To już drugi tom opowiadań o losach Białego Wilka (w innej wersji tom nazywa się Miecz Przeznaczenia). Znajdziemy tu tytuły: Granica możliwości, Okruch Lodu, Wieczny Ogień, Trochę poświęcenia, Miecz przeznaczenia, Coś więcej oraz Coś się kończy, coś się zaczyna.

Tak jak tom poprzedni, ten również był bardzo wciągający. Pierwsze opowiadanie to jedno z chyba bardziej popularnych. Traktuje ono o smoku i wyprawie po niego. Mamy tu nie tylko Geralta, Yennefer czy Jaskra, ale również wiele nowych postaci, każda z nich chce od smoka coś innego.

Przede wszystkim mamy w tym tomie dużo Yennefer - co jest ogromnym plusem, bo z nią zawsze jest ciekawie. Opowiadania różnią się od siebie fabularnie, niektóre tchną miłosnym dramatem, inne natomiast trzymają nas w napięciu, każą wstrzymywać oddech.

Jest tu też opowiadanie "Wieczny ogień", które szczególnie przypadło mi do gustu. Poznajemy tu wszakże samego Dudu, którego spotkać możemy w grze Wiedźmin. Możemy się trochę pośmiać, więc misz masz fabularny się nie kończy, ale opowiadanie jest bardzo przyjemne i takie pomieszanie nie sprawia problemów.

Pojawiają się także driady i Brokilon, który również jest bardzo ciekawym wątkiem. Kocham cały zamysł tego lasu, ukazujący dzikość pośród wszechobecnego postępu, pośród zwykłych ludzi, którzy powoli zapominają o pięknie natury. No... oczywiście spotykamy tu też Ciri, która już tu zaczyna robić kłopoty naszemu Wiedźminowi...

Więcej zdradzać nie chcę, bo trochę się tu o Ciri dowiadujemy, więc o tym co tam się zadziało przekonajcie się już sami. Cóż, do tej pory opowiadania są moimi ulubionymi książkami z całej serii. Wydają się świeże, nie za długie i pełne akcji i wielu wyjaśnień. Z pewnością stanowią fantastyczne wprowadzenie do sagi.

To już drugi tom opowiadań o losach Białego Wilka (w innej wersji tom nazywa się Miecz Przeznaczenia). Znajdziemy tu tytuły: Granica możliwości, Okruch Lodu, Wieczny Ogień, Trochę poświęcenia, Miecz przeznaczenia, Coś więcej oraz Coś się kończy, coś się zaczyna.

Tak jak tom poprzedni, ten również był bardzo wciągający. Pierwsze opowiadanie to jedno z chyba bardziej...

Drugi tom opowiadań, podobnie jak pierwszy, jest bardzo wciągający.

Drugi tom opowiadań, podobnie jak pierwszy, jest bardzo wciągający.

Jakżem rzekła, tak zrobiła. Po drugą księgę sięgnąć trzeba było zdecydowanie szybciej niż pierwotne zamiary, gdyż jednak trzeba nadgonić szybko bo niespodziewanie serial wykwitł.
Niewątpliwie bardzo... Emocjonalna jest ta część. Więcej razy łzy zrosiły rzęsy niż to w zbiorze wcześniejszym. A i uśmiechu sporo było, szczególnie na swadźbie, aż chciałabym usłyszeć ballade właśnie o tym.
Urzekła i wzruszyła mnie też wizja morowej panny, chwyciła za serce.

Sapkowski naprawdę odrabia pracę domową, czy raczej robił to pisząc te wszystkie opowieści. Taka piękna mikstura pogromu mitologii pogańskich tu (i tomie poprzednim) się mieści. Szczególnie tych najbliższych nam czyli Słowiańskich, Celtyckich i Germańskich. Cięty, lekko podszyty sarkazmem humor i żarty idealnie pasują do takiej mieszaniny. Zgodziła by się pewno z tym nie jedna postać braci Grim (perły, nie żarty z tego a prawdziwe skarby).
Naprawdę warto przeczytać, kawał dobrej chyba już klasyki.
I ruszyć w drogę dalej.

Jakżem rzekła, tak zrobiła. Po drugą księgę sięgnąć trzeba było zdecydowanie szybciej niż pierwotne zamiary, gdyż jednak trzeba nadgonić szybko bo niespodziewanie serial wykwitł.
Niewątpliwie bardzo... Emocjonalna jest ta część. Więcej razy łzy zrosiły rzęsy niż to w zbiorze wcześniejszym. A i uśmiechu sporo było, szczególnie na swadźbie, aż chciałabym usłyszeć ballade...

Sapkowski to mistrz słowa, kreacji bohaterów, świata. Są momenty, kiedy czytelnik zaczyna się głośno śmiać, a są momenty, kiedy opisana scena lub czyjaś śmierć budzi realny smutek. Autor panuje nad emocjami czytelnika niepodzielnie. A Geralt - nie da się go nie lubić, za jego prostotę, a jednocześnie ciekawość i skłonność do dociekania prawdy w każdej sytuacji. Momentami opowieści są jeszcze lepsze od Sagi, krótkie, ale pełne akcji, ciekawych i zabawnych rozmów, walki i barwnych opisów otaczającego świata i ludzi.

