający silnego lidera - w tym wypadku Cixi.

Falsyfikat czy nie, książkę czyta się świetnie.

Nie lubię romansów ani książek obyczajowych, ale ta mi się spodobała.

Orchidea jest sierotą z niegdyś świetnego mandżurskiego klanu Yehonala. Aby ratować się przed nędzą, postanawia wziąć udział w swoistym konkursie piękności, którego zwyciężczynie zostaną konkubinami cesarza Xianfenga. Jednak wygranie konkursu to dopiero początek kłopotów... Zakazane Miasto jest bowiem...

Dla kogo ta książka?
Przede wszystkim DLA MNIE, pasowało mi wszystko, książka - ideał na moje czytelnicze potrzeby i oczekiwania.

Książka DLA MIŁOŚNIKÓW BAJEK. Toż to wypisz wymaluj motyw bajki o Kopciuszku. Orchidea była ukochaną córeczką urzędnika państwowego z mandżurskiego rodu z tradycjami na dalekiej chińskiej prowincji. Gdy tato umarł, rodzinie w oczy zajrzał głód i przeniosła się do Pekinu, a tam dziewczyna wzięła udział w naborze-castingu na żonę cesarza Xianfenga. Udało się, przeniosła się do pałacu, pierwszą żoną nie została, tylko kolejną, ale jako jedyna urodziła mu syna i została ukochaną towarzyszką życia, a potem najbogatszą i najbardziej wpływową kobietą w Chinach. No co, nie brzmi jak bajka?

KSIĄŻKA DLA SPRAGNIONYCH WIEDZY HISTORYCZNEJ podanej w przystępnej formie. Połowa XIX wieku, schyłek cesarstwa, które jest już bardzo osłabione, panuje cesarz Xianfeng, Zakazane Miasto w pełnym rozkwicie, a poza jego murami społeczne niezadowolenie, słaba i skorumpowana administracja, bieda, rebelie, II i III Wojna Opiumowa, powstanie tajpingów, które doprowadziło do śmierci 20 mln ludzi, ucieczka cesarskiego dworu z Pekinu, wreszcie śmierć Xianfenga. Na tron wstępuje nowy cesarz - jego pięcioletni syn Tonghzi. Regentką na wiele lat zostaje nie kto inny, jak cesarzowa Orchidea, znana jako Cixi, Pani Jehonala lub Stara Budda. I panuje niepodzielnie aż do śmierci w 73 roku życia. Skąd to wszystko wiem? Ano z treści książki, w której pasuje mi wszystko.

KSIĄŻKA DLA OSÓB PASJONUJĄCYCH SIĘ KULTURĄ CHIN. Jak funkcjonowało Zakazane Miasto, ten gigantyczny konglomerat. Jak żyło się ludziom w XIX wieku w Pekinie i cesarskim pałacu. Obrzędy i obyczaje od kołyski aż po grób. Klimat, stroje, kuchnia, modlitwy, żony, konkubiny, eunuchowie, urzędnicy, dostojnicy, chrzciny, pogrzeby, śluby, zakazy i przywileje. Oraz dworskie intrygi, ciemnota, łapówki, łapówki i łapówki. A zadziwiająca nas, Europejczyków, chińska etykieta? Kopalnia wiedzy, a jak atrakcyjnie podana.

KSIĄŻKA DLA MIŁOŚNIKÓW POWIEŚCI O MOCNYCH, NIEZALEŻNYCH KOBIETACH. Cixi - młoda, niedoświadczona, ale sprytna dziewczyna. Najpierw miała duży wpływ na swego cesarskiego małżonka, po 6 latach małżeństwa - po jego śmierci, przez 47 lat dzierżyła w ręku władzę, formalnie władcą Chin nie była, ale praktycznie to od niej zależało wszystko. Manipulacjami, układami, przekupstwem - osiągnęła co chciała - sprawowała faktyczne rządy nad państwem przez prawie pół wieku. Uciekła się nawet do zamachu stanu, byle tylko po śmierci męża nie zesłano jej do domu wdów.
Kobieta o wielkiej osobowości i niesamowitym umyśle. Przebiegła i bezkompromisowa, żądna bogactwa i władzy, bezlitosna i skuteczna. Ale z pewnością Wielka Kobieta. Jak sobie radziła w męskim świecie, w konserwatywnych Chinach i nieprzyjaznym Zakazanym Mieście?

I wreszcie to KSIĄŻKA DLA FANÓW OBYCZAJÓWEK lub ROMANSÓW. Czegóż tam nie ma? Miłość i zazdrość, rywalki, walka z wredną teściową, nauka sztuki miłosnej, pomysłowość w walce o ukochanego, awans społeczny, mezalians, samotność kobiety i niewyobrażalna tęsknota za miłością i przyjaźnią, rodzina i codzienne życie.

Druga część - „Ostatnia cesarzowa” przede mną.

Dla kogo ta książka?
Przede wszystkim DLA MNIE, pasowało mi wszystko, książka - ideał na moje czytelnicze potrzeby i oczekiwania.

