Wichrowe wzgórza

Emily Bronte to angielska powieściopisarka i poetka.Córka pastora, urodzona w 1818 roku w Thornton. Jej jedyną powieścią były "Wichrowe Wzgórza", które po raz pierwszy wydano w 1847 roku pod pseudonimem Ellis Bell. Niestety utwór nie spotkał się z przychylnością czytelników. Oceniano go negatywnie, mówiąc że książka jest brutalna i ponura. Historia doczekała się kilku adaptacji filmowych.

Aby przekonać się, jakie wrażenie zrobi na mnie ten klasyk, zdecydowałam się na najnowszy egzemplarz Wydawnictwa MG. Książka jest wydana w solidnej, twardej oprawie. Uzupełniona została we wstęp, z którego poznajemy różnice wynikające z poprzednich wydań (książka była tłumaczona również przez J. Sujkowską). Na końcu znajduje się obszerne posłowie Piotra Grzesika, który jest autorem tego tłumaczenia "Wichrowych Wzgórz". Autor wnikliwie analizuje poszczególne postaci, wyjaśnia całą historię zawartą w książce.

Akcja rozpoczyna się w 1801 roku w Thrushcross Grange. Do posiadłości przybywa nowy najemca, pan Lockwood. Chcąc poznać okolicznych mieszkańców, nawiązuje rozmowę z gospodynią Ellen Dean. Od tej pory, to ona jest narratorką całej historii. Pan Lockwood poznaje burzliwe losy rodów Earnshow oraz Linton. Podobały mi się wieczory, podczas których gosposia wracała myślami do minionych lat. Jej opowieści były tak żywo opisane, że miałam wrażenie jakbym również była jej bezpośrednim słuchczem.

Pewnego dnia do domu rodziny Ernshow zostaje przyprowadzony chłopiec, sierota. Heathcliff jest cyganem i bardzo różni się od innych dzieci. Jego zachowanie bulwersuje i spotyka się z pogardą ze strony mieszkańców. Znajduje on przyjaciółkę w córce gospodarza. I tylko ona jest mu przychylna. Jednak Katherina trafia do domu zamożnych ludzi i tam poznaje młodzieńca, za którego zostaje wydana. Po tym zdarzeniu Heathcliff opuszcza miejsce zamieszkania i słuch o nim ginie. Wraca po kilku latach i burzy spokój mieszkańców. Pojawia się chęć zemsty, próba wyrównania rachunków.

Sięgając po "Wichrowe Wzgórza" miałam wyobrażenia pięknej, romantycznej historii. To co otrzymałam było całkowitym zaprzeczeniem. Otrzymałam mroczną, wręcz gotycką fabułę. Nie mamy tu lekkiego, poetyckiego języka. Relacje między bohaterami są toksyczne, niszczą i jednocześnie przyciągają do siebie. Brak możliwości spotkania powoduje ogromną tęsknotę, ale gdy już do niego dochodzi, to wywołuje ono ból. Mamy do czynienia z zachowaniem diabolicznym, wręcz zwierzęcym. Dialogi są pełne nienawiści. Nie da się polubić bohaterów, którzy ciągle się wyzywają i kłócą. Aż trudno uwierzyć, że ta historia została napisana przez młodą kobietę. I wcale nie dziwi mnie fakt, że z takim oburzeniem została przyjęta przez pierwszych czytelników. Ja sama czytałam z wypiekami na twarzy. Nie mogłam oderwać się od książki. Nie mógłam pojąć zachowań bohaterów. W mojej głowie pojawiały się pytania bez odpowiedzi:
-dlaczego człowiek zakochany poniża i upadła swoją wybrankę?
-jak można odczuwać przyjemność z cierpienia bliskiej osoby?
-jak daleko posunie się człowiek by zaspokoić swoje żądze?

Mimo trudnej, mrocznej fabuły książki nie da się odłożyć. Jest w niej coś co przyciąga i sprawia, że myślimy o niej jeszcze długo po zakończeniu. Byłam sfrustrowana i jednocześnie ciekawa finału.

