Z książkami L.J. Shen bywa u mnie różnie. Często wyśmienicie się bawię, ale jednocześnie mam mieszane uczucia i nie wiem, czy poszczególne elementy mi się podobają czy wręcz przeciwnie.

W „Thorne Princess” bardzo przypadła mi do gustu kreacja bohaterów. Hallie to hollywoodzka księżniczka, która uważa, że do niczego się nie nadaje. Rodzice chowali ją przed kloszem, ignorowali jej problemy, nawet te z czytaniem, tylko po to, by utrzymać obraz idealnej rodziny. Przez to dziewczyna sama siebie uważa za głupią i niewartościową. Często popada w kłopoty, które nie zawsze wynikają z lekkomyślności. Czasami to chęć zwrócenia na siebie uwagi rodziców, innym razem przypadek. Całe życie dorastała w cieniu swojej „idealnej” siostry, przez co niejednokrotnie czuła się ignorowana przez swoją rodzinę, która uważa ją za imprezowiczkę, alkoholiczkę i awanturniczkę. Czy taka właśnie jest?
Natomiast Ransom to sierota, która wiele w życiu przeszła. Pracował jako agent kontrwywiadu, a obecnie prowadzi własną firmę ochroniarską. Jest gburowaty, nieustępliwy i bezkompromisowy. Potrafi ustawić do pionu każdego, w tym rozpieszczoną córkę prezydenta.
Ich relacja była bardzo ciekawa. Spokojnie można powiedzieć, że początkowo się nie znosili. Później jednak zaczęli się wzajemnie poznawać i odkryli, że pierwsze wrażenie oraz opinie innych ludzi mogą być bardzo mylące. Podobało mi się to przejście od wzajemnej niechęci po przyjaźń, aż w końcu skończyło się na miłości. Wyszło bardzo naturalnie i wiarygodnie, co w moich oczach jest olbrzymim plusem.
Kolejną zaletą książki był humor, który z niej emanował. Mamy tu zarówno komizm sytuacyjny jak i słowny. Kąśliwe uwagi, sarkastyczne dialogi, wzajemne przekomarzanie się to coś, co uwielbiam, a tu było tego całkiem sporo. Idealnie sprawdziła się, jako książka na poprawę humoru.
To, co nieco mnie dekoncentrowało, to fakt, że powieść ma niestety bardzo nierówną dynamikę. Raz akcja jest dość spokojna, zwyczajna, innym razem gna na złamanie karku i pojawiają się wątki „sensacyjne”. W pewnych momentach miałam wręcz wrażenie, że autorka przedobrzyła, chcąc urozmaicić fabułę. Nie do końca mi to odpowiadało, ale też nie było czymś, co bardzo przeszkadzało. Jedynie zakończenie nieco mnie rozczarowało, bo miałam wrażenie, że autorka wszystko na koniec przyspieszyła. Nie miałam okazji wczuć się w sytuację bohaterki, czy też przeżyć poszczególnych wydarzeń, bo bardzo szybko się kończyły i przechodziły w następne, po czym nastąpił dość nagły koniec. To uważam za największy minus tej powieści.

Niemniej dobrze bawiłam się przy tej książce. Nie jest idealna, ale akurat potrzebowałam czegoś na rozładowanie napięcia, a ona się w tym sprawdziła. Myślę, że mimo pewnych niedociągnięć, mogę Wam ją polecić.

Z książkami L.J. Shen bywa u mnie różnie. Często wyśmienicie się bawię, ale jednocześnie mam mieszane uczucia i nie wiem, czy poszczególne elementy mi się podobają czy wręcz przeciwnie.

W „Thorne Princess” bardzo przypadła mi do gustu kreacja bohaterów. Hallie to hollywoodzka księżniczka, która uważa, że do niczego się nie nadaje. Rodzice chowali ją przed kloszem,...