Książka DLA MIŁOŚNIKÓW BAJEK. Toż to wypisz wymaluj motyw bajki o Kopciuszku. Orchidea była ukochaną córeczką urzędnika państwowego z mandżurskiego rodu z tradycjami na dalekiej chińskiej prowincji. Gdy tato umarł, rodzinie w oczy zajrzał...

Przyjemna historia. Wciągnęła mnie i przeczytałam do końca. Jak czytałam w internecie o cesarzowej Orchidei, to kształtował się obraz rządnej władzy kobiety, która nie za bardzo liczy się z innymi. Moim zdaniem książka pokazuje jej łagodniejszy obraz, za to odejmuje gwiazdki.

Przyjemna historia. Wciągnęła mnie i przeczytałam do końca. Jak czytałam w internecie o cesarzowej Orchidei, to kształtował się obraz rządnej władzy kobiety, która nie za bardzo liczy się z innymi. Moim zdaniem książka pokazuje jej łagodniejszy obraz, za to odejmuje gwiazdki.

Co byś powiedziała, droga Czytelniczko, gdybyś nagle miała zostać księżniczką, królową lub cesarzową? Czy nie o tym marzyłaś jako mała dziewczynka, przymierzając sylwestrowe suknie swej matki i papierową koronę? Nie takiego dla siebie losu pragnęłaś, gdy czytano ci bajkę o Kopciuszku?
Więc, jeżeli choć przez chwilę bliskie ci było takie marzenie, przeczytaj opartą na faktach "Cesarzową Orchideę". Poznasz kulisy takiego życia: bezmierną nudę sztywnych dworskich protokołów, puste życie w złotej klatce, bezpardonową walkę o przetrwanie i ciągły strach o siebie i najbliższych.
Przy okazji poznasz ciekawe rytuały i symbole życia w Zakazanym Mieście, niezwykle klimatyczne elementy architektury, potraw, strojów i ozdób, zwyczaje i sekrety związane z życiem setek nałożnic i tysięcy eunuchów na dworze cesarza Chin.
A przy okazji, jest to odległy w czasie i przestrzeni ale jakże aktualny komentarz do decyzji księstwa Sussex, którzy postanowili opuścić inny królewski dwór, oddać tytuły i apanaże by odzyskać wolność i możliwość samodzielnego decydowania o swoim życiu.

Co byś powiedziała, droga Czytelniczko, gdybyś nagle miała zostać księżniczką, królową lub cesarzową? Czy nie o tym marzyłaś jako mała dziewczynka, przymierzając sylwestrowe suknie swej matki i papierową koronę? Nie takiego dla siebie losu pragnęłaś, gdy czytano ci bajkę o Kopciuszku?
Więc, jeżeli choć przez chwilę bliskie ci było takie marzenie, przeczytaj opartą na...

"Zrozpaczona kobieta jest szalona, a szalona kobieta zdolna jest do wszystkiego."

