Ta książka jest tak niewyobrażalnie nudna… 100 stron opisu jak bohater trzyma linkę, jak linka wbija mu się w dłonie, jak prawie mdleje, jak ciągle powtarza, że brakuje mu chłopca, jak ryba płynie w kółko, jak inna ryba wyskakuje z wody. Matko kochana, czy to musiało być tak okrutnie nużące? Nie przekonały mnie wstawki jak bohater gada do ryby i na zmianę ją przeprasza albo jej grozi albo jego nieustanne rozmyślenia w stylu „zostałem stworzony, żeby być rybakiem, tak jak ta ryba została stworzona, żeby być rybą” albo „skoro ją kocham, to zabicie jej nie jest grzechem”.
To jedna z tych książek, którą co 2 strony chcesz odłożyć, bo jest tak męcząca. Ale nie dlatego, że przytłacza emocjami, po prostu tak bardzo Ciebie to wszystko nie obchodzi.
Być może stała za tym idea, żebyśmy byli pod koniec tak samo wyczerpani jak rybak, ale obstawiam, że taki po prostu styl ma autor i tutaj akurat pasuje. Bo nawet momenty poza morzem są jakieś takie bezemocjonalne i powtarzalne.
Podobało mi się zakończenie i wydźwięk tej historii - nie tak oczywiste i banalne jak się spodziewałam, ale dla mnie styl tej książki i odczucia towarzyszące jej czytaniu to zaprzeczenie tego czego szukam w literaturze

Ta książka jest tak niewyobrażalnie nudna… 100 stron opisu jak bohater trzyma linkę, jak linka wbija mu się w dłonie, jak prawie mdleje, jak ciągle powtarza, że brakuje mu chłopca, jak ryba płynie w kółko, jak inna ryba wyskakuje z wody. Matko kochana, czy to musiało być tak okrutnie nużące? Nie przekonały mnie wstawki jak bohater gada do ryby i na zmianę ją przeprasza albo...