Przeciętny kryminał, którego główną ideą jest - jak mi się zdaje - profilowanie głównego bohatera jako "kolesia z zespołem". Sam pomysł na plus, w sumie to zawsze na plusie jest wejście w buty mniej tuzinkowej postaci. Niestety, tutaj trochę szwankuje zrozumienie czym naprawdę jest zespół aspergera. Z jednej strony autor opiera się - jak sam przyznaje - na licznych listach od swoich czytelników i rozbudowuje charakterystykę swojej postaci, z drugiej co i rusz wychodzi na jaw, że jest to dla niego po prostu literacka koncepcja, która funkcjonuje na dość płytkim poziomie. Bohater notorycznie - jak przystało na osobę ze swoją dolegliwością - łamie sobie głowę nad zwyczajnymi dla "normalnych" ludzi związkami frazeologicznymi czy powiedzeniami i autor podkreśla, że tacy ludzie po prostu muszą traktować wszystko dosłownie, ich mózgi nie dają sobie rady z abstrakcją... ale kilka już kilka stron później autor się zapomina i w narrację (pierwszoosobową) wplata wyrażenia i sformułowania, których osoba z aspergerem by nie użyła. Czyli, jak to często bywa, kolejność jest taka: najpierw pomysł na bohatera, później szukanie jak tego bohatera stworzyć, pomiędzy zaś brak konsekwencji.

Niestety, największym problemem książki nie jest bohater - bo niedoróbki charakterologiczne można zaakceptować, to i tak nie jest thriller psychologiczny - ale sama historia. Nic tu nie trzyma się kupy, wszystko jest tak naciągane, że trzeszczy w szwach. Niby pomysł na to kto zabił jest fajny, momenty są fajne, ale już wszystko wiemy to niestety, wyraźnie widzimy jak wiele w tym wszystkim dziur i nielogiczności.

Przeciętny kryminał, którego główną ideą jest - jak mi się zdaje - profilowanie głównego bohatera jako "kolesia z zespołem". Sam pomysł na plus, w sumie to zawsze na plusie jest wejście w buty mniej tuzinkowej postaci. Niestety, tutaj trochę szwankuje zrozumienie czym naprawdę jest zespół aspergera. Z jednej strony autor opiera się - jak sam przyznaje - na licznych listach...