Cesarzowa Orchidea to powieść historyczna autorstwa Annchee Min, przedstawiająca losy Cesarzowej Cixi, jej młodości i tego jak doszła do władzy w chińskim rządzie. To bardzo ciekawa historia, zwłaszcza biorąc pod uwagę trudną sytuację Chin w tym okresie, po klęsce w wojnach opiumowych. Młoda Orchidea, zdesperowana by uciec przed zaaranżowanym małżeństwem ze swoim uzależnionym od opium kuzynem, zgłasza się do naboru na cesarskie konkubiny. Choć ruch ten wydawać by się mógł szaleństwem, bohaterka nie tylko zostaje zaakceptowana jako kandydatka, ale również przykuwa oko cesarza na tyle, by zdobyć pozycję jednej z jego siedmiu oficjalnych żon.
Zdawałoby się, że teraz czeka ją proste, pełne przyjemności życie. Przeprowadza się do pięknego pałacu w Zakazanym Mieście, pełnego oszałamiających dzieł sztuki, rozległych ogrodów i armii sług gotowych na każde jej skinienie. Jej jedynym celem jest danie cesarzowi potomka. Jednak to wszystko jest tylko pięknym mirażem. Orchidea szybko przekonuje się, że jedynym sensem jej egzystencji jest czekanie na wezwanie swego męża, które, niestety, może nigdy nie nadejść, gdyż ma on do swojej dyspozycji setki konkubin mieszkających w pobliskich pałacach. Młoda dziewczyna czuje się przytłoczona oraz znużona, służba nie pozwala jej na żadną pracę (nawet ubieranie czy kąpiel jest zbyt pospolitą czynnością dla cesarskiej żony),nie może również opuszczać Zakazanego Miasta, by zobaczyć się z rodziną, i oni również nie mogą jej odwiedzać.
Orchidea była pewna, że gdy tylko uda jej się dostać na cesarski dwór nic innego nie będzie miało znaczenia. Jednak po wielu tygodniach oczekiwania jest na tyle zdesperowana, że nie waha się uciec do przekupstwa i złamania wielu zasad, ryzykując często życiem swoim i swojej służby, by tylko zwrócić na siebie uwagę Cesarza. Jednak, gdy w końcu jej się to udaje i zostaje ulubienicą swego męża, jej sytuacja wcale się nie poprawia. Setki innych konkubin pragną zrzucić ją z piedestału, a zdrada czai się za każdym rogiem.
Książka świetnie pokazuje ciężką walkę bohaterki o przetrwanie. Orchidea jest inteligentna, sprytna i kocha swój kraj. W konserwatywnym społeczeństwie, gdzie rola kobiet ogranicza się do roli ozdoby i żony gotowej na każde skinienie męża, bohaterka nie boi się wyrażać głośno własnych myśli i poglądów, często służąc radą swojemu mężowi, ku zgorszeniu innych polityków. Kiedy prześledziłam jej historię, to byłam w szoku, że przy tylu przeciwnościach udało jej się uniknąć kary śmierci. Choć wiele razy była bardzo blisko.
W Cesarzowej Orchidei poznamy dogłębnie XIX-wieczne Chiny, ich kulturę, zwyczaje, stroje i życie ludzi, zwłaszcza tych szlachetnie urodzonych. To jakby autorka zabrała nas w podróż w czasie i przestrzeni do egzotycznego, dla nas, Europejczyków, starożytnego państwa jakim są Chiny. Bardzo wiele zwyczajów wydaje się nam tak dziwnych, że aż śmiesznych, podczas gdy dla mieszkańców tego państwa były one normalnością. Ich miłość i oddanie sztuce były niesamowite, możemy sobie tylko wyobrazić jakie skarby udało się zgromadzić przez wieki w pałacu cesarskim. A przy tym uderzająca była społeczna niesprawiedliwość, gdzie szlachta opływała w zbytki, podczas gdy połowa kraju głodowała.
Podobało mi się również to, w jaki sposób autorka przedstawiła zmaganie szlachty w sytuacji, gdy barbarzyńcy, jak nazywali Europejczyków, wciąż zyskiwali nad nimi przewagę, zarówno militarną jak i ekonomiczną, przez co mogli dyktować Chinom warunki traktatów. Dla społeczeństwa, które wierzyło, że ich cesarz jest Synem Niebios, a jego słowo jest prawem było nie lada zaskoczeniem, że ich władca był bezsilny, gdy próbował nadążyć za szybko zmieniającym się światem zewnętrznym.
Cesarzowa Orchidea nie jest lekką i przyjemną książką. Mamy tu bardzo dużo suchych opisów, ale dla mnie były one hipnotyzujące. Jest również dużo opisów historycznych z tego okresu, przytoczone są zmagania z wojen opiumowych i opisane są polityczne wybiegi, jakie Chińczycy podejmowali w nadziei wybrnięcia z trudnej sytuacji. Część ludzi może się poczuć znudzona, ale ja byłam na tyle zaintrygowana, że spędziłam sporo czasu czytając w Internecie o wydarzeniach z tego czasu, i większość z opisywanych przez autorkę wydarzeń jest zgodnych z prawdą.
Jeśli lubicie powieści historyczne z silnymi kobiecymi postaciami oraz dużą ilością polityki i intryg, to na pewno Wam się ta książka spodoba. A jeśli dodatkowo intryguje Was kultura i obyczaje Chin, to na pewno się nie zawiedziecie.

"Zrozpaczona kobieta jest szalona, a szalona kobieta zdolna jest do wszystkiego."

Cesarzowa Orchidea to powieść historyczna autorstwa Annchee Min, przedstawiająca losy Cesarzowej Cixi, jej młodości i tego jak doszła do władzy w chińskim rządzie. To bardzo ciekawa historia, zwłaszcza biorąc pod uwagę trudną sytuację Chin w tym okresie, po klęsce w wojnach opiumowych. Młoda...

Mocne kobiece charaktery. Inspirujące. Ciekawa akcja, dobrze i szybko się czyta.

Mocne kobiece charaktery. Inspirujące. Ciekawa akcja, dobrze i szybko się czyta.

Najtrudniej było mi się zabrać. Jednak książka świetna. Dobrze się ją czytało. Polecam.

Najtrudniej było mi się zabrać. Jednak książka świetna. Dobrze się ją czytało. Polecam.

Wciągająca historyczna powieść oparta na faktach. Dzieje ostatniej chińskiej cesarzowej oraz obraz Chin i Zakazanego Miasta u schyłku XIX wieku. Czyta się świetnie.

Wciągająca historyczna powieść oparta na faktach. Dzieje ostatniej chińskiej cesarzowej oraz obraz Chin i Zakazanego Miasta u schyłku XIX wieku. Czyta się świetnie.

Uwielbiam takie książki!Inne wartości i całkowicie niezrozumiałe dla mnie zachowania,ale miło oderwać się od codzienności i przenieść do odmiennego świata.Mimo ogromnej dawki okrucieństwa,kultura dalekiego wschodu ciągle mnie urzeka

Uwielbiam takie książki!Inne wartości i całkowicie niezrozumiałe dla mnie zachowania,ale miło oderwać się od codzienności i przenieść do odmiennego świata.Mimo ogromnej dawki okrucieństwa,kultura dalekiego wschodu ciągle mnie urzeka