Uważam, że "Wichrowe Wzgórza" to historia ponadczasowa. Wywołuje wiele emocji i wzruszeń. Jest napisana z wielkim rozmachem. Już dawno żadna książka nie zrobiła na mnie tak dużego wrażenia. Na pewno jeszcze nie raz do niej wrócę. Dużo cytatów utkwiło mi głowie i ciągle zastanawiam się, co pisarka chciała nam przekazać. Traktuję ją jako bestseller, dzieło wybitne. W mojej biblioteczce ma swoje honorowe miejsce. Jest to lektura obowiązkowa każdego fana literatury klasycznej. Polecam.

" Miłość jest jak liść w lesie – czas ją zmienia, tak jak zima zmienia wygląd lasu. ”

" Przewodnią myślą mego życia jest on. Gdyby wszystko przepadło, a on jeden pozostał, to i ja istniałabym nadal. Ale gdyby wszystko zostało, a on zniknął, wszechświat byłby dla mnie obcy i straszny, nie miałabym z nim po porostu nic wspólnego. "

Emily Bronte to angielska powieściopisarka i poetka.Córka pastora, urodzona w 1818 roku w Thornton. Jej jedyną powieścią były "Wichrowe Wzgórza", które po raz pierwszy wydano w 1847 roku pod pseudonimem Ellis Bell. Niestety utwór nie spotkał się z przychylnością czytelników. Oceniano go negatywnie, mówiąc że książka jest brutalna i ponura. Historia doczekała się kilku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ksiazka mojej mlodosci, uwielbiam do niej wracac.
Polecam przy okazji Kate Bush 'Wuthering Heights'
Heathcliff... it's meeeeee, I'm Cathy
I've cooome hooome, I'm soooo coooold
Let me in your wiiindoooow!

Ksiazka mojej mlodosci, uwielbiam do niej wracac.
Polecam przy okazji Kate Bush 'Wuthering Heights'
Heathcliff... it's meeeeee, I'm Cathy
I've cooome hooome, I'm soooo coooold
Let me in your wiiindoooow!

Pokaż mimo to

Dzieci z niecierpliwością oczekiwały powrotu ojca; obiecał im bowiem wybrane przez nich wcześniej zabawki, co było ich małą tradycją i osłodą czasu spędzonego bez niego. Tym razem jednak pan Earnshaw, właściciel majątku Wuthering Heights miał dla swoich pociech zupełnie inny podarek... małego, cygańskiego chłopca, którego spotkał pośród uliczek Liverpool'u. Nie mogąc odnaleźć jego rodziców, postanowił zabrać zabiedzone stworzonko ze sobą. Od tej pory jego dzieci mają traktować przybłędę jak brata, co nie wszystkim odpowiada.
Mała Cathy mimo początkowej niechęci szybko przekonuje się do Cyganiątka, nazwanego Heathcliff'em; między tą dwójką rodzi się nierozerwalna więź, która może zaprowadzić ich prosto do Piekła...

Dziwnie pisze się recenzję książki, którą prawdopodobnie zna jakieś 80% świata. Jeżeli nawet nie wersję literacką, to pewnie film. Dla mnie jest to niezaprzeczalny must read nie tylko jako klasykę, ale i twórczość sióstr Bronte. Nie od dziś krążą bowiem plotki, iż to wcale nie Emily jest autorką Wichrowych Wzgórz, a jej siostra Charlotte. Ale to temat na zupełnie inną dyskusję.

Jak zrecenzować książkę, którą czytało się co najmniej cztery razy?