Sapkowski to mistrz słowa, kreacji bohaterów, świata. Są momenty, kiedy czytelnik zaczyna się głośno śmiać, a są momenty, kiedy opisana scena lub czyjaś śmierć budzi realny smutek. Autor panuje nad emocjami czytelnika niepodzielnie. A Geralt - nie da się go nie lubić, za jego prostotę, a jednocześnie ciekawość i skłonność do dociekania prawdy w każdej sytuacji. Momentami...

Kolejna dawka fantastycznych opowiadań, napisana genialnym językiem, w niesamowitym klimacie. Bywały momenty że płyneły łzy wzruszenia, bywały też takie gdy śmiałam się na głos jak i takie gdy przyspieszałam czytanie bo emocje i ciekawość brały górę. Polecam posłuchać ścieżki dźwiękowej z gry, podczas czytania mimowolnie słyszałam ją w głowie w momentach akcji, walki czy też w tych romantycznych i wzruszających. Świetna pozycja dla fanów fantastyki.

Kolejna dawka fantastycznych opowiadań, napisana genialnym językiem, w niesamowitym klimacie. Bywały momenty że płyneły łzy wzruszenia, bywały też takie gdy śmiałam się na głos jak i takie gdy przyspieszałam czytanie bo emocje i ciekawość brały górę. Polecam posłuchać ścieżki dźwiękowej z gry, podczas czytania mimowolnie słyszałam ją w głowie w momentach akcji, walki czy...

Bardzo dobry zbiór opowiadań o Wiedźminie.

Po pierwszym tomie nie czułem do końca tego świata i nie byłem pewien czy proza Sapkowskiego do mnie dotrze. Po drugim tomie nie mogę się doczekać przeczytania pięcioksięgu. Wsiąknąłem w ten świat i w wykreowane postacie. Opowiadania są bardzo ciekawe i trzymają równy wysoki poziom. Bardzo wysoki poziom fantasy.

Polecam oba tomy na rozpoczęcie przygody z Geraltem z Rivii.

Bardzo dobry zbiór opowiadań o Wiedźminie.

Po pierwszym tomie nie czułem do końca tego świata i nie byłem pewien czy proza Sapkowskiego do mnie dotrze. Po drugim tomie nie mogę się doczekać przeczytania pięcioksięgu. Wsiąknąłem w ten świat i w wykreowane postacie. Opowiadania są bardzo ciekawe i trzymają równy wysoki poziom. Bardzo wysoki poziom fantasy.

Polecam oba...

Styl Sapkowskiego jest, owszem, piękny. Mistrzowsko operuje polszczyzną, tworząc plastyczne, niezwykle zmysłowe opisy tajemniczego świata i jego bohaterów. Doceniam nawiązania do legend, baśni i podań, które umożliwiają wielopłaszczyznową lekturę. Wbrew temu wszystkiemu, u mnie zachwytu nad Wiedźminem nie było.

Styl Sapkowskiego jest, owszem, piękny. Mistrzowsko operuje polszczyzną, tworząc plastyczne, niezwykle zmysłowe opisy tajemniczego świata i jego bohaterów. Doceniam nawiązania do legend, baśni i podań, które umożliwiają wielopłaszczyznową lekturę. Wbrew temu wszystkiemu, u mnie zachwytu nad Wiedźminem nie było.

Brakuje mi gwiazdek! Nie czytajcie Wiedźmina - SŁUCHAJCIE! Realizacja audiobooka to jakieś mistrzostwo świata. Słucham regularnie, jako przerywnik dla innych książek i jako przyjemność samą w sobie. Polecam wszystkim fanom p.Sapkowskiego, nie wierzę, że znajdzie się choć jedna osoba która nie wpadnie w zachwyt.

Brakuje mi gwiazdek! Nie czytajcie Wiedźmina - SŁUCHAJCIE! Realizacja audiobooka to jakieś mistrzostwo świata. Słucham regularnie, jako przerywnik dla innych książek i jako przyjemność samą w sobie. Polecam wszystkim fanom p.Sapkowskiego, nie wierzę, że znajdzie się choć jedna osoba która nie wpadnie w zachwyt.

Dobra

Dobra

Czytałem 25 lat temu, czytałem 20 lat temu .... i skończyłem czytać całą serię dzisiaj. Tak sobie lubię odświeżać. Tyle dowcipu, tyle śmiechu, tyle odniesień do historii i geografii Europy i Świata.
Na pewno przeczytam jeszcze raz.
Poooooolecam.

Czytałem 25 lat temu, czytałem 20 lat temu .... i skończyłem czytać całą serię dzisiaj. Tak sobie lubię odświeżać. Tyle dowcipu, tyle śmiechu, tyle odniesień do historii i geografii Europy i Świata.
Na pewno przeczytam jeszcze raz.
Poooooolecam.