Mam wrażenie, że Wichrowe Wzgórza za każdym razem skłaniają mnie do refleksji na zupełnie inny temat. Przy moim pierwszym i drugim podejściu do lektury skupiłam się głównie na wątku fantastycznym, czyli znaną nam obecnością duchów/ widziadeł. Temat do tej pory przeze mnie jednoznacznie nierozstrzygnięty- pokutujące dusze a może zwyczajne zamiłowanie ludzi do ubierania smutnych wydarzeń w barwy nadprzyrodzoności? Pamiętajcie, że mamy przełom XVIII i XIX wieku. Wtedy nawet historie o duchach smakowały jakoś tak... intensywniej. Kilka lat temu po raz kolejny sięgnęłam po tę książkę, a wówczas już moja uwaga skupiła się na relacji między Cathy a Heathcliff'em. Pamiętam jeszcze swoje święte oburzenie na postawę dziewczyny wobec niego, na jej despotyczny charakter i egoistyczne podejście do życia. Teraz, po kolejnych kilku latach przerwy od Wichrowych Wzgórz moje myśli podczas lektury płynęły w jeszcze innym kierunku.

Swoją drogą to jest dopiero ciekawe (i dobre!) jak jedna książka może podarować czytelnikowi zupełnie różne odczucia, refleksje po kilkuletniej przerwie od lektury. Ciekawa jestem, czy mam tak tylko z tą konkretną pozycją, czy rzecz podobnie miałaby się z każdą inną.

Tym razem moją uwagę przyciągnął Heathcliff. Cygańskie, osierocone i wyrwane ze znanego mu, biednego świata dziecko, przez całe dzieciństwo w rodzinie Earnshaw'ów nie miał lekko. Poszturchiwany, wyśmiewany, a z drugiej strony ulubieniec seniora rodu i małej Catherine. Prawdziwa gehenna rozpoczęła się jednak dopiero po śmierci pana Earnshaw'a, gdy do głosu doszedł dziedzic rodu, Hindley. To on był najzaciekliwszym wrogiem przybłędy.

Jestem ciekawa, czy Heathcliff urodził się zły, czy nabył owych "umiejętności" w trakcie swojego nielekkiego życia?

To fakt, że jeżeli ktoś ma w sobie choć ociupinkę mściwości, to wykorzysta ją do cna przeciwko swojemu wrogowi. Zniszczy wszystko, o co ta osoba dbała przez całe swoje życie. Heathcliff należy do osób bardzo pamiętliwych, a zemsta w jego wykonaniu jest straszna. Krzywdzi nawet tych, którzy mieli pośredni związek z jego katem. Nie cofnie się przed niczym. Nie ma dla niego czegoś takiego jak sentyment, zrozumienie, współczucie, wybaczenie. Jest tylko on i kotłujący się pod jego skórą ogień. Zastanawiam się, czy tą wszechogarniającą chęcią zemsty sam sobie nie zrobił największej krzywdy- wiadomo, że nie każdemu powinno się wybaczać, aczkolwiek złe emocje mężczyzny pociągnęły za sobą o wiele więcej niewinnych ofiar. Co z kolei nie przyniosło mu wymarzonej ulgi. Na ile również udział w zniszczeniu pozostałych drobinek dobroci w Heathcliff'ie miała sama Catherine? Ta Cathy, która kochała przybłędę i nie umiała bez niego żyć, a jednocześnie każdą swoją decyzją strącała go do bram piekielnych?

Myślę, że w Wichrowych Wzgórzach każdy z Was znajdzie coś dla siebie- tematów do rozmyślań nie brakuje. Najważniejsze, by nie skupiać się wyłącznie na wątku miłosnym, lecz spojrzeć wgłąb historii.

Dzieci z niecierpliwością oczekiwały powrotu ojca; obiecał im bowiem wybrane przez nich wcześniej zabawki, co było ich małą tradycją i osłodą czasu spędzonego bez niego. Tym razem jednak pan Earnshaw, właściciel majątku Wuthering Heights miał dla swoich pociech zupełnie inny podarek... małego, cygańskiego chłopca, którego spotkał pośród uliczek Liverpool'u. Nie mogąc...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Żaden człowiek nie rodzi się zły... więc co sprawia, że właśnie taki się staje?

Wichrowe Wzgórza są odzwierciedleniem dzikości, nie tylko otoczenia wzgórz, lecz również ludzi, którzy nie są akceptowani społecznie i żyją z dała od surowych reguł cywilizacji, nadając tej historii ciemnych, nieustraszonych barw. Odnajdziemy tutaj mroczne elementy gotyckie pod postacią upiornej narracji, nawiedzonych budowli, śmierci, szaleństwa oraz choroby, które przeszywają czytelnika grozą, a mnie do głębi zahipnotyzowały. Dodatkowo autorka oplata czytelnika pięknem myśli i opisów, które całkowicie zachwycają.

❝Nasze dusze są jednakowe, niezależnie od tego, co w nich tkwi.❞

Według mnie, Emily Brontë uczy w Wichrowych Wzgórzach o cyklu przemocy, agresji oraz obsesji na punkcie jedynej osoby, która kiedykolwiek okazała głównemu bohaterowi dobroć. Lecz poza egoistyczną dobrocią odnajdujemy w niej te same, negatywne cechy charakteru.

❝Oboje dążyli do wspólnego celu, bo on kochał i pragnął ją wielbić - a ona kochała i pragnęła być uwielbiana.❞

Prawda jest taka, że autorka nie skupia się na romantyzowaniu niegodziwości, lecz okazuje ludzką mękę i niedolę. W mojej opinii, że każdy czytelnik potrafi się utożsamić z tym cierpieniem, a niekiedy nawet pokochać bohaterów, którzy nie zostali stworzeni do miłowania.

❝Czasami litujemy się nad ludźmi, którzy nie mają litości ani dla siebie, ani dla innych.❞

Słowem, jest to powieść dla miłośników najskrytszych ludzkich uczuć i myśli, którą osobiście zaczęłam doceniać dopiero po wielu latach od pierwszej styczności z tą historią. Utonęłam w jej upiornym pięknie, szczerości i bólu, przeżywając wiele odmiennych emocji.

❝Kocham ciebie, choć mnie zabijasz, lecz czy mogę wybaczyć ci to, że zabijasz siebie?❞

Jest to książka zdecydowanie jedyna w swoim rodzaju, z którą każdy powinien się zapoznać, a którą ja polecam z głębi serca.

Instagram: @illectum

Żaden człowiek nie rodzi się zły... więc co sprawia, że właśnie taki się staje?

Wichrowe Wzgórza są odzwierciedleniem dzikości, nie tylko otoczenia wzgórz, lecz również ludzi, którzy nie są akceptowani społecznie i żyją z dała od surowych reguł cywilizacji, nadając tej historii ciemnych, nieustraszonych barw. Odnajdziemy tutaj mroczne elementy gotyckie pod postacią...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Narracja bardzo ciekawie poprowadzona, lecz reszta książki nie przedstawia nic, co by mnie zaciekawiło, albo o czym chciałabym czytać. Jak napisali tutaj już inni, jest to studium nienawiści. Akcja czasami zwalnia niemiłośiernie w innym momencie przyspiesza, bohaterowie zapadają na dziwne choroby na tle emocjonalnym od których umierają,... Trudno się to czytało przez tę nienawiść i zło w bohaterach oraz bezradność tych "dobrych".

Narracja bardzo ciekawie poprowadzona, lecz reszta książki nie przedstawia nic, co by mnie zaciekawiło, albo o czym chciałabym czytać. Jak napisali tutaj już inni, jest to studium nienawiści. Akcja czasami zwalnia niemiłośiernie w innym momencie przyspiesza, bohaterowie zapadają na dziwne choroby na tle emocjonalnym od których umierają,... Trudno się to czytało przez tę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O klasyce często pisze się jedynie w kontekście tytułów książek, jakie się do niej zalicza. O klasyce pisało się i pisze stale, co według mnie wynika z faktu, że zagadnienie „klasyki” stanowi zbyt szerokie pojęcie. Dokonuje się na tym polu różnego rodzaju rankingów (dotyczących tytułów oraz ich autorów) i częstokroć dokonuje się czegoś, co wedle mojej oceny niszczy piękno wielu książek – analizuje się biografie autorów oraz jej wpływ na styl i tematykę prac. Bo, jak to próbują udowodnić zawodowcy, owe biografie pokrywają się z tematyką i vice versa. Wystarczy wspomnieć o Wirginii Woolf, Maksymie Gorkym, George`u Orwellu czy choćby o kimś z naszego rodzimego poletka: Marii Konopnickiej, czy Adamie Mickiewiczu. Lecz tylko czytelnik – biała karta, tylko czytelnik – nieskalany uprzedzeniami jest w stanie odebrać powieść w sposób emocjonalny – czyli szczery. Podobnie jak ja. Wiem, że „Wichrowe wzgórza” to powieść „stara”, osadzona w scenerii XVIII wiecznej codzienności angielskiej, a sięgając po nią nie znałam jej treści. I chyba to zadecydowało o moim odbiorze tak, a nie inaczej. Ale zacznę od początku.
„Wichrowe wzgórza" opisywana jest jako opowieść o miłości, co już może niektórych odstręczyć. To nie jest romans. To coś zupełnie innego – to dramat społeczny wyzbyty konwencjonalności. Obraz miłości, jaki jawi się na naszych oczach to i piękno i brzydota. To uczucie, które uwzniośla człowieka, ale i staje się impulsem do zniszczeń. To uczucie, które oszpeca, a niespełnione odbija się na całym życiu całkowicie zmieniając człowieka. Cierpienie, zdrada, zranione uczucia, żądza zemsty, porzucone nadzieje, czy choćby samotność, to tylko niektóre uczucia bohaterów. Bronte stworzyła postacie, które trudno polubić, bo wszystkie stają się nami. Nie sposób je od siebie odciągnąć i ocenić jednoznacznie. W tej powieści wszystko bowiem wypływa z pobudek, które znajdując w nas uzasadnienie sprawiają, że każdemu z bohaterów współczujemy. Nawet główny bohater, pan Heathcliff, gbur i prostak z pozoru, ma w sobie wielką głębię pokory i wdzięczności. A dlaczego nic po sobie nie pokazuje? To zarządca, właściciel, to w końcu pan domu – a życie pisze własne scenariusze, które wraz z mijanymi latami całkowicie zmieniają człowieka. Tak jest niemalże z każdym. Mieszkańcy Wichrowych Wzgórz to ludzie zrzędliwi, zazdrośni, kapryśni i egoistyczni, bo czy ktokolwiek z nich był szczęśliwy? Bolesne konsekwencje miłości, nieszczęśliwe zauroczenia, wieczne niepowodzenia ciągnące się przez pokolenia. Tu wszystko ma znaczenie. Bronte to pisarka wszech czasów. Powieść, która ukazała się w 1847 roku tematycznie wykraczała poza swoje czasy. Emily pisała odważnie, dobrze i jakże głęboko. Jej powieść – jedyna w dorobku – jest dla mnie klasykiem samym w sobie. Kobieta, której codzienność ograniczona była do plebanii Haworth, położonej na głuchym pustkowiu w zachodnim Yorkshire, była monotonna i pozbawiona zewnętrznych atrakcji. Biorąc to pod uwagę postrzegam Bronte jako osobę o wspaniałej wyobraźni wykraczającej poza horyzonty widziane z okien. To pisarka, która stworzyła sobie inny świat nadając mu cech tak prawdziwych, jakby to był jej własnym. Krajobraz, ludzie, duchy – to obraz najprzedniejszego malarza pióra. Jednak obecnie mamy nowe wydanie „Wichrowych Wzgórz”, które jest nowym tłumaczeniem – dodam, że męskim, Piotra Grzesika. Mam dla porównania też wersję z 1961 roku w przekładzie kobiecym, Janiny Sujkowskiej. Jak wypada ich porównanie? Niby nic takiego, a jednak jest wielka różnica. Ranking zdecydowanie wygrywa stara wersja. Pisana jest łatwiejszym językiem, który znajduje swe odzwierciedlenie w całej treści i odbiorze. Wersja nowa niestety wiele emocji traci. Tekst jest nieskładny, zbyt wyszukany, a tym samym trudnym do odbioru. Tłumacz dokonał zbyt zawiłych analiz zarówno samych bohaterów, jak i ich cech, co męczy i tym samym odrywa czytelnika od sensu i aktualnych wątków. Czuje się niespójność. I choć swoim zdaniem nadstawiam głowę do ścięcia, to nie boję się własnej opinii. Klasyką jest stara wersja, która jest piękna treścią i sprawia, że od czytania nie sposób się oderwać. Ta powieść bowiem to piękno i głębia, które muszą trwać. Jesteś nią wprost otumaniony, może nawet poruszony, lecz masz poczucie, że nakarmiłeś swój mózg czytelniczy smakołykiem z najwyższej półki. Jest jednak warunek – sięgnij po oryginał.
„Wichrowe wzgórza” KONIECZNIE, lecz nie tłumaczenie Pana Grzesika. Wydanie piękne lecz tłumaczenie? Oceń sam.

O klasyce często pisze się jedynie w kontekście tytułów książek, jakie się do niej zalicza. O klasyce pisało się i pisze stale, co według mnie wynika z faktu, że zagadnienie „klasyki” stanowi zbyt szerokie pojęcie. Dokonuje się na tym polu różnego rodzaju rankingów (dotyczących tytułów oraz ich autorów) i częstokroć dokonuje się czegoś, co wedle mojej oceny niszczy piękno...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Wichrowe wzgórza" to klasyka gatunku. I choć wydawać by się mogło, że jest to romans, miłość w nim przedstawiona jest mroczna i okrutna jak cała powieść.
Emily Bronte fantastycznie zbudowała fabułę oraz charaktery głównych bohaterów. Przyznam, że trzeba umieć docenić jej piękno, bo sama historia pokazuje nam raczej brzydotę ludzkiej natury. Przedstawia jak uczucie może doprowadzić do szaleństwa, chęci zemsty, rozpaczy czy nawet śmierci. Pokazuje jak łatwo ludzie o niskim poczuciu wartości, dręczeni od dziecka mogą dać się poniżać, stłamsić i sobą rządzić. To opowieść o toksycznych relacjach, złamanych charakterach i wręcz przerysowanych, bulwersujących życiowych sytuacjach.
Tę książkę albo się pokocha, albo znienawidzi. Ja zdecydowanie należę do tych pierwszych pomimo bólu i tragedii wylewających się ze stron tej książki. Autorka wyśmienicie poprowadziła kilkuosobową narrację, całość pomimo wieku powieści czyta się szybko i naprawdę z zaciekawieniem.
Zdecydowanie polecam zapoznanie się z tą lekturą, by wyrobić sobie swoje własne zdanie na jej temat. Jedno wiem na pewno - ta książka zasluguje na to by ją czytać, by o niej mówić i przekazywać to dalej. Absolutnie zasłużyła na miano klasyki literatury.

"Wichrowe wzgórza" to klasyka gatunku. I choć wydawać by się mogło, że jest to romans, miłość w nim przedstawiona jest mroczna i okrutna jak cała powieść.
Emily Bronte fantastycznie zbudowała fabułę oraz charaktery głównych bohaterów. Przyznam, że trzeba umieć docenić jej piękno, bo sama historia pokazuje nam raczej brzydotę ludzkiej natury. Przedstawia jak uczucie może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ależ to było dziwne.
Jednocześnie jestem mega zauroczona tą historią. Wciągnęła mnie, bohaterowie byli dość wyraziści mimo, że o niektórych zbyt dużo nie wiemy, całość była baaardzo dobra.
A jednocześnie widzę w tym sporo pretensjonalności, chorej zemsty nie mającej miejsca w rzeczywistym życiu i rozdmuchanie spraw, które mogłaby załatwić poważna rozmowa.

Ależ to było dziwne.
Jednocześnie jestem mega zauroczona tą historią. Wciągnęła mnie, bohaterowie byli dość wyraziści mimo, że o niektórych zbyt dużo nie wiemy, całość była baaardzo dobra.
A jednocześnie widzę w tym sporo pretensjonalności, chorej zemsty nie mającej miejsca w rzeczywistym życiu i rozdmuchanie spraw, które mogłaby załatwić poważna rozmowa.

Pokaż mimo to

Świetnie napisana ale sama fabuła... strasznie przygnębiająca. Charaktery postaci bardzo rozbudowane i... nie do polubienia. Oprócz jednej. Miałam uczucie, że nie chcę czytać dalej ale mimowolnie nie chciałam przerwać bez wiedzy jak to się wszystko skończy.

Świetnie napisana ale sama fabuła... strasznie przygnębiająca. Charaktery postaci bardzo rozbudowane i... nie do polubienia. Oprócz jednej. Miałam uczucie, że nie chcę czytać dalej ale mimowolnie nie chciałam przerwać bez wiedzy jak to się wszystko skończy.

Pokaż mimo to

"Wichrowe wzgórza" to opowieść o miłości, choć nie takiej, jakiej się spodziewałam. Zabierając się za tę powieść, liczyłam na romans w stylu Jane Austen, jednak otrzymałam coś całkiem innego. Zostałam zaskoczona, lecz w ten pozytywny sposób, gdyż Emily Bronte podchodzi do tematu z pewnym brakiem konwencjonalności. Miłość według autorki to nie tylko piękno, które uwzniośla człowieka i które zawsze kończy się szczęśliwie. To uczucie również oszpeca konsekwencjami i bólem a niespełnione odbija swe piętno do końca życia, całkowicie zmieniając człowieka. Cierpienie, zdrada, zranione uczucia, rozpacz, żądza zemsty, porzucone nadzieję, samotność, przejmująca gorycz i żałość to uczucia, które noszą w sercach bohaterowie powieści. Bronte stworzyła postacie praktycznie nie do polubienia, ale za to idealnie wpasowujące się w opowieść, jej klimat oraz emocje, jakie ze sobą niesie. Trudno się dziwić, że bohaterowie są zrzędliwi, zazdrośni, kapryśni i egoistyczni, bo czy ktokolwiek z nich był szczęśliwy? Bolesne konsekwencje miłości, nieszczęśliwe zauroczenia, wieczne niepowodzenia, a to wszystko ciągnące się przez pokolenia. W żadnym stopniu nie próbuje usprawiedliwić bohaterów, chodzi mi bardziej o to, że jeśli byliby szczodrzy, wielkoduszni, spokojni to po prostu nie zgrywaliby się z tym, co dzieje się wokół nich. Bohaterowie są jak ich emocje, czyli destrukcyjni, sprzeczni, niezrozumiali, niebezpieczni oraz jak miłość, czyli pełni pasji i zaślepieni.

Podoba mi się styl pisania oraz forma książki. Poznawanie historii poprzez opowieść służącej to ciekawy zabieg.

Klimat nie całkiem do mnie przemówił. Uwielbiam mroczny i ponury nastrój, jednak tu nie wiele go wyczułam. Krajobraz jest zachwycający. Duchy dodają całości nieco mistycyzmu. Szumiący za oknem wiatr wprowadza pewną melancholię. A padający deszcz nostalgię. Mam jednak wrażenie, że nastrój nie jest na tyle wyczuwalny, aby zachwycał. Według mnie największą grozę i smutek wywołuje tu nieszczęście i samotność bohaterów, a umieszczenie ich pośród wietrznych wrzosowisk sprawia, iż klimat staje się ciężki a momentami wręcz dołujący swą smętnością.

"Wichrowe wzgórza" są dla mnie przede wszystkim historią miłości ukazaną od nieco innej strony, niż zwykle bywa ona pokazywana, ale również powieścią, w której pozbyto się cukru na rzecz goryczy.

"Wichrowe wzgórza" to opowieść o miłości, choć nie takiej, jakiej się spodziewałam. Zabierając się za tę powieść, liczyłam na romans w stylu Jane Austen, jednak otrzymałam coś całkiem innego. Zostałam zaskoczona, lecz w ten pozytywny sposób, gdyż Emily Bronte podchodzi do tematu z pewnym brakiem konwencjonalności. Miłość według autorki to nie tylko piękno, które uwzniośla...

więcej

mniej

Pokaż